Vísir - 09.04.1959, Side 7

■Fimmtudaginn 9. apríl 1959
VlSIB
t
CECIL
5T.
LAURENT: / CfllU AD
d ö 1 /l li ÐOJV JÚAMS
*
2
— Vaguinn er vi'ð dyrnar, frú....
Ekillinn hjálpaði greifarfrúnni í sæti hennar og stúlkurnar
þrjár komu sér fyrir í vagninum. Síðastur köm Juan.
í urn það bil tíu metra fjarlægð var stór flutningavagn og voru
þjónarnir að koma fyrir á honum kistum og kössum og öðrum
flutningi. Annað veifið hneggjuðu hestarnir, eins og þeir vissu
af einhverri aðvífandi hættu.
KVÖLBVÖKUNNt
;.;.;;.i;;
Meðan Carlos lét dæluna ganga gerði systir hans hverja til-
raunina af annarri til þess að þagga niðri í honum.
— Ef Frakkar kæmv. sem heiðarlegir sigurvegar, æpti hún,
er hún loks komast að, — mundi eg reyna að sætta mig við þá
raun, að þeir settust hér að um stundar sakir, en þeir hafa beitt
lymskubrögðum og svikum til þess að komast hingað. Þessi, ■
þessi Bonaparte lokkaði konung okkar og son hans í gildru í
Boyonne, og neyddi þá svo til þess að skrifa undir valdaafsal,
til þess að koma sínum eigin bróður — Jósef — á valdastól á
Spáni. Og þú ferð villur vegar, e.f þú heldur, að eg sé í flokki
þeirra svikara, sem eru reiðubúnir að hylla þennan konung.
— En samt leggurðu á flótta, sagði greifinn og var nú dálítið
kvikyndislegur á svipinn.
— Það er flótti — réttlætanlegur flótti!
— En flótti samt, maldaði hann í móinn. Þú ert svo hrædd
við Franzarana að þú treður þér og börnum þínum í vagn og
ekur um þjóðvegina sem flökku-söngkona með hyski sitt.
Juan færði sig nær honum með knýtta hnefa.
— Sem Spánverji legg eg blátt bann við því, móðurbróðir, að —
— Viltu gera svo vel að tala til mín í viðeigandi tón — skil-
urðu það? sagði greifinn.
Hann horfði hvössum augum á systurson sinn og rak svo upp
hæðnishlátur:
— Þú Spánverji! Athugaðu fyrst hvaðan þú ert kominn, áður
en þú gortar af að þú sért Spánverji. Spænskt blóð rennur í mín-
um æðum, drengur minn, en þú —
— En eg, hvað —?
— Jæja, þig langar til að vita það? Gott og vel, eg skal segja
þér hvers vegna þú hefur engan rétt til að brigsla mér um skort
á ættjarðarást. Skip nokkurt, — þannig hefst sagan —
— Carlos, eg bið þig, hóf greifafrúin máls heitfarlega.
—Hvers vegna ætti eg að þegja? Hann hefur spurt og eg skal
svara honum.
— Carlos, áður en þú heldur áfram skaltu hugleiða, hvað
eg tek mér fyrir hendur gagnvart þér, ef eg fengi hatur á þér.
Þögn ríkti drykklanga stund. Juan horfði spyrjandi augum á
móður sína, en henni var mikið niðri fyrir og barmur hennar
gekk í bylgjum, svo á móðurbróður sinn, sem nú vera orðinn
hikandi á svip, þar næst á systur sínar, en þær tvær sem eldri
voru, virtust gripnar sama ótta og móðirin, en Pilar, yngsta
systirin, var á svipinn, eins og hún botnaði ekki neitt í neinu.
— Gott og vel, kannske þú ráðir þessu, sagði greifinn loks og
yppti öxlum. Mín vegna geturðu reynt að varðveita fjölskyldu-
leyndarmál þín, og viljirðu fara, — þá farðu. Eg fer aftur í rúmið,
enda er það eini staðurinn, sem hæfir herramanni, á þessum
tíma sólarhringsins.
— En, mamma, eg vil vita sannleikann, æpti nú Juan. Við
hvað átti frændi? Hvaða leyndarmál var hann að tala um?
Skartklæddur þjónn birtist í dvrunum:
Þaö hafði verið molluhiti allan daginn, en nú blés allt í einu
nístingskuldi ofan af fjöllunum. Farþegarnir hnipruðu sig sam-
an, eins og til að leita hver hjá öðrum i vagninum, sem skókst til
í vindinum. Ekkert heyrðist nema gnauðið í vindinum og glamrið
í skeifum hestanna, er þeir stigu á steina á grýttum veginum.
Allt í einu nam vagninn staðar.
— Hana nú, nú hefur skeifa hrokkið undan Pluto rétt einu
sinni. Sé svo getum við lent í slæmri klípu.
Hróp og köll heyrðust úti á þjóðveginum. Juan var fyrst í vafa
á hvaða máli talað var, en hinn þýði málhreimur sannfærði
hann fljótt um, að mælt mundi vera á franska tungu. Þótt Dol-
ores reyndi að aftra því, reis liann upp til hálfs, og veitti hann
því athygli, að um 15 riddarar höfðu umkringt vagninn, og aö
þeir kölluö til ekilsins. Juan kunni vel frönsku sem aðrir spænskir
aðalsmenn, og skildi að þeir spurðu ekilinn hvert ferðinni væri
heitið. Einn riddaranna gekk að vagndyrunum með ljós í hendi.
— Það eru Frakkar, tautaði Juan. Þeir voru að spyrja Mino,
en hann botnaöi ekki neitt í neinu.
— Seztu, hvíslaði greifarfrúin, seztu sem skjótast og feldu þig,
því að eg ætla að segja þeim, að það séu aðeins konur í vagn-
inum, á leið til ættarseturs, af ótta við bardaga á næstu grösum.
Hún ýtti við Conchitu.
— Hann verður að sitja milli þin og Doloresar og breiðið úr
kjólunum yfir kné hans, svona, svona, flýtið ykkur.
Það var franskur undirforingi, sem kominn var, um þaö bar
einkennisbúningurinn vitni. Hann hafði stigið upp á fótafjölina
fyrir utan vagndyrnar og leit inn með háðsglotti á vörum.
— Jæja, svo að herrafólkið er í ökuferð? Landið er fagurt og
nætursvalinn þægilegur, til þess að fara í smá ökuferðir. Mætti
maður spyrja hvert ferðinni er heitið? Hefðarkonurnar skilja
frönsku?
— Að sjálfsögðu skiljum við og tölum frönsku. Hér eru bara
konur og við erurn á leið til landseturs okkar.
— Og allar úr sömu fjölskyldunni?
•— Svo er það, þessar ungu stúlkur eru dætur mínar.
Undirforingjanum varð starsýnt á Doloresi.
— Já, hver skrambinn, og að maður skuli veröa að hafa svo
hraðan á. Það hefði svo sem getaö verið nógu gaman að aka með
spottakorn og spjalla við ykkur, en vegirnir í landi ykkar eru svo
slæmir, að maöur kemst ekkert áfram, svo að eg verð víst af
þeirri ánægjunni. En hlýðið nú á gott ráð. Hraðið ferð ykkar og
hafist ekki lengi við á þessum slóðum. Það er ekki heppilegt fyrir
frúr og ungar stúlkur að hætta sér út á þjóðvegina, þar sem úir
og grúir af hermönnum. Ef þið rekist á þá skuluð þið halda að
ykkur pilsunum!
Conchita og Pilar reyndu árangurslaust að hafa hemil á Juan
og hvísluðu örvæntingarómi á spænsku:
— Vertu kyrr, asninn þinn, ó, asni, beinasni.
Juan hafði slitið sig lausan af systrum sínum. Hann var kaf-
rjóður í framan og hrópaði:
Ó Eg er ekki stúlka og ekki klæddur í kjól og alls ósmeykur
við nokkra hermenn. Eg er Spánverji og eg —
Móðir hans og systur báðu nú hermanninn snökktandi að
hlusta ekki á heimskuraus dreigsins litla og skipuðu honum sam-
tímis að halda sér saman.
Úti á þjóðveginn var kallað skipandi röddu:
— Hver þremillinn gengur á þarna, Perraut? Var það vagn,
sem þú fannst, eða páfagauksbúr?
Ekkert um að tala, lautinant, sagði undirforinginn og heilsaði
að hermanna sið. — Þetta var bara stráklingur, sem reiddist af
því, að eg hélt, að hann væri stelpa. Þau geta haldið áfram ferð
sinni, þetta er bara fjölskylda á leið til landseturs síns.
Um leið og hann sleppti orðinu steig hann af fótafjölinni.
Konurnar drógu andann léttara. Og aftur barst að eyrum glamrið
í skeifunum. Riddararnir héldu af stað í öfuga átt og fóru greitt.
Marilyn Monroe virðist veraj
orðin svo máttlaus síðan hún
giftist, að hún hnígur niðui-
þegar hún stillir sér fyrir fram
an myndavélina, en hún getur,
huggað sig við það að hún ger-
ii mikla lukku sem grammó-
fón-söngkona.
Síðasta platan, sem hún söng
inn á seldist 75 þúsund eintök
á tveim vikum.
,,Eg skil ekkert í þessu,“
sagði einn Hollywood-blaða-
maðurinn við annan: „Hún hef-
ir engin hljóð.“
„Hefirðu heyrt plötuna?‘c
spurði hinn.
„Nei, það hefi eg ekki.“
„Þá getur þú ekkert um.
þetta talað. Skýringin er sú,
að hún syngur eins og hún
gengur.“
*
Hún var föl og hún nötraði
af þreytu þegar hún kom til
að spila bridge við vinkonur
sínar — og ein þeirra sagði:
„Hvað er að sjá þig — þú ert
alveg dauðþreytt að sjá.“
„Já, þú veizt, að maðurinn
minn er veikur og .eg verð að
sitja yfir honum á hverri
nóttu.“ ^
„Já, en þú sagðir síðast, að
þið hefðuð fengið svo dásam-
lega hjúkrunarkonu.“
„Já, það er meinið. Hún er
allt of undursamleg.“
★
Hún kom inn í stóra græn-
metisverzlun.
„Hafið þið nýjar kartöflur?“
spurði hún.
„Já, það höfum við reyndar,“
sagði grænmetissalinn og benti
á kassann með stórri auglýs-
ingu: Nýjar ítalskar kartöflur.
Nýkomnar.
„En segið mér eitt,“ sagði
hún. „Eruð þér nú alveg viss
um, að þær sé ítalskar?“
„Afsakið frú mín góð,“ sagði
grænmetissalinn. „En ætlið þér
að tala við þær — eða snæða
þær?“
★
Louis C. Miriani, borgar-
stjóri í Detroit er því algerlega
mótfallinn, að barar sé opnir til
kl. 4. Hann sagði: „Hver al-
varlega hugsandi maður á að
geta verið orðinn stútfullur
klukkan tvö.“

4RZAM
2864
THE TWO fAEN TENPEKLY
RUB&EP THEIR THKOATS
AFTER THE KOPES WESE
KE/AOVEP. 'CLOSE CALL/
MURMUEEP- CHAELES.
'X STILLCAN'T—"
"OF COUSSE \¥ TARZAN SHOUTE7.
'FINP- HEK ANP I SUAKANTEE
WE &ET THIS WHOLE FANTASTIC
THING EXPLAINEt?!"
Tarzan og Laver gerðu
lítið annað næstu minucurn-
ar en að nudda sér um háls.
Nú slrall nærri, sagðí Charl-
es. — Bwana káliaði Mátúla.
Koaan er horfin. Auðvitað,
svaraði Tarzan. Láttu ná í
hana og eg skal segja þér
að þá fáum við
þetta allt saman.
botninn í
Nýjar hjúkr-
unarkonur.
í byrjun aprílmánaðar voru
13 eftirtaldar hjúkrunarkonur
brautskráðar frá • Hjúkrunar-
kvennaskóla íslands:
Anna Baldursdóttir frá Ólafs
firði, Guðlaug Guðmundsdóttir
frá Brjánslæk, Barðaströnd,
Guðrún Margrét Þorsteinsdótt-
ir frá Akureyri, Hólmfríður
Helga Guðjónsdóttir frá Rvík,
Margot Háusler frá Hólmavík,
Rannveig Ingvarsdóttir frá
Reykjavík, Rannveig Ólafsdótt-
ir frá Reykjavík, Regína Stefn-
isdóttir frá Seyðisfirði, Sigríð-
ur Auðunsdóttir frá Dverga-
steini, Álftafirði, N.-ís., Sigrún
Langelyth frá Kaupmannahöfn
Sigurhelga Pálsdóttir frá Ak
ureyri, Steinunn Þorsteinsdótt-
ir frá Hafnarfirði, Vilborg Þórð
ardóttir frá Sölvholti, Hrauri-
gerðishreppi.