Vísir - 05.11.1959, Qupperneq 7

Fimmtudaginn 5. nóvember 1959
VISIB
7
Tarzan og vinir hans gengu
inn í muBtriðj en konumar,
smt b95a- -ikía-2* sinna, T#Wu
þeim ekki athygii. — En
allt í eint* -iagfffí Ðöaave
Whitney v» attiár:
„Sjáið, þarna er Alan Lake!“
------,„Alan!“ hrópaði hún og
sWttðc vfeia1 af * attariau,; ða
þess að gá að þvi hvaða al-
leiðingar það helði í ii>r með
SÉF.
Brezk kol dýrari í
Ulster en Eire.
Kolainnflytjendur í Norður-
írlandi hafa borið fram mót*
mæli út af því, að þeir verða að
kaupa brezk kol dýrara verði
en kolainnflytjendur • írska
lýðveldinu (Eire).
Munurinn er 34 shillingar
smálestin. Bezta tegund kola í
Dublin kostar 8 stpd. og 12 sh.
Áður voru eingöngu flutt inn
brezk kol í Eire, en af 1.200.000
smálestum, sem inn voru flutt-
ar í fyrra, var helmingurinrt
frá Póllandi og Bandaríkjunum.
Brezka kolaráðið lækkaði verð-
ið á kolum til 'Eire, til sam-
ræmis við verð á innfluttum
pólskum og bandarískum kol-
um. — Belfast Telegraph segir
að talsmaður Kolaráðsins hafi
sagt, að engar horfur væru á,
að verð á kolum til Norður-
írlands yrði lækkað. Mikil
óánægja rikir yfir þessum
mikla verðmismun, en undir-
tekta verzlunarráðherra N-f.,
sem mótmælin voru send — er
ekki getið.
Átök í lofti
yfir Negeb.
Til átaka kom í lofti í gær
nálægt landamærum ísraels
og Egyptalands. Fregnir um
þau eru ósamhljóða.
Ríkisstjórnir ísraels og Ara*
bíska sambandslýðveldisins
saka hvor aðra um að eiga upp*
tökin.
Að vanda ganga klögumálin
á víxl um landamæraskerð*
ingu. Egyptar segjast hafa
skotið niður flugvél — og ísra*
elsmenn að þeir hafi hrakið
flugvélar þeirra á flótta og hafi
þá staðið reykjarstrókur aftur
úr einni þeirra.
Lærið af Ijtinm
dreng.
Lítill drengur kom inn á lög-
reglustöðina í gær, og skýrði
frá því að kona hefði „gengið
fyrir hjólið sitt“. Við athugun
kom í Ijós að konan hafði
rneiðst lítilsháttar, og var ekki
meira að gert.
Full ástæða er til að benda
öðrum drengjum, — og jafnvel
eldri og reyndari ökumönnum
— á heiðarlega og hreinskilna
framkomu drengsins, sem sjálf-
ur fer á lögreglustöðina til að
tilkynna um óhapp það, sem
fyrir hann kom, reiðubúinn að
taka afleiðingunum. Það er því
miður orðið allt of algengt hér
í bæ, að ökumenn hverfi hið
bráðasta af slyssstað til að forða
sér frá hegningu.
36
hjá henni með körfur fullar af nellikkum. Veröldin var að vakna.
Jafnvel vonbrigðin, sem þrýstu að sumu fólki eins og járntengur,
gátu ekki breytt þeirri staðreynd að nú var vor. En Caria, sem
ekki var vonbrigðum vön, fann skuggann sem hvildi á hjarta
hennar og ógnaði með því að spilla allri lífsgæfu hennar. Hana
hafði aldrei brostið þor. En nú var hún að hugsa um að þessi
skuggi, sem var afleiðing hennar eigin gáleysi og sem gat eyði-
lagt hamingju þeirra tveggja manna, sem hún unni mest í
heiminum, væri byrði, sem hún mundi kikna undir.
Maður sem einmitt þá stundina var í allt annað en góðu skapi,
kom auga á fallega stúlku með tvo platinurefsfeldi á hand-
leggnum, og sem gekk — já, gekk eins og aðeins ein stúlka í
veröldinni gat gengið.
Hann snarstansaði og sagði nafnið hennar áður en hann hafði
gert sér ljóst hvað hann var að gera.
— Caria....!
Hún leit upp. Það var Basil Frayne sem horfði á hana.
Frayne var ekki heimskari en svo að hann skildi undrunar-
og óánægjusvipinn á andlitinu á henni þegar hún þekkti hann
aftur. Hann fann til sársauka í hjartanu.
— Vertu ekki vond við mig, sagði hann auðmjúkur. — Eg
hefði líklega átt að færa mig á hina gangstéttina, en eg gat
ekki staðist freistinguna.
Hann var sá maður sem hún sízt af öllum hefði viljað hitta,
en Caria fann að það hefði verið bamalegt að flýja.
— Og það er auðvitað andstætt lífsreglum þínum að standast
freistingar, Basil? sagði hún kaldhæðnislega.
— Það er hverju orði sannara sagði hann. — En í þetta skipti
var um sakleysa freistingu að ræða. Mig langaði aðeins til að
vita, hvernig þér liður, eftir allan þennan óratíma.
— Alveg ágætlega, þökk fyrir.
— Og þú ert hamingjusöm?
— Mjög hamingjusöm.... Hún gat þó að minnsta kosti logið
sannfærandi, þegar hún burfti á annað borð að ljúga.
— Það var gott að heyra. Og þú ætlar að fara að giftast?
— Já.... En nú verð eg að flýta mér sagði hún. — Hann
pabbi bíður éftir mér.
— í klúbbnum sínum, geri eg ráð fyrir? Langar þig til að
hrinda mér undir bíl ef eg spyr þig hvort eg megi labba með
þér þangað? Sannast að segja er eg að fara í sömu áttina.
Hún trúði honum ekki. En samt svaraði hún: — Jæja, þá er
líklega meinbægni af mér að biðja þig um aö ganga hinum megin
á götunni.
— Hjartans þakkir fyrir óverðskuldaða miskunnsemi. Hann
hafði snúið við og gekk við hliðina á henni. Eftir augnabliks þögn
sagði hann: — Heyrðu, mikið öfunda eg þig af þessum ljómandi
fallega hatti, sem þú ert með. Eg hef verið að reyna að ná mér
í nýjan hatt, en allt sem nokuð gagn er í, er selt til útflutnings!
Eg er hræddur um aðleg verði aö bíða nokkra mánuði enn.
Caria hló hæðnislega. — Nei, því trúi eg ekki, Basil. Þú ert
vanur að geta náð í það sem þú ágirnist.
— Ekki skaltu fullyrða það. Mér finnst hæfni mín í þá átt
hafa brugðist mér alveg upp á síðkastið. Eg var til dæmis í her-
málaráðuneytinu í morgun í talsvert áríðandi erindum, og fór
algera fýluferð.
Það var eitthvað i rödd hans sem olli því að Caria leit snöggt
upp. — Hvað áttu við með því?
— Þeir hafa rekið mig, eða svo til, góða mín. Eg er líklega
ekki hæfur til starfa lengur. Mér finnst eg líka vera farinn að
eldast.
— Nú! Caria horfði beint fram, en hún hafði tekið eftir að
hann var stinghaltur. Hún vissi að það mundi vera sárt fyrir
hann að þurfa að fara úr hemum. Því að þó að hann væri land-
eyða og hefði marga galla, hafði hann alltaf haft miklar mætur
á starfi sínu i hernum.
Hún spurði án þess að hugsa sig um: — Stafar þetta af bíl-
slysinu?
— Já. En eg kæri mig ekki um neina meðaumkvun.... Það
var skerpa í röddinni, sem hún hafði aldrei heyrt fyrr.
Svo töluðu þau ekkí miera saman á leiðinni upp á St. James
Square, og Caria nam staðar.
— Jæja, vertu sæll, Basil, sagði hún létt. Svo rétti hun ósjálf-
rátt fram höndina: — Eg veit að þú kærir þig ekki um með-
aumkvun. En — eg er svo hrygg....
— Það er meira en eg á skilið, svaraði hann og hélt í hönd
hennar. Svo sleppti hann henni án þess að segja orð„ lyfti hatt-
inum og hélt leiðar sinnar.
Caria gekk hægt yfir torgið og fann að hún var hrærðari en
hún eiginlega kærði sig um að vera, yfir þessum samfundum.
Hún fann líka að þessi sjálfsyfirlýsing, sem hún hafði pyntaö
sig með, væri kannske óþarflega mikil. Nú leit hún alveg hlut-
laust á Basil Frayne og fann að þrátt fyrir allt hafði hann mik-
inn persónulegan þokka. Og hún fann að þrátt fyrir allt var
honum vorkunn.
Hún hélt aftur andvarpinu sem vildi fram, er hún gekk inn í
klúbbinn, og gat meira að segja brosað er hún sá föður sinn
sitja í forsalnum og bíða hennar.
Þau fóru inn í lyftuna og nokkrum mínútum síðar sátu þau
við eitt gluggaborðið, en þar var ágætt útsýni yfir torgið.
— Eg á ekki nema einn klukkutíma lausan, barnið mitt, sagði
hann. — Eg á að vera á fundi í Whitehall klukkan 14,30.
Caria gretti sig yfir brúnina á glasinu. Aldrei þessu vant varð
hún að gera sér læti við föður sinn, þó að hún væri sízt af öllu
skapi til þess núna.
Þau voru hálfnuð með borðhaldið er nann sagði allt í einu:
— Eg bað þig ekki um að koma með unga manninn þinn hingað
með þér í dag, því að eg hélt að hann mundi vera bundinn núna.
— Já, hann fór úr borginni í sjúkravitjun snemma i morgun,
svaraði Caria. — Báöir mínir menn eru alltaf önnum kafnir í
sjúkravitjunum og fundum.
— Það verður ekki við þvi gert, sagði Roger, en eg vona að
brúðkaupsferðin ykkar geti að minnsta kosti orðið skemmti-
leg.... Hann virtist ekki taka eftir að hún hrökk við er hann
nefndi brúðkaupsferð. — Annars er eg hræddur um að eg verði
að breyta öllum mínum ráðagerðum i sambandi við hana.
— Hvernig þá það, pabbi? Caria var talsvert óstyrk, og það
var kvíðahreimur í rödd hennar.
— Það er ekki alvarlegt, væna mín. En mér kæmi það bezt
að brúðkaupinu yrði flýtt. Eg kernsf ekki hjá að fara til Ameríku
þann 18. Eigið þið Ross erfitt með að fresta brúðkaupinu, eða
viljið þið fremur gifta ykkur i snatri?
Caria vissi ekki strax hverju hún átti að svara. Það eina sem
hún vissi var að þarna hafði hún fengið kost á fresti, alveg
óvænt. Faðir hennar hafði gefið henni óvænt tækifæri, svo að
nú þurfti hún ekki að brjóta heilann um einhverja átyllu til að
fresta brúðkaupinu.
. .. gpaiið yður tíaup á ndl]i maxgra verzlaúia1-
j* WkUOöL HttOM!
' ®S) -Austursbræti
E. R. Burroughs
- TARZAM -
3130
þj
borgar sig
að anglysa
VÍSI
*
I