Vísir - 27.06.1959, Side 10

10
V í SIB
l s
Laugardaginn 37. júrií .1959'
CECIL AP. ,,.
ST.
LAURENT: ó
y Ð OJV JÚANS
* -K
14
þig til lífláts. Og það mun ekki standa á neinum hinna að stað-
festa dóminn.
Tinteville, sem hafði lagt við hlustirnar, hrópaði:
— Bravó, Juan. Og eg skal með ánægju hjálpa til að varpa
ófreskjunni fyrir borð.
Hinir tautuðu eitthvað til samþykkis og Janmaze sá sitt ráð
vænst, að láta kyrrt liggja, og hundskaðist aftur á sinn stað.
Klukkustundu síðar úthlutaði Juan skammtinum og tók sinn
skammt seinastur. Þegar hann bar bollann að vörum sér, fann
hann, að hann hafði gleymt þorsta sínum þar til nú, vegna
þess að hugur hans hafði verið bundinn við annað.
Nú hættu menn að róa i bili og létu bátinn reka. Tunglið vaj:
komið í ljós og Spánverjarnir fóru að syngja. Svo komst kyfð á
og Juan ætlaði sjálfur að vera á verði. Öryggis vegna hafði
hann stungið hníf í belti sitt. Félagar hans og Spánverjarnir
lágu hver innan um annan í bátnum.
Undir miðnætti sá hann kapteininn laumast að kistunni, þar
sem kútarnir voru geymdir.
Juan mjakáð'i sér milli hinna sofandi, þar til hann kom að
kistunni, rétt í því, er kapteinninn var að opna hana. Kapteinn-
inn starði á hann sljóum augum, og bar tal hans því vitni, að
hann var með óráði, en Juan tókst að lokka hann frá kistunni.
Svo hneig kapteinninn niður. Svo endurtók hið sama sig eftir
klukkustund, en það var erfiðara, að koma honurn burtu. Loks
varð Juan að reka honum rokna högg til þess að róg. hann.
Eftir þetta sat Juan öryggis vegna á kistulokinu. Hann kváld-
ist nú af þorstanum ekki síður en aðrir og fannst, að hann væri
að verða vitlaús af að heyra skvampið i öldunum við bátshlið-
ina. Við og við deif hann höndum í sjóinn og kældi andlit sitt.
Það var eins og nóttin ætlaði aldrei að líða. Loks seig mók á
hann, en allt í einu vaknaði hann við orðasennu milli Rósettu og
Janmaze.
— Slepptu mér, svínið þitt, sagði hún.
— Æ, vertu nú ekki svona önug við mig, sagði hann, en hún
hélt áfram að reyna aö slíta sig af honum.
Juan fannst sér skylt sem leiðtoga, að koma henni til hjálpar,
en hikaði við að ganga til einvígis viö kempuna, og kaus að loka
augum og eyrum, fyrir því, sem gerast kynni.
— Láttu ekki svona. Á morgun erum við öll dauð hvort eð er.
En nú kvað við hvellur hæðnishlátur.
— Skammist þið ykkur ekki, að vera að slást um eitt epli, sagði
kapteinninn, þar sem greinar allra trjánna svigna af þunga
aldinanna. Gerið svo vel, réttið út hönd — fáið ykkur ávexti
að vild.
Janmaze starði á kapteininn sem væri hani\ draugur, sleppti
Rósettu og laumaðist burt, en kapteinninn spígsporaði þarna um
stund og datt svo niður.
Juan kvaldist svo af þorstanum, að hann hugsaði ekki um
annað en hvernig hann gæti fengið sér slurk j laumi. Væri ekki
rétt að lyfta lokinu til þess að sjá hvort kútarnir voru enn á
síiium stað? Og ekki gerði hann neitt rangt, þótt hann opnaði
kútana og lyktaði af víninu. Rétt í því er hann ætlaði að fara
að súpa á var kallað angistarlega:
— Gefðu mér dropa, í guðanna bænum gefðu mér dropa.
Skelkaður vegna þess, að komið hafði verið að honum með
kútinn í hendi, sneri Juan sér við og lagði hann frá sér. Það var
Rósetta sem komin var og lá á knjánum fyrir framan hann.
— Bara einn dropa, bað hún.
Juan var i þann veginn að falla fyrir freistingunni. Það hefði
verið einfalt mál, að gefa henni einn bolla, drekka sjálfur annan,
og ákæra kapteininn, sem var með óráði, en þá fór hann að
hugsa um ábyrgðina, sem á honum hvíldi, — hann hefði verið
valinn sem leiðtogi, og yrði að sýna, að hann væri heiðursins
verðugur, og hverjum vanda vaxinn.
— Það verður vatnsúthlutun í fyrramálið, sagði hann. Þá fær
hver sinn skammt. Eg get ekki gert neina undantekningu.
. Stúlkan bar ekki fram nein mótmæli. Hún þrýsti bara höfði að
knjám Juan og horfði á hann stórum, rökum augum. Og hann
hugsaST sem svo: Ef eg félli nú fyrir freistingunni — yrði eg að
drekka, og það má eg ekki. Hann ýtti henni frá sér.
Eftir nokkra stund reis hún á fætur, andvarpaði og gekk sína
leið. Annar Spánverjanna raulaði vísu, en Juan var ekki viss
hvaðan söngurinn kom. En allt í einu sáust leiftur mikil á
himni. Juan leit skeldfur i kringum sig. Annað veifið var sem
himininn stæðlí björtu báli, en engar þrumur heyrðust. Kannske
voru þetta bara eldingar, glampar þrumuveðurs í fjarska, yfir
Afríkuströndum. Einhver lagði hönd á öxl hans:
— Sjá, himininn stendur i báli, sagði kapteinninn og starði án
afláts á himindýrðina. Vér munum farast, eins og þegar Sodóma
og Gómorra fórust, og oss mun verða varpað út í hin yztu myrkur,
og þar verður grátur og gnistran tanna.
— Láttu mig í friði, sagði Juan og hratt hinum ruglaða manni
frá sér. Kapteinninn hrasaði um kaðlahrúgu og lá þar stynjandi
og veinandi. Engin hreyfing var á honum, nema hægri hendi,
en í henni glittu á hnífsblað.
Juan sofnaði og vaknaði í sólaruppárás. Báturinn lá grafkyrr á
spegilsléttu hafinu. Juan lokaði augunum aftur. Til hvers var að
vaka? En svo heyrði hann einhverja hreyfingu og opnaði augun
og reis upp og sá Tinteville standa starandi, skelkaðan á svip, á
kapteininn, sem nú lá alveg hreyfingarlaus á kaðalhrúgunni.
Blóðið vætlaði um báðar liendur. Hann hafði skorið á púlsæð-
arnar.
Juan vakti þegar ofurstann og stúlkuna. Það var aðeins lifs-
mark með kapteininum. Nú hvíldi höfuð hans á knjám stúlk-
unnar.
— Hann hefur ekki þjáðst lengi, — hann hefur misst með-
vitund, sagði ofurstinn.
— En er vist, að hann deyi? spurði Rósetta.
— Það er að minnsta kosti betra en deyja úr þorsta, sagði
ofurstinn.
Hann beygði sig niður og athugaði sárin.
— Ef hann er nýbúinn að gera þetta er kannske hugsanlegt,
að takast mætti að bjarga honum, en til hvers væri það?
Ofurstinn batt um sárin og sneri svo höfði að honum:
— Einkennilegt, — andartak langaði mig til að drekka blóðið
úr honum!
. " Karólina kémur tU skjalanna.
Undir hvolfþaki dómkirkjunnar í Tarragona voru tistandi smá-
fuglar á einlægu flögri. Þeir flugu jafnvel inn og út um opna
gluggana í kirkjuturninum og inn í sjálfa kirkjuna.
Á miðju kirkjugólfi, andspænis altarinu, kraup Pilar á kné og
ákallaði allt, sem heilagt var, látna helga menn og konur, og
gleymdi ekki erkienglunum og englunum. Aðeins þeir gætu sent
KVÖLÐVÖKÖNNt
yy . . .
Fjórir íslendingar kosnir á fylkis-
þing Manitoba.
/hrr/i/sfZohhurittti Séhh hrcinan
nteirih /u ta-
Fylkiskosningar fóru fram i
Manitoba í fyrra mánuði.
Þá „gáfu kjósendur Duff
Roblin forsætisráðherra tæki-
færið, sem hann bað þá um —
að sýna hvað stjórn hans gæti
gert næstu 4—-5 árin fyrir fylk-
ið, ef flokkur hans fengi hrein-
an meirihluta,“ segir Heims-
kringla 21. maí.
Þá hafi hann fengið 34 af 57
þingsætum. Og búizt var við,
að nyrztu kjördæmin, Chur-
chill-kjördæmi og Ruperts-land,
þar sem kosningár fóru fram
11/6, kysu íhaldsþingmenn eins
og í fyrra. (Ófrétt hér um úr-
slit þar). Flokkurinn hélt öll-
um þingsætunum, sem hann
vann í fyrra, 24 (hin nyrztu
ekki talin) og bætti við sig 8
frá Frjálslyndaflokknum (Li-
beralflokknum) og einu til.“
Heimskringla skýrir frá því,
að 4 íslendingar hafi verið kosn
ir á Manitobaþing í þessum
kosningum. Þeir Hon. George
Johnson, M. D.endurkjörinn í
Gimli-kjördæmi með miklu
magni atkvæða. Elman Gutt-
ormsson, kjörinn með yfirgnæf-
andi meiri hluta atkvæða í St.
George kjördæmi, John Christi-
anson, kjörin með 500 atkvæð-
um fram yfir fyrrverandi fjár-
málaráðherra C. E. Greenley.
John Christianson er tiltölulega
ungur maður, rekur viðskipti
í Portage, og er í bæjarráði
þar. Fjórði íslendingurinn er
Oscar Björnson, sem fékk 73
atkv. fram yfir frambjóðanda
liberala í Lac Du Bonnet. Öscar
Björnson er umboðsmaður
Ford féHgsins þar og hafði
ekki áður boðið sig fram til
þingsins. Elmar Guttormsson
er í Frjálslynda f’okknum, hin-
ir þrír í íhaldsflokknum.

,,,Konan mín er sannarlega
spársöm. Hún bjó til handa
mér hálsbindi úr gömlum kjól,
sem hún átti.“
„Það er ekkert. Mín bjó sér
til kjól úr gömlu hálsbindi af
mér.“
★
„Pabbi, bjó Edison til fyrstu
talvélina?“
„Nei’, það gerði Guð, en Edi-
son bjó til þá fyrstu, sem hægt
er að stöðva.“
„Eg heyri, að þú hefir gerzt
skipstjóri á hjúskaparfleyt-
unni.“
„Og-sussu-nei! Konan mín
er skipstjóri. Hún var ekkja,
svo að eg er bara annar stýri-
maður.“
★
Hún; „Þú hælir mér aldrei
við neinn.“
Hann: „Það er nú líklega
ekki! Þú ættir að heyra mig
lýsa þér á ráðningarstofunni,
þegar eg er að reyna að ná í
eldabusku."
Samúel Goldwyn ræður yfir
svo miklu filmuriki í Holly-
wood, að það getur verið erfitt
fyrir hann að hafa eftirlit með
því!
„Segðu mér eitt, Sam,“
spurði einn vinur hans: „Hvern
ig geturðu eiginlega vitað að
það sé byrjað að taka nýja
filmu?“
„Það er enginn vandi að vita
það,“ sagði Sam, „sjörnurnar
taka fljótt til klögumálanna!“
Það var í París og vorið var
að koma, Tréð meðfram götun-
um voru rétt að byrja að
grænka og gamlar konur voru
að selja hina fyrstu ilmandi
parmafjóluvendi. En eitt átti
þar illa við — reiður lögreglu-
þjónn var að æpa að miðaldra
konu, fyrir að hafa gefið hljð-
merki, en það er stranglega
bannað með lögum. Það lá við
að konan gréti, og hún sagðist
alls ekki hafa gefið hljóðmerki.
Að lokum kom maður úr bíl,
sem var næstur á eftir konunni
og þaggaði niður í lögreglu-
þjónum. „Eg gerði það,“ sagði
hann. „Frúin er alveg sak-
laus.“
Lögregluþjónninn baðst ekki
aðeins afsökunar. Hann fór úr
Jumferðinni, gekk yfir að stétt-
inni, keypti fjóluvönd og bar
hann til konunnar, sem hann
hafði ásakað. Hann laut henni
þegar hann rétti henni fjólurn-
ar.
SMGfil LITLI í S M.fX I.Vfl/
i