Vísir - 05.01.1959, Blaðsíða 9

Máaudaginn 5. janúar 195C
Ví S IR
9
Randsdat á vesturvegum -
Framh. al 3. síðu.
j daga, að árangurinn yrði góður,
mitt, cr glufa um miðbikjen okki fyrr, því sjálfur hafði
þeirra, sámeiginlég fyrir tvö | hann talsverða reynslu af þess-
hús, ekki nema fjögur fet á i ari aðgerð. Þótti mér gaman að
breidd, en 5—6 xhetra löng. Útjþeirri orðasennu.
að þessári glufu eða gjá ligguri
baðherbergi og eldhús, en einn-!
ig eitthvað af svefnherbergjum ; Póst-Graduate.
og gefur að skilja, að iítið erl Mér þótti þetta flökkunám
um birtu og loíti æstingu í! mitt of laust í reipunum og á-
glufuherbergjunurn, einkum á j kvað því að reyna að komast
neðstu hæðunum. Eg sat yfirjá N. Y. Post-Graduate Medi-
ungri, ógiftri stúlku, sem lá á; cal School á Austursíðu. Þar
fleti í kjallaraherbergi, semjvoru haldin allskonar fram-
vissi iit að slíkri glufu, og þarf; haldsnámsskeið fyrir lækna á
varla að taka það fram, að mér í öllum aldri og alls staðar að,
rann til rifja eymd hennar, en'en í sambandi við skólann var
maður kynnist ýmsum hliðum'stór spítali og mjög stór poly-
tilverunnar við læknisstörf í klinik eða frílækning, sem 800
skuggahveríum stórborgar og sjúklingar' sóttu að meðaltali á
átti eg eftir að sjá ýmislegt af
slíku síðar.
Sá galli var á þessari
stofnun, að þótt sjúklingarnir
þyrftu ekkert að borga fyrir
sig, þá þurftu þeir læknar, sem
skólann sóttu, að greiða all-
Eg fékk frítt fæði og her- j hátt kennshigjald. Eg bar þetta
bergi á íæðingarspítalanum, en! mál undir dr. Charles Peck og
höllunum. Stofustúlka lauk
upp fyrir mér og vísaði mcr
inn í biðstofu. Eftir svolitla
stund kom hjúkrunarkona og
vísaði mér inn í viðtalsstofu
læknisins, en hann hringdi á
eihkaritará sinn og hraðritaði
hún meðmælabréf, sem hann
las henni fyrir. Spjallaði liann
svo við mig í nokkrar mínútur,
þangað til hún kom inn með
það aftur til undirskriftar. Dr.
Peck dó fáum árum síðar og
las eg í lækhatímariti minn-
ingargrein um hann eftir ann-
an hinna frægu Mayo-bræðra.
Eg minntist þá með þakklæti
þessa yfirlætislausa ljúfmenn-
is, sem þrátt fyrir frægð sína
og miklar annir lagði ’ sig
framkróka til að greiða götu
ókunnugs kandídats frá fram-
andi landi.
það auðvitað meðtnælum. dr. juði. Þetta voru í raun og veru
Peck.s. jkostakjör, því að víða fengu
Námsskeiðin víð Post-Gra- kandídatarnir ekkert kaup.
duate voru bæði fyrir allskon-
Með íslenzkunt félaga.
ekkert kaup. Eg þurfti því að
fá mér herbergi, þegar ráðn-
ingartími minn var á enda, en
þau kostuðu 5—10 dollara á
viku í miðborginni, niðri í
Manhattan, og fylgdi alltaf eitt
hvað af húsgögnum. Eg fékk
sagði hann mér, að hann skyldi
reyna að útvega mér „scholar-
ship“ eða frípláss. Bauð hann
mér að koma heim til sín næsta
dag og skyldi hann þá gefa
mér meðmæli. Tók eg því með
þökkum og knúði hjá honum
h. c. andehsen:
íyrst fimm aollara herbergi og; dyra á tilsettum tíma, en hann
'borgaði vikulega fyrirfram, en bjó í hliðargötu út frá Fimmtu
gekk í burtu eítir tvo daga, því tröð, rétt hjá gömlu milljónera-
að þar voru veggjalýs og þær
eru ógeðsleg kvikindi, sem bíta
sárt, en lýs hafa aldrei verið
mín uppáhaldsdýr. Þá vildi
svo vel til, að gamall kunningi
minn frá Reykiavík, Ólafur,
sonur Jóns Ólafssonar í „Kom-
paníinu" á Skólavörðustíg, var
nýkominn frá Fróni og tókum
við saman dágott herbergi fyr-
ir átta dollara skammt frá
Roosevelt spítala. Ólafur var
kominn vestur til verzluhar-
náms og var ágætur félagi.
Hann hefir átt heima í New
York alla tíð síðan, en kom
hjngað til lands í kringum
stríðslokin í ei'indum Banda-
ríkjastjórnar og hittumst við þá
aftur, og einnig borðuðum við
saman hádegisverð í New York
1951 mér til mikillar ánægju.
Eg gerSist um þessra mundir
áskrifandi í N. Y. Academy of
Medicine að. lisía yfir skurð-
aðgerðardagskrá helztu spítal-
anna í borginni. , Maður fékk
þann lista kl. 7 á hverjum
-morgni og gat því valið uin,
hvaða aðgerðir maður vildi sjá
þann dag. Eg var því næstu
3—4 vikur á flakki milli spít-
ala eftir því, hvað hugurinn
girntist að sjá, þctt mest héldi
eg mig að Roosevelt spítala, og
fékk ails staðar góðar viðtök-
ur n.ema' á eihum stað, þar sém
Með undanþágu frá París.
Eg fór með meðmæli dr.
Pecks til ,,the deán“ eða rekt-
ors læknaskóláns, en hann
sagði, að fríplássin væru ein-
göngu fyrir bandaríska borg-
ara og undanþágu væri ekki
hægt að gera nema með sér-
stöku samþykki konunnar, sem
hefði gefið þau, en hún væri
búsett í París þennan vetur. Þó
skyldi eg koma aftur eftir tvo
daga. Gerði eg það og var
undanþágan þá veitt, en til þess
hafði skóíástjórnin þurft að
síma til Parísar. Þakkaði eg
ar sérfræðinga og almenn, þar
sem hægt var að velja um,
hvað maður vildi sjá eða heyra
hvern dag, því að úr nógu var
að velja og margt fór fram
samtímis. Þau stóðu 3—fi
mánuði. Þau fóru mest fram í
sambandi við sýnikennslu á
sjúkdómum, en’einnig var hægt
að vera við uppskurði. Þegar
fór að líða á tímann, sá eg, að
fé mitt myndi vart hrökkva út
námstímann, því að maður varð
að kosta sig að öllu leyti sjálf-
ur. Einn af prófessorunum
1 hafði gefið sig' að mér sérstak-
lega, sennilega fyrir það, að eg
var íslendingur, en slíkt fyrir-
brigði hafði hann ekki séð áður.
Eitt sinn, er hann gaf sig á tal
við mig, innti eg eftir því,
hvort ekki yrði hægt fyrir mig
að fá kandídatspláss við spítal-
ann, og bauð hann mér þá að
fara með mér til rektorsins og
tala við hann máii mínu. Hittist
þá svo ágætlega á, að kandídat
vantaði við Beekman Street
spítalann, sem var útibú frá
Post-Graduate og einn af pró-
fessorunum var yfirlæknir
þessa spítala. Rektor bætti því
við,'að tveir af kandídötunum
væri með inflúenzu og yrði eg
því að mæta þar til vinnu kl. 5
samdægurs. Eg fengi fæði,
húsnæði og 30 dollara á mán-
ViIItur í heimsborginni.
Við Ólafur Jónsson og tveir
aðrir fslendingar höfðum sleg-
ið okkur saman um þriggja
herbergja ibúð um það leyti,
sem eg hafði bvrjað á fram-
haldsskólanum. Eg sótti far-
angur minn heim í íbúðina og
fékk leigubíl með mig niður að
Beekman Street, sem mér var
ekki vel ljóst hvar var. Fyrsta
kvöldið, sem eg átti frí, fór ég
að heimsækja þessa félaga
mína og gera þeim grein fyrir
brotthlaupi mínu. Eg fór frá
þeim klukkan að ganga tólf um
kvöldið með neðanjarðarlest-
inni, en villtist á leiðinni frá
stöðinni heim á spítalann, sem
liggur 5—10 mínútna gang frá
Woolworth-byggingunni. Eg
reikaði um Broadway, Wall
Street og Broad Street, þar sem
húsin á báðar hliðar eru 20—30
hæða há, án þess að rekast á
nokkra sál. Það var undarleg
tilfinning að vera aleinn á ferð
í þessu hverfi, þar sem allt var
á fleygiíerð og fólkið ein ið-
andi kös á daginn, en staðu.r-
inn nú eins og dauðs manns
gröf eða hamraborg einhvers
huldufólks. Eftir hálftíma- rakst
eg á einmana lögregluþjón, sem
fylgdi mér heim á spítalann.
SNÆDStOTTOINGIN
n
'r. /5 — /6
ÞaS voru ekki svo lítil tíðindi sem stofukötturinn
gat sagt. „Hér er þaS sem krafist var,“ sagSi Rudy,
sem gekk mn til malarans og setti stóra körfu á gólfiS.
„Arnamnginn! “ hrópaoi malarinn. „En hvevs vegna
hálsbráuztu þig ekki? Hvernig gaztu náS honum?“
Og Rudy varS nú aS segia alla söguna og malarinn
hlustaSi á hann og augu hans urSu stærri cg stærri.
„MeS hugrekki þínu og heppni gæturSu séS fyrir
þremur konum,“ sagSi malarinn. „Já, Babette ert þu
.ekki búinn aS fá ennþá.“ „HefurSu heyrt hvaS skeSi
í myllunni? Rudy er kominn meS arnarungann og hef-
ur fengiS Babette í staSinn,“ sagSi stofuköíturinn viS
eldhúsköttin. „Þau hafa kysst hvort annaS og faSir
hennar hefur horít á þau. Nú, það er alveg sama og
trú!oíun.“
eg
;k ekki aðgang fyrr en
aðgerðin, sem eg æílaði að sjá,
var um garð gengin, af því að
yfirlæknirinn vildi vita á mér
öll skil áður. Þetta var lítill
spítali og þurfti því maðurinn
að blása sig út. Sagði hann mér
eftir á á nokkuð yfirlætislegan
hátt, að sér þætti leitt, að eg
skyldi ekki hafa náð því að sjá
þessa aðgerð sína, því að hún
hefði tekizt sérlega vel. Rosk-
inn og nokkuð myndugur
læknir, sem hafði komið rétt
á eftir mér og einnig verið
tafinn með þessum merkileg-
heitum, svaraði því til, að
hann skyldi trúa því eftir 10
L/ý'CaJÍ.
íi’íír'-'iA, • 1 i.i
mhm
i
/1. ,
Évk ^ /JÁÉ

VoriS var komiS cg blómin á bökkum Rhonar
stóSu í skrúS, sem breiddist örí upp hlíðarnar og upp
aS rótum jökulsins, þar sem Snædrottningin átti
heima. Hun lætur hvassa vinda bera sig upp á jökul-
tinda og þar situr hún og horfir meS eftirsjá niSur í
djúpa grösuga dah, þar sem fólkiS starfar af kappi.
„Aumingjar, þaS eruS þiS. ASeins einn lítill snjóbolti,
sem veltur niSur hlíSina og hús ykkar og bæir eru
þurrkuS ut.“ Reykur liSaSist upp úr dalnum. Hann
kom frá eimlestinni, sem dró vagnana eftir nýju braut-
inni. „Þeir látast vera stjórnendur og vitringar,“ sagSi
Snssdrottmngin. „Náttúruöflin ráða samt. Svo hló
hún og söng svo undir tók í dalnum. Nú fellur snjó-
flóS, sagoi fólkið. „ÞaS nær okkur ekki,“ sögðu tvo.
sem sátu í járnbrautarvagm. ÞaS voru Rudv og Bab-
ette, já og malarinn var líka með. „já, eins og hver
annar ílutningur,“ sagSi hann. „Eg er bara meS aí
nauðsyn.“ „Þarna sitja þau tvö og eg þurrka þau
út,“ sagði Snædrottningin. „Hugsun þeirra og vits-/
muni.“ Svo hló hún. Nú er snjóflóð að falla einhvers-*
staðar, var sagt niðri í dalnum. j