Alþýðublaðið - 18.05.1965, Blaðsíða 13

Sími 5 01 84
Heljarfljót
Litkvikmynd um ævintýraferð i
frumskógum Bólivíu. Jörgen Bit-
sch og Arne Falk Rönne þræða
sömu leið og danski ferðalangur-
inn Ole Miiller fór í sinni síðustu
ferð, — en villtir Indíánar drápu
hann og köstuðu líkinu 1 Heljar-
fljótið. Sagan hefur komið út ó
íslenzku.
íslenzkt tal.
kl. og 9.
Sírni 5 02 49
Eins og spegilmynd
INGMAR BERGMANS
Áhrifamikil Oscar-verðlaunamynd
gerð af snillingnum Ingimar Berg-
mann.
Sýnd kl. 7 og 9.
Pússningarsandut
Heimkeyrður pússningarsandui
og vikursandur, sigtaOur e0«
ósigtaður við húsdyrnar «0«
kominn upp á hvaða hæO aen
er, eftir óskum kaupenda.
SANDSALAN sf. við ElUSavec
Sírnl 41920.

SÆNGUR \
REST-BEZT-koddar
Endurnýium gHmlo
sængurnar, eigum
dún- og fiðurheld ver.
Seljum æðardúns- og
gæsadúnssængur __
og kodda aí ýmsum
stærðum.
DUN- OG
FIÐURIIREINSUN
Vatnsstís 3. Sími 18740. <

Maðurinn var greinilega kurt
eis maður, því hann reis á fæt
ur.
— Fyrirgefðu Siggi minn, —
sagði hann. Ég þekki hann Gunna
bróður þinn. Ég kann að dansa,
vertu blessaður. —
Svo staulaðist hann upp stig
ann.
Ég hló.
Sigurður leit á eftir mannin-
um og svo á mig.
—. Það var gott að heyra, að
hann kannað dansa skinnið, —
sagði hann. — Þú ert falleg í
kvöld. Er þetta nýr kjóll? —
—-Já, — svaraði ég. — Hvern
ig lízt þér-,á hann? —
— Hann er fallegur eins og
innihaldið, — sagði liann. —
Eigum við að dansa? —
Við vorum löngu búin að borða
og hljómsveitin farin að leika
fyrir dansi. Það var enginn á
dansgólfinu.
Mér hefur alltaf fundist það
einhver aðalkosturinn við
Naust, að hljómsveitin þar er
ekki jafn hávær og annars stað
ar. Þar þarf fólk ekki að hrópa
yfir borðin til að tala saman
eins og tíðkast á skemmtistöð-
um í Reykjavík.
Við gengum út á dansgólfið.
Mér hefur aldrei þótt sérstak
lega gott að dansa við Sigurð.
Ekki vegna þess, að hann geti
ekki dansað, hann hefur lært
hjá góðum kennurum, rvthamnn
hefur hann líka. Það er eitthvaO
annað, sem vantar.
O, jæja, sumir liafa það í fót
unura, sem aðrir hafa í höfOina
og því ekki það. ÞaO er ekkl
hægt að ætlast til alls.
Sigurður dansaði eins og dans
inn væri miög alvarlegur hlut-
ur, sem nauðsvnlegt væri að ein
beita sér að. Ég hafði það alltaf
á tilfinningunni, að hann dans
aði eins og væri hann að taka
þátt í danskeppni og allt hans
væri undir því komið að hann
virtist hrevfa sig lýtalaust.
Mér hefur aUtaf þótt gaman
að dansa. í mínum augum er
dans skemmtun;, stundum róleg
ur, stunduð glaðlegur, skemmti-
legur eða listrænn, en aldrel yf
ir máta alvarlegur.
Sjálfsagt höfum við tekið okk
ur vel út á dansgólfinu. Hann
var alveg mátulega hávaxinn
fyrir mig. Höfuðið á mér náði
upp að nefinu á honum og það
finnst mér hæfilegur stærðar-
munur á dansgólfi.
Hann þrýsti' mér fast að sér
og dansaði áfram yfir gólfið,
þegjandi og alvarlegur.
Ég leit upp að inngansinum.
Fólkið, sem kom inn hristi af
sér snjóinn áður en það fór úr
yfirhöfnunum.
Það snjóaði ákaft fyrir ut-
an.
2. kafli.
Stormurinn næddi um glugg-
ann á herberginu, sem Einar
hafði tekið á leigu til að hitta
Rósu í. Hann brosti við henni,
þar sem hún lá við hlið hans á
dívaninum.
Snjórinn og stormurinn fyrir
Framhaldssaga
eftir Ingibjörgu
Jónsdóttur
2.HLUII
utan jók einungis á vellíðan
hans inni í hlýju herberginu.
Fátt fannst hontim betra ? vondu
veðri en að liggja uppi í dívan
með svona kynbombu við hliðina.
— Að hugsa sér að við skul
um vera hérna saman! — sagði
hann upp úr eins manns hljóði.
Hún teygði letilega úr sér og
strauk heitum vörunum um
vanga hans.
— Það er naumast þér að
þakka, — sagði hún svo með
sinni hrjúfu og letilegu rödd.
Hann minntist þess, hve oft
hann liafði horft á hana heima
hjá Halldóri, horft á hana og
hugsað sitt.
— Ekki gerðir þú alltof mik
ið til að ná í mig, — safði hún
og strauk yfir handlegg hans.
— Ég þekki manninn þinn
vel, — sagði hann og rödd hans
var dáVítið hörkuleg. — Það
hefði verið óeðlilegt hefði ég
eltst við þig. Hann er maður-
inn þinn og vinur minn. —
Svo eiga þau tvö, lítil börn,
hugsaði hann.
Rósa glotti hæðnislega.
— Vináttan virðist ekki hafa
haldið aftur af þér í kvöld, —
sagði hún.
Hann ýtti henni frá sér og
spratt á fætur.
Stundum hata ég hana, hugs
aði hann. Stundum finnst mér
hún hreinasta hóra.
— Því ætti vinátta frekar að
halda aftur af sér en skyldu-
ræknin af þér? — spurði hann.
Snjókoman og stormurinn
fyrir utan hlýjaði honum ekki
lengur heldur þreytti hann. Nú
minntist hann þess að hann átti
eftir að fara út í vonda veðrið
og sækja bíl handa þeim.
Það var enginn sími í her-
berginu.
— Viltu meira gin? — spurði
hann.
— Já. — Hún hrosti enn
hæðnislega. Hún vissi, að hon-
um bauð oft við henni, en þrá
hans var viðbjóðinum sterkari,
hrifningin hatrinu og hún hafði
gaman af.
Hann hellti í glas hennar.
— Vertu ekki svona nízkur á
ginið, — sagði Rósa. — Ég fer
heim eftir augnablik, þú mátt
ekki gleyma þvf, að ég er i níu
híó. — Hún teygði úr sér. — Ég
verð að hafa eitthvað að hugga
mig við, þegar heim kemur. —
Einar bætti þegjandi í glas
hennar.
— Gjörðu svo vel, — sagði
hann og rétti henni það. —
Hvernig ætlarðu að útskýra vín
lyktina?
Hún hló.
— Ég skrapp á Mímisbar og
fékk mér one for the road áður
en ég lagði af stað heimleiðis.
Fata
viðgerðir
SETJUM SKINN A JAKKA
AUK ANNARRA FATA-
VIÐGERÐA
SANNGJARNT VERÐ.
Skipholti 1. — Sími 16446.
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængurnar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FH)URHREÍNSUNW
Hverfisgögu 57A. Sími 187S8.
— Flökrar þig aldrei við lyg-
inni? — spurði hann.
— Eitthvað verður maður að
hugga sig við, — svaraði hún.
— Þarfnastu huggunar í
hjónahandinu? —
Hún-hló aftur.
— ’Halldór er ágætur —
svaraði hún. — Mér þykir bara
vænt um hann. —
— Dásamlegt! — sagði Einar.
— Þú ert svei mér rausnaleg að
eyða allri þessari væntumþykju
á manninn þinn. —•
— Hann er eiginlega alltof
góður fyrir mig, — sagði hún
sigri hrósandi yfir að vera svona
vond og án þess að skammast
sín hið misnsta. — Já, alltof
góður. —•
— Svo sannarlega, — svaraði
Einar. — Enda þyrfti þinn mað
ur að vera hrein skepna til að
vera ekki betri en þú. —
Hún lagði daðurslega undir
flatt.
— Finnst þér ég svona and-
styggileg? —
— Já, — svaraði hann ákveð-
inn.
— Og það þó þú hafir dregið
mig á tálar? —
Hann hló.
— Það má sjálfsagt ræða
lengi um það, hvort dró hitt á
tálar, — sagði hann. — Eitt er
©PIB
connnmn
3fS3
HOCO
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 18. maí 1965 |,3