Vísir - 13.04.1959, Side 9

Mánudagifín 13. .apríl 1959
VIS I B
París og Palma á páskum
Framhald af i. >irtu
var svo kaldur, að eg er ennþá
með kvef. Eg get sagt ykkur
það svona í trúnaði, að eg hafði
með mér bæði sundgleraugu og
. sundfit. Ætlaði nefnilega að
kafa eftir fjársjóðum, sem mér
er sagt, að sé mikið af í sjón-
um. Eg ætlaði Kka að reyna
mig á sjóskíðum, en .... atiss
.... eg ... . a-a-a .... eg ....
atiss .... hætti við það.
Allar búðir opnar.
Við skulum hlaupa léttilega
yfir laugardaginn. Það var þá,
sem búðir voru opnar. Eg kall-
aði það alltaf „dýra daginn“.
Æ, við skulum ekki tala um
hann.
En lofið þið mér heldur að
segja ýkkur dálítið frá sunnu-
dagsferðinni. Sú ferð, og það
sem við þá sáum, fannst mér
þess virði að ferðast alla
leið til Mallorca, jafnvel þótt
búðir hefðu verið opnar allan
tímann.
Ógleymanleg
stund.
Við lögðum af stað snemma
morguns í tveim langferða-
vögnum, og var ekið til bæjar-
ins Porto Christo á austur-
ströndinni. Það er um tveggja
tíma akstur. Á þessum stað er
eitt mesta náttúruundur eyjar-
innar, en það eru geysimiklir
hellar, sem kallaðir eru „Dreka-
hellar“.
Gengið er í hellana niður
-tröppur af sléttlendi. Aðrir
. hópar voru á undan, og rétt á
eftir okkur var frönsk kerling
með sinn hóp og masaði í sí-
fellu og oftast svo hátt, að eg
heyrði ekki orð af því, sem
Guðni var að útskýra. En það
gerði ekki svo mikið til. Orð fá
ekki lýst þessum hellum hvort
sem er.
N áttúruundur.
Gangstígur hefir verið gerð-
ur í gegnum hellana, og skipt-
' ast þar á brekkur, tröppur og
beygjur. Sums staðar eru
furðu stórir og miklir salir, og
sums staðar þarf maður að
þrengja sér í gegnum lítil op,
' þó aldrei svo að ami sé að. Loft.
■ og gólf eru alsett dropasteinum,
eða grýlukertum, mismunandi
; örmjóir þvengir, annars staðar
þykkar súlur. Hellarnir eru
raflýstir með óbeinum Ijósum,
þannig að aldrei sér maður
ljósin sjálf, heldur baðast vegg-
ir loft og gólf í allavega Ijósúm.
Þess er ekki þörf að hafa Ijósin
með mismunandi litum, því það
hefir náttúran sjálf séð um.
Hér getur að líta öll hugsanleg
litbrigði og ævintýralegustu
tilbrigði náttúrunnar, sem hugs
ast getur. Á nokkrum stöðum
eru tær stöðuvötn, upplýst með
neðan„sjávar“ljósum. Á stöku
stað sér maður ofan í gínandi
gjár og vatn á botni þeirra.
Dropasteinmyndanirnar eru ó-
lýsanlega margbreytilegar.
Víða gat maður gert sér í hug-
arlund, að náttúran hefði verið
að leika sér að því að herma
eftir frægum listaverkum ofan-
jarðar. Voru slíkar myndanir
nefndar ýmsum nöfnum, svo
sem „Venus frá Milo“, „Móð-
ir með barn“, „Fjársjóður á
hafsbotni“,. „Kertaverksmiðj-
an“- o. fl., o. fl.
Alls staðar meðfram gang-
stígnum voru verðir, sem leið-
beindu fólki, ef þess var þörf,
og gættu þess að allt færi vel
fram.
Okkur var sagt, að vegar-
lengdin um hellana væri um
hálfur annar kílómetri, en mér
fannst það örstutt. Það var
eins og ævintýri að litast þarns
um og ganga, og upphrópanir
•samferðamannanna báru þess
glöggt vitni, að þeim var svip-
að innanbrjósts.
Hljómlistarhöll.
Loks var komið inn í
geysistóran helli. Þar hallaði
gólfinu nokkuð til einnar hlið-
ar, en neðst gaf að líta stærðar
stöðuvatn, um 7 metra að dýpt
sumsstaðar, allt baðað ljósum
að neðan. Dropasteinar héngu
niður úr lofti salarins yfir
vatninu og mynduðu’furðuleg-
ustu súlnagöng og ævintýra-
kastala. Bekkjum var komið
fyrir á gólfi hellisins og var
þar fyrir margt manna. Var
okkur vísað til sætis eins og í
hljómlistarhöll, og blasti nú við’
okkur vatnið, baðað ljósum.
Þarna voru samankomnir i
einu 800 manns, ferðamenn og
ianfæddir, ungir og gamlir af
ýmsum þjóðum cg litum, já,
jafnvel grátandi ungbörn.
Þegar allir voru komnir til
sætis fór fram sú áhrifamesta
sýning, sem eg hefi nokkurn
t’-ma verið viðstaddur, og tala
eg þar áreiðanlega fyrir munn
flestra þeirra, er þar voru.
Ódauðleg hljómlist.
Ljósin taka að dofna, þar til
niðamyrkur er í hellinum.
Þessar 800 mannverur, sem
þarna eru samankomnar, sitja
svo algjöi-lega hljóðar að
„heyra mætti nál detta“ og hér
er það alveg bókstaflega meint.
Hvorki stuna né hósti. Algjör,
eftirvæntingarfull þögn.
Lengst í fjarska byrjar að
örla á Ijósglætu yfir vatninu í
innstu afkimum súlnagang-
anna. Um leið berst okkur til
eyrna ómur af ódauðlegri
hljómlist. Við getum ekki enn
greint sjálfa tónana, en þeir
koma með ljósinu. Birtan fær-
’ist hægt nær og tónlistin verð-
ur greinilegri. Afkimar hellis-
ins ljóma í fjarska. Loks verða
ljósin greinilegri. Eftir vatns-
yfirborðinu koma þrír bátar
líðandi. Borðstokkar þeirra eru
skreyttir alla vega Ijósum, og
það er eins og ljósin sjálf komi
fljótandi á vatninu. Bátarnir
sjálfir og áhafnir þeirra eru í
djúpum skugga. Tveir bátanna
hafa Ijóskastara, sem lýsa upp
loft og veggi ævintýrahallar-
innar, en sá í miðju ber hljóm-
sveitina. Það er strengjasveit,
líklega sextett.
Bátarnir renna hijóðlaust
nær og nær, hellirinn lýsist
upp fyrir ofan kolsvart vatnið,
og tónlistin smýgur inn í
hjörtu okkar. Þeir fljóta yfir
sviðið og inn í annan afkima
til vinstri. Hljómsveitarbátur-
inn hverfur okkur sýnum, en
tónlistin heldur áfram að ber-
ast. Tveir bátanna líða hægt
áfram, hnita hringi hvor um
annan og fara aftur yfir sviðið.
Loks birtist hljómsveitin aftur
í sínum báti, svífur yfir vatnið
— og hverfur í fjarska, en
deyjandi tónar Offenbachs í!
undii'heimum kreista tárin
úr augum harðgerustu karl-
anna.
„Sólarupprás á vatninu".
Það er aftur orðdð kolsvarta
myrkur. Lítið barn grætur á
fremsta bekk. Nú heyrast and,-
vörp og jafnvel einstaka
snökt. .Sumir þurfa nndilega
að snýta sér. — En nú skeður
annað undur. — Aftur sést
ljósglæta úti við sjóndeildar-
hring. Ljósið eykst jafnt og
þétt, og „himininn“ lýsist upp.
Fleiri og fleiri afkimar koma í
ljós, hallir og súlur birtast,
vatnið breytir lit. Að lokum er
hellirinn baðaður Ijósum í allri
sinni dýrð. Fólkið vaknar úi
dásvefni. Það getur ekki haldið
hrifningu sinni í skefjum, og
þótt beðið hafi verið um að
ekki væri klappað, dynur lófa-
takið um iður jarðar.
Sýningunni er lokið og síð-
asti áfanginn út úr hellunum
er eftir, en hann liggur yfir
vatnið. Árabátarnir koma nú
aftur úr fylgsnum sínum og
taka að flytja fólkið yfir vatn-
ið. Það gengur undrafljótt, og
eftir örskamma stund erum við
kornin á ströndina hinumegin,
þar sem gagngstígur liggur
eftir hellisgöngum upp í sker-
andi sólskinið.
Nei, þessu getur enginn
gleymt.
Sem dæmi um áhrif þessarar
sýningar má geta þess, að ein
samferðakona okkar hafði
komið þarna áður fyrir tveim
árum. Húxx vildi ekki koma
með okkur niður. Hún átti
minninguna svo sterka og ó-
snortna, að hún var henni meira
en nóg. Hún vildi ekki eiga á
hættu, að skeimna hana. „Þetta
er aðeins hægt að sjá og heyra
einu sinni á æfinni. Endur-
tekning getur aðeins skaðað.“
Um kvenskó.
Nú var ekið beina leið til
baka, farangur sóttur í gisti-
húsið og flogið rakleiðis til
Parísar.
Það er ástæðulaust að þi'eyta
menn með upptalningu á því,
sem þar var gert. Mörg ykkar
hafa komið þangað, og hvert
mannsbarn getur lesið um þá
gleðinnar borg í næsta bóka-
safni. Þar er mikið af verzlun-
um. Sérstaklega skóverzlunum
— fannst mér. Það er eins og
kvenskór séu í hverjum glugga,
þ. e. a. s. ef maður er á gaixgi
með kvenfólki. En þeir eru
heldur ekki aldeilis gefnir.
Sæmilegir skór svona frá 400
til 1000 ísl. krónur. En það
borgar sig líka að geta sýnt sig
á skóm frá París!
Jú, jú, það er fleira eix skór
í París. Okkur var ekið um
aBniBDaiiiaiiiniiBimoaniaiqm
borgina og sýndir merkisstaðir.
Skoðuðum Notre Dame kirkj-
una, litum inn á Louvre-safn-
ið, fórum upp í Sigurbogann
og Eifellturninn. Heimsóttum
Rauðu mylluna og Folies
Bergére leikhúsið, eyddum
peningum á ómerkilegum næt-
urklúbbum, drukkum heilar
ámur af rauðvíni og bjór og
skemmtum okkm- eins og kon-
ungar, sáum franska leigubíl-
stjóra slást yfir því hvor þeii-ra
ætti að aka okkur, hlustuðum á
heimsfræga negrahljómsveit
leika amei'ískan jazz, guturn
hornauga til gleðikvennanna á
götununx (já, bara hornauga),
og ótal xxxárgt fleira.
ísland í Aineríku.
Það var skrýtið, sem skeði
við brottför frá Orly-flugvelli
eftir þriggja daga dvöl þarna.
Afgreiðslunxenn flugvallarins
voru ákaflega liprir við farar-
stjórann, og gerðu sitt ýtrastá
til að tefja okkur ekki á flug-
vellinum. Þeir voru því búnir
að ganga frá öllum brottfarar-
pappírum, þegar við komum
þangað. En þegar Guðni fór að.
athuga málið, þótti honum
grunsanxlega hátt brottfarar-
gjalaið. Hvernig stóð á því?
„Jú, þetta er vanalegt gjald
til Amei-íku.“
„Við erum að fara til ís-
lands.“
„Já, eg veit það. ísland er í
Ameríku“!!!
Það tók langan tíma fyrir
Guðna að sannfæra aunxingja
mennina um það að svo væri
ekki. Ilann vai-ð að leita sér
vitnis í bókasafni vallarins, og
þar fann hann upplýsingabók
um greiðslubandalag Evrópu
og eitthvað fleira af álíka bók-
menntun. Guðni sór og sárt við
lagði, að hann væri alls ekki
ameríkani, og það dugði ekk-
ert minna en að yfirmaður flug
vallarins varð að samþykkja
þann svardaga. En hann kvað
líka hafa oi-ðið lágreistur, bless-
aður, þegar búið var að sann-
færa hann. Þetta hafði allt
Verið fært inn í bækur og geng-
ið frá öllu, og svo kemur það
bara í ljós að hann kann ekki
landafræðina sína betur en
þetta.......
Sá hefur fengið að heyra það!
Guðni, láttu nxig vita þegar
þú fer aftur til Mallorca.
G. K.
120 daga —
Frh. af 4. síðu:
var nú orðinn einn eftir og fann
ógurlega mikið til einmanaleik-
ans. Um kvöldið saumaði ég lík-
klæði úr hermannafrakka og
sloppnum mínum og tókst ein-
hvern veginn að draga líkið út
úr káetunni. Eg hefði helzt vilj-
að sökkva likinu í hafið þá unx
kvöldið, en ég var svo máttfar-
inn, að ég treysti mér ekki til
þess, svo að ég lét það bíða til
margungs.
Við hvei-ja greftrunarathöfn
hafði ég lesið hinar venjulegu
bænir við slik tækifæri. Öll
dauðsföllin höfðu vei-ið gaum-
gæfilega skrásett, en við fráfall
Pullings hafði nokkuð dregizt að
skrifa dánai-vottorðið, svo að
Andersen var þá orðinn of veik-
ur tll að skrifa undir það, sem
.»
vitni. Þótt ég hefði aldrei áður
hitt Anderson fyrr en við kynnt-
umst á „Nóvu“, hafði kunnings-
skapur okkar orðið mjög inni-
legur og dauði hans féll mér því
mjög þungt. Um nokkurn tíma á
eftir di-ó mjög úr kjarki mínum
og baráttuþreki. Starfið hélt samt
víli og örvæntingu i burt frá
mér. Eg hélt áfram starfinu við
að þétta skipið og ég vann að því
nokkurn tima á hverjum degi. 7.
september var byrðingurinn oi’ð-
inn þéttur.
Skortnrinn lir sögunni.
Hin raunalegu örlög félaga
minna stöfuðu auðvitað af ó-
nógri næringu, og má það kall-
ast kaldhæðni örlaganna, að upp
frá þes.su skorti mig aldrei fisk.
Vatn hafði okkur aldrei skort, en
þegar til lengdar lét, var tilbreyt-
ingarleysi kostsins nærri óþol-
andi.
Hinn ó’imræðilcgi einmana-
leiki og óttinn um að missa vitið
voru nú örðugustu viðfangsefni
mín. Eg hafði ekki misst alla von
um að mæta skipi, en hafði nú
nokkurn veginn sætt mig við
þetta sífellda í'ek um ómælis-
víddir hafsins. Taugai-nar voru
samt farnar að ganga úr lagi, og
mari-aði í byrðingi og x-eiða gerði
mig stundum næstum brjálaðan.
Eg óttaðist að missa röddina og
hæfileikann til* að tala. Til þess
að halda við röddinni, las ég
kafla úr bænabókinni hástöfum
á hvei-jum degi. Þetta hjálpaði
mér líka til að yfirbuga þann ó-
vana, að tala við sjálfan mig, er
ég áleit illsvita.
Þótt ég fengi nú tvær full-
komnar máltíðir daglega, og
hefði nokkuð endurheimt fyrri
styrk minn, fór ég samt að finna
til óljósra sjúkdómseiixkenna —
að líkindum vegna ófullnægjandi
k
og einhæfs matai-æðis. Eg
kvaldist nxikið af hægðaleysi og
niðurgangi á vixl, er gekk mjög
nærri mér. Eg áleit, að reykti
fiskurinn hefði slæm áhrif á
nxagann og fór því að eta fiskinn
hi-áan. Þetta hafði góð áhrif.
Hætt við eldsvoða.
Mér er gersamlega ómögulegt
að lýsa á viðeigandi lxátt hinum
skelfilega einmanaleika. Sunxa
daga slokknaði öll von. Þetta
endalausa rek á auðu hafi myndi
halda áfram, fannst mér, þang-
að til ég dæi, eins og hinir. En
svo rak ég þessa hugsun burt og
neyddi mig til að halda starfi
minu áfram. Eg vann jafnvel al-
óþörf störf, eins. og að fægja
vaskinn í eldhúsinu, til þess að
bægja frá mér vonleysishugsun-
um.
Veðrið var nú mikið farið að
hlýna og mildi veðurfarsins
í
vakti hjá mér vissu um að mig
væri að reka imx í hitabeltið.
Um miðjan septenxber fór ég
að sjá til ýmissa ókunnra fugla-
tegunda. Tilkoma þeirx-a vakti
mér nýja von í brjósti. Um þetta.
leyti veiddi ég tvær fisktegund-
ir, sem ég þekkti ekki. Mig fór
að gruna, að land gæti ekki ver-
ið langt undan. Hákarlar sáust
nú oft og gei-ðu fiskveiðai-nar
örðugri. Ófétin slitu öngla mína
af færinu og ég varð að smíða
mér nýja úr fjaði-adýnu.
Þann 17. september vai-ð ég
mjög skelkaður. Meðan ég var
uppi að fiska, hafði kaðalendinn,
sem ég hélt eldinum lifandi í, og
hékk inni í káetunni, dottið nið-
ur á buxur og kveikt í þeim. Eg
varð fyrst var við þetta, er ég
sá reykjarsvælu leggja upp úr
káetunni. Um stund óttaðist ég
að kviknað væri í „Nóvu"!
Framh. ]