Vísir - 03.02.1960, Side 3

Miðvikudaginn 3. febrúar 1960
VÍSIR
1
Það er 5. eða 6. apríl fyrir 10
eðjsi, ll^árum, Eg_ er á leið til
bæjar eftii- að hafa lokið,^egn-"
ingum. Það er meinleysis-
mugga og hefur verið það síð-
ari hluta dagsins, en sýnist nú
vera að létta til. Liklega tilval-
ið verður til refaveiða með
morgni. Réttast þó að heyra,
hvað veðurfræðingarnir segja.
Jú, þeir þarna suðurfrá spá
hreinviðri og stillu. Og þó þeim
geti náttúrlega yfirsést, eins og
öðrum, eru þó góð og gild rök
fyrir að taka þá trúanlega.
Má bæta við 1—2 dögum?
En barnamaður, sem stundar
.refaveiðar í hjáverkum að vetr-
inum, sér til gamans eða af
þegnskap, sleppur ekki við að
hugleiða fleira, en hvort veðr-
,ið verði ákjósanlegt eða ekki.
Síðasta hálfan mánuð hefur
hann eytt fjórum góðviðrisdög-
um í þvílikar göngur, en gæf-
an ekki verið honum hliðholl
og þar engan árangur borið.
Mundi ekki nokkur ábyrgðar-
hluti, að bæta einum eða máske
tveim dögum til ofan á það?
En mér er ekki rótt — mér er
ævinlega órótt í tilvöldu veiði-
veðri að vetrinum. Og ekkert
'gæti sakað að heyra rétt hljóðið
í nágranna minum, áhugasöm-
Upp er lagt útsofinn.
„Sú var tíðín að illá-gékk að
ífesta sVeininii á .k'vöjdiri,' þegar
álíka ósköp stóðu til, en nú
gekk það orðið sæmilega —
hvað mig áhrærði í öllu falli.
Og útsofinn spratt ég upp og fé-
lagi minn væntanlega líka, á
tilteknum tíma.
Það er enn svarta myrkur,
en það kemur ekkert að sök því
fyrsta áfangann er leiðin greið-
fær og ekki ætlunin að hirða
neitt um refaslóðir á þeirri leið,
þó einhverjar væru. Smámsam-
an færist svo dagsskíman yfir
til hvíldar, en þarna hinu meg-
in. er þó, dýr,-. sþlþ -; sepnilega
heldur kyfru fyrif. ‘Við végum
og metum, en aðstæðurna-r tog-
ast á. Það er orðin löng leið
norður að brúnni og til baka
aftur hinum megin. Hitt er þó
enn verra, að þó allt sé fjær
mér en amast við Galta gamla,
þar sem hann stendur, væri þó
hægt að kjósa sér aðrar aðstæð-
ur betri til að elta refi en í hon-
um, eins og hann lítur út. Bratt
ar, hjarnrunnar skriður hið
neðra, en síluð hamrabelti og
hengiflug ofar.
hentara að halda sig við flat-
lendið, 'en hér uppi í miðjum
Galta. Eftir nökkra stund hring
ar hann sig niður eins og hann
ætli að sofna, en annað tveggja
fellur honum ekki hvílurúmið
eða honum er ekki alveg rótt,
þvi eitthvað er hann við og við
að nudda sér til.
Og rebbi forðar sér.
Að lokum verður þó ekki
annað séð, en svefninn hafi
sigrað. Við liggjum marflatir í
grjótinu hálftima eða þrjá
stundarfjórðunga, ætlum að
lofa rebba að sofna vært. Þá
Njáll Friðbjarnarson
*
\
legt. Verst að þegar er tekið að
líða á daginn. Áhuginn fyrir
slóðinni um morguninn er ekki
Jgngur fyrir hendi, Qg: yið höld*
um hiklanst norður með sjón*
um að eyðibýlinu Naustavík,
sem stendur í lítilli, skjóllegri
vík um hálftima gang norðar.
I Naustavík eru húsakynni
góð og furðu vistleg, þó staðið
hafi auð í nokkur ár, og víst er
þægilegt að tylla sér þar and-
artak, þó viðtökur séu fálátari
en þar var að venjast áður fyrr.
Þá verður nestisbitinn að bæta
okkur það upp, sem húsráð*
endur áður létu í té. Én þó 11
tímar séu nú liðnir, síðan lagt
var upp og einskis hafi verið
neytt á þeim tíma, annars en
vatnssopa úr lækjum við og
við, er lystin þó í lakara lagi.
Það vantar vökvunina til að
drífa þurrmetið niður. f
refaveiöum
Hér sést Borgncsingur, sem var
á refaveiðum vestur við Breiða-
fjörð. Rebbi hafði layzt til
sunds, skroppið 200—r.OO metra
spotta út á evju til að komast
i egg og fugl. Þar var hann,
þegar liann var skotinn.
'um veiðimanni og ágætum fé-
lage, Grími Sigurbjarnarsyni á
Björgum. Máske hefur hann
ekki áhuga í þetta sinn, og þá
væri ekki meira um það í bráð.
En Grímur hafði áhuga og úr
því var öllum hindrunum vikið
til hliðar. Næsta dag skyldi
fórnað og máske tveim, þvi
Náttfaravíkur var ætlunin að
heimsækja í þetta sinn. En
þangað verður ekki komist eða
þaðan farið nema þegar skapar-
anum bóknast, sem sé eftir
sjávarföllum. Og í þetta sinn
horfði málið þannig við, að kom
ást varð fyrir forvaðana síðari
hluta nætur, eða mjög árla
tnorguns. Með hliðsjón af þess-
úm staðreyndum er ákveðið að
leggja upp að heiman klukkan
tvö að nóttu. Þá ættum við að
vera við fyrstu hindrunina um
það bil sem byrjar að birta.
Nesti til eins eða tveggja daga
ér stungið í bakpokana og
nokkrúm skothylkjum í vas-
ána. Veiðarfærin, sem raunar
eru fremur fábrotin, eru hagla-
byssa no. 12, nokkuð við aldur,
ér'höfð tiltæk og þarmeð er út-
búnaðinum lokið
himinhvolfið samkvæmt sinni
áætlun, og þegar að forvöðun-
um kémur, er orðið hálfbjart
eða vel það, en það skiptir ekki
miklu í þetta sinn því fjara er
næg og ládautt með öllu. Eftir
tveggja stunda göngu eða þar
um bil komum við að Svíná
eða Purká, sem hún heitir raun-
ar einnig, en þar byrja hinar
eiginlegu Náttfaravíkur en
þangað hefur ferðinni verið
heitið. Áin er auð og all-vatns-
mikil, en það kemur ekki að
sök því göngubrú er yfir tuana
skammt ofan við flæðarmálið.
Komið á fyrstu slóðina.
Við ’orúna blásum við mæð-
inni andartak. Það er enn árla
morguns og gangan hefur sózt
okkur vel, svo við erum á und-
an ráðgerðri áætlun. Frá brúnni
liggur leið okkar norður, en við
höfum aðeins farið nokkra
faðma er fyrir okkur verður
slóð eftir tófu, gengin upp úr
fjörunni fyrir alllöngu, eða
furðu snemma nætur.
Hér kemur þá fyrsta vanda-
málið. Eigum við að hirða um
þessa slóð, eða ekki? Hún er
'gengin fyrir af löngu og hún
ber öll merki þess, að dýrið hafi
ætlað langt. Þó verður það úr,
að við göngum í slóðina, máske
á þeim forsendum. að hér viss^
um við hverju við slepptum en
ekki hvað við hrepptum. Slóðin
lá tii suðurs upp með ánni, al-
veg hiklaust, engir útúrdúrr,
fram hjá eyðibýlinu Kotum,
suður samnefndan dal svo
langt sem við fórum.
En allt í einu eruð við trufl-
aðir á þessari göngu af glymj-
andi gaggi úr fjallinu Galta
hinum megin við ána. Við nem-
um staðar og skerpum sjónina
yfir í fjallið, en sjáum ekkert
og aftur er gaggað, en það kem-
ur fyrir ekki við sjáum ekki
dýrið — það hlýtur að halda
kyrru fyrir. Á hreyfingu ætt-
um við að sjá það. Hér er úr
vöndu að ráða. Það er tæpast
um sama dýr að ræða og við
erum í humátt á eftir, því áin
er svo mikil og ströng og ekki
árennileg fyrir tófur eða menn
i að leggja að þarflausu.
En það eru engin merki þess,
að dýrið, sem okkar megin
rhundi vera, sé farið að hugsá
Ekkert hljóð má heyrast.
Þó sláum við til og snúum
við. Það er greiðfært slóðina til
baka norður að brúnni, en þeg-
ar yfir er komið, byrja torfær-
urnar brátt. Hávaðarnir sæmi-
lega greiðfærir, en grófirnar og
gilin á milli barmafull af beiti
hjarni, sem verður að spora sig
yfir. Og það reynist seinlegt og
erfitt, að spora sig yfir hverja
snjófönnina- af annarri hafandi
alltaf í huga, að eins og á stend-
ur má ekkert annarlegt hljóð
frá okkur heyrast.
Að lokum erum við þó, þar
sem tófan mundi vera samkv.
staðarákvörðuninni, sem við
gerðum hinumegin við ána. Við
skimum í allar áttir, en sjáum
ekkert, nema 'steinana og snjó-
inn, enga slóð og ekkert sofandi
dýr. Við færum okkur nokkra
faðma. Þá sprettur hann upp,
hvítur refur, 40 til 50 faðma í
burtu. En hann fer ekki langt.
100 til 200 metra ofar í fjallinu
nemur hann staðar, sezt á rass-
inn og virðir þessa tvífætlinga
fyrir sér, sem eftir öllum hreyf-
ingum að dæma mundi vera
gerum við nýja tilraun eftir að
hafa athugað staðhsetti eftir
kunnáttu og föngum. En annað
tveggja var svefninn gisinn,
eða máske tómt gabb, því við
höfum aðeins skriðið nokkrar
lengdir okkar er rebbi sprettur
upp og nemur nú ekki staðar
en í hábrún Galta, þar sem
flestum mundi torsótt upp öðr-
um en refum eða hröfnum og
þeirra jafningjum.
Þar með var sú veiðin úr
sögunni.
Og aftur verðum við að halda
sömu leið og við höfðum kom-
ið en nú höfum við sporin, svo
allt gengur greiðara. Við brúna
koma okkur nestispinklarnir í
hug. Mikill léttir hefði verið
að vera lausir við þá allan tím-
ann, síðan við fórum þar um i
morgun. En að skilja þesshátt-1
ar við sig á refaveiðum kemur
varla til greina, því aldrei er
að vita hvert leiðirnar liggja.
Lystin er í lakaralagi.
Hér erum við enn á vegamót-
um, hamingjan hefur ekki ver-
ið okkur hliðhcll það sem af er,
nema veðrið, það er ákjósan-
Uppgjöf kemur ekki
1
til greina.
Eða þá að þreyta og vonleysi
eru byrjuð að hafa lamandi á*
hrif. Þó þarna sé allur útbún*
aður til kaffihitunar, sem
mundi lífga og hressa, kemur
ekki til mála að eyða dýrmæt*
um tíma til þeirra hluta nú —
nema við gefumst þá bara upp
og höldum heim um miðjan
dag. Slíkt kemur þó ekki til
mála í þetta sinn. Við erum,
sem veiðimenn í skömminni
hvort eð er og gætir lítið þó á
sé bætt. Og í annan stað er í
veðri eins og í dag óvenju fag-
urt á útmánuðum í Náttfara-
vikum, svo það eitt gefur næga
ástæðu til eins dags dvalar.
Nei, eftir að hafa gert nest*
inu þau skil, sem lystin leyfir
leggjum við land undir fót,
nokkru hressari eftir hvíldina
og máltíðina og nú erum við
lausir við nestispokana og léttir
á okkur því úr þessu verður
náttstaður okkar að öliu sjálf-
ráðu hér og svo liðið á daginn,
að fyrir nesti er ekki þörf
lengra. j
Hvers konar dýr er það?
Enn er haldið norður með
sjónum í átt að þriðja eyðibýl*
inu í Náttfaravíkum, Vargsnesi.
Þangað mundi enn vera tími til
að fara, þó tekið sé að líða á
daginn. Og úr Rauðavíkinni
"Yh tt ». «
Þessi mynd er tckin rétt hjá Reykjavík, við su’narbústað Sveins Einarssonar veiðimálastjóra,
sem hefur á hcndi stjórn á veiðiskap gegn minkum og refum. Yrðlingum þessum náði liann að
vorlagi og voru beir heima við fram á haust, er þcim var lógað, því að þcir voru þá farnir að
vcra æ lengur að heiman o" óvíst, hvenær náttúran yrði náminu ríkari.