Skólablaðið - 01.03.1915, Blaðsíða 14

46
SKÖLABLAÐIÐ
Vorkutl er kennara, ef hann verður Jiess var, aö hann og
börnin eru misskilin, þótt hann freistist.
Þa8 er líka vandi aö vera prófdómari.
Um áhrif ]mlulærdóms og daglegs vitnishuröar i þessu efni
þarf ekki aö or&lengja.
Eitt mun skorta í skólunum vífta, þaft aft börnin fái tækifæri
til þess aft beita kröftum sínum. Málfundafélög efta einhver
slíkur félagsskapur mundi verfta aft gagni. Gætu liörnin vanist
á að flytja stuttar ræftur, segja sögur og m. fl.
Eg hlustafti eitt siun á upplestur einkunna vift vorpróf. Kenn-
arinn las upp einkunnirnar. Svo tók prófdómarinn vift „stóru
bókinni" meft miklum spekingssvip. Hann benti á eísta nafnift
og þræddi svo línuná. Ekkert annaö en 7 og 8. Þetta var lofs-
verft frammistafta. Aumingja barnift skammaftist sín auft-
sjáanlega fyrir alt hólift, sem mafturinn lét út úr sér. Svo kom
sá næsti. Líka hól og þannig áfram smáminkandi samt niftur
aft miftju. Þá fór nú aft breytast veftrift, — Lök frammistafta,
því miður. — Heldur slæm, ]>aft sýndi vitnisburfturinn. — Próf-
dómarinn horffti altaf á tölurnar. Svo versnafti, eftir því sem
fingurinn færftist neftar. — Afleit frammistafta. — Skammar-
leg. — Láttu ]>ér nú aft kenningu verfta. Orftaskrína prófdóm-
arans var auösæilega orftin tóm af vifteigandi orftum þegar
kom aft „lallanum", ]>ví hann komst aft rnestu undan aöfinsl-
um.
Þaft heffti enginn ]>urft aft skammast sín fyrir aö leggjast í
gröfina undir ]>ví táraflófti, sem stréymdi í kenslustofunni
þann daginn.
En þaft, sem féll í akur ]>eirra fyrir ofan miftju, var litlu
betra. Þaö sást á tilliti sumra.
En þetta er vonandi einsdæmi.
Margt fleira mætti nefna, sem deyft getur fróöleiksfýsn
barna. Þetta er eitt af mörgu. S. J.
Stjórnarráðsiírskuröur.
Fræftslunefnd ein haföi ráftift kennara fyrir lágmark launa,
6 kr. um vikuna, auk fæftis, húsnæftis og ])jónustu,' en látift
kennarann borga af þessum launum ákveöna upphæft fyrir