Vísir - 28.05.1959, Side 7

Fimmtudaginn 28. maí 1959
VÍSIl
t
CECIL
BT.
LAURENT:
*
it O \ JlíAiXS

íS eg lít á yður sem lamb, er villst hefur frá hjöröinni. Þér tókuð
þátt í kvöldbæn okkar og toluðuð vel um Spán, og hygg eg yður
því sánnkristinn vera.
Juan fannst, sem reynt vaeri að toga hann i tvær áttir — og
ef hann hleypti af myndi hann brátt verða yfirbugaður og verða
líflátinn. En ef hann bæðist griða væri það svik við félaga hans.
— Við förum ekki fram á annað en að þér látið af hendi vopn
yðar, sagði nú hreppstjórinn. Við ætlum bara að loka yður inni
í herbergi, þar sem þjónn yðar er þegar fyrir. Á morgun setjum
við rétt, og ef þér svei'jið við hinn helga kross, að bera aldrei
framar vopn gegn Spáni, skuluð þér vera frjáls ferða yðar.
— Eg á ekki neinna kosta völ, hu'gsaði Juan. Og r.ldrei er að
vita hvað gerast kann, fái menn frest.
Hann gekk niöur tröppur og er niður kom létu þeir hann bíða
stundarkom, en brátt kom þernan með stóran lykil, og voru nú
dyr opnaðar. Klerkurinn lagði hönd sína á öxl:
— Því miður er þessi gististaður ekki sem þægile|astur, sagði
hann og ýtti Juan inn í myrkan klefa. En eg lofa yður því, að
hér skalt allt vera kyrrt i nótt, og á morgun getið þér haldið
áfram.
Juan hafði ekki verið þarna nerna skamma stund, er honum
íannst hann vera að kafna. Margskonar annarleg lykt barst að
vitum hans.
— Er þetta lautinantinn? var allt í einu hvíslað i myrkrinu í
nokkurri fjarlægð.
— Já, hvar eruð þér? sagði Juan og beið ekki svars heldur
gekk á hljóðið, fikaði sig áfram, unz hann rakst á öxl Lavaux.
— Farið . varlegá, sag'ði hánn, helvitis kjallarinn er fuliur af
lauk, eplum og hnetum. 3éc, mikið helvíti, að maður skyldi láta
Óðinn og
Chapfets —
Framh. af 1. síðu.
33
Kópur manna stóð við brunninn á torginu og kfiðurinn að máli
þeirra barst til haris- í nætm’kyrrðinni.
Hávaði í göngunum heyrðist allt í einu. Hann flýtti sér að taka
sverð sitt og skammbyssu og faldi undir sænginhi, sém hann og
breiddi yfir sig.
Presturinn kom nú aftur, og enn r."' i'ósker. og þuklaði um veiða sig þannig sem rottu i gildru. Eg hafði fengið mér of mikið
föt Juans eins og hann leitaði að einhveriú. neðah i þyí, skiljið þér. Við fáum það víst hjá Gueneau, ef við
Allt í einu gat Juan ekki stillt sig urmaö segia; j eigum eftir að sjá hann. Setjist hérna, — hér er skárst að sitja.
— Ef þér eruð að leita að skammbyssunni rninni, faöir, þá er Áugu Juans voru farin að venjast myrkrinu. Hann gat jafnvel samsíða.
hún hérna. ' - n y r-uir; ao;: po r
Samtímis miðaði hann henni á hann, en aumingja klerkurinn
var svo skeifdur, að hann mátti sig ekki hræra.
Juan átti erfitt með að halda niðri í sér hlátrinum.
Þetta var næstum eins og í riddarasögunum: Hinn ungi djarfi
riddari sem miðaði á Jesúitaþorpará. ' sem laumaðist um til
myrkraýerka.
— Eg skil þetta ekki almennilega, sagði klerkur loks, — eg sé
enga ástæðu tií,------eg var bara að leita að dálitiu, sem eg
gleymdi héma í gærkvöldi.
— Lygi, hrópaði Juan, eg heyrði hvað þér og hinir voruð að
brugga. Mig furðar á því, að spanskur prestur skuli rjúra dreng-
skaparheiti sitt.
Klerkur svaraði af þótta og lét sem hann sæi ekki skamm*
byssuna:
— Þurfi eg leiðsögn varðandi drengskaparloforð mun eg ekki
leita tíi yrðar, þiltungi! Eg er leiðtogi andspymuhreyfingarihnar
hér og ver míhum veiku kröftum í þágu baráttunnar fyrir, að
Spánn vérði frjáls áftur. 'Hinn Heilagi Faðir hefur sjálfur fyrir-
skipað okkur að beita kænsku og svikum, ef þörf krefur, í þessari
héilögú baráttu, og drepa féndur vora, án miskunnar, hvar sem
vér hittúm þá fyrir. Og í nótt mun yður og samlöndum yffar
hegnt verðá. Lofuð veri heilög Madoma!
Dyrnar opnuðust uþp á gátt. I dyrunum stóð hreppstjórinn og
tveir riddaraliðsmannanna, sem hann fyrr hafði átt.í höggi við.
— Ef þið stigið feti framar, skýt er klerkinn, hrópaði Juan.
Hinir hikúðu, en þótt þeir hefðu ekki gert það, mundi Juan
ekki hafa hleypt af. Hvaða rétt hafði hann til þess að skjóta
spænskan ættjarðarvin? Hann, sem sjálfur hafði beitt kænsku-
brögðum og valdi, í baráttu inni í klausturskólanum.
— Þér hafið rétt að mæla, faðir, sagði hann íoks. Það er ekki
mitt að kenna yður lögmál heiðarleikans. Þér viljið drepa mig.
Það er eðlilegt. En eg er ungur og mig langar til að lifa. Þess
vegna er jafneðiilegt, að eg vilji verja mig.
Klerkurinn horfði á hann með samúð í augum, en sorgbitinn
ó svip.
— Hér er heldur ekki um líf eða dauða að tefla. Eg hefi fengið
þessa heiðursmenn til þess að fallast á, að lífi yðar verði þyrmt,
en féiagar yðar verða að deyja í nótt. Yður viidi eg bjarga, því
gi'émt láukinn frá éplúrítim, og séð bitana i loftinu.
— Þorpsbúar áforam að myrða félaga okkar í 'nótt, sagði hann.
Hermaðurinn stóð á fætur' og steig nokkur skref.
— Þá er glugginn í þakinu okkar eina úrræði, sagði hermað-
urinn' mjog hugsi.
— Glugginn í þakinu?
— Ekki getum við skilið þá eftir sem hóp lamba, sem til
slátruríar skuiu léidd — og það í hendur manná, sem ekki eru
bænabókafærir á frönsku!
Ha'nn bennti á glugga lítinn upp yfir þeim, en kjallarinn náði
út fyrir grunnhæð hússirís.
— Þeir hafa komið fyrir einhverjum spýtum þarna fyrir ofan —
en það er barnaleikur að sríúa þær i sundur. Heima mundi maður
ekki nota svoría spýtur í hærísnakofa. Nú klifra eg upp á herðar
yðar, lautinant, og losa um fjalirnar, og þegar við erum komnir
út í garðinn trúi eg vart öðru én að við getum bjargað okkur.
Nokkrum augnablikum siðar var Lavaux búinn að klifra upp á
herðar Juans og losaði um plankana eínrí af öðrum — því að
plankar voru þaff, en ekki spýtur, þótt Lavaux kæmist þannig að
orði. Juan tók við spýtunum og éinni "af annari og löks sagði
Lauvaux:
— Léiðin er „klár“.
— Uss, talið ekki svona hátt.
Lavaux skreið hú hálfur út um gluggarín og' litaðist um. — Það
væri nú helvíti hart, ef eg fyndi ekki eitthvað hérna i garðinum
Sém gæti auðveldað yður að komast upþ.
Juan svaraði engu. Hann heyrði eins og dynk, þegar Lauvaux
var komirín alíur upp um gluggann. Svo beið hann. Mundi hann
koma aftur? Ekki efaðist hann i rauninni um Lavaux, en margt
gat komið fyrir. Og þegar honum seinkaði fór að reyna að bjarg-
ast á eigin spýtur, hann hrúgaði upp epluniun — en það komst
skriður á hrúguna í hvert sinn, er hann reyndi að kiifra upp
eftir henni, en loks heyrði hann hljóð, sem gaf til kynna, að
Lavaux var á ferðinni, en hann hafði fundið mjóan stiga, sem
hann fór að bisa við að koma n}ður um gluggann, og tókst það
lóks, og var nú auðvelt að komast upp í garðinn. ,
— Miklir bölvaðir asnar eru þetta, sagði Lauvaux — og þykjast
geta tekið þátt í styrjöld!
— Uss, hvísiaði Juan, það er kona á ferð þarna.
E. IL 8urrou£h&
T ARZAftf
2896
hættulega siglingu daginn áð-<
ur. Hafði það þá smámjakað
sér upp að hlið Óðins, þar til
það sigldi svo nálægt, að „hægt
hefði verið að ná til þess með
skipshaka“, og sigldi þannig
við hlið þess í um klukkustúnd.
Daginn eftir, þegar ásigling
varð endanlega, hóf herskipið
sama leik strax um morguninn.
Óðinsmenn hófu dagsverkið
með þvi að mæla út stöðu tog-
arans Swansea Castle, sem van
að ólöglegum veiðum innan
fiskveiðimarkanna. Þá komJ
Chaplet á vettvang, og hóf að
fylgja varðskipinu eftir.
Nú var stefna sett á næsta'
togara, sem síðar reyndist vera
»St. Just“. Var siglt með venju-
legri ferð, um 8 mílur, en her.
skipið kom í humátt á eftin
með sömu siglingastefnu. Her-
skipið dró Óðin strax uppi, enl
þegar þau voru um það biil’
hóf herskipið aði
,.saxa“ nær og nær Óðni, þ. e.
það ýmist jók eða minnkaði'
hraðann, og færði sig nær varð-
skipinu. Óðinsmenn álitu, að
þetta ætti að verða sami leikun
og daginn áður, og tóku ekkertj
tillit til þess, enda ekki þeirra
verksvið að ieiðbeina sjómönn-
um hennar hátignar í siglinga-t
háttum. Þegar skipin höfðu
siglt þannig samsíða um stund„
skeði það' skyndilega að herskip,
ið beygði að Óðni, svo snöggt,
að árekstri varð ekki afstýrt.
Sigldi herskipið þannig beint:
á varðskipið, en
Óðinn lenti allur undir kinn-
ungnum á herskipinu, og
snerti aldrei síðu þess (hina
bemu hlið skipsins). Sýnir
þetta bæði hinn geysilega
stærðarmun skipanna (sam-
bærilegur við m.s. Gullfoss
og smátríllu, eða árabát), pg
stefnu skipanna þegar á-
reksturinn verður. Þau höfðu
siglt samsíða langa stund, en
skyndilega skerst siglinga-
. Ieið þeirra svo mikið, að Óð-
inn snerti ekki síðu her-
skipsins eftir áreksturinn.
Eftir að hafa gert sér ljósan
ntærðarmun skipamia, geta þeir
sem vilja, haldið því fram að
Óðinn hafi ætlað að sigla her-
skip.ið niður.
Skipherra Óðins lét þegar
stöðva vél skipsins, og losnaði
þannig strax frá herskipinu, er
gerði ekki frekari tilraunir til
áreitni í þetta sinn. Þess má og
geta, að orðaskipti fóru engin
fram millum skipanna, og ekki
leituðu herskipsmenn fregna
um það, hvort Óðinn þyrfti á
aðstoð að halda, en vonandi
láta þeir sér ekki í léttu rúmi j|
liggja, hvort íslenzkir sjómenn ■
eru í háska staddir.
gu!l og slSfur
Þeir tóku sér stöðu á hæð
einni, þar sem þeir höfðUj
yfirsýrí yfir þorp Ugambi-:
manna. Alif. í einu heyrðu
þeir ángistarvein, skerandi í
drungalegu umverfinu. Hvít
kona .var dregin gf svörtum
AÍfe.. .i jhJaAi&ÍL liiI t
hermönnum; og henni síðan
, hrundið irm í kofa.