Vísir - 10.12.1959, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Fimmtudaginn 10. desember 1959
1/ii/ian C/orn
s
A
K
A
perlui
s
p
N
N
N M
•: í
• • # • •
o # • • • © • • •
• ••••••
A
S
A
G
A
9
Var hitinn á ströndinni brennandi. Hún sagði: „Við skulum fara
upp í hæðirnar og fá okkur frískt loft.“
Þau borðuðu hádegisverð í veitingahúsi, sem stóð við foss og
þegar þau horfðu niður frá gilinu gátu þau séð alla leið til
Korsíku og öll Miðjarðarhafsströndin lá. útbreidd fyrir neðan
þau i blárri ljósmóðu. Hún sat þarna glóandi af sólskini og víni
og hann vissi að það var henni að þakka að honum fannst hann
aftur vera orðinn Onides Pharaoh, með rauðan merg í beinum
og auðugur í sálinni og að Allah var í sólskini dagsins.
„Mér þykir svo gaman að aka.“
„Að aka?“
„Já, bara að aka og fara ekki á vissa staði.“ Hún andvarpaði.
„Eg ætti að fara aftur til Parísar.“
„Aftur til Parísar?"
„Já. En mér finnst eg þurfi að vera hér þangað til þér fáið
Sheba-perlurnar. Þá veit eg að yður líður vel.“
„Þér talið eins og eg ætti ekki neitt í heiminum nema Sheba-
perlurnar?"
Hún sagði ekki neitt. Stóð aðeins upp og langir gullnir limir
hennar voru fegurri en súlur Parthenons.
„Við skulum fara og aka þarna eftir fjallsbrúninni.“
Hún ók þegjandi eins og henni var lagið eftir fjallsbrúninni,
alveg eins og hún væri ein í vagninum. Þau óku ofan hægt með-
fram giljunum og móðan var blá og reykurinn gullinn í kvöld-
bjarmanum. Þegar þau komu inn í Cannes stöðvaði hún vagn-
ínn, því að hún sá madame Lorelei í hvítum reiðbuxum vera
að liðka arabíska hestinn á litlu engi. Þegar hún lét hann hægja
á sér og stöðvaði hann, sveiflaði hún fætinum yfir makka hans
og féll í faðminn á Dante.
„Þetta gengur vel fyrir Dante,“ sagði hr. Pharaoh.
Hún sleppti helminum og vagninn rann ofan hæðina. Og hr.
Pharaoh fannst allt í einu að hið svalá fjallaloft hefði lagt niður
á við og hefði hreiðrað sig allt um hverfis Francine.
Hún sagði: „Mig langar að synda.“
„Og svo?“
„Eg vil bara aka.“
Hr. Pharaoh fannst, meðan hann beið eftir því að hún skipti
lim föt í klefa sinum að hann væri að aka með stúlku sem væri
alls ekki viðstödd. Og hr. Pharaon fannst hann vera gamall og
einmana, þó að fullt væri af fólki á ströndinni.
En svo kom hún út úr klefa sínum og leit á hann eins og eng-
inn annar væri þarna viðstaddur. „Við skulum koma.“
Og hr. Pharaoh fann hjarta sitt slá mjög örc er hann hljóp
ofan ströndina og stökk út í bláan sjóinn.
Á föstudaginn borðuðu þau í litlu veitingahúsi við höfnina og
hún var í svarta kjólnum, sem hún hafði notað fyrsta kvöldiö.
Hún leit á úrið sitt og sagði: „Við skulum fara aftur í Napoleons-
gisthúsið....“
Hr. Pharaoh lét senda sér upp flösku af kampavíni og sagði
þjóninum að skilja það eftir í ísfötunni. Francine hallaðist aftur
á koddana í stólnum sínum og leit á tunglskinið á sjónum og á
götunni.
Svo muldraði hún. „Um hvað eru þér að hugsa í tunglsljósinu?“
„Jæja — eg var að hugsa um það að eg liefi eytt milljón döl-
um í kvenfólk, en er þó einn i heiminum.“
„Fyrst þér haí'ið nú sagt mér hvað þær hafa kostað, þá skuluð
þér segja mér frá konunum yðar.“
„Mér þykir það leitt. En ef eg liugsa um peningagildi þeirra,
þá er það þeim að kenna og ekki mér.“
„Eg skil. Segið mér frá þessum fjórum konum yðar.“
„Eg giftist þeirri fyrstu i Aþenu, eg hitti hana eftir að móðir
dó. Hún var eins og eg, að hálfu leyti Grikki og að hálfu Egypti.
Þegar eg giftist henni var hún Grikki, dökkhærð og grönn. Þeg-
ar eg skildi við hana var hún Egypti, dökkhærð og feit. Þegar
er fór með hana til Cartiers, fór hún frá mér í búðinni og fór
út til að kaupa sér brjóstsykur. Þegar eg fór með hana til
Schiaparelli gátu þeir ekki fundið á henni mittið. Þetta gerðist
á einu ári. Svo að eg sendi eftir lögfræðing mínum í Aþenu, sem
var faðr hennar og hann kom skilnaðinum i kring.“
„Segið mér um þá næstu.“
„Hún var frönsk, greifinja. Eg borðaði með henni á Avenue
Foch og hún hafði nú heldur áhrif á magann í mér. Hún hafði
ágætan matreiðslumann og hún gumaði af því að hann væri
betri í eldhúsinu en Escoffier, og að hún prettaði mig með hon-
um að auki. Svo að eg rak matreiðslumanninn og borgaði þeim
í svissneskum frönkum. Og nú búa þau í Lausanne.“
„Og svo?“
„Þá fór eg til New York og byrjaði að starfa þar. Eg keypti upp
„Vandelor“ til þess að fá toppveituna hans, og það var systir
hans, sem seldi mér. „Vandelor stjórnaði fyrirtæki sínu frá Miami
en systir hans stjórnaði því í New York. Svo að eg giftist heila
hennar. En hún var þreytt fésýslukona á kvöldin. Eg losaði mig
við hana áður en hún náði tökum á línuskipum Pharaoh — og
eg kom aftur til Evrópu til að þiðna.“
„Og í Evrópu funduð þér konu, sem var lik henni.“
„Eg hitti Olgu. Hún kom gangandi úr frumskóginum eitt
kvöldið og inn í Rity hótelið. Svo giftist eg henni og gróf mig
sjálfan í henni og varð að grafa mig út aftur, svo að hún kæfði
mig ekki. Við skildum i París. Eg hafði ekkert á móti henni fyrr
en hún prettaði mig um Sheba-perlumar.“
„Þetta er regluleg tunglsskinssaga!"
Það brakaði í stól hr. Pharaohs, eins og hann verkjaði í sál-
ina. „Reykur frá Allah er í augum rnínurn."
„Og Sheba-perlurnar eru um hálsinn á yður.“
„Þegar eg tapaði Sheba-perlunum missti eg minnið. Þegar eg
fór með móður mína til Grikklands gengum við. saman í sitrónu-
lundi og eg hefi leitað' að þeirri angan alla tíð siðan. Og eg hefi
aðeins fundið konur sem lykta eins og úlfaldar, sem hafa verið
þvegnir út ilmvatni.“ .
Hún stóð upp og hallaðist fram á riðið fyrir svölunum og sagði
einkennilega. „Ljós frá perlum og andrúmsloftið í sítrónulundi.
Og þetta er karlmaður."
Hr. Pharaoh stóð upp og leit niður á fjórar háværar mann-
eskjur sem voru að fara út úr stórum bíl. Þau litu út eins og
betlari í Kairo. Þau voru nokkuð við skál og hlógu er þau gengu
upp að svölunum. Hr. Pharaoh leit niður og sá þau í tötrum
sínum og varð_ undrandi.
„Hamingjan góða! Hvað er þetta? Þetta fólk lítur ekki út
fyrir að vera gestir í Napoleonsgistihúsinu.“
„Það eru þeir þó. Þeir eru á leiðinni á betlaradansleikinn."
Francine hló!
„Betlaradansleikinn? Eg var búinn að gleyma því,“ muldraði
hr. Pharaoh.
4
KVOIOVÖKUNNI
II cóiöc.c. ii_H- - =:• - ’|Í
E. R. Burroughs
THÉ HAFLESS /ASN COUuiV
170 NOTHING AGA.1NST THE
RAGINS KIVEK. BUT CLINS
PESP'EEATELY TO THEIK
EAFT—
- IAISZAN -
3155
Hinir óheppnu menn gátu
ekkert gert til að bjarga sér,
nema að hanga eins lengi á
flekanum og kostur var, en
svo þeyttust þeir fram af
brúninni niður í dunandi og
ólgandi fossinn.
Glæpasöguhöfundurinn frægi
Georges Simenon hlýtur líka að
vera ágætur eiginmaður. Hann
var í nefnd, sem hafði komið
upp bókasýningu í París og var
nú beðinn að koma þar og skrifa
á eigin bækur sínar. Svar kom,
en ekki frá honum heldur frá
konu hans og það hljóðaði svo:
„Maðurinn minn getur því
miður ekki komið né tekið þátt
í bókasýningunni. Hann getur
ekki fari ðað heiman. Eg á von
á barni.“
í Los • Angeles' hefir verið
stofnaður skóli fyiúr ókvænta
karla og skólinn hefur þann
sérstaka tilgang að kynna körl-
um sál konunnar. Þar eru flutt
erindi um tilfinningar konunnar
gagnvart ýmsum fyrirbrigðum
lífsins, um það hvernig eigi að
umgangast konur undir öllum
hugsanlegum kringumstæðum
og um þá list að dæma um lynd-
iseinkunn konunnar.
Einkunarorð skólans eru:
„Venjið yÓur af því að óttast
konur“.
Einn af vinsælustu hljóm-
sveitarstjórum á Englandi segir
þessa sögu: „Einu sinni lékum
við, hljómsveit mín og eg, í
skemmtigarði í litlu þorpi. Það
var kalsi og rigning og aðeins
einn maður var áheyrandi og
hann var sveipaður í vænan
regnfrakka. Þegar við höfðum
leikið tvö lög fannst mér þetta
vera nóg og eg fór til mannsins
og spurði hvort honum þætti
það verra að við hættum að
leika. „Síður en svo,“ sagði
maðurinn. „Eg er eftirlitsmaður
hér og bið bara eftir að geta
lokað.“
Ný Væluskjóða
í Sandgerði.
í Sandgerði hefur nýlega
verið sett upp væluskjóða (sír-
ena) mikil, til þess að tilkynna
bæjarbúum ef eldur kemur
upp einhvers staðar í plássinu.
Hljóðmerkjakerfi hefur und-
anfarið verið þar í þorpinu, til
að tilkynna um eld, og var það
einnig væluskjóða, en hún þótti
of lítil, og kom það fyrir í
stormi, að ekki heyrðist til
hennar, nema í vissum hluta
þorpsins. Það var þess vegna
ákveðið að fá sterkara hl.'óð-
merki, og er það nú komið upp,
svo sem áður er sagt. Vælu-
skjóðuna er hægt að setja í
gang á slökkvitækjahúsinu, en
áformað er að staðsetja gang-
setningarhnappa (brunaboða)
víðar. Auk væluskjóðunnar eru
brunalúðrar í glerskápum á
nokkrum stöðum, ög er venjan
sú, að sá, sem eldsins verður
var, brjóti glerið í skápnum, og
þeyti lúðurinn um götur þorps-
ins.
Ein stór slökkvidæla er til
í þorpinu, vatnsslöngur og
vatnspokar til að flytja vatn að
eldstað, og nokkrir lausir stig-
ar.