Vísir - 06.11.1958, Qupperneq 7

Fimmtudaginn 6. nóvember 1958
V í S I B
7
Martha Albrand:
'acjsVir
IflcHte Carh
14
bar aðeins starfandi um stundarsakir. Mark andvarpaði. Hann
kvöldið —“
„Það er búist við mér heima —“
„Biðjið Bransky fyrir skilaboð eða hringið heim —“
Fleur hrissti höfuðið.
„Guy er svo bráður. Hann yrði æfur. Eg yrði óttasleginn — þín
vegna.“
„Eg óttast engan,“ sagði Mark og það fór ekki fram hjá hon-
um, að hún þúaði hann. „Ef þú vilt förum við á fund langömmu
þinnar þegar í stað og eg bið þín formlega.“
„O, nei, nei,“ sagði Fleur. „Þau mundu aldrei veita samþykki
ameríkani, — blaðamaður. Ó, skilurðu ekki?
rmeríkani, — blaðamaður. Og skilurðu ekki?
í stað þess að svara gekk Mark til hennar, tók utan um hana
og lyfti henni upp úr sætinu.
„Við verðum að kynnast betur. Og mér geðjast ekki að þessu
umhverfi til þess. Hér er matarlykt og hávaði og Bransky situr
þarna og hefur ekki af okkur augun.“
„Það var mjög ánægjulegt að kynnast ,yður,“ sagði hann við
Bransky, um leið og þau gengu fram hjá borði hans. „Ungfrúin
kemur heim seinna. Gerið svo vel að segja maddömu Constant
að ala engar áhyggjur."
Bransky gat engu orði upp komið. Hann margreyndi að mæla,
en ekkert orð kom yfir varir hans, og hendur hans skulfu sem strá
í vindi.
„Þér sjáið hvað einfalt það er,“ sagði Mark,'um leið og þau
lokuðu dyrunum á eftir sér. „Ekki eitt mótmælaorð kom yfir hans
varir. Bíllinn minn er hérna skammt frá.“
Þegar Mark hafði þannig tekið alla stjórn málanna í sínar
hendur skipti Fleur algerlega skapi.
„Eg mundi hata svona framkomu Amerikumanns, ef — ekki
vildi svo til, að eg væri ástfangin í honum — eg á við það, að
gera út um málin, eins og aðrir hefðu ekkert að segja. Heldurðu.
að eg gæti vanið mig á þetta?“
„Þú gerir svo vel að vera áfram eins og þá ert,“ svaraði Mark.
Þegar þau komu að bilnum, opnaði Mark hann, og beið meðan
hún var að setjast. Svo ræsti hann bílinn og ók meðfram strönd-
inni. Umferðin var mikil, svo að hann varð að gefa sig allan við
akstrinum, en hann undi því veí, að mæla ekki orð af vörum,
svo vel naut hann þess, að hafa hana við hlið sér, róiega, fulla
trausts. Og á aðra hönd var hið fagra, bláa Miðjarðarhaf, á hina
fjöllin. Beulieau, Villefranche, Ferrathöfði.
En þegar út úr mestu umferðinni kom fór Fleur að spyrja hann
spjörunum úr. Það var svo margt, sem hana langaði til að vita.
Og hann sagði henni frá vínekrum afa síns og ömmu skammt
frá San Francisco, þar sem hann hafði slitið bernskuskónum. Það
var lan'gt um liðið, en það stóð honum-allt ljóst fyrir hugskots-
augum nú. Og svo sagði hann henni frá því er hann, enn barn
að aldri, var í Nanking með föður sínum, og frá móður sinni,
sem var svo fögur og góð og kát, en dó, þegar hann var aðeins
átta ára að aldri, af afleiðingum kvefs, sem engum, og allra sízt
henni, datt í hug, að gæti haft alvarlegar afleiðingar. Og hvernig
hann hafði uppgötyað, eftir lát hennar, miklu betur, hve aðdá-
anlegur maður faðir hans var, maður, sem aldrei skípti skapi,
góð skytta, góður sjómaður, meö ráð .undir hyerju rifi, maður,
sem hafði kennt honum mörg ráð til að mæta erfiðleikum lífsins,
alltaf ókvíðinn og óttalaus sjálfur. Og hann hafði, þrátt fyrir hve
samrýmdir þeir .voru, skilið, nauðsyn þess, að Mark fengi beztu
menntun, sem völ var á, og sent hann heim, er hann var 14 ára,
á skóla í Bandaríkjunum.
Hann sagði henni frá föður sínum, sem .hafði látist. af afleið-
ingum þriggja ára veru í fangabúð.um í Kína. Hún s.kaut inn
tók þeim tilboðum um störf, sem buðust, en þar til fyrir skömmu
kvaðst hann hafa búið með vini, bróður Monique. Já, Monique
og hann höfðu verið trúlofuð. Þau höfðu verið honum allt, hún
og bróðir hennar.
Fleur var allt í einu orðin þögul og hugsi og spurði loks:
„Hvert ætlarðu með mig?“ y
Þegar hún tók nú aftur til máls að afstaðinni þögn veittist
Mark auðveldara að hrinda gömlu minningunum frá sér. Hann
var aftur í skapi til þess að gera að gamni sínu.
„Til Nizza,“ sagði hann, „sjöttu stærstu borgar Ffakldands.
„Flest allir, sem frægir teljast hafa dvalist .þar, en til allrar lukku
lítur út fyrir, að flestum þeirra hafi verið reist þar minnismerki
— eða þá minningarspjöld um þá fest á hús. Þarna hefði þessi og
þessi frægðarmaður búið! Svo eru þar söfn og kirkjur, en það er!
dálítið þreytandi að skoða shka staði, svo að eg held, að við leitum
bara upp einhverja veitingastofu, þar sem okkur getur liðið vel,
hlustað á góða hljómlist og rabbað saman, og neytt góðrar mál-
tíðar — kannske einhvers staðar í nánd við höfnina, og kannske
förum við í sjó. Við getum leigt baðfjöru — sólhlíf. Svo veljum
við kjól, sem þú getur verið í í kvöld. Og svo setjumst við úti fyrir |við blómabeð og var að veiða.
XKVÖLDVÖKUNNI
!!ll!
Eg hefði getað orðið fyrir«í
liði í hernum, ef eg hefði viljað
Það — en eg vildi heldur vergj
einn af „drengjunum“.
★
— Eg gæti verið alv.eg eina
aðlaðandi og Ester Williams,,
ef eg hefði samskonar snyrtiw
tæki og dýr föt.
'k
— Tvíburasystir konu minn«
ar býr hjá okkur.
— Drottinn minn! Hvernigj
þekkirðu þær í sundur?
— Eg geri það ekki. SystiriaS
verður bara að gæta sín.
k
Náungi á vitlausraspítala sat
einhverri veitingastofu, fáum okkur glas af víni, og horfum á
umferðina. Og syo fáum við okkur snúning.
„Amerísk ævintýri —“, sagði hún, „haltu áfram.“
„Það rætist allt, sannaðu til,“
En litla matsalan nálægt höfninni reyndist ekkert aðlaðandi
og þau óku fram hjá kastalanum, niður Quai des Etatus-Unis og
yfir á Promendae des Anglais. Frá einu stóra gistihúsinu barst
unaðsleg hljómlist og Mark stöðvaði bílinn.
„Kannske sé dansað þar?“ sagði Mark.
„Á þessum tíma,“ sagði Fleur og hló.
„En við erum í Frakklandi, mundu það. Maður veit aldrei
hverju fólk kann að finna upp. á þar.“
Þau komu inn í gríðar stóran forsal, þar sem voru skápar
margir með sýnisvörum stórverzlanna.
„Ef eg væri ríkur, þá mundi eg kaupa þetta allt handa þér,“
sagði Mark. „Allt saman, og þvi að allt er eins og það er verðurðu
að láta þér nægja að fá blóm.“
Blómasöluborðið var að kalla gegnt afgreiðsluborðinu. Hann
keypti fagran orkideuvönd. Meðan verið var að ganga frá honum
gengu þau að afgreiðsluborðinu og litu á töflu, þar sem auglýst
var allt það bezta, sem Nizza hafði upp á að bjóða til skemmt-
unar. Þar hjá var dálítið skot, þar sem seldar voru myndavélar,
og þar hafði myndasmiður aðsetur. Hann hafði fest þar á spjald
um 50 smámyndir i auglýsinga skyni, allar tölusetar, skrifað á
þær með hvítu bíeki, Efsta myndin var af Corinne í bil hennar.
Við hlið hennar sat maður.
Á þessu augnabliki gleymdi Mark ölíu, sem hann átti að muna,
að lífi hans var ógnað, að honum kynnu að vera gefnar gætur,
og að Perrier hafði lagt fast að honum, að vekja ekki á sér
athygli.
„Bíddu hérna andartak," sagði hann við Fleur og fór að tala
við ljósmyndarann.
Hann kom með myndavélina í hendinni:
„Mynd af yður og ungfrúnni?"
„Nei, mig langar að eignast mynd nr. 25. Hvenær tókuð þér
hana?“
„Ó, einhvern tíma í gær.“
„Ljósmyndarinn tók hana og rétti Mark hana. Það var sem
hann sæi Corinne lifandi fyrir augum sér. Hve vel hann mundi
hið fagra andlit hennar, dálítið þreytulegt augnatillitið, heiilandi
brosið. Það virtist næstum fjarstæðukennt, að hún væri ekki leng-
E. R. Burroughs
- TARZAIM -
2756
N PESPtEATIONv THE TWO 6IELS
APFEALEP TO LUPON. 'PLEASE,
SF2ÍTE THEM-WE WILL PO AS VOU
WISH/ «5, Jr~
í örvæntingu sárbændú
stúlkurnar tvær . Ludon:
„Gjörið svo vel. að þyrmá
þeim.... við skulum gera
eins og þér óskið.“---------
Æðsti presturinn rak upp
hlátursöskur og fleygði þeim
á - gólfið. „Hahaha! Þið'
skuluð gera eins og ég óska,
hvað sem þessu liður!“ —
Síðan sagði þann þrumandi
röddu: „Fáið mér fórnar-
hnífinn!“
Þá bar þar að nemanda í sál-
fræði. Hann vildi vera alúðleg-*
ur við manninn og spurði:
— Hversu marga hefir þúi'
veitt?
Og veiðimaðurinn svaraði:
— Þú ert sá níundi.“
★
Ef þu ert í boði: — Ettu vit«
urlega en ekki of mikið og tal.
aðu mikið en ekki of viturlega,
★
Eitthvað fyrir rigningardag,
Kona, sem átti mörg börn og
nokkuð óstýrilát, kom inn í
matvörubúð og bað um pund
af kaffibaunum og tvö pund af
þurkuðum grænum baunum.
— Og blandið þeim öllum
saman, sagði hún við afgreiðslU'
manninn.
Afgreiðslumaðurinn varff
undrandi en gerði það, sem húrf
bað um. Til skýringar sagði
konan:
— Á morgun eiga börnirf'
mín skólafrí. Það litur út fyrir
regn, og ef rignir, ætla eg að
láta þau hafa nóg að gera við
að skilja baunirnar.
ir
Fólk sem hefir áhyggjur af
því, hvað annað fólk hugsi um
það, myndi verða undrandi, ef
það kæmist að því, hversrf
sjaldan fólk hugsar um það.
★
Ekkert veldur meiri slysunS
en hinn náunginn.
Hér er lítil saga frá prófi.
Ungur maður hafði verið atf
taka próf í forspjallsvísindum
og þegar hann kom heim, spurði
faðirinn:
—■ Nú, hvernig gekk þér?
— Ekki sem bezt, varð pilh*
urinn að kannast við.
— Var prófes.sorinn. óþægi«<
legur við þig?
— Þvert á móti. Hann vaö
nánast guðhræddur.
— Guðhræddur? Við hvað
áttu?.
— Hann sagði alltaf við og
við: „Ja — Drottinn minn!“