Vísir - 20.04.1959, Síða 9

Mánudaginn 20. apríl 1959
VISIB
aðist. Hin rugluðu skilningar-
vit okkar sáu margar flugvélar
I uppi yfir okkur, er sinntu okk-
ur ekki.
Skyndilega kom skip út úr
regnboganum og stefndi í átt-
ina til okkar. Menn stóðu á
þilfarinu og veifuðu til okkar.
Við gátum jafnvel séð nafn
skipsins á kinnungnum: ..Sax-
on“, frá New York.
Við fórum að veifa og æpa.
Þeir voru að setja út bát!
Fimmtíu og 'fjórum klukkutím-
um eftir að ,,Pamir“ fórst stóð-
um við aftur á þilíari á skipi.
í sjúkraklefanum á „Saxon“
var okkur gefin heit súpa og'
kaffi, síðan vorum við háttaðir
niður í rúm. Nokkrum klukku-
stundum síðar vorum við flutt-
ir í bandaríska herflutninga-
skipið „Geiger“; á því skipi
var herspítali. Olckur voru
gefnar penicillin-inndælingar
og líkamar okkar voru smurðir
græðandi smyrslum. Við
drukkum svo mikla mjólk, að
hjúkrunarkonan hótaði að setja
kú ' fyrir framan rúm hvers
okkar. En mest gerðum við að<
því að sofa — 14 klukkustundir
í einni lotu.
Við komum til Casablanca
þann 28. september, og þaðan
var flogið með okkur í banda-
rískri flughers-spítalavél til
Frankfurt. Þaðan fór eg heim
til mín, í Leer, nærri landa-
mærum Hollands. Það vöru
haldnar bæna- og þakkarguðs-
þjónustur í litlu kirkjunni okk-
ar. Húsið okkar fylltist af vin-
um mínum. Þeir spurðu, hvað
eg ætlaði að gera íramvegis.
Fyrst var nú loforðið við Micki
litlu, sem eg varð að efna. Þar
eftir ætlaði eg að fara aftur á
sjóinn á „Passt“, systurskip
„Pamir“, sem nú var eina stóra
seglskipið í heiminum. Hvers
vegna? Sjórinn hefur blandazt
blóði mínu, býst eg við.
Hægt er að láía 2 Iesíir af saltfiski í þurrkarann i einu. Eftir
45 klukkustundir inniheldur hann 38 prósent af vatni og er þá
fulíþurrkaður til útflutnings. Á 300 dögum getur hann þurrkað
240 lestir af saltfiski.
Saltfiskþurrkari sem sparar
mikið vinnuafl.
Siniðaður af Benedlkt Gröndal í Hamri.
Sænsk- íslenzka frystihúsið
hefur tekið í notkun nýja gerð
af saltfiskþurrkara, sem talinn
er bera af öðrum tækjum sem
smíðuð hafa verið í sama til-
gangi. Benedikt Gröndal for-
stjóri Hamars hefur fundið
tæki þetta upp.
Daginn eftir björgun fyrsta
björgunarbátsins, leítuðu tíu
flugvélar frá Lagos-flugvellin-
um mjög vandlega allt slys-
svæðið. Klukkan 10 um lcvöld-
ið fann ein flugvélin staðinn,
þar sem „Pamir“ hafði sokkið.
Lítið eitt seinna fann Banda-
ríkjaskipið „Absecon“ Gunter
Hasselbach, hinn eina eftirlif-
andi í björgunarbát, sem 25
menn höfðu upphaflega verið
á. Björgunarsveitin leitaði í
níu daga í viðbót, 39 ferðir, er
tók 516 klulckustundir. Ekkert
fannst nema rekald.
Ýmsar gerðir af saltfislcþurr-
urum eru í notkun hér á landi,
en þeir eru flestir með því
marki brenndir að setja þarf
sama fiskinn oftar en einu sinni
í þurrkarann. Ástæðan er sú, að
yfirborð fisksins þornar hraðar
en fiskurinn, sem er inn við
beinið og myndast þá skorpa
utan á fiskinum. Til þess að
mýkja fiskinn og jafna vatns-
innihald hans verður að stafla
honum. Þetta kostar mikla
vinnu og-tefur fyrir þurrkun-
inni. Þurrkari Gröndals er bú-
inn þannig að fiskurinn liggur
á hillum, sem fóðraðar eru
mottum með rásum til að loft
blási undir hann. Síðan press-
ast hillurnar saman og við það
kemur vatnið út úr fiskinum.
Fimm sinnum minni vinna er
við að þurrka fiskinn með þess-
ari aðferð en með öðrum að-
ferðum. Fiskurinn fullþurrkast
á 2% sólarhring.
5ti§afsörf vi$
höfnina.
Á hæjarstjórnarfundi í gær
var rætt nokkuð um aðbúnað
við höfnina fyrir smábátaeig*
endur.
Guðmundur J. Guðmundsson
kvartaði yfir því að ekki væri'
nægilega séð fyrir hagsmunum
beirra. Einna helzt væri það að
síðast vantaði stiga, eða tröpp-
ur upp með bólverkinu, svo að
ninni bátarnir geta ekki athafn,
ið sig þar. Guðmundur upplýsti,
ið ákveðið hefði verið á síðastl.
ári að verja töluverðu fé til þess
að koma fyrir stigum við höfn-
ina, og að setja þar upp nokkra
talsíma.
Einar Thoroddsen bar fram
tillögu um að umræðum yrði
frestað til næsta fundar, en
hafnarstjórn mundi á meðan gef
ast kostur á að athuga öryggis-
mál við höfnina og gera grein
fyrir afstöðu sinni um þetta.
Tillaga þessi var samþykkt
og málinu frestð.
Sýningar á leikriíi
eftir Loft.
Frá fróttaritara Vísis. !
Akurcyri í gær.
Ungmennafélagið Gaman og
alvara í Köldukinn í Þingeyjar-
sýslu hefur nýlega hafið sýning-
ar á leikriti eftir Loft Guð-
mundsson rithöfund, „Hrepp-
stjóranum á Hraunhamri".
Félagið hefur ekki aðeins sýnt
leikrit þetta á eigin félagssvæði
heldur og bæði í Aðaldal og
Bárðardal og hvarvetna við hús
fylli og ágætar viðtökur.
Leikendur eru 8 talsins, en
leikstjórinn er frú Ásdís
Bjarnadóttir á Yztafelli, en hún.
er dóttir þeirra hjóna Bjarna
B,jarnasonar læknis og Regínu
Þórðardóttur leikkonu.
Manstu eftir þessu . .. ?
SÍ&ASTA
Framh. af 4. síðu.
hafði. „Við skulum reyna að
þola við dálítið lengur,“ sagði
liann. ,,Það er bráðum kominn
dagur.“
Eg reyndi að loka fyrir á-
hrif umliverfisins, þar til önnur
rödd kvað við í eyrum mínum:
„Mér er lcalt! Eg verð að fara
niður og ná í peysuna mína.“
Einhver steypti sér út fyrir
borðstokkinn. Þetta var Pétur
Frederich; hann synti þarna
kringum bátinn og öskraði
brjálæðislega. Eg reyndi að
grípa í handlegginn á honum,
missti af honum og varð Ijóst,
að dauðinn var á næstu öldu.
Hann hvarf á samri stund, —
og við vorum bara sex eftir.
Þegar fór að draga úr storm-
inum, undir morgun 23. sept-
ember, kom flugbjörgunarsveit-
in á Lagos-flugvellinum fleiri
flugvélxmi á loft, og hófst þá
áköf leit úr lofti.
Um þetta leyti voru ímyndun
og veruleiki farin að ruglast
saman fyrir okkur. Við fórum
að sjá ofsjónir. Við sáum
undraverða hluti allt í kringum
okkur. „Lítið á — okkur er að
reka í land!“ hrópaði einhver.
Allir sáu samstundis land. Við
lýstum klettóttri ströndinni og
sáum mann standa á háum
kletti og veifa til okkar. Eg sá
meira að segja fjall, — sem
breyttist allt í einu í upplýsta
borg.
Aðeins með því að vinna að
einhverju sameiginlegu á-
hugamáli, gátum við haldið
heilum sönsum, og Dummer
sagði: „Við verðum að setja
upp neyðarmerki og segl“.
Eftir klukkustundar bardús
tókst okkur að losa viðspyrnu-
plankann og koma honum fyrir
í holunni í miðjum bátnum,
sem gerð var fyrir mastrið.
Við hlóum kjánalega, eins og
krakkar í nýjum leik, á meðan
við leituðum að einhverju til
að nota sem neyðarmerki.
Dummer bjó það til úr björg-
unarvesti. Svo tókum við
tvenn olíuföt og bjuggum til
segl úr þeim. En olíudúkurinn
var þungur, og þar eð storminn
hafði lægt, hékk seglið vind-
laust niður með mastrinu.
Þessi leikur var búinn og við
féllum aftur í draumamók.
Degi var tekið að halla og
farið að húma, þegar eg veitti
því eftirtekt að Klaus Drie-
bold var á sundi skammt frá
bátnum. Þrátt fyrir hákarlana
hafði hann oft farið útbyrðis
og fengið sér sundsprett, til
þess að fá sér hreyfingu. Hann
synti lengra frá bátnum og ein-
hver hrópaði til hans: „Gerðu
ekki neina heimsku!" Klaus
kallaði rólegur á móti: „Hafið
engar áhyggjur af mér.“ Við
hljótum að hafa blundað; þeg-
ar við gáðum næst að honum,
sást hann hvergi. Þarna sátum
við fimm eftir og þorðum ekki
að gera okkur grein fyrir því,
sem gerzt hafði; þorðum ekki
að líta hver á annan.
Svört ský voru að hrannast
upp út við sjóndeildarhringinn.
Verið gat að rigndi, en öllum
stóð á sama. Að lítilli stundu
liðinni greiddist úr skýja-
þykkninu og regnbogi mynd-
Fyrir tilsíuðlan Alþjóða Rauða
Krossins var hópur grískra barna, sem
numin höfðu verið á brott frá fjölskyld-
um sínum á árunum 1847—8, endur-
heimtur til heimalanásins 19. rnarz
1951. Myndin er tekin á stöð þcirri í
Solonika, þar sem foreldrar hitta á ný
sinn týnda son. Áætlað er, að 28 þús.
börnum, 2—17 ára gömlum, hafi vcrið
rænt af hersveitum komjnúnista, en
aðeins litlum hluta þeirra hafi verið
skilað áftur. Tilraunir Rauð'a Krossins
til að hafa upp á börnunum hófust 1949
að tilmælum Sameinuðu þjóðanna. —
Júgóslavía varð fyrsta landið til að
fallast á samvinnu um að koma börn-
unum heim til sín.
Gífurlegar 'sþrengiiigar og eldar urðu
í farmskipi, sem lá í höfninni í Texás-
borg við Mexikóflóa í apríí 1947. Á
myndinni sést strandgæzluskipið Iris
dæla vatni á hið brennandi skip. Meira
cn 5000 manns fórust í eldinum, og
þúsundir hlutu meiri eða minni bruna-
sár. Miklir skaðar urðu af hundruðum
elda scm kviknuðu af logandi brotum,
sem þeyttust állt að tveggja mílna veg-
arlengd inn í verksmiðju- og íbúðahúsa-
hverfi. Eftir þennan hörmulega atburð
og hina rniklu skaða fóru fram ítarlegar
rannsóknir á því, hvernig fara skyldi
með að flytja ammóníumnítrak, en það
var einmitt farmur skipsins.
Dr. Jonas E. Salk, rannsóknastjóri
læknadeildar háskólans í Pittsburgh,
sést hérna á myndinni vera að sprauta
bóluefni í handlegginn á 8 ára gömlum
drcng, í febrúar 1954, en þá hóf hann.
prófun í stórum stíl á bóluefni því sem
hann fann upp ( og við hann er kennt)
til að berjast gegn lömunarveiKi. Árið
1955 kom bóluefnið á markaðinn og
Heilsuvcrnd Bandaríkjanna hóf þegar
allsherjar bólusetningu með þessu efni
um land allt. Ár hvert síðan hefur
fækkað mikið lömunartilfellum og
dauðsföllum af þeim sökum. Bóluefni
framleitt í Bandaríkjunum var látið
öðrum löndum í té til að hcfja herföa
gegn hinum válega sjúkdómi. Jj