Vísir - 28.03.1960, Page 10

10
Mánudaginn 28. marz 1960

M 11.1.1
TVEGGJA

FLDA
★ ÁSTARSAGA
15.
— Eg var einmitt að ganga frá þessu, ungfrú Arlingley, flýtti
hún sér að svara. Meðan hún fumandi tók bakkann var hún í
örvæntirigu að reyna að finna eitthvað til að segja sér til af-
sökunar.
En Morton varð fyrri til að reyna að milda málið.
— Eg bið yður mikið afsökunar. Eg heíði auövitað ekki átt að
fara hérna inn, sagði hann og brosti eins innilega og hann gat,
til þess að reyna að blíðka hana. — En við ungfrú Gill erum
gamlir vinir og....
— Ungfrú Gill hefur vörð þessa stundina, sagði ungfrú Arlingley
kuldaleg og snefsin. — Og hefur engan tíma til aö stytta gömlum
yinum stundir.
— Jú. Eg veit það vel, og eg veit að eg hef hagað mér ófyrir-
gefanlega með því að koma hingað inn. Það var ófalsaður iðrun-
arsvipur á gjörfulegu andlitinu á honum.. — En, skiljið þér — eg
hafði ekki séð hana síðan við fórum af skipsfjöl, og meðan við
yorum um borð....
— Mér kemur ekkert við hvað geröist um borð, sagði yfir-
hjúkrunarkonan kuldalega. — Það eina sem mér kemur við er
að Gill hjúkrunarkona hefur vörð, þó hún.... hún hvessti augun
á Madeline.... þó hún hafi auðsjáanlega gleymt því. Og eg verð
að biðja yður um að fara — undireins.
Flestir mundu hafa lagt vandræðalegir á flótta eftir svona.
ádrepu. En ekki Morton Sanders. Hann sneri sér brosandi að
Madeline og sagðist ætla að hringja til hennar þegar hún hefði
lokið dagsverkinu — rétt eins og hann væri að kveðja hana eftir
ánægjulegt? samkvæmi — og á leiðinni út nam hann staðar við
hliðina á ungfrú Arlingley.
Florence Arlingley var há vexti, en Morton var enn hærri, og
hann leit niður til hennar með sannfærandi bx-osi og þögulum
aðdáunarsvip.
— Eg veit að það er skylda yðar að vera ströng við hjúkrunar-
konur, sem láta trufla sig þegar þær eru að vinna, sagði hann.
— En þér verðið að taka mig trúanlegan: Það er eg sem á alla
sökina á þessu, og ungfrú Gill liðið saklaus fyrir mig. Það tjóar
ekki að harma, þó að þér verðið reið við mig, en eg trúi varia,
ætti hann við, lágt og hugsandi, — að nokkur manneskja með
augu eins og yðar taki of strangt á svona.
. Ungfrú Arlingley deplaði fallegu láu augunum dálítið hissa, og
Ofurlítill roði kom í kinnar hennar.
Madeline tók upp bakkann, leit á ungfrú Arlingley til að sjá
hvort hún ætlaði að segja meira, en það var ekki svo að sjá, og
hún fór út, hughraustari en þó kvíðandi, með hádegisdrykkinn
handa frú Loncini.
— Þú ert nokkuð sein, cara mia, sagði frú Loncini ávítandi,
um leið og hún smakkaði á drykknum meö velþóknunarsvip.
— Já, eg veit það. Þér verðið að afsaka mig. Það kom svolítið
— óhapp fyrir, svaraði Madeline. Henni fannst atvikið nokkuð
persónudegt til að hafa orð á því, en hún var ekki eins og hún
átti að sér, og hinsvegar var viðmót hinnar ítölsku söngkonu svo
yingjarnlegt að Madeline langaði til að segja henni alla söguna.
— Jæja, hvað kom fyrir? spurði frú Loncini.
— Ef yður langar til að vita það, sagði Madeline, forviða á
hreinskilni sinni — þá kom einn gesturinn inn í eldhúsið til mín
ög kyssti mig, og....
— Nei, en hvað það var charmant! Frú Loncini setti frá sér
HISIA
glasið til þess að njóta þessarar róniantísku fréttar betur. — Og
vildir þú láta hann kyssa þig?
— Nei', vitanlega ékki! sagði Madeline, en um leið fannst henni
á sér að hún hefði nú viljað það samt. — Að minnsta kosti ekki í
eldhúsinu.
— Nei, það var ekki rétta umhverfið, sagði frfi Loncini, sem
var á alveg sama máli.
— Og ekki réttur tími heldur, sagði Madeline þurrlega. — Ung-
frú Arlingley kom í sömum svifum.
— Santa Maria! hrópaði frú Loncini, sem hafði tamið sér að
nota setningar úr óperum á ýmsum tungummálum. — Hvernig
fór þetta?
— Hún varð auðvitað æfareið.
— Auðvitað, auðvitað, söngkonan skildi það. — Var þetta lag-
legur maður? — Þessi sem kyssti þig.
Já, bráðmyndarlegur. En það bætti ekki neitt fyrir mér.
— Nei, skiljanlega ekki. Það hefur bara gert illt verra. Þá
hefur hún óskað enn heitar, að hún hefði verið í þínum sporum.
— Nei, frú, það held eg ekki! Hún hefur aldrei séð manninn
fyrr.
— Blessað barnið! Frú Loncini horfði á Madeline eins og hún
væri óviti. — Dettur þér í hug að það skipti nokkru máli? Það
sem hún þarf er karlmaður — hvaða karlmaður sem vera skal —
þessi veslings Arlingley, með fallega andlitið og kuldalega við-
mótið. Trúðu mér til — ef hún hefði verið flekuð þegar hún var
átján ára mundi hún vera allt önnur manneskja.
— Það er eg viss um. Madeline var sammála, en blöskraði þó
þessi forskrift að því að gera Arlingley mannlegri.
Madeline sá ungfrú Arlingley nokkrum sinnum á varðtímanum,
en ekki var minnst á það, sem gerst hafði í eldhúsinu, svo að
bún fór að vona að það væri gleymt. Og kannske hefði lika farið
svo ef ekki hefði viljað svo óheppilega til, að einmitt þenna dag
kom dr. Lanyon til að líta eftir sjúklingi.
Madeline var ein þegar hún mætti honum í ganginum og hann
stöðvaði hana undir eins og átti auösjáanlega ekkert erfitt með
að þekkja hana þó hún væri í hjúkrunarfötunum..
— Halló, sagði hann. — Hvernig líkar yður hérna í Dominion9
Eruð þér farin að verða heimavön?
— Já, þökk fyrir, sagði Madeline. — Mér fellur vinnan vel og
eg hugsa að mér falli ágætlega hérna.
— Gott! Hann horfði á hana og rosti. — Vitið þér að eg veit
ekki svo mikið sem hvað þér heitið, sagði hann allt í einu, eins
og honum hefði nú fyrst dottið það í hug.
Hún hikaði sem snöggvast. — Eg heiti Gill — Madeline Gill.
Hún þóttist ekki í vafa um að þetta nafn mundi gera honum
hverft við. En hann sagði eins og ekkert væri: — Einmitt það?
Og svo bætti hann við með semingi, eins og hann þvingaði sig
til að segja það: — Eg þekki aðra stúlku með því nafni.
Madeline fann að hún roðnaði. Hún hefði viljað gefa mikið til
að hann horfði ekki á hana einmitt núna. Eiginlega allt nema
það, sem varð tl þess að hann leit af henni. Ungfrú Arlingley
kom út úr einum dyrunum, skammt frá.
Það er hrakfalladagur hjá mér i dag, hugsaði Madeline og
engdist af sálarkvöl. Nú heldur hún að eg hugsi ekki um annað
en að tala við laglega karlmenn.
Og auðsjáanlega var það einmitt það, sem Florance Arlingley
hélt, enda þó dr. Layon kinkaði aðeins stutt kolli til hennar,
alveg eins og hann hefði verið að segja henni fyrir um eitthvað,
sem að hjúkrunarstarfinu vissi.
Það er bezt að eg líti inn til frú Sanders, hugsaði hún með sér,
því aö þá tók fyrst í hnjúkana, ef hún móðgaðist líka við hana,
ofan á allt hitt. Svo fór hún inn í hornherbergið, sem var það
íburöarmesta í öllum spítalanum og kom þar að sjúklingnum
4
R. Burroughs
TAEZAIM -
322.Í

yriíiáiw
TAKZAN ANP PIEKKE
NOPI7EP THEIK. APPKOVAl-.
CAUTIOUSLV THESk ANP
SILENTLV, THE HUNTEK
SEGAN TO STALk. HIS
QUAKEV. . 12.a.509B
Kelly stöðvaði þá, þegar
eþir höfðu komið auga á
nashyrninginn. Nú er röðin
komin að mér. Þetta er minn
leikur, hvíslaði hann. Vind-
urinn stendur af dýrinu svo
eg get komist í skotmál við
hann. Verið ósmeykir, eg
hefi fellt þessi kríli á 10
metra færi. Tarzan og Pierre
féllust á það og fylgdust nú
með því hvernig Kelly lædd-
ist í skotmál við dýrið.
KVQLDVOKUNNI
WWflllll iliHWIHHIIHIM -k
„Nú þegar þér eruð giftur
finnst mér að þér ættuð að
kaupa yður lífsábyrgð?“
„Ónei,“ svaraði maðurinn.
„Svo lífshættuleg er hún þó
ekki.“
★
Maðurinn kastaði smápeningi
til bhnds betlara. Peningurinn
hæfði ekki blikkkrúsina, held-
ur rann eftir gangstéttinni, en
sá blindi fann hann undireins.
„Eg hélt að þér værið blind-
ur,“ sagði gefandinn.
„Nei, eg er ekki blindi mað-
urinn. Eg tók bara að mér að
vera hérna, meðan hann brá
sér í bíó.“
□
„Eg get ekki haldið hænum
nágrannans burt frá garðinum
mínum,“ sagði hún sárkvart-
andi.
„Jæja, eg get það. Eina nótt-
ina setti eg fjögur egg undir
runna í garðinum mínum og
morguninn eftir stillti eg svo
til, að nágranninn sá mig taka
þau þar. Síðan hefi eg ekkert
mas haft með hænurnar hans.“
★
„Þjáist þú af svefnleysi?“
„Já, það geturðu reitt þig á.
Eg get ekki einu sinni sofið
þegar tími er kominn til að
fara á fætur.“
★
Verkakona kom inn í strætis-
vagn. Þegar hún settist niður
kinkaði hún kolli til konu, sem
sat á móti henni og sagði:
„Góðan daginn!“
En hún sá samstundis að hún
þekkti ekki lconuna og baðst!
afsökunar.
,,Eg sé nú, að það eruð ekki
þér,“ sagði hún.
„Nei, nei. Það er víst hvorug
okkar,“ sagði hin brosandi.
★
— Þakið hriplekur, sagði
leigandinn við húseigandann, ’
hve lengi á eg að búa við slíkt?
— Því var spáð, svaraði hús-
leigjandinn við húseigandann,
eítir svo sem tvo daga.
★
— Heimili mitt er eins og
ríkisheild, sagði maður nokkur.'
— Konan mín er fjármálaráð-
herrann, tengdamóðir mín er
hernaðarmálaráðherrann og
dóttir mín utanríkisráðherrann.'
— Já, og þá eruð þér auðvitað
forsætisráðherrann, svaraði sá,
sem talað var við.
—■ Nei, nei, eg er aðeins fólk-
ið sem borgar.
★
í einum af norsku dölunum
kom presturinn einn góðan veð-
urdag til þess að vera viðstadd-
ur trúarbragðakennslu í barna-"
skólanum.
— Hver var það, spurði hann,
— sem lét múra Jeríkóborgaf;
hrynja?
— Það var ekki eg, sagði Árni
litli.
Presturinn- sagði ekki meira.
Á eftir var drukkið kaffi í'
samfélagi og sóknarnefndai--
maðufinn notaði tækifærið og
sagði:
— Eg ætla að biðja prestinn
að gleyma þessum múrum.
Sveitarstjórnin skal strax taka
viðgerðina upp á vinnuskrá
sína.