Vísir - 11.03.1959, Qupperneq 10

11

VISIR
Miðvikudaginn 11. marz 1959
<££☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
*
SUSAN INGLIB :
*
&
&
Hj
l^ödd
áR
T
an
☆ ☆ ☆ ASTARBAGA ☆” ☆" ☆"
">*☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
í)
„Alls ekki," svaraði Andrew ertnislega og brosti glaðlega til
hinnar íögru vinstúlku sinnar. „Þú hefur ekki séð hana að
verki, Mercedes mín."
„Hættu strax!" sagði hún, og Tína hætti. „Það munaði minnstu
að liði yfir mig.“
„Þér datt auðvitað ekki í hug, að nein önnur stúlka gæti haft
stjórn á Tínu — einhver ofurlítið — frambærilegri en þessi enska
stelpa?"
„Góða Mercedes, þetta er yfirleitt í fyrsta skiptið, sem nokkur
mannsekja hefur getað tjónkað við hana Tínu."
Mercedes lygndi aftur augunum. Þetta var nú meira tilstand-
ið, við að finna stúlku, sem gæti ráðið við Kristínu litlu! Það
eina sem þessi ófetis stelpa þurfti, var fast taumhald og svo
hörð refsing, fyrir tiltektir sínar. Eg hefði getað kinsað hana,
hugsaöi hún meö sér. En upphátt sagöi hún, glottandi:
„Og þú heldur að þetta geti haldið. Þessi litlausa óvera...."
„Hún er alls ekki eins leiðinleg og litlaus og maður skyldi
lialda," sagði hann og brosti til hennar. „Þú gerir sömu skiss-
una sem eg gerði í gær, Mercedes mín. Þegar eg hitti hana niður
við skip í gær fannst mér alveg það sama og þér finnst nú. En
í dag — já, laföi Kathleen hefur verið með lienni úti að verzla
og....“
„Og nú er þetta auðvitað orðin töfrandi darna?"
„Ekki vil eg segja það,“ svaraði Andrew og horfði á Mercedes
og bar þær saman, eins og hún vafalaust ætlaðist til að hann
gerði. „Og ekki beinlínis töfrandi." Hann hló að ólundinni í
Mercedes. En harin hugsaði til þess hvernig eldurinn lieföi brunnið
í augum Penny og kinnarnar kafroðnað þegar þau voru að þjarka,
og hve neyðarlega athugasemd hún hafði gert um hegðan hans.
„En hún er alls ekki leiðinleg og litlaus," sagði hann svo.
Eitt augnablik fannst Mercedes hætta yfirvofandi. Var Andrew
farinn að hugsa meira en góðu hófi gegndi um stelpuna?
„Jæja,“ sagði hún og lét sem sér væri þetta óviðkomandi. „Við
sjáum nú til. Hvað hefur þú afráðið með fegurðardrottninguna?"
„Að hún ein sjái algerlega um Tínu héðan í frá. Þá losna eg
við ábyrgðina af því,“ bætti hann við og brosti. „Meðal annara
orða, viltu koma með mér og dansa í Casino í kvöld?"
„Ef þú ert alveg viss um, að þú verðir ekki kallaður frá í þetta
skipti líka, til að leita að henni systur þinni," svaraði Mercedes
neyðarlega.
Andrew tautaði eitthvað. Honum haíði fundist hann vera eins
og fífl þegar hann var dreginn af dansgólfinu til að sefa upp-
væga kennslukonu og skipuleggja leit af Tínu, sem var horfin.
„Þú getur verið óhrædd um það í þetta sinn," svaraði hann.
„Stelpan liggur sofandi heima, og þessi ágæta ungfrú Mayne
heldur vörð um hana."
„Það er auðséð," sagði lafði Kathleen, „að þessi Mercedes
Herrera hefur valið þennan kjól, úr því að hún var ekki að velja
á sjálfa sig.“
Kristín var í öngum sínum. Ekki vegna þess að henni stæöi
ekki alveg á sama í hverju hún var, en henni þótt leitt að lafði
Kathleen skyldi vera svona óánægð með kjólinn.
„Svona poki,“ sagði hún. „Hélt Mercedes að þú værir ofurlítil
skólastelpa?" Hún néri hvítt hrjúfa siikið milli fingranna. „Þetta
var ekki fallega gert af henni. Ef Andrew heldur að þú sért
krakki ennþá, þá gæti maöur skilið það, að Mercedes Herrera
ætti að vita betur. Eg þori að veðja um, að hún hefur varla
gengið i svona flík þegar hún var tólf ára. Eg get ekki farið með
þig í Casino í þessum poka, blessað barn."
„Þá getið þið farið, en eg fer að hátta," sagði Tína án þess að
nokkur ólundarsvipur sæist á henni. La.fði Kathleen leit upp, það
var kergja í augunum á henni. í fyrsta skipti á æfinni hafði
Tína fallist á að koma í samkvæmi án þess að vera þvinguð til
þess, og nú vildi lafði Kathleen nauðug látá þetta tækifæri ganga
úr greipum sér.
„Æ-nei,“ sagði hún. „Annað hvort förum við allar eða við
frestum þessu þangaö til þú færð eitthvað skárra til að vera í.
En eg held að við getum ráðið fram úr þessu. Penny, viltu gera
svo vel að rétta mér kistilinn þarna. Þar eiga að vera góð skæri.
Og viltu svo gera svo vel að hringja á hana Rakel."
„Heyrðu," sagði hún eftir dálitla stund, „mikið þykir mér ef
allt þetta fargan stafar ekki af henni Mercedes Herrera?"
„Hvað eigið þér við?“ sagði Penny. Kristín hafði verið send
inn í herbergið sitt, til þess að láta hárgreiðslustúlku gistihússins
laga á henni hárið, en herbergi Kathleen var alsett hvítum silki-
ræmum, sem Rakel, þerna lafði Kathleen, var að sauma í óða önn.
„Eins og eg sagði þér í gærkvöldi," hélt lafði Kathleen áfram,
„held eg að hún sé að hugsa um að giftast Andrew, en eg er
hrædd um, að hún hafi ekki getað teygt hann eins langt og hún
vill. Meðan hann heldur áfram að lifa þessu óreglubundna pipar-
sveinslífi, á hún hægar með að vefja honum um fingur sér. En
undir eins og Tína yrði húsmóðir á heimilinu...."
„Er það ekki hann, sem ákveður það?“ sagði Penny.
„Jú, veit eg það. En karhnennirnir eru stundum svo einfaldir.
Meðan svo er að sjá, sem Tína sé krakki og illa vaninn tryll-
ingur....“
„Mér finnst," svaraði Penny stutt, „að herra Brand muni vera
mjög síngjarn maður, sem blátt áfram vilji ekki hafa neitt
ónæði af systur sinni."
Lafði Kathleen leit snöggt til Penny. Svo deplaði hún augunum.
„Góða mín, sagði hún. „Eg er hrædd um að þér .sé svo illa við
Andrew veslinginn núna, að þú getir ekki séð neinar góðar hliðar
á honum. En það líður bráðum hjá.“
„Það er eg ekki viss um,“ svaraði Penny.
„Jú, eg er handviss um það. Bíddu hæg — þú sérð bráðum
betri hliðarnar á Andrew."
„Það eru litlar horfur á að hann sýni mér þær. Honum mundi
vafalaust finnast að það væri að kasta perlum fyrir svín.“
Nei, alls ekki, ef hann vill fá þig til að gerc eitíhvað fyrir sig.
Og ef hann leggur sig í framkróka, er ekki sú stúlka tii á jarð-|
ríki, sem ekki verður hrifin af honum. Kann getur meira að
segja vafið mér um firigur sér þegar hann vill."
„Kannske," sagði Penny, en var r.:ls ekki sannfærð. Lafði
Kathleen leit á klukkuna.
Skelfing líður tíminn fljótt í dag. Farðu nú, Penny, og gerðu
þig fína. Við Rakel getum lokið við þet;a oinar.“
Sú stúlka er ekki til á jarðríki, sem ekki verður hrifin af honum,
hugsaði Penny með sér og skopaðist að. Jæja, er það svo. Hann'
gæti reynt töfrana sína á mér! Hrappurinn!
Henni var alveg hættulaust þó liann gerði það. Að minnsta
kosti úr því að hann gat notað hengingarólina á hana og haföi
þennan samning. En það vissi ' i Kathleen ekkert um. Henni
þætti hann kannske ekki alvcg eins töfrandi, ef hún vissi hvað
farið hafði á m'lli hans og Penny.
Síngjarn, hugsaði Penny meo sér og prófaði hitann á bað-
vatninu með stórutánni. Hégómlegur. Stendur alveg á sama um
systur sina, hvað svo sem lafði Kathleen segir. Því betra. Eg skal
sjá um að hann verði ekki þrándur í götu fyrir mér.
Gremja hennc.r 'hvarf þegar hún fór að teygja úr sér í heitu
baðvatnir.u. Þao voru ekki ncma flón sem létu Andrew Brand
ergja sig undir slíkum kringum-fæðum. Hún fór að hugsa um
fallega bláa kjclinn sinn í staðimv
Hann var nokkuð dökkur. Pilsið úr*„tyH“ og stakkurinn nær-

£. R, Burrooghs
TARZAN
^843
CHAKLES BEAfAS? WITH BOYISH
PRIÞE.'.'i'XK—I BASOEP HIM
/ayself!'
vÆ[?y GOOi7-y SAIÍ? JUME. 'BUT
FOES THAT BRING JOHNSON
BACKLTO LIFE?'
Þeir héldu heimleiðis með
skinnið af hlébarðanum og
Lever haíði unnið aftur
sjálfstraust sitt. — Charles
ljómaði af næstum barnslegu
stolti. Sjáðu, þetta veiddi eg
sjálfur. Það var ágætt, sagði
hún, en það litgai ekki
Johnson.
KVOLDVÖKUNNI^
— Hvað mynduð þér taka
fyrir að breyta á mér nefinu?
— 1000 krónur.
— Er engin ódýrari leið til?,
— Þér getið reynt að reka
yður á Ijósastaur.
¥
Stúlkur notuðu fyrrum sjc?
millipils og drukku aldrei —
en nú gleypa þær sjö glös á
svipstundu og segja þér nakinn,
sannleikann.
★
Náttúran hefir ekki veriðl
henni mjög góð, en hún bætiri
það upp með ýmsu sjálf.
* í
Leikarinn dó og eftir langal
ferð í myrkri kom hann að
hliðum Vítis. Hann sýndi
djöfsa aðgöngumiðann sinn.
— Þér eruð á skökkum stað*
sagði óvinurinn, — þetta er að-
göngumiði að himnaríki.
— Það veit eg, en aðgöngu-
miðinn veitir leyfi til að bíða
hér um stund, sagði leikarinn.
— Eg er nefnilega frá Holly-
wood og eg verð að venjast
breytingunni smátt og smátt.
¥
Sú ljóshærða og sú dökk-
hærða hittust niður í bæ og
ætluðu að borða hádegisverð
saman, þegár sú ljóshærða konx
aftur að hveitibrauðsdögununx
loknum.
— Var það ekki nokkur á-
hætta fyrir þig að segja bónda
þínum frá öllum mistökunx
þínum daginn, sem þú giftist
honum? spurði vinkonan.
— Jú, það má nú segja það.
Það lá við að rynni af honurn
við að heyra mig segja frái
sumum þeirra.
¥
Borgarstjórinn í litla bænura
Berching bað nýlega borgar-
ráðið um leyfi til að fá hjólhest
— til þess að nota í þágu borg-
arstjórastarfsins.
Honum var neitað um það á
þeim grundvelli, að ekki' væri
það nógu virðulegt fyrir borg-
arstjóra að vera að flandra uni
á reiðhjóli — og neituninni
fylgdi sú öinurlega tilkynning’
að efni á bíl væri ekki fyrir
hendi. — Og nú verður hátt-
virtur borgarstjórinn að gerast
óþreytandi göngumaður.
¥
Hann kom til læknisins og
kvartaði. ,,Eg þoli þetta ekki
lengur. Eg get alls ekki sofið,
nótt eftir nótt ligg eg og velti
mér í rúminu mínu, bylti mér
til og frá. Eg hefi reynt allar
mögulegar svefnpillur, en þær
koina ekki að gagni.“
„Já,“ sagði læknirinn. „Þetta
er mjög alvarlegt mál. Eg get
ekki séð annað betra ráð en að
ráðleggja yður að horfa á sjón-
Konan var dálítið tannhvöss
og vakti manninn, sem svaf við
hlið hennar, í svarta myrkri og
sagði við hana:
„Karl,“ það er einhver á
ferli niðri.“
„Hvað er klukkan?" spurði
hann syfjaður.
„Hún er hálf fjögur.“
„Hamingjunni sé lof að það
er ekki eg!“