Vísir - 14.03.1959, Side 7

Laugardaginn 14. marz 1959
V í SIB
7
«£*☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆ ■☆☆☆
SU5AN INGLIS:
iji ijL ☆☆☆☆☆☆☆ ☆
12
kringum sig í salnum til þess að reyna að láta sér detta eitthvað
í hug. Þau voru rétt við einn franska dyragluggann, sem stóð
opinn út að svölunum, til þess að sjávarloftið kæmist inn. Hann
stýrði Penny þangað.
„Hvert eruð þér að fara með mig?“ sagði hún og rauf loksins
þögnina.
Andrew Brand hló. Án þess að hún vissi hafði honum tekist að
dansa henni út um dyragluggann og út á marmaragólfið á svöl-
unum fyrir utan. Ljósin í danssalnum lýstu bak við þau og
hljómlistin hélt áfram....
Penny hvíldi sig augnablik, hugfanginn af útsýninu sem blasti
við þeim.
Undir alstirndum himni sáust langar öldurnar utan af hafi
brotna við fjörusandinn. Ljós sáust á stangli úti á sjónum. En
svo varð hún fjúkandi reið Andrew, fvrir þá frekju að fara með
hana hingað, og nú reyndi hún að hlaupa frá honum.
En Andrew hafði verið við þessu búinn. Hann sveigði hand-
legginn fast að mittinu á henni.
„Aðeins augnablik, ungfrú Mayne. Við eigum svolítið ótalað
sarnan, og....
Einhver dulmáttur var í næturkyrrðinni. Penny varð hrædd er
hún fann það.
„Eg held,“ sagði hún með öndina í hálsinum, „að við höfum
talað meira en nóg saman, hr. Brand. Gerið þér svo vel að lofa
mér að fara.“
„Ekki alveg strax." það var hlátur í rödd hans og hann hélt
enn fast um mittið á henni.
Hlustið þér á mig,“ sagði hann, en nú var hún orðin svo
uppvæg að hún vildi ekki hlusta á hann. „Æ, lofið þér mér að
fara,“ bað hún og reyndi að losa sig, en fann fljótt að það var
árangurslaust að ætla að neyta aflsmunar við hann.
„Verið þér nú góð,“ sagði hann og slakaði dálítið á. Henni
gramdist glaðværðarhreimurinn í rödd hans.
„Lofið þér mér að fara,“ sagði hún og reyndi að stilla sig. Svo
bætti hún við: „það stóð ekkert um þetta í samningnum!"
Hún hvessti á hann augun, og þó hún væri reið var hún samt
hrifandi. Andrew Brand missti alveg stjórnina á sér.
„Nei, ekki eitt orð,“ sagði hann. Og ekki um þetta heldur....“
Og áður en hún hafði> áttað sig á hvað hann ætlaðist fyrir,
beygði hann scig og kyssti hana. Kyssti hana ofur iaust og
hlæjandi, eins og hann hafði kysst fjölda af stúlkum áður.
Það er að segja, það var' þannig, sem hann hafði ætlað að
gera það. En þessi dulmagnaða nótt suðrænunnar lék á hann.
Kossinn sem hann hafði byrjað með hlátri, endaði með tilfinn-
ingu — og stúlkan sem áður hafði barist við hann með góðum
árangri lá föl og hreyfingarlaus í faðmi hans.
Þegar Andrew loksins sleppti henni, mundi Penny hafa orðið
mjög forviða, ef hún hefði séð svipinn á andlitinu á honum:
Þar vottaðí nú ekkert fyrir drambi og stærilæti. Öllu fremur
var raunasvipur á andlitinu. Þetta var andlit manns, sem hvaða
dilk sú uppgötvun gæti dregið á eftir sér.
En Penny leit ekki upp. Hún var enn uppvæg eftir þessa geðs
hræringu. Hún barðist af kappi gegn öllu því, sem htærðist
henni, til þess að ná jafnvæginu aftur, áður en maðurinn, sem
laut yfir hann uppgötvaði að hún hefði nokkurntíma mísst jafn-
vægið. Hún titraði svo, að í svip var hún hrædd um að hún mundi
detta, er hann sleppti höndunum af henni. En þarna var mann-
arabekkur rétt hjá þeim á svölunum, og henni þótt gott að fá að
setjast.
Andrew Brand kom hægt til hennar og stóð við hliðina á
henni. Hún lét sem hún sæi hann ekki, en starði út á hafið, þar
sem stjörnurnar spegluðust eins og í þoku og runnu saman í eitt
fyrir augunum á henni. Bara að hann vildi nú fara, hugsaði hún
með sér, og lofa henni að vera í friði — svo að hún gæti náð
valdi á sjálfri sér aftur og hjartað orðið rólegra.
Hann stóð þegjandi urn stund, en svo sagði hann:
„Eg bið afsökunar, ungfrú Mayne — mér datt ekki í hug að
.... þetta gæti komið fyrir....“
„Það er nokkuð seint að biðja afsökunar. Finnst yður það ekki?“
svaraði Penny og reyndi ekki að fara dult með að hún var reið.
Hún titraði ennþá.
„Yður er kalt,“ sagði Brand. Hún ætlaði að fara að neita því
þegar hann hélt áfram: „Eg skal ná í kápuna yðar.“
Penny svaraði ekki. Hún heyrði hann fara, og andvarpaði
djúpt.
Hvað hafði komið fyrir hana? Auðmýkingarkenndin fór um
hana alla er hún minntist sekúndanna í örmum Brands og varir
þeirra þrýstast saman. Hvaða vitfirring var þetta, sem hafði náð
valdi á henni?
Ó, hann var ómögulegur. Alveg ómögulegur. Hvernig sem hún
barðist og streittist móti honurn, virtist hann allt af vinna á.
Hún leit kringum sig í örvæntingu. Jafnvel núna beið hún auð-
mjúk eftir honum. Hún hefði getað farið inn í salinn aftur.
Hún hefði getað flúið niður í ilmandi blómagarðinn, rétt fyrir
neðan fætur henni, og falið sig þar, þangað til hann gæfist upp
við að leita að henni. Hún stóð upp til hálfs, en seig niður á
bekkinn aftur.
Það var of seint. Hún heyrði fótatak bak við sig. Eitthvað
mjúkt og hlýtt var lagt um herðar henni, og hún heyrði rödd
Andrews Brand.
„Eg sagði lafði Kathleen að þér og eg værum að tála um Tínu.“
„Já, einmitt," svaraði Penny og röddin hljómaði annarlega í
hennar eigin eyrum. „Eg geri varla ráð fyrir að við þurfum að
tala meira um hana úr þessu.
Hún þagnaði allt í einu.
„Ungfrú Mayne, eg vil að þér hlustið á
Brand rólega. „í síðasta sinn, ef þér viljið. En — gerið það fyrir
mig, að hlusta á mig.“
A
KVÖLÐVÖKUNNl
I
Eg á nú bágt með annað, hugsaði Penny með sér.
Það var helzt að sjá, að hann vissi ekki hvernig hann ætti að
byrja. En svo sagði hann:
„Fyrst og fremst vil eg að þér vitið, að eg hef sjálfur séð hve
flónslega eg hef hagað mér. Það er ekki oft sem eg geri svona
skissur. En þegar eg sá yður fyrst, sýndist mér þér vera svo
ung og svo.... svo....“
„Óveruleg?" sagði Penny með beiskju.
Hann horfði alvarlega á hana og laut höfði. -
„Já, því ekki það. Mér datt sannast að segja ekki í hug, að þér
gætuð ráðið við Kristínu. Þér verðið að muna, að hún var alveg
nýlega rekin úr skóla, eftir að hún hafði gert allar kennslu-
konurnar ærðar. Og hún þvertekur fyrir að gegna mér.“
„Og þér vilduð auðvitað ekki trúa lafði Kathleen, þegar hún
sagði yður, að það væri gagnslaust að reyna þvinga Kristínu eða
vera strangur við hana.“
„Nei,“ játaði hann, „eg trúði því ekki. En þér sýnduð mér í
dag hve rækilega mér hefur skjátlast. Eins og eg sagði áðan, þá
er það sjaldan, sem eg geri slíkar skissur. En þegar eg geri þær,
reyni eg að bæta íyrir þær eins fljótt og mér er unnt. En það eina
sem eg gat gert í þessu tileflli var að reyna að fá yöur til að
halda samninginn, hvort yður væri ljúft eða leitt.“
Stúlkurnar í Vassarskólal
voru einn dag að hlusta 4
fuglafræðing, sem var í heim,
sókn og flutti erindi um líf-*
erni strútsins.
„Þessi langbeinótta skepna
sér lítið, en meltir hvað sem'
er.“
Stúlka í baksæti hvíslaði að
herbergisfélaga sínum:
„Hann væri .sá ágætasti eig-
inmaður!“
★
„Hvert er verksvið magans?,<(
spurði kennarinn dreng í
heilsufræðitíma.
„Að halda buxunum uppi/5
svaraði drengur.
★
„Yðar ágæti,“ sagði eigin-
maðurinn, „lögregluþjónninn
hafði engan rétt til þess að
taka okkur föst og fara með
okkur í réttinn fyrir að trufla
friðinn á götunni. Við gerðum
það eitt að standa á götunni og
þetta var bara ómerkilegur
meiningarmunur hjá okkur.
Slíkt kemur oft fyrir milli
manns og konu.“
„Hvers vegna lukuð þið ekki
þessari smávægilegu deilu ykk-
ar heima hjá ykkur, í stað
þess að gera það á götunni?“
„Hvað þá?“ sagði konan og
var nú hneyksluð líka.
„Og brjóta kannske öll hús-
gögnin?“
★
Eg hefi aldrei getað trúað
sögunni um Skotann, sem var
mig,“ sagði Andrew á leið frá LundÚnum 1 ódýrustu
lest, sem faanleg var. Hann
stökk út úr lestinni í hvert
sinn sem hún nam staðar og
kom svo másandi og blásandi
inn í hana aftur þegar hún fór
af stað. Þá spurði samfarþegi
hann að því hvers .vegna hann
gerði 'þetta og hann útskýrði
það.
„Eg var niðri í Lundúnum
til þess að tala við sérfræðing
í hjartasjúkdómum. Hann sagði
mér að eg gæti dáið á hvaða
augnabliki sem væri. Þess
vegna kaupi eg mér bara far-
miða til næstu stöðvar."
Stjorn Hreyfiis
vann á og sigraði.
E, R. Burroughs — TAItZAN — 21130
Bardaginn stóð stutt. —
Apamaðurinn og Lavers-
hjónin voru ofurliði borin.
Hvað á.þetta að þýða? Við
eigum ekki í ófriði við ykk-
ur, mælti Tarzan. Þegiðu,
kallaði svertinginn. Þakk-
aðu guðum þínum að þú
skulir enn vera á lífi.
í gær og fyrradag fór fram
stjórnarkjör í bifreiðástjóraf
laginu Hreyfli, og voru atkvæði
talin í gærkvöldi. Héít stjórn
Iýðræðissinna glæsilcga velli.
A-listinn (lýðræðissinnar)
hlaut 228 atkvæði, en B-listinn
(kommúnistar) 120. Auðir seðl-
ar og ógildir reyndust vera 11.
Fylgismunurinn nú'reyndist því
vera 108 atkvæði, mun meiri en
í fyrra, þá munaði 90 atkvæðum.
Nú skipa stjórn bifreiðastjcra-
félagsins Hreyfiis: Bergsveinn
Guðjónsson, Hreyfli, formaður.
Andrés Sverrisson BSR, varafor-
maður. Bergur Magnússon, Borg
arbilstöðinni ritari. En með-
stjórnendur eru Guðmann Ke'ð-
ar, BSR og Ármann Magnússc n,
Hreyfli.