Vísir - 19.11.1960, Side 5

X.augardaginn 19. nóvember 1960
VISIR
Klukkan var 3,58 að morgni
er hringt var til símamiðstöðv-
arinnar í litlum amerískum bæ,
er í bjuggu tæplega "fjögur
hundruð sálir.
Símadaman flýtti sér að rísa
á fætur af legubekknum.
ííenni var ljóst að edtthvað ó-
venjulegt hafði komið fyrir.
Hún sá að um númer John
og Morellu Karlheims var að
ræða.
„Það er Les Cole,° sagði karl
mannsrödd. — „Náið í lækni
svo fljótt og unnt er. Það ligg-
ur á. Eg álít að bæði Morella og
Johnny hafi verið drepnir á
eitri.“
Enginn læknir var í litla
þorpinu. Símadaman hringdi til
Kitcherskíris dómara. Hann
átti heima í grenndinni. Áður
en fimmtán mínútur voru liðn-
ar drag hann á dyr á húsi þvi,
sem Karlheimshjónin bjuggu í.
Johnny var fjörutíu og fjögurra
ára og vel liðinn maður
þegar hann var ódrukkinn. En
hann neytti víns oft og var þá
ekkert" lamb að leika sér við.
Kona hans, Morella, var
nokkrum árum eldri en Johnny.
En það varð ekki á henni séð.
Hún bar enn glögg merki þess
að hún hafði verið mjög fríð á
yngri árum. Hún hafði tvö
hundruð dollara á mánuði, sem
stvrk frá fyrri manni sínum.
Les Cole opnaði dyrnar.
Hann varð forviða er hann sá
skírisdómarann. Þeir gáfu sér
ekki tíma til mikilla samræðna,
en fóru þegar inn í herbergi
Morellu. Hún lá í rúminu í nátt-
kjól einum klæða.
Munnur henriar var ooinn,
en augun lokuð. Skírisdómari
laut ofan að henni. Hann fann
að ginlykt lagði af Morellu. Én
það var einhver önnur lykt,
sem hann áleit sig þekkja, en
gat ekki munað nafnið á.
Á borðinu stóð einflaska. og
önnur flaska merkt Olífuolía.
Hann veitti því athygli að á
miðrj gólfábreiðunni var stór,
dökkur blettur.
í hinu svefnherberginu lá
Johnnjr. Um hann gegndi sama
máli. Áf honum var ginlvkt og
einhver önnur Ivkt. Auðséð var
að hann var dáinn.
Skírisdómarinn sneri sér að
Cole og mælti: „Þér hafið ekki
sagt frá því hvað þér eruð að
gera hér um miðia nótt. Cole?“
Hér um bil allir í litla borp-
inu þekktu Les Cole. • Hann
hafði í unphafi verið náma-
maður. En fyrir nokkrum ár-
um hafðj hann oonað verzlun í
Gold Point Hann hafði verið |
giftur margsinnis. og skilið við ,
konur sínar. Enginn vissi hve ;
oft hann hafði. gengið í hjóna- |
band. Nú var Cole sextíu og (
fimm ára, en hraustur og fann ^
ekki til neins meins. • j
„Eg var.á ferð til Tonopah í
verzlunarerindum." sagði Cole.
„Eg nam hér staðar til bess að
'heilsa upp á Johnnv ogMorellu.
Þau buðu mér að vera hér um
kvöldið og nóttina, ér ég færi
heimleiðis. Og hér höfum við
verið í kvöld.“
Læknirinn kom í þessu svo
samræðurnar slitnuðu. Lækn-
irinn var fljótur að rannsaka
líkin. Hánri kvaðst viss um
dánarorsökina: ,.Hér' er um að
ræða blásýru eitrun,“ mælti
haim. "
Dánártímamý kvað 'lðeknir-
inn hafa verið fyrir' þrem
klukkustundum. Nú var klukk-
an fimm.
Skirisdómarinn hélt þá á-
fram að spyrja Cole spjörunum
úr.
Cole var ekki alveg viss um
það; hvenær þau önduðust, Um
klukkan þrjú áleit hann að þau
hefðu dáið
„Eg var háttaður. Morella
hafði útbúið gestaherbergið
handa mér,“ sagði hann.
Johnny háttaði á meðan Mor-
ella bjó um Cole. Að því búnu
hafði Cole háttað og lokað dyr-
unum. Hann hafði heyrt Jo-
Skírisdómarinn mælti: Vilj-
ið þér fara til Reno — við borg
um ferðakostnaðinn — og láta
rannsaka yður með /lygamæl-
inum?“-
Les Cole hafði heyrt talað um
lygamæla. Það voru fíngerð eða
nákvæm tæki, sem sýndu blóð-
þrýsting, hjartastarfsemi, tauga
spennu o. s. frv. Er menn sögðu
ósatt urðu menn æstari. Blóð-
þrýstingurinn jókst, tauga-
spennan sömuleiðis, og hjart-
sláttur varð örari.
.„Auðvitað er'ég reiðubúinn
en þrjár persónur höfðu drukk-
ið.
Kitchen fór og taíagi við
döniuna á símamiðstöðinni.
Hún var viss um að Cole hafði
ekki hringt fyrr en kl. 3.58.
„Mér féll þetta svo illa gagn-
var Johnny,“ mælti símakonan
með grátstaf í kverkunum.
„Tveim dögum fyrir andlát
hans mætti ég honurri á götunni
grátandi eins og lítið barn.
Hann sagði Morella hefði
verið úti meö%es Cole allan
síðari hluta daRins.“
hnny kalla og biðja um vín.
Morella hafði svarað, að hann
hefði þegar drukkið nægilega
mikið.
„Tveim minútum síðar kom
hún hlaupandi inn til mín,“
sagði Cole.
„Johnny hafðd sagt að ein-
hver hefði látið eitur í vín-
blöridu hans.“
Hún fór fram í eldhúsið og
h.ellti því, sem eftir var í flösk-
unni í vaskinn.
„Að því búnu kom hún aft- ’
ur. Þá var útlit hennar ein-
kennilegt. Eg fór á eftir henni.
Er inn í svefnherbergi hennar
kom datt hún skyndilega um
koll og lenti í rúminu. Eg áleit
að hún hefði einungis neytt of
mikils áfengis og lét hária eiga
sig.
Eg fór inn til Johnnv. Er ég
varð ekki var við lífsmark með
honum hringdi ég á símamið-
stöðina.“
Skírdsdómarinn hélt áfram
rannsóknum sínum. Ekkert;
fanrizt í svefnherbergi Johnn-
ys, sem benti til þess að hann
hefði drukkið í rúminu.
Vatn rann í sífellu í baðber-
berginu. Hann fór þangað inn
og varð þegar Ijóst hverju það
sætti. Eitthvað hafði fest sis.
Cole kvaðst ekki hafa veitt
þessu athygli. Olífuolíuflösk-
una hafði hann- heldur ekki áð-
ur séð.
Morella hafði ef til vill kom-
ið með þessa flösku áður en
hún háttaþi.
Nákvæmari laékn.isrannsókri
leiddi í Ijós hvert dauðameinið
var: Blásýrueitrun.
Dauðann hafði að höndum
borið urn klukkan tvö um nótt-
ina.
Þótt olíuolía væri við munn
Morella var hana þó ekki að
finna í masa hennar.
Bæði fórnarlömbin höfðu
drukkið áfengi. En Johnny þó
meira.
Fyrir lögreglurétti hélt Cole
fast við fyrri frásagnir sínar.
er hann lét skírisdómaranum í
té.
„Þér hljótið að vera eins á-
kafur eftir því að fá mál þetta
upplýst og ég,“ sagði skírisdóm
arinn v.iðíCole.
„Auðvitað er' ég það. Eg ér
reiðubúdnn að gerá hváð sem
vera skal-.tih þesS að létta yður
starfið.“ ' • - ' • • ;'••••• * 1
til þessarar farar,“ svaraði
Cole.
Þeir ákváðu að hittast morg-
úninn eftir klukkan tíu á lög-
reglustöðinni í Reno. Les Cole
lofaði að láta ekki standa á sér.
Klukkan varð tíu, en ekki
lét Les Cole sjá sig. Er klukkan
var fimmtán mínútur gengin í
ellefu hrdngdi kunnur Reno-
málaflutningsmaður, og sagði
samkvæmt beiðni skjólstæð:
ings sins, Mr. Cóle, að haun
vildi ekki mæta til lyeamælis-
tilraunar og hann vildi ekki
svara fleirf spurningum nema í
viðurvist málaflutningsmanns
síns.
Þá fór skírisdómaranum að
gruna margt.
Læknarannsóknin leiddi í
ljós að dauðann hefði að hönd-
um borið um klukkan tvö. En
næstum tvær klukkustundir
höfðu liðið þar til Cole hafði
hringt. Nefnilega kl. 3.58. Ein-
ungis tvö glös voru á borðinu,
Skírisdómarinn hélt ■ áfram
rannsókn sinni. Kráreigandi
einn hafði líka sögu að seg'ja.
„Morella var að hugsa um að
skilja vdð Johnny. Hún sagði
mér það fyrir skömmu.“
Húsrannsókn heima hjá Cole
i færði sönnur á, að hann hafði
við hinar efnafræðilega rann-
sóknir sínar notað blásýru.
Flaskan sem merkt vár blá-
sýru var tóm.
Skirisdómaranum var nú orð
ið allt ljóst. Les Cole hafði vilj-
að sálga Johnny. Hann hafði
hellt blásýru í ginflöskuna,
er Johnny kallaði eítir meira
víni. Morella hafði farið inn til
hans með flöskuna og helt í
glas. Johnny hafði fengið þraut
ir þegar er vökvinn kom niður
í hálsinn á honum. Ef til vill
, hefur hann hrópað það, að hún
j væri að byrla honurti eitur.
i Þessi ráðagerð Coles tókst. En
hann hafði ekki búizt við að
Morella myndi deyjá.
j „Byrla þér eitur? Hvaðá vit-
leysa er þetta.“
Kvðcntyitdin um Jan Baalsrud
verður sýnd í Stjörnubíó.
Stjörnubíó hefur í kvöld
sýningar á nýrri norskri mynd.
Er hér um að ræða frásögn
Norðmannsins Jan Baalsrud,
sem árið 1943 kom ásamt félög-
um sínmn til Noregs frá Shét-
landseyjum, en þar hugðust
þeir taka upp baráttuna gegn
Þjóðverjum. Hins vegar fór svo
að allur sá hópur, sem Baals-
rud kom með, var svikinn í
hendur Þjóðverjum af landá
þeirra,
Baalsrud komst einn undan
skothríð Þjóðverja og varð
að horfa á félaga' sína falla í
flæðarmálinu. Síðan hefst hin
mikla píslarganga Baalsruds, er
hann gengur, stundum á skíð-
um, stundum berfættur, eða
syndir í ísköldum sjó til að
bjarga lífi sínu. Á ferð sinni
nýtur hann aðstoðar margra,
sem leggja líf sitt í hættu til
að hjúkra honum, því að , illa
horfði á köflum, hann var kal-
inn á báðum fótum, sjónlaus
af . snjóblindu og sífellt með
Þjóðverjana á hælunum. Slík
var seigla hans á þessu-ferða-
lagi, áð hann var kalláður mað-
urinn með níu lífin, og er það
sízt of sagt.
Eftir styrjöldina kom út bók
um þrekraunir Baalsruds og var
hún skrifuð af David Howarth,
sem á þeirn tíma er sagan ger-
!ist, var hermaður á Shetlands-
. eyjum og síðar var gerður þar
að yfirmanni. Howarth hefir
j skrifað nokkrar bækur um
styrjöldina, og kemur þá gjarn-
;'an inn á þátt Norðmanna í
j styrjöldinni. Howarth fékk árið
1 1955 St. Ólaf's orðuna norsku.
I
j Það er þessi bók, sem nú
hefii' verið kvikmynduð, en
j sögúþráðurinn fylgir í einu og
öllu sannleikanum. Arne
; Skouen hefir gert kvikmyndá-
| handritið, en með hlutverk
Baalsrud fer Jack Fjeldstad.
Myndin hefir fengið mjög góð-
ar viðtökur í Noregi, og hér er
vissulega á ferðinni athyglis-
verð kvikmynd, sem vafalaust
á eftir að ve.rða-vel sótt hér. Á
íslenzku hefir myndin fengið
nafnið „Við deyjum einir“.
Baalsrud býr nú í Osló; er
giftur bándarískri konu ng rek-
ur þar verzluh. " ...... : •
Og áður en Cóle hafði tekizt
að koma í veg fyrir það, hafði
hún hellt dálitlu víni í glas og
drukkið það.
Hvernig mátti honum takasfc
að bjarga henni? Olia. olífuolía.
Hann hafði misst olíu niður á:.
gólfábreiðuna, er hann hellti.
j á andlit hennar, en engu tókstr
J honum að koma niður í hana.
I Það var of seint. Þá hafði:
j hann tekáð glasið, brotið það og
; skolað í baðherberginu. Svo
■ hafði liðið hátt á aðra klukku-
'stund þar til Cole hringdi á
miðstöðina.
Málið lá Ijóst fyrir. Eftir var
einungis að taka Les Cole
höndum, og fá hann til að játa.
glæpinn. Það gerði hann.
Játningin var í öllurn atrið-
um samhljóða áliti skírisdóm-
arans. :
Bridgemót:
Jón og Þorsteinn
efstir.
Eftir fyrstu umferð í undan-
keppni Reykjavíkurmóts í Tví—
menningskeppni eru þessir
efstir:
1. Jón Stefánsson — Þorsteinn
Laufdal, TBK. 205 stig.
2. Guðjón Tómasson — Ró~
bert Sigmundsson BR. 203 stig.
3. Jón Árnasori— Vilh. Sig-
urðsson BK. 198 stig. ■ . -
4. Kristrún Bjarnad. — Sig-
ríður Bjarnad. BK. 183 stig.
5. Lárus Karlss. — Kristinn
Bergþórss. BR. 182 stig.
6. —7. Ása Jóhannsd. — Krist
'ín Þórðard. BK. 178 stig.
6.—7. Ilallur Símonarson —
Simon Símonars. BR. 178 stig.
8.—9. Louise Þórðars. — Þor-
steinn Bergmann BK. 177 s'.ig.
8.—9. Ingólfur Isebain —
Þorst. Þorsteinss. TBK. 177 stig.
10.—11. Eggrún Arnórsd. —
Nanna Steingrímsd. B. 175 st.
10.—11. Brandur Brynjólfss.
— Ól. Þorsteinss. BR. 175 stig.
12. Einar Þorfinnss. — Gunn-
ar Gúðmundss. BR. 174 stig.
13. Hanna Jónsd. — Alda
Hansen BK. 173 stig.
14. —15. Tryggvi Þorfinnsson
Guðni Þorfinnss. TBK. 172 stig.
1.4.—-15. Þórður "Elíasson —
Sölvi Sigurðss, TBK. 172 stig.
16. Margrét Ásgeirsd. — Guð-
rún- Sveinsd. BK. 171 stig.
Næsta umferð vei’ðúr fimmtu-
dagin 24,-nóv. í Skátaheimilina
kl. 20.
Ástaverkfall
í fángelsi.
Frétt frá Medellin í Coluin-
bia, hermir, að 1000 fangar í
Ríkisfangelsinu þar, hafi byrj-
að hungurverkfall, til þess að
mótmæla banni gegn heimsókn-
um kvenna þeirra.
Nú er það svo,- að það er
venja í fangelsum Suður- og
Mið-Ameríku, að eiginkonur og
unnustur fanga fá að koma
í fangelsi til þeirra til „hjú-
skaparlegra samvista“, en yfir--
menn í La Padera fangelsinu í
Columbia töldu. slíkar heirn-
sóknir ósiðlegar, og lögðu bama
við þeira — og kom þá til hunjér’.
urverkfaliið..-•;