Vísir - 02.10.1959, Qupperneq 10

10
VlSIR
Föstudaginn 2. október 1959
Óhugnaður greip hana strax og hana langaði til að slíta sam-
bandinu strax.
— Hvernig líður þér?
— Hefur þú upplifað að mér líði nokkurntíma öðru vísi en
vel? spurði hann. Og svo: — Eg vona að þú reiðist ekki þó eg
hringdi, en eg varð að tala við þig.
— Það gerði ekkert til þó að þú hringdir.
Hann hélt áfram: — Eg ætlaði eiginlega að lofa þér að vera
i friði, en nú er svo komið að eg fer í næstu viku — eg hef tekið
að mér starf, og líklega kem eg ekki til Englands aftur fyrr en
eftir eitt eða tvö ár.
Caria skammaðist sín fyrir að hún fann til óseigjanlegs léttis
við þessar upplýsingar. Og hún var hrædd um að þetta mundi
heyrast á röddinni. Svo heyrði hún Frayne segja hvasst: — Halló!
Halló.
— Já, eg er hérna. Henni tókst að tala alveg eðlilega. — Hvert
ætlar þú að fara, Basil?
— Til Þýzkalands.
— Með herdeildinni?
— Nei ,.. ,eg á að .... eg verð.... laus við hana. Hlustaðu á
mig svolitla stund, væna mín, þá skal eg skýra fyrir þér hvaö
um er að ræða. Eg á að heimsækja Ölmu núna um helgina....
hún er sú eina í fjölskyldunni sem er fús til að borga fimm aura
fyrir.... og eg verð hjá henni laugardagskvöld og allan sunnu-
daginn. Gætirðu hugsað þér að koma með mér? Eg skal aka
þér til baka á sunnudagskvöldið.... það verða einhverir fleiri
géstir, svo að enginn þarf að hneykslast.
—■ Heyrðu, Basil — mér er þetta alveg ómögulegt....
— Góða, geturðu ekki gert þetta fyrir mig? Gefa mér tækifæri
til að sjá þig — tala við þig, vera nærri þér — jafnvel þó ful’i
verði af fólki kringum okkur.
— En hvað heldurðu að Alma hugsi?
Þú veist að hún er einstaklega litið tiltektasöm. Gerðu nú þetta
Jyrir mig?
— Á hún von á mér?
— Eg sagði að þú mundir kannske.... svaraði hann. — Eg
get ekki farið þangað fyrr en seint á laugardagskvöldið, því að
-Sonia hefur tekið upp á því að haldá einskonar kveðjusamsæti.
Og við komum aftur á sunnudagskvöldið. Þetta verða ekki einu
. sinni 24 tímar, Caria — og þetta er síðasta samveran með þér,
se.m eg bið nokkurntima um.
Hún hikaði, hún vissi að það var flónska að gera þetta. Og
samt — úr því að hann ætlaði svona langt á burt....
— Eg lofa að haga mér ósköp prúðmannlega, sagði hann, — ef
það er það, sem þú ert smeyk við. Eg veit að öllu því gamla á
milli okkar er lokið. Eg hef sætt mig við það. Eg þarf aðeins
að fá að vera með þé- En ef þú getur það ómögulega, þá verð
eg vitanlega að....
Hann virtist mjög re mamæddur, og af því að hún vissi sjálf
iivernig það var að búa yfir ástasorgum og hvernig það var aö
brá eina ákveðna manneskju í allri veröldinni, og af því að hún
liafði skilið hálf harðneskjulega við hann síðast, mýktist hún.
— Jæja, — það er bezt að eg lofi að koma.
— Það var fallega gert af þér! Og hún gat ekki annað en
komist við af þakklætishreimnum, sem var i röddinni.
— En samt finnst mér það vera mesta flónska sagði hún.
— Nei, það er bara fallega gert. Svo hélt hann áfram óðamála:
— Heyrðu, eg get sloppið að heiman um níuleytið að kvöldi —
gæti eg kannske sótt þig í „Silfurtunglið kortéri. síðar?
Hún hefði fremur viljað fara ein með lestinni, og miklu frem-
ur viljað hitta hann á einhverjum öðrum stað en hann nefndi.
En hún vissi af reynslu að hús Ölmu lá óraleið frá járnbrautar-
stöðinni, og að það var til lítils að fara að þrátta um þetta við
hann.
— Þá segjum við það, sagði hún stutt. Klukkan 21,15 í „Silfur-
tunglinu“. En nú verð eg að fara, Basil. Vertu sæll.
— Vertu sæl — og þökk fyrir! Þegar hann heyrði smellinn í
símanum lagði hann tækið á kvíslina. Hann vissi að hann þurfti
ekki að biðja hana um að láta sér ekki snúast hugur. Þegar
Caria lofaði einhverju þá efndi hún það.
Caria var hugsandi og alvarleg. Nú iðraðist hún þegar þessa
bráðræðisloforðs. Ef hann hefði minnst á að fara eitthvað annað
en til Ölmu Stafford vissi hún að hún mundi hafa hafnað boð-
inu. Ungfrú Stafford var hálfsystir Basils, mörgum árum eldri
en hann og gerólík honum.
Cariu féll mjög vel við hana og hafði oft heimsótt hana á
heimili hennar í Buckinghamshire. Fyrir skemmstu mundi hún
ekki hafa sett fyrir sig hvaða álit gamla konan hafði á hlutun-
um. Basil hafði rétt fyrir sér í því að hún var umburðarlynd og
skipti sér helzt ekki af öðru en þvi, sem kom henni sjálfri við.
En einhverntíma hafði hún sagt við Cariu: — Farðu varlega
þegar hann bróðir minn er annarsvegar. Hann er að vísu heill-
andi, en ekkert valmenni, eins og þú veist, og Sonia er flagð.
Caria hafði hlegið og svarað: — Það kann að vera að þú hafir
rétt fyrir þér í því.
— Jú, það gat ekki vakið hneyksli þó hún heimsækti Ölmu
Stafford, og það var eflaust flónska að telja þetta nokkra goðgá.
Hún hafði fullan rétt til að heimsækja Ölmu Stafford, hvort sem
Sonia kæmist að þvi eða ekki.
En samt óskaði Caria að hún gæti riftað loforðinu sínu.
Og henni var meinilla við að eiga að hitta Basil í litla nætur-
klúbbnum, sem misjafnt orð fór af, en þau höfðu svo oft verið
saman í. Henni fannst þetta allt svo lítilmótlegt er hún hugsaði
til þess núna. Og hún hafði komist í illt skap er hann minntist
á þetta samkvæmi, sem Sonia ætlaði að halda.
Allir höfðu einhverja nasasjón af hvernig sambúð Basils og
konu hans var háttað, og það var táknrænt fyrir Soniu að hún
vildi halda honum kveðjusamsæti en var hinsvegar alveg sama
um hvert hann fór. Hana hefði gilt einu þó hann hefði farið tii
Norðurheimskautsins. En Sonia lét allt líta fallega út á yfir-
borðinu, eins og hún var vön. Cariu hafði ekki fallið hvernig
Basil hafði talað um kveðjusamsætið....
Caria andvarpaði. Já, Basil var Basil, ekkert gat breytt hon-
um. Það var hún sem hafði breyst, og sem sá hann svo skýrt
núna, eftir að ljóminn var farinn af honum.
En jafnvel þó hún treysti Ölmu vel, féll henni ekki tilhugsunin
um þessa heimsókn.
Cariu var ómögulegt að gleyma Ross Carlton, og þó hann ætti
venju fremur annríkt þessa viku, varð honum oft hugsað til
Cariu.
Hann mundi að augun í henni voru blá eins og hyasintur,
hann mundi bros hennar og hinar mjúku hreyfingar. Hann
hafði líka dálítið samvizkubit út af samtalinu, hvernig það hefði
verið. Kannske hafði hann verið. óþarflega stuttur í spuna —
en hún haföi sannarlega tij þess unnið.
Föstudag fór hann í St. Anne-sjúkrahúsið, eins og hann var
4
KVÖLDVðKUNNI
. )||l| HÖUM!
' ‘‘ v ~ ÍWfcuTfitraeti' .
E. R. Burroughs
TARZAN -
3101
ATHORfiyGM SEARCH BROUGHT
TAEZAȒrQ,_A SAPAEl CAMP /
WHEKE ^..ESEIE SILENCE <
BKEVAILEC
FOK THERE ALSO WAS
A BEATEN ANÞ UN-
OONSCIOUS WHITE M.AN-
NONE OTHEE THAN
ALAN LAkE!
Hann kom loks í rjóður
þar sem ferðafólk hafði
> auðsjáanlega verið fyrir
skammri stundu, en nú var
einkennilega hljótt þar. —
Hann veitti athygli ýmiskon-
ar dóti og hálfkulnuðum eldi
en svo rak hann í róga stanz.
Þarna lá hvítur maður illa
útleikinn eftir barsmíð og
rækilega bundinn við tré.
Maðurinn var enginn annar
en Alan Lake.
Kona nokkur, ensk, hafði
vátryggt verðmætan skartgrip
fyrir 2000 stpd., gegn þjófna'íi,
og er síðan þótti sannað, að
J gripnum hefði verið stolið
fékk hún tékka fyrir upphæð-
jinni.
j En áður en hún innleysti hana
^fannst gripurinn í klæðaskáp
konunnar.
Tveim dögum síðar fékk Vá-
| tryggingafélagið bréf um þetta
frá konunni, hvar í stóð:
„Mér fannst nú ekki rétt að
halda bæði skartgripnum og
peningunum, svo eg tilkynnti
Jykkur hér með, að eg sendi
|Rauða krossinnum tékkann.
Menn verða þögulli þegar
árin færast yfir þá. Þeir hafa
þá meira til að þegja yfir.
Auðmaður nokkur auglýsti
eftir einkabílstjóra og sagði
við íra, sem var meðal um-
sækjanda:
— Eg vil ekki nema mjög
gætinn mann, — mann, sem
ekki hættir á neitt.
— Þá er eg einmitt maður-
inn, sem yður vantar, svaraði
frinn. — Get eg fengið kaupið
mitt fyrirfram?
GANGANDI
FÓLK:
Venjið ykkur á, að gang'a
alltaf hægra megin á vegi.
Þar sem engar gangstéttir
eru, er þetta lífsspursmál
í vondu skyggni, enda tekið
fram í umferðarlögunum,
að svo skuli að jafnaði
gert. Öruggast er að venja
sig einnig á, að ganga sem
mest á hægri gangstétt,
hvort sem um er að ræða
tvístefnu eða einstefnu-
braut.
BINDINDISFÉLAG
ÖKUMANNA.
Hver vinnur
gullplóginn?
Eins og áður hefur verið
skýrt frá hér í blaðinu á að fara
fram alþjóðakeppni í plæging-
um á þessu.hausti. Sigurvegar-
inn hlýtur eftirlíkingu úr gulli
að launum og heimsmeistara-
titil.
Keppnin á að fara fram ná-
iægt þorpinu Armoy í Antrim-
sýslu á Norður-írlandi og er
búizt við, að þangað flykkist
40.000 manns til þess að vera
viðstaddir keppnina. Keppend-
ur eru frá 16 löndum, en þau
eru:
Danmörk, Noregur, Norðúr-
írland, Frakkland, Bretland,
Kanada, Finnland, Ástralía,
Bandaríkin, Belgía, Nýja Sjá-
land, Austúrríki, Holland, Ítalía
og Svíþjóð.
Tveir keppendur koma frá
flestum löndunum.
i