Alþýðublaðið - 25.09.1965, Blaðsíða 16

Sumir eru á þeirri skoðun, að
allt þetta æði, í sambandi við Bítl-
ana og þá tónlist, sem þeir hafa
rutt braut og haldið í efstu sætum
vinsældalistanna, sé nú brátt búið
að vera. En ég er ekki á sama máli.
Að minnsta kosti er bítlamúsík
og bítlamenning í hávegum höfð
hérlendis í dag, og á eftir að vera
þó nokkuö lengi enn, ef að líkum
lætur.
Það er að minnsta kosti svo, að
þegar blessuð íslenzku börnin
heyra minnst á einliverja af þess-
Við framiciáum ósköp af Afríku-skreið,
sem aumingrja negrarnir éta í neyð,
Þeim fannst þó í upphafi horngrýti hart
að horfa á þorsk-smettið kolbikasvart.
Á inótmælaaðgerðum tóku þeir törn.
Þeir töldu það harðþurrkuð niggara-börn.
um frægu liljómsveitum úti í
heimi, verða þau mörg hver alveg
friðlaus.
Ef þau sjá eitthvert blað eða
tímarit með mynd af uppáhalds-
hljómsveitinni sinni, eru þau ekki
í rónni fyrr en þau hafa fengið
að klippa myndina úr, og helzt að
hengja hana upp á vegg í lierberg-
inu sínu.
Það má ekki heyrast í útvarp-
inu eitt einasta lag, sem þessir
snillingar leika, þá koma börnin
hlaupandi að útvarpstækinu —■ og
hreyfa sig ekki þaðan, fyrr en lag-
ið eða iögin eru búin. Þetta er
algengt. ■ Hámarki náði nefnt æði,
fyrir skömmu, þegar hárprúðir
túlkendur bítiltónlistar „The Roll-
ing Stones” komu fram í sjónvarp-
inu frá Keflavík. Þegar þetta er
nefnt hámark æðisins eru að sjálf
sögðu undanskilin lætin, sem voru
í kring um Bretana hérna um dag-
inn. — Það var alveg sama
hvert farið var um bæinn þann
dáginn; alls staðar mátti heyra
börnin tala um þennan merkisat-
burð. „Rollingarnir eru á sjónvarp
inu í kvöld,” sögðu þau hvert við
annað, og á eftir fylgdu miklar
bollaleggingar um það, hvert þau
gætu farið til að horfa á „Rolling-
ana.”
Sumir höfðu „tíví” heima hjá
sér; þeir þurftu ekki að hafa á-
hyggjur af þessum málum. Aðrir
urðu að finna ástæðu til að heim-
sækja frændana eða frænkurnar,
sem áttu sjónvarp. Það er orðið al-
gengt að afar og ömmur eyði tím-
anum, það sem eftir er æfinnar við
að horfa á sjónvarp, og þeir, sem
áttu isvo ,,moderniseraða“ afa o@
ömmur, vissu hvert þeir áttu að
fara til að sjá þá, sem almennt eru
nefndir „Rollingarnir” meðal
yngri kynslóðarinnar.
Vonandi hefur þetta nú allt far-
ið vel og blessuð börnin ekki
spillzt mikið við að skoða skerma
sjónvarpstækjanna þessa kvöld-
stund. Þá geta allir verið ánægð-
ir, bæði 60 merkilegustu íslend-
ingarnir og allir hinir.
Svo eru aðalbítlarnir „þessir
ússlensku te bettless”, — eins og
yngstu aðdáendur þeirra nefna þá
mjög á dagskrá í bíóauglýsingum
heimsins um þessar mundir. Það
er nefnilega nýbúið að frumsýna
„Hjálparmyndina” þeirra og und-
anfarið hafa verið að hefjast sýn-
ingar á henni víða um heim. Ef að
líkum lætur líður ekki á löngu, þar
til íslenzkir aðdáendur Bítlanna fá
að sjá kvikmyndiria í Tónabíói, sem
virðist 'véra aðal bítlabíóið hér á
landi. Það er kannski ekkert und-
arlegt, þégar tekið er tillit til þess,
að það er tónlistarfélag, sem á það.
Svo bíða blessaðir óspilltir sveita
unglingarnir eftir að myndin verði
sýnd í sveitinni þeirra, sennilega
í félagsheimilinu. Það yrði þá að
sleppa balli þá kvöldstundina, en
hver veit nema þeir þarna í sveit-
inni, auglýsi ball á eftir, eins og
þegar kvenfélagið er með bazar,
hlutaveltu eða fund. Þeir hafa van-
ið sig á það í sveitinni, að hafa
alltaf ball á eftir öllu, sem skeður.
Annars kæmi auðvitað líka til
greina, að hafa ball á meðan mynd-
in er sýnd, — því að í myndinni
„Hjálp” leika „alvörubítlarnir” og
syngja að minnsta kosti sjö lög.
Það mætti þá taka pásur milli
laga, á meðan þetta „ússlenska”
kjaftæði, sem enginn skilur í sveit
inni nema presturinn, stendur yfir.
Það yrði nú fjör í því að láta
svona fræga menn spila á balli
hjá sér.
En f.vrst ég á annað borð er far-
inn að minnast á böllin í sveitinni
væri ekki úr alfaraleið að eyða
nokkrum orðum á þá, sem um tón-
listarflutning sjá við slík tæki-
færi. Það er nú meiri fjölbreytn-
in í nöfnunum á þeim „orkestr-
Framh. á 15. síðu.
í stuttu máli sagt finnst
mér kostirnir við að búa í
sveit afskaplega margir —
-ekki sízt fyrir það, hvað kon
urnar sjá miklu meira af cig
inmönnum sínum en til dæm
is í bæjum ....
Tíminn. .
Nú ér víst komið á vopna
hlé o@ friður alls staðar í
Iheiminum — nema í Kópa-
voginum ......
Svo höfðiun við nærri því markaðinn misst.
Á mannáti hafa ekki svertingjar lyst.
Svo hausana skárum við skreiðinni frá,
ef skyldu þeir fást til að éta hana þá.
En afhausun þessi var alls ekki nóg.
Af ógleði svertinginn skreiðinni spjó.
Að sjálfsögðu finnur hún sæmileg ráð,
hin sagnfræga þjóð, þar sem Edda var skráð.
Fagurt nafn hcfur oft freistinga mátt,
þótt feli það innihald morkið og grátt.
Svo Eddu vér nefnum nú íslenzka skreið.
Og auðvitað gripu þeir bitann mn leið.
Nú andríki Snorra þeir hafa um hönd.
Vor háspeki berst út uin svertingjalönd
í verzlunum þeirra er „feðranna frægð“
í fallegum umbúðum, liausuð og slægð.
Þeir meta í hrifning vort háfleyga mái,
og háma í sig Eddu af lífi og sál.
Kankvís. Y
íOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO