Vísir - 13.02.1959, Blaðsíða 10

Vísir - 13.02.1959, Blaðsíða 10
10 • manae&Mrtfixa! *»■«» .« Vf ^IK Föstudaginn 13. febrúar 1953- •> 1 M* *W heit SKALDSAGA EFTIR MARY ESSEX Þegar Hugh sagði að nú yrði Candy að reyna, flýtti hún sér að leggja spilapeningana á sama númerið og konan hinumeg- inn hafði gert. — Það var ekki vitlaust, hvíslaði Hugh, — maður á aö elta þá sem eru í heppni, er. sagt. Nú skulum við sjá til. Candy vann. Henni öx mjög hugur við að vinna við fyrstu tilraun. Hún sópaði að sér vinningnum og fór smásajnan að skilja hvað spila- ííkn er. Það var spenningin — maður var fljótur að tapa, en ef maður vann á annað borð, var ofur auðvelt að hugsa sér aö halda áfram. Það fannst henni núna, þó hún vseri nýbúin að segja að hún vildi ekki eyða peningum í annan eins hégóma. Hún taldi elcki peningana sem hún tók við, en henni sýndist þetta vera álitleg fúlga. Hún lagði undir aftur og vann enn. Eitt spil enn — og nú tapaði hún. — Það skiptir engu máli, sagði Hugh. — Leggið tvcfalt undir næst. Og ef þér vinnið þá, hafið þér unnið upp tapið. Hún gerði eins og hann sagði og vann. — Eg held að eg sé orð- in stórrík! sagði hún uppvæg. — Þetta er ekki eins mikið og það sýndist. Kringum fimmtán pund, gizka eg á. Hvað ætlið þér nú að gera? — Haldið þér að eg sé i heppni í kvöld? — Það er svo að sjá, sagði hann. — Væri eg í yöar sporum mundi eg ekki fara frá spilaborðinu strax. Stingið nokkru af peningunum í töskuna yðar og takið þá ekki upp aftur. Spilið þér um afganginn. Þetta virtist skynsamlegt og hún fór að ráðinu. Næsta klukkutímann skiptist tap og vinningur á. Þetta gekk svo fljótt að Candy átti erfitt með að fylgjast með, en þegar hún athugaöi fjárhaginn næst hafði hún kringum tíu pund í vinn- ing. Hún :.fcakk helmingnum í töskuna en lagði hitt undir. Það var notaleg tilhugsun að geta sent svolítið af peningum til London á morgun — en það nefndi hún ekki við Hugh. Hann mundi ekki geta skiliö hve mikils virði fimm pund voru í litlu íbúðinni hennar móður hennar. Þao var komið yfir miðnætti en Candy hugsaði ekkert um það, hún skemrnti sér ágætlega — og græddi meira að segja peninga á því' Hún hafði grætt 30 pund þegar Hugh sagði við hana: — Nú finnst mér að þér ættuð að reyna við eitt af stærri borð- unum. — Er ekki nógu gott hérna?, Það er hérna sem eg hef verið í heppninni, sagði Candy. — Rétt er það að vísu, en nú ættuð þér að reyna þar sem meira er lagt undir — þar getið þér líka fengið stærri vinning. Það er alls ekki víst að það sé hyggilegt, ,en við verðurn nú samt að reyna. Komið þér! Hún elti hann, hún hafði vanist að treysta á hugboð hans. Á leiðinni milli borðanna brosti hún til hans: — Aldrei hafði mér dottið í hug að Monte Carlo væri svona! Eg var sannfærð um að eg mundi fá óbeit á spilum æfilangt, ef eg kæmi hingað. — Ef maður hleypur ekki á sig er Monte Carlo alls ekki eins hættulegur staður og orð er á gert. — Og eg hafði ekki haldið heldur, að þér væruð svona, álpaö- ist upp úr henni. Hann tók fastar um handlegginn á henni, en brosti samt. Eg skil vel hvað þér eigið við. Þér hafiö séð mig í tveimur mynd- um. Þér hafið séð mig starfandi í réttinum, og nú sem óbreyttan einstakling' hérna. Hérna gét eg leyft niér að vera eins og eg í raun réttri er. — Það er kannske svo, já. Hann hélt áfram: -— Candy, ég er yður verulega þakklátur fyrir allt sem þér gerið fyrir hana Diönu, og mér þykir líka vænt um að skoðun yðar á mér er smátt og smátt að breytast. Hún stamaði: — Eg veit að þetta er mál, sem okkur kom saman um að minnast sem minnst á, en eg get ómögulega skilið, að þér skylduð geta orðið lögfræðingur. — Sannast að segja skil eg það stundum ekki sjálfur, Candy. Þau voi’u komin að einu stóra borðinu þar sem glitraði á gim- steina samkvæmisklæddra hefðarfrúa og karlmennirnir voru allir kjólklæddir. Þau héldu sig bak við fólkið og horfðu á spilið. Og eftir dálitla stund settust þau. Þau sáu að fólk tapaði og græddi án þess að bregða svip. Hugh lagði undir lægstu upphæðina sem leyfð var, og tapaði. Svo gerði Candy eins — og vann. Hún fann til sín þegar allir horfðu á hana meðan hún var að taka við vinningnum. Henni fannst einhver ákveðin augu stara á sig í sífeliu, og leit yfir borðið. Þar sat maður. Á næsta augnabliki hafði hún staðið upp. Þetta var ekki satt! Það hlaut að vera draumur. Hún lokaði augunum snöggvast og opnaði þau hægt aftur. Maðurinn hafði staðið upp. Það var Colin Cameron. Margar beiskar nætur hafði Candy legið andvaka og verið að hugsa um hvað hún ætti að gera ef hún sæi Colin aftur. Hún ætlaði að hlaupa til hans, hún ætlaði að biðja hann um að fyrirgefa allt það illa, sem hún hafði gert honum. Hún ætlaði að grátbæna hann um að taka sig i sátt aftur. Hún hafði leynda von um að kannske elskaði hann hana þrátt fyrir allt og mundi fyrirgefa allt það liðna og byrja á nýjan leik. Nú var augnablikið þá komið. Hún stóð augliti til augliti við Colin í spilabankanum í Monte Carlo, en hún hafði ekki hug- mynd um hvaða tök hún ætti að hafa á þessu. Hún stóð þarna í fallega undrakjólnum og hafði grætt 25 pund og vissi að hún sómdi sér vel þarna sem hún stóð. Hún studdi lófanum ofan á vinninginn, en hafði ekki dregið höndina að sér þegar banka- vörðurinn kallaði. „Mesdames et Messieurs, faites vos jeaux.“ Candy horfði á Colin, hún gleymdi öllu öðru, það var eins og þau tvö væru einu manneskjurnar í veröldinni. Hún studdi enn hendinni á borðið, hún trúði varla að' þetta væri satt. Svo kom hann hennar megin við borðið. Hugh hafði ekki séð hver maðurinn var, því að hann var að telja gróða Candy og skipta honum í tvennt, eins og þau höfðu gert síðan Candy fór að græða. „Mesdames et Messieurs, faites vos jeaux!“ Nú stóð Colin hjá henni, hún dró andann í stuttum kippum, Það var líkast og hjartað hlypi yfir annað hvert slag. Þetta var augnablikiö sem hún hafði þráð og óskað svo mjög — en hún hafði aldrei þorað að vona að það mundi koma. — Colin er kominn aftur! hljomaði í hjarta hennar — kannske Colin verði þinn áður en lýkur.... Hún hafði tekið eftir augnaráði hans, þessi maður sem hún þekkti svo vel gat ekki leynt því fyrir henni að hann gladdist þessum óvænta samfundi. Hún þurfti ekki annað en líta til hliðar. Colin stóð lijá henni. — Candy, þetta var óvænt. Óvænt ánægja! — Finnst þér það? Hún stóð á öndinni. — Eg hef átt heima hérna skammt frá núna um tírna. — Eg er hérna á snöggri ferð — hann gaut augunum og sá bakið á Hugh. — Eg varð óneitnalega hissa aö sjá þig hérna, — og með honum.... Hugh heyrpi þetta og leit vi'ð. — Hvaö er þetta? — Þér hérna, — Jackson! Þó að Colin hefði séð áöur hverjum Candy var með, gat hann ekki leynt því hve forviöa hann var. — Eg hafði sannarlega ekki búist við að sjá yöur hérna — og með Candy! Hugh Jackson svaraði rólega: — Candy á heima hérna syðra 4 KVÖLDVÖKUNNI E. R. Burroughs - TARZAW - 2823 Sue French snökti: „Þetta var hræðilegt — en við höf- um þá hvort annað, Jón“. „Komdu þér í burtu, hrópaði Jón. „Ó, sei, sei, það er naumast við erum við- kvæm,“ hreytti ieikkonan út úr sér. „Er ekkí bezt að við ljúkum við kvikmynd- ina?“ Maggie og Jock höfðu „spáss- erað“ saman um tuttugu ára skeið — genið út saman héi' unj bil á hverju kveldi. Maggie liafði vænzt þess' næstum fimmtán ár, að Jock myndi biðja hennar, en hánn ( hafði aldrei gert það. Svo þeg- ar hlaupár kom hugsaði hún 1 sér að taka málið í sínar eigiix hendur. Hún hcrti upp huganit og sagði: „Jock, heyrðu, veiztu það, að eg hefi verið að hugsa um okk- ur. Eg held við ættum að giít- ast.“ „Já Maggie! Þetta er ágæt hugmynd. En hver-jum eiguna við að giftast?“ ★ i I smábæ einum var lyfsali, sem var mjög óvinsæll af börnum. Einn dag fékk móðir í þorpinu syni sínum Willie shiliing og penny og átti hann að fá meðalaglas fyllt aftur. Hann hitti nokkra af félögunx sínum fyrir utan og þeir urða ásáttir um að hafa peninga af lyfsalanum. Willie fór einn inn^ beið þangað til honum var fengið glasið, henti aðeins penny á búðarborðið- og stökk út. i Samsærismennirnir biðu fyr- ir utan og hugsuðu sér að kaupa gott — heldur en ekki — fyrir peningana. Lyfsalinn kom út og sam- særismennirnir heilsuðu hon- um með háum hrópum. En hann hélt upp hendinin með einum penny í og sagði: „Ha, ha, ha! Eg græð-i samt hálfan penny!“ Prestur einn fékk þrjár flöskur af kampavíni í nýjárs- gjöf og fékk ráðskonu sinni þær til geymslu. Nokkrum vikum síðar ætlaði hann að hafa nokkra vini til kvölds og bað ráðskonuna að koma með flösku af kampavíni. „Kampavíni, herra?“ spurSi hún. „Já, munið þér ekki eftir þrem flöskum, sem eg fékk yð- ur fyrir þrem vikum?“ „Var það kampavín?“ sagði ráðskonan. „Hamingjan góða. Eg hélt að það væri bjór og eg" hafði hann út á grautinn minn. Og eg var alveg hissa á því hvað eg var í góðu skapi að morgni ‘dags.“ ★ Ef dæma skal eftir þessári sögu, sem Bryce lávarður sagði með ánægju, þekkti hann Skota eins vel og hann þekkti Am- eríkumenn. Það var í Aberdeen ágætur maður, sem bauð góða nótt vini sínum nokkuð snemma Þeir sátu við borð og röbbuðu og það var eitthvað á borðinu milli þeirra. Hann stóð upp og klukkan var ekki tíu. Vinurinn sagði: „Hvað er þetta Sandy. Klukkan er ekki tíu enn. Þetta er enginn tími til heimferðar.“ „Já,“ sagði Sandy, eg efa það ekki, að klukkan sé ekki tíu ennþá. En eg hefi tekið eft- ir því, þegar eg hefi verið í heimsókn í öðrum húsum, að eg er ekki vel kunnugur stig- anum.“

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.