Vestri - 24.04.1917, Page 3

„Sælir eru þeir, sem trúi'*.
n "
S4 orðasveimur hefir nú um
hríð gengið um ísTtjarðark5>up>»
stað og nrgrennið, að srnjör það
er Inndjúpsmenn seidu borgurum
kaupstaðarins, n undi að meira
eða minna leyti blanduð smjör»
liki (M trgarine).
Trú sumra mauna hefir þrosk<
ast og dafnað með afbrigðum t
þessum einuai í seinni tíð. —
Henni hefir farið nærri jafn ört
fram og flugvélaúibúnaði nútírr..
ans. Enda er þar ekki alts'ólíku
saman jafnað, því blómlegt hugi
myndaflug stesidur á bak við
trúua, og sutnir hafa enda náð
þeirri fuilkomnun, að við það að
bragða á smjöriuu geta þeir sagt
hinum ófróðari mönnum hvaða
tegund smjörlíkis er i snijörinu
og jaínvel hvað mörg procent,
svo að þar munar ekki á einum
prontille, og bjóðast sumir þessir
>Virtusar< til þess að staðfesta
r tn s knir shtar með eiði, ef á
þurfi að halda, Menn halda nú
máske að ég fari hér með ýkjur,
en svo er ekki, því ég hefi
sannanir fyrir mér.
Bændur hafa ekki enn, svo
raér sé kumiugt, ráðist opinber*
lega á slúðursögur þessar, eða
foreldti þeirra og gegnir það þó
- furðu, því þetta er orðimi fulh
kominn atvinmurógur, og er hans
víst að einhverju minst í iögum
vorum.
Tit þagnar bænda eða smjör«
framleiðenda niunu einkum ligg)a
þau drög, að þeir hafa átitið að
upphaísmenn og Iíflæknar rógs
þessa væru mest hugsanasljó
lftilmenni og stúðurbqrar, er þeim
þætti skömm að eiga nokkurn
hlut sameigintegan með, iafnvel
þann, að fara í kjaltæðismál við
þá.
Spyrji maður einhvern sem
fer með svona sögur, hvoit hann
vilji standa við þær, þá fer það
jafnan á einn veg — eins og alt
annað úr þeirri átt, allir fyrirverða
sig fyrir afkvæmið og þykjast
ekkert í því eiga — þeir hafa
heyrt aðra segja það og svo
aegja þeir það líka hugsunarlaust
og vonandi án þess að gera sér
ljóst hverjar afleiðingarnar geti
orðið.
Þó ég segði hér að ofan, að
smjörsögur þessar gengju um
ísafjörð og nágrenni og væri
trúað þar at noktcrum. þá skal
ég taka þvf fram, að ég á þar
ekki við alla borgara bæjadns,
heldur nokkra. Mér er of hlýtt
til þeirra margra til þess að ég
vilji bendla þá við slíkan óþverra.
Enda hefi ég aldrei heyrt að hið
svokaltaða >betra< fótk bæjarins
legði eyrun að sltku, eða dytti
1 hug að trúa því. Á það bendir
líka m. a. að ettirspurn á smjöri
roundi tæplega jafn áköf og hún
•r trá þeim stöðum, ot menn
Óttuðust pretti. En ísafjörður

Veyna pess al sðkt hefir
verið skipi því, „Rolaastíad“, er áttiað
konia hinyað með steinolíufarm, er þvi
miður ekkt higt að sepja stm hvenær
geti komið nýjar byryðir af olfv, en
gjðrt vesðiir það sem hægt er íiiþess
að fá annað skip ( staðinn og ntununt
vér láta háttv. viðskittavini vora vita
strax og það er fengið.
Hið ísl. áíeinolíuhlutaíélag.
virðist eiga sín lítilmenni innaii'
um, eins og aðrar stórborgir
veraldarinnar.
Ef einhverjir af bændum Inn-
djiípsies eða borgurum fsafiarðar,
skyldu ekki hafa heyrt s njör-
sögu tyr, þá sk-l ég, sjábum rnér
Og þeim til skeii'tumr, segja
þeini eina, til þess að sýna A
livaða grur.dvelti þær eru uygð-
ar. Sagan er að þvi leyti ír >
brugðin hinum, að maður sá sem
kom ltetini á kreik, er diiítið
ofar settur í mannfélaginu en
tjcldinn, og var svo hreinskilinn
að koma með haiia strax til
framleiðanda, þó á einkennitegan
liatt væri það geit, og því er
maklegt að ég virði hann svars.
L tugabólsbúið seldi nýleg-t
lt/g kg. af smjöri ti! raantis,
sem oít kuupir smjör hér inntrá
fyrir ýmsa kaupstaðarbú ; rtuið*
uiintt sendi svo smjörið til kaup>
anda, sem f þetta sinn var liaest*
virtu, íyiverandi barmkennari
kaupstaðarins, Grímur Jónsson.
Þegar Grfmur haíði fengið
stnjörið, þá komst hattn að því
að það var aitaf jafn mjúkt ogr
seigt, en vi'di ekki harðna þó í
kuidu sæii. Þótii nauntnum
þetta þegar grunsamiegt. í þeim
svilum biitust í dyrunum hjá
honunr tvær konur.
»Alt er þá þrent er«, segir hið
fornkveðna, og kom það heim
hér. Nefndin át af smjörinu, en
skyrpti þvi víst fljótt altur, því
konurnar, en ekki GrSrnur, gáfu
þann úrskurð, að ltér væru 50°/0
smjörlíki, eða réttur heimingur,
og kváðust mundu geta svarið
það et krafist yrði. Ef kortunum
þykir þetta ekki sannleikanum
samkvæmt, mega þær Grími um
ketin-', en ekki mér, því svora
hefir hann sagt mér það og
manni þeim er sendi honum
smjörið.
Það verða víst altaf skiftar
skoðanir um það, hvað nienn
geti svarið og ekki, slíkt verður
oft komið undir þvi við hvað
menn sverja og enntremur uodir
manngildi hvers einstaks. Þó
konur þessar segðu mér sjáUar
nð þær hetðu boðist til að sverja
við hina venjuiegu þVenmngu,
þá dytti mér ekki í hug að trúa
þeim, annaðhvort hafa þær sagt
þetta i gamni, eða þær hata
ætiað að sverja við eitíhvnð
annað, t. d. hina þrieinu smjör-
skoðunarnefnd. Það gat verið
skaðiítið og í sjálfu sér saklaust;
en það er ekki nokkur mannleg
vera svo léieg, hversu lítilfjörleg
sem hún kann að vera, að ekki
sé hún latigt of góð til þess að
sverja meinsæri við hiö æðsta
nafn, það væri spillingin sjálf
persénugjörð.
Sig. Þórðarson.
(Framh.)
<4
Töfrabustiun.
Eítir
Bemming AUgreeu- Ussing.
(Prli )
Kl, 6 kom haun heim líl niið-
degisverbar. Fyist gekk hantt inn
t.il föður síns og heilsaði upp ti hann,
en ftann neylti æíinlega miðdegis-
verðar kl. 5, og sat með löngn
pípuna síua og reykti og dtakk
kafíið sitb er Konráð kom inn til
hans. Konráði þót.ti ráðlegra að
grenslast eftir því, hvernig á gamia
manniuunt lá, aður en hann sjálfur
borðaði, þvi eftif borðun þurfti hann
að hafa út úr hórtum skildinga til
að kaupa siít hvað sn.ávegis fyrir.
Eftir að Konráð svo hafði kyul sér
skaplyndi ganila mannsins, sett.íst
hann að miðdegisves ði — aleiun
sér.
Á meðan var gamli maðurinn
að hugsa um að Konráð gæti, mí
orðið, vel sýut sór það eítirlæti, að
neyta með sér miðdegisveiðar kl.
ö, en hann vogaði eigi að fara fram
á slíkt við efnilega soniira siira.
Hann hafði gert, það nokkium
sinnum áður.
í fyrstu haíði haun með hægum
orðuin spui t hann hvoi t haun eigi
viidi veita sór þi ánægju, að vera
kominn heim af göngu sinni ki. 5,
því það væri svo ánægjulegt að þeir
neyttu miðdegismatar sarnan, þar
sem þeu' væiu að vins tveir, en
elskult gi sonurinn hafðí svarað:
,Eg má eigi stytta göugu atína
mér til hiessingar, ef eg á að halda
heilsunni og þegar eg heri boiðað
k). 3, verð eg, eius og þú veist, að
borða uftur kl 6; það veiða að liða
3 timar milli maltiða hja mér."
Skrifstefustjóriiin vogaði þa með
hægð að bera fram þessa skyn-
samlegu uppástungu:
„Faiðu einni stundu iyr r fætur,.
drengur minn! Þá gefura viTneytt
morgunveiðar samau kl. 11, kl. 2
drekkur þú svo kakaóið þitt, og etur
linsoðnu eggin þin, og þá ér mátu-
legt. að þú borðir með mér mið*
degisverðinn kl. 5.
Nú komst Konráð í vamhæði.
ITonum var ijóst, að uppásl.unga
föður hans var í afia staði íéttog
skynsamleg, en hitunn unga, efui>
lega syni g. tst nú samt ekki að
he ini, og jWs vegna giiip nu
Konrað i.il þe.ss óyudisúrræðis sem
hann var vanur að nola, er í nauí 1
irnar rak: Hann muldraði ólundar*
lega eitthvað í barm sér og vatt sér
um leið út úr stofunni, án þess að
viiða íöður sinn svars.
í öSru sinni er skrifstofustjórinu
vék að sama efni var hann nokki u
ákveðnari.
„Nú ætla eg að segja þér nokkuð,
dretigur sniun! Upp frá þessu borð-
um við miðdegismatinn saman k).
5, og verðirðu eigi til staðar 4
róltuin lima íær þú engan mat Ifc
t’að var auðheyrt að skrifstofm
Btjórinn var eigi í sem bestu skapi
og þess vogua dirfðist hann að vera
svona ákveðinn.
Konráð hoifði í fyrstu alveg oið<
IhUö og undrandi áföður sinn. Fyrst
datt houuin í hug að storka honuni
með haðslegu fyrii litningai brosi og
ganga svo þegjand: frá honum iim
i hoibergi sit.t; en það var eitlhvað
það í röddinni, som hieypti hinum
eJskulega syni i bál og brand —
hann var ákaflega bráðlyndur —
og hann t.ók þann kostinn að berja
hnefauum kreptum niðut í borðið
við neíið á gamla manninum svo
að undir tók í öllu og öskraði fram«
an í hann af bræði ralkilli: „Haltu
kjapti I “
Svo snautaði hanu hnarreistur
út úr stofunui.
Vesalings gamli maðurinu sá
þogar, að hann hefði tekið sér
heldur mikið vald; hann hristi
höfuðið og hálf iðraðist þess, að
hafa verið svona ákveðinn, eu svo
kveikti hann í pípunni sin.ii og fór
að reykja eius og ékkert hefði
iskorist.
Upp frá þessum dógi var aldrei
framar á þetta miust, og það er
mjög vafasamt, hvoit nokkuin tíma
heiði orðið komið nokkuru tauti
við hins einbeitta, efnilega son, ef
ekki........En höldum nú áfrajn
sögunni.