Vísir - 29.06.1960, Blaðsíða 10

10
V I S I B
Miðvikudaginn 29. júli 1960
r
SUZAN MARSH:
FJÁRHALDSMAÐURINN
y
STIAIGI
30
burt frá öllum hinum, svo að hann gæti verið einn með henni.
Augu þeirra mættust og Judy svimaði. Það hlaut að vera
kampavjninu með miðdegisverðinum að kenna, hugsaði hún með
sér. Hún mátti ekki gleyma að þetta var Símon — maðurinn,
sem hún hafði andstyggð á. Maðurinn sem var harður eins og
tinna — sem hafði sveiflað keyrinu yfir höfði bróður síns og
svinbeygt hann.
Simon leit út í salinn og breytti umtalsefni. —Þarna stendur
Graham og horfir löngunaraugum til þín, svo að ef nokkuö
hjarta er í þér máttu ekki kvelja hann lengur.
Judyé svaraði rólega: — Ég hef lofaö að syax-a honum í kvöld.
Símoni fannst allur kraftur hverfa úr sér.
— Þú hefur þá komist að þeirri niðurstöðu að það sé hann,
sem þú elskar? Röddin var óstyrk.
— Þú ert snillingur í að bera upp vandasamar spurningar,
sagði hún og reyndi að gera að gamni sínu.
— Ég hef rétt til að bera þær upp! Röddin var hvassari en
hann eiginlega vildi.
— Jæja, sagði hún hvellt. — Þarna er einræðisherrann þá
kominn aftur! Þér tekst ekki að halda grímunni lengi. Svipur
hennar varð allt í einu kuldalegur. — Og setjum nú svo að ég
Vilji giftast Graham.
Símoni tókst að ná valdi á sér aftur og svaraði rólega:
— Þá óska ég ykkur allrar hamingju. Eins og ég hef sagt áður
er Graham heiðursmaður. Ég mundi treysta honum til að vernda
þig.
Nú varð Judy enn ergilegri.
, — Vernda mig! endurtók hún áköf. — Ég vil eiga mann — ekki
Vemdai’a. Þú hefur enga hugmynd um hvers kona óskar af
manninum sínum! Eldur brann í augum hennar og varirnar
.voru rjóðar, freistandi nærri honum.
i — Konu dreymir ekki um að eignast barnfóstru. Hún vill fá
styrk og ást. Dettur þér i hug að ég mundi verða ánægð í svona
hjónabandi, eins og þú hefur í huga? Ég mundi verða svo þreytt
af því, að ég myrti „verndarann".
1 Nú leiftruðu augun í Símoni.
— Það besta væri þá sterkur maður, sem gæti tamið þig?
i — Ég mundi heldur vilja hann, en einhverja nátthúfu! Maður
getur sætt sig við .... Hún lauk ekki setningunni.
Hann hélt áfram: — Þú átt við að maður geti beygt sig fyiár
þeim sem maður elskar, en ekki.... fyi-ir fjárhaldsmanni....
var það ekki eitthvað í þá átt, sem þú ætlaðir að segja?
— Einmitt, sagði hún þvermóðskulega.
1 Hann hélt enn fastar um hana og hún amaðist ekki við því.
Hún hvíldist í faðmi hans eins og barn, sem hefur gx'átið sig
þreytt. Hann sagði:
— Góða mín, þú verður óhamingjusöm ef þú giftist ekki réttum
manni.
— Ekki nærri eins óhamingjusöm og hann vei-ður í sambúð-
Inni við mig, sagði hún og eldur brann úr augum hennar.
' — Mundi það bæta nokkuð úr skák? sagði hann.
— Já, ég ímynda mér það, svaraði hún. Svo urðu dökku aug-
un allt í einu biðjandi: — En hvernig getur maður vitað hvort
maður elskar og hvort það sé sá rétti, sem maður elskar?
Hvernig sem á því stóð þóttist hún viss um að Símon vissi
svarið og mundi geta hjálpað henni
Hann svaraði hreinskilnislega: — Enginn getur vitað með vissu
— Ég hugsa að þú hafir rétt fyrir þér. Maður verður að trúa
hvort það er sá rétti — en maður verður að treysta hjartanu,
ef það segir manni að þessi og þessi sé það.
Hún þagði snöggvast en sagði svo:
manneskju, þó skynsemin spyi’ji og hjartað sé í óvissu.
Hann reyndi að skilja hvað hún væri að hugsa um, en gat
það ekki.
— Flanaðu ekki að neinu, Judy, sagði hann. — Geturðu eki
fylgt upprunalega áforminu: að skemmta sér og taka lífið ekki
alvarlega?
Hún brosti. — Veist þú rnikið um ást, Símo'n? Það lá hugsun
í spurningunni. Hún hafði gleymt Lolu — öllu öðru — því að nú
vildi hún bera hugmyndir sínar saman við lífsreynslu hans.
Éftir dálitla stund svaraði hann: — Ég veit nóg, Judy.
Hún horfði á hann með augum full af ósögðum spurningunx.
En nú þagnaði hljómsveitin,þessi þáttur þeii’ra var á enda, því
að þegar þau námu staðar stóð Lola hjá þeirn, og Graham tók
undir eins Judy að sér.
Lola horfði á eftir þeim og brosti til Símonar. — Þau sóma
sér vel sarnan, sagði hún. — Heldurðu að Judy giftist Graham?
Símon svaraði. hálf afundinn:
— Við skulum koma út dálitla stund, Lola. Hér er svækja
eins og í bökunarofni.
Hún fórmeðhonum út í svalt myrkrið og það vottaði enn
fyrir kvöldi’Oðanum. Umhverfið var eins og töfrandi ævintýra-
mynd á leiksviði.
Símon andaði djúpt. Honum fannst hann yfirgefinn þegar
Judy var ekki hjá honum, en hann vildi ekki deila við hana og
kaus fremur að tala um það, sem engu máli skipti. Hann reyndi
að forðast biðjandi augnaráð Lolu. Honum var ógeðfellt að vera
með henni, eins og nú var ástatt. Hann hafði hvorki verið heill
né hálfur í umgengninni við hana og hafði áhyggjur af hvernig
hann ætii að haga sér gagnvart henni. Hann átti erfitt með að
segja, að hún skyldi ekki eyða tímanum í að hugsa um sig.
— Ég man þegar við vorum hérna síðast, sagði hún mjúkt.
— Já, það var þegar foreldrar þínir héldu silfui’brúðkaupið,
svaraði hann.
— Ég hélt að karlmenn myndu aldrei afmæli eða þess háttar.
— Fólk uppástendur svo margt þess konar, að það er ekki ó-
maksins vert að andmæla því, sagði hann og brosti. — Ljómandi
er þetta fallegur kjóll, sem þú ert i — og hann fer þér ágætlega,
bætti hann við í fullri einlægni. Hann spurði sjálfan sig hvernig
stæði á að hann hefði eki orðið alvai’lega ástfanginn af henni —
hún mundi verða afbragðs kona.
— Þakka þér fyrir, sagði hún. Nú fékk hún hjartslátt. Henni
fannst hún sitja á kvalabekk, nötrandi af óvissu, hvarflandi
milli vonar og ótta. Það gat verið gott að vera stoltur, en eí
þessu ætti að halda áfram lengur mundi hún bila algjörlega
á taugum. Hún hafði orðið órólegxú með hverjum deginum eftir
að Judy fluttist að Ci’agmere. Áður hafði hún gengið að þvi
vísu að vinátta þeirra Simonar mundi sjálfkrafa enda með hjóna-
bandi, þó að hann hefði aldrei gefið henni neinar sannanir
fyrir því að hann elskaði hana.
í öi’væntingu sinni lagði hún á tæpasta vaðið:
— Má ég leggja fyrir þig persónulega spurningu, Símon?
Hann hrökk við, en svaraði stutt: — Gerðu svo vel.
Hún skalf, og þegar þau komu að gömlum bekk í garðinum,
spurði hún hikandi:
*
A
KVÖLDVÖKUNN^
— Eigum við ekki að setjast?
— Því ekki það, sagði hann þun’lega.
Hann kveikti í vindlingi til að róa taugax’nar og snei’i sér að
henni. Hann fann að hún þjáðist, og það tók hann mjög sárt.
En hvað gat hann sagt eða gert án þess að kveikja hjá henni
tálvonir um leið? Hann var ekki viðbúinn að svai’a spurningunni,
sem hún ætlaði að leggja fyrir hann.
— Elskar þú Judy?
Hárin risu á höfðinu á honum; þetta var svo nærgöngul
spurning. En svo sá hann að hún gaf honum tækifæri til að ráða
fram úr málinu á heiðarlegan hátt.
— Úr því að þú spyrð, Lola, þá skal ég svara þér. Já, væna
min. Ég elska hana. Það var rétt að honum kornið að bæta við:
R. Burroughs
- TARZAN -
3292
THE APE-AAAW AWAKENEF
EOBSy BAKNES AT FAY-
BKEAK."COW,EvGET UP—WE
WUST 'MAKE FLANSÚ
71----------------
f*a ..._______v
DUtr. by Unlt«d 3/acUcaU. inc. /
"VOU HAVE KELATIVES? *
ASKE7 TAKZAN. THE BOY
KEFLIEF HESITANTLY,
'‘THERES UNCLE BEN. IN
LEOPOLFVILLEs BUT—*
} Tarzan vakti Bobby Barn-
J es í dögun. Vaknaðu og nú
j verðum við að taka samau
| ráð okkar. Þú átt frændfólk,
sagði Tarzan. — Já, sagði
Bobby hikandi. Það er Ben
frændi Leopaville, en ....
Það er ekkert, en sagði
Tarzan. Þangað verðum við
að fara fyrst. En áður en við
förum af stað verðum við að
byggja upp líkamsþrótt
þinn.
Enski leikarinn Mauriell
Evans ræddi eitt sinn við konu,
sem var samstarfsaður hans,
um væntanlega sýningu á Hen-
rik V eftir Shakespeare.
,,Þú leikur náttúrlega' Hot-
spur,“ sagði hún.
Hotspur var hið sögulega
hetjuhlutverk.
Evans neitaði því: „Nei, eg
vil leika Falstaff.“
,.En, Maurice,“ svaraði hún,
„þú ert ekki stór, feitur og kát-
ur.“
„Nei,“ svai’aði hann. „En eg
get leikið.“
★
Ur símskeyti frá United
Px-ess:
„Elisabet Englandsdrottning
kom í dag til Parísar í opinbera
heimsókn og þar fékk hún þær
hlýjustu móttökur, sem Frakk-
ar nokkru sinni hafa gefið
krýndri drottningu frá því er
þeir hálshjuggu sína eigin
drottningu, Maríu Antoinettu.“
★
Fyrir nokkru fór frú Lind-
berg í kvikmyndahús með 11
ára dóttur þeirra hjóna til þess
að hún gæti séð filmsöguna eftir
bók föður hennar, sem heitir:
„Atlantshafið sigrað“. Sagan
er um hið fræga Atlantshafs-
flug Lindbergs árið 1927. í miðri
sýningu hallaði dóttirin sér yfir
að móður sinni, stóð á öndinni
og sagði:
„Heldurðu að honum takist
það?“
★
I litlum bæ höfðu menn ætl-
að sér að komast yfir það hvað
olli hinni vaxandi glæpahneigð
meðal æskulýðsins. Eitt atriði
í rannsóknunum var að kom-
ast að því hversu mikið sam-
band foreldrai-nir hefði við
börnin sín. Eitt kvöldið var því
hringt á fjölda heimila til þess
að spyrja foreldarana hvort
þeir vissu hvar böi-n þeirra
væri þetta kvöld — og hvað
þau væri að gera.
í fjórum af fimm tilfellum
voru það börnin, sem kornu í
símann. Og þau vissu alls ekki
hvar foreldrar þeirra voru —
eða hvað þau höfðu fyrir stafni!
■*
Marzbúar virðast vera farnir
að þreytast á ferðum sínum til
jai'ðarinnar. Yfirvöldin í
Bandaríkjunum segja, að þau
hafi aðeins fengið 142 tilkynn-
ingar um fljúgandi diska á
þessu ári. En í fyrra voru til-
kvnningarnar 296.
-¥■
Jaeques Goddeb, sem stýi’ir
hinni miklu hjólreiðakeppni
um allt Frakkland, kom í síð-
ustu keppni í ágætt sveita-
gistihús þar sem honum leið
svo vel um nóttina, að hann
hugsaði sér að setjast þar að í
sumarleyfi sínu.
„Mér geðjast vel að hex’bei’gj-
unum hérna,“ sagði hann við
Gioli, húseigandann. „En segið
mér — hvernig er það með mat-
inn — er hann dálítið fjölbeytt-
ur“
| „Það megið þér reiða yður á.“
sagði gistihúseigandinn. „Eg
hefi hér matsvein, sem er sann-
j ur snillingur í því að kalla sama
[í’éttinn ýmsum nöfnum.“