Vestri - 24.04.1917, Blaðsíða 3

5Q
VESTRI
15 bf.
„Sælir eru þeir, sem trúi".
n
Sá orðasveimur he6r nu um
hríð genyið um Í9-ttjarðark«up"«
stað og n'tgrennið, að srnjör það
er Inndjúpsmenn seidu borgurum
kaupstafarins, mundi að meira
eða mírína leyti blandað smjör»
liki (M irgarine).
Trú sumra mnana hefir þrosk-
ast og dafnað með afbrigðum í
þessum elnuai í seinni tíð. —
Henni hefir fari<? nærri jafn ört
fram og flugvélaútbúnaði nútím.i
ans. Enda er þar ekki alls-ólíku
saman jafnað, því blómlegt hugi
myndaflug stendur á bak við
trúua, og sumir hafa enda náð
þeirri fullkomnun, að við það að
bragða á smjöriuu geta þeir sagt
hinum ófróðati mönnum hvaða
tegund smjörlíkis er í smjörinu
og jalnvel hvað mörg procent,
svo að þar munar ekki á einum
promille, og bjóðast sumir þessir
>Virtusar< til þ<iss að staðfesta
r.m s knir sínar með eiði, ef á
þurfi að halda. Menn halda nú
naáske að ég fari hér með ýkjur,
en svo er ekki, því ég hefi
sannanir fyrir mér.
Bændur liafa ekki enn, svo
raér sé kunnugt, ráðist opinber-
lega á slúðursögur þessar, eða
foreldii þeirra og gegnir það þó
furðu, því þetta er orðinn full>
kominn atvinmurógut, og er hans
víst að einhverju minst í lögum
vorum.
Til þagnar bænda eða smjör»
framleiðenda munu einkum liggja
þau drög, að þeir hafa álitið að
upphaísmenn og Iíflæknar rógs
þessa væru mest hugsanasljó
lítilmenni og siúðurbejrar, er þeim
þætti skömm að eiga nokkurn
hlut sameiginlegan með, jafnvel
þann, að fara í kjaltæðismál við
þá.
Spyrji maður einhvern sem
fer með svona sögur, hvoit hann
vilji standa við þær, þá fer það
jafnan á einn veg — eins og alt
annað úr þeirri átt, allir fyrirverða
sig fyrir aikvæmið og þykjast
ekkert í þvl eiga — þeir hafa
heyrt aðra segja það og svo
segja þeir það líka hugsunarlaust
og vonandi án þess að gera sér
ljóat hverjar afleiðingarnar geti
orðið.
Þó ég segði hér að ofan, að
smjörsögur þessar gengju um
ísafjörð og nágrenni og væri
trúað þar at noktcrum. þá skal
ég taka því fram, að ég á þar
ekk't við alla borgara bæjarins,
h«ldur nokkra. Mér er of hlýtt
til þeirra margra til þess að ég
vllji bendla þá við slíkan óþverra.
Enda hefi ég aldrei heyrt að hið
svokallaða >betra< fólk bæjarins
legði eyrun að slíku, eða dytti
1 hug að trúa því. Á það bendir
líka m. a. að »ttirspurn á smiöri
rnundi tæplega jafn áköf og hún
•r frá þeim stöðuno, et menn
tfttuo'ust pretti. En ísafjörður
virðfat eiga sín Htilmenni innan-
um, eins og aðrar stórbor^ir
vnraldarinnar.
Ef einhverjir af bændam Inn-
djiípsn'S !'i"a borjjuruu! t-safiarðar,
skyldu ekki liafa heyrt s njör-
sögu tyr, þá sk-I ég, sjál'um mér
og þeim til sken tun-^, segja
þeim eina, til þess að sýna A
livaða grundvelli þær eru bysfð-
ar. Sagan er að því leyti frá«
brugðin hinum, að maður sá sem
kom henni á kreik, er d ÍJIÚð
ofar settur í mannféiaginu en
tjcldinn, og yar svo hreinskíiinn
að koma með hana strax til
fj-amleiðanda, þó á einkennilegan
ítatt væri það geit, og þvi er
maklogt að ég virði hann svars.
Liugabólsbúið seldi nýlega
í1/^ kg. af smjöri ti! rnanns,
sem oít kaupir smjör hér inntrá
fyrir ýmsa kaupstaðarbú ; mað»
utiut) sendi svo smjörið til kaups
anda, sem f þctta sinn var h*St«
virtu, lyiverandi bannkennari
kaupstaðarins, Grímur Jónsson.
Þegar Grímur halði fengið
smjörið, þá korast hatm að þvi
að það var altaf jafn mjúkt ogr
seigt, en vi'di ekki harðna þó í
kuld 1 sæii. Þótti naininum
þetta þegar grunsamlegt. 1 þeim
svilum bitlust í dyrunum hjá
honum tvær konur.
>Alt er þá þrent er«, segir hið
fornkveðna, og kom það heim
hér. Nefndin át af smjörinu, en
skyrpti þvi víst fljótt attur, því
konurnar, en ekki Grímur. gátu
þann úrskurð, að hér væru 5o°/0
smjÖrlíkl, eða réttur helmiugur,
og kváðust mundu geta svatið
það et krafist yrði. Et konunum
þykir þetta ekki sannleikanum
samkvæmt, mega þær Grími um
kenn-', en ekki mér, því svora
hefir hann sagt mér það Og
manni þeim er sendi honum
smjörið.
Það verða víst altaf skiftar
skoðanir um það, hvað menn
geti svarið og ekki, slíkt verður
oft komtð undir því við hvað
menn sverja og enntremur undir
manngildi hvers einstaks. Þó
konur þessar segðu mér sjálfar
að þær hetðu boðist til að sveija
við hina venjuiegu þVi nningu,
þá dytti mér ekki I hug að trúa
þeim, annaðhvort hafa þær sagt
þetta i gamni, eða þær hafa
ætlað að sverja við eitthvnð
annað, t. d. hina þríeinu smjör-
skoðunarnetnd. Það gat verið
skaðlitið og í sjáifu sér saklaust;
en það er ekki nokkur mannleg
vera svo léieg, hversu lítilfjörleg
sem hón kann að vera, að ekki
sé hún latigt of góð til þess að
sverja meinsæii við hið eeðsta
nafn, það væri spillingin sjálf
persénugjörð.
Sig. Þórðarson.
(Framh.)
þess al sökt hefir
versö skipi pví, „Kolaastínd", er áttiaö
koma liingað með steinolíufarm, er þvi
miður elki bigt aö sepja nm hvenær
geti komið nýjar byroöir af oIíp, en
gjört veíðiir það sem bægt er íiiþess
að tá mmú skip í staðinn og munum
vér láta liáitv. viðskittavioi vora vita
strax og fmð er fengið.
Hið ísl áteinolíuhlutafélag,
Töfrabustifln.
Eítir
Uemming Allgreeu- Usíitig.
—> —
(Fríi )
Kl, 6 kom haun huim lil mið-
degisverðar. Fyist gekk hann inn
til föðnr sina og heilsaði upp á hann,
en hann ueylU æíinlega miðdegis-
verðar k). 5, og sat með löngn
pípuna siua og reykti og diakk
kaflið Bit1-, er Konráo kom inn l.il
hans. Komáði þótLi ráðiKgri að
grenslast eftir því, hveinig á gamla
manniuum lii, aður en hann sjálfur
botðaði, þvi efth' borðun þuifii bahn
aö hafa út úr höri'am skikiinga til
að kaupa sitt hvað str;ávegis íyrir.
Eftir að Kourað svo hatði kynt sér
skaplyndi gamla tnannsins, ijsttíst.
hann að íniðdegisveiði — akinn
sér.
Á meðan var gamli maðurinn
a.ð hugsá' um að Konráð gæti, nú
orðið, vel sýut sór það eftiriæti, að
neyta með séf miðdegisveiðar kl.
5, en hann vogaði eigi að fara fram
á slíkt við efnilega soninn sinn.
Hann hafði geit. það nokktum
sinnum áður.
1 fyrstu hafði hann með huegum
oroum spurt hann hvoit haun eigi
vildi veita sér þí ánægju, að vera
kominn heim af göngu sinni ki. 5,
því það væri svo ánægjulegt að þeiv
neytt.u miðdegismatar saman, þar
seni þeir væiu að >iins tveir, 011
elskukgi sonurinn hafðí svarað:
„Eg n.a pigi sLytta göugu aúna
uiór Lil hiessingar, ef eg á aðhalda
heilsunm og þegar eg heri botðað
kl. 3, verð eg, eins og þú veist, að
borða aftur kl 6; það ve;ða að líða
3 tínnu milli máltiða hja mér."
Skrifstefystjórinn vogaði þa með
hægð að bera fram þessa skyn-
Bamlegu uppástungu:
„Faiðu einni atiuidu fyr ó fætur,
drengur minn! f'á'götura vi'3'lieytt
morgunveiðar samau kl. 11, kl. 2
drekkur þú svo kakaóið þiLt, og etur
linsoðnu eggin þin, og |A ér nuitu-
legt að þú borðir með mér mið«
degisveiðinn kl. 5.
NU komst Konráð í vandiæði.
lfonum var íjóst að uppáslun^a
fðður hani var í aU.t sLaði íéLLog
Bkynsamleg, cn liiuum unga, efui'
lega syni g.tst nd samt ekki að
he ini, og jkss veg.na gi.ip nu
Koni'iið til þess óyndisúi ræðis sem
hann var vatiur að nola, er í nauí 1
irnar rak : Hann muldraði ólundai»
lega eittfivað í barm £ér og vatt sér
um leið tit tfr stofunni, án þess að
viiða íöður sinn 8VBrs.
í 081 u sinui er skiifstofustjórinu
vék að sama efni var hann nokkru
ákveðnari.
„Nú æLlaegaðsegjaþórnokkuð,
dietigur miun! Upp frá þessu borð-
um við nnðdegismatinn saman k).
5, og yerðkSu eigi til staðar á
réttum lima fær þú engan mat I"
t'að var auðheyrt að sktifstofu«
stjói inn var eigi í sem bestu skapi
og þess vegna diifðist hann að vera
svona ákveðinn.
Konrað hoitði í fyrstu alveg 01. ð'
laub og undrandi á föður sinn. Fyrat
datt houum í hug að stoika honum
með háðslegu fyi ii litningaibrosi og
gaiiga svo þegjand: frá honum iun
í heibergi sit.L; eu það var eiLlhvað
það í töddinni, som hieypti hinum
elskulega syni i bál og brand —
hann var akaflega bráðlyndur —
og hann t.ók þann kostinn að bei ja
hnefauuiu kreptuni niður i borðið
við neíið á gamla manninum svo
að undir fók í öllu og öskraði fram«
an í hann af bræði mikilli: „Haltu
kjapti!"
Svo suautaði hanu hnarieistur
út úr stofunni.
Vesalings gatnli maðurinn sá
þegar, að hann hefði tekið sór
heldur mikið vald; hann hristi
höfuðið og hAlf iðraðist þess, að
hafa veiið svona Akveðinn, en svo
kveikti hann í pípunni sin.ii og fór
að reykja eius og ekkert hefði
iskovist.
Upp frá þessum dégi var aldrel
franiav á þetta niiust, og það er
mjög vafasamt, hvoit nokkuin tíma
hetði orðið komið nokkuru tauti
við hiiia einbeitta, efnilega son, ef
ekki......En höldum ntí áfrnrrt
sögtmr.i.