Vísir - 19.11.1960, Síða 7

Laugardaginn 19. nóvember 1960
VtSIB
Lozania Proie:
V
[ C hem í Luöíd
u
16
„Vesalings bam! Þú veröur að hvílast vel meðan ég ér fjar-
verandi, og þegar ég kem aftur mun ég hughreysta þig, og þá
muntu gleyma öllu mótlæti, og hugsa um það eitt, að þú hefur
fengið Napóleon fyrir mann.“
Augu hans leiftruðu. Það var sem feikna orka geislaði í tilliti
þeirra — orka manns, sem gat skipað henni, svo að hún yrði að
hlýða, bundin ótta. Hún óttaðist orku þessa manns, sem hún
vissi, að aldrei mundi láta sér neitt fyrir brjósti brenna.
Hann fór til þess að finna Barras hershöfðingja, eins og hann
hafði áður ákveðið.
Kertin voru brunnin niður, varaför voru á glösum, brauðmolar
lágu á borðinu við disk hans, og sverð lá á silkifóðruðum stól, og
hún var smeyk um, að sjást mundi á fóðrinu. Hvert get ég far-
ið? hugsaði hún. Henni fannst hún vera ókunnug á sinu eigin
heimili.
Hún vafði um sig skikkju og fór út. Varðmaðurinn starði á
hana. Þótt derið á húfu hans skyggði á augu hans, duldist ekki, að
augnatillitið var lostafullt. Andartak horfðust þau í augu, her-
maðurinn og Jósefína, bæði leiksoppar í höndum Napóleons. Svo
„Drottning Frakklands," mælti hún þurrum vörum og opnaði
lófa sinn og daunill sár komu í ljós.
„Ölmusu," sagði hún, ,,ég á skammt ólifað. Eg lífi það ekki
að sjá þig aka hingað til krýningar, en þú munt hingað aka.“
Jósefina stakk hendi í vasa sinn og fann gullpening og rétti
henni. Nú gat hún verið örlát. Napoleon mundi sjá fyrir öllu.
Aldrei mundi hún svelta, börnin hennar gátu vænst öryggis —
og hún gat hjálpað bágstöddum.
„Eg er hrædd,“ hvíslaði hún.
„Eg veit það,“ og samanbitnar varirnar opnuðust svo mjög, að
sem i svart gin var að líta og eitthvað sem líktist brosi færðist
yfir helbláar varimar — „ég veit það, en það er ekkert að
óttast.“
Og flökkukonan gamla tók gullpeninginn og kyssti hann og
kreppti hnefánum um hann. En svo sá hún út undan sér aö
sakristíuvörðurinn nálgaðist, og hún haltraði innar í skuggann,
þar sem hún hafði áður verið, eins og vofa, sem hafði horfið
andartak úr skuggaríkinu, eins og veggskrímslislíkan, sem snöggv-
ast. hafði verið lífi gætt. — En sakristíuvörðurinn, sem virtist
hafa óttast einhverja truflun, hvarf þegar, er hún hvarf inn í
skuggana.
Jósefína fór út úr kirkjunni. Franiundan voru götur og torg,
allt .skuggun hulið og hættur nálægar, en að baki hennar var'vegna nokkurra írskra manna,
Uppbo&ið —
Framh. af 1. síðu.
gamall sé. Nýlega var búið að
setja í hann nýja vél og endur-
nýja yfirbygginguna. Meðal.
skulda, sem á skipinu hvíldu
var 170 þús. króna skuld við
tollinn vegna vélarkaupa og
tók uppboðshaldarinn það fram:
að hún yrði að greiðast strax:
í reiðu fé. Var skipið slegið
Landsbankanum fyrir 1.5 millj.
króna. Menn bjuggust við því
að fleiri myndu bjóða í m.b.
Harald. Á bátnum hvíldu rúm-
ar 700 þús. krónur og áætlaðar
forgangskröfur um 150 þús. kr.
Bættist við það á síðustu stundu.
um 400 sterlingspunda krafa.
fjallið, kirkjan mikla með tvíturnum sinum, boðandi hinum veiku
styrk í þögn sinni. Bíða skyldi og vona.
Um steinlagðar göturnar var ekiö vögnum þeirra, sem höfðu
gnótt fjár, í skuggalegum trjágöngum heyrðust kveinstafir betl-
aranna, en skvaldur barst að eyrum frá matsölu- og vínstof-
um þar sem kaupmenn og annað borgaralegrar stéttar fólk kýldi
vömbina og varð drukkið. Er hún beygði fyrir hornið inn í Chant-
araine-götuna sá hún varðmaiminn fyrir framan húsið. Vinstri-
hélt hún upp götuna gamalkunnu og henni fannst hún vera að hægri! Vinstri-hægri! Það líður, það líður hugsaði hún, aðeins
kamia ókunna slóð. Og hún var ekkert hrædd, þótt hún vissi/ íjórir dagár. Næturnar, ságði hjárta hennar, næturnar, það eru
að það gat verið hættulegt fyrir konu,'að vera eina á ferð á göt-
um Parísar að næturiagi.
Hún gekk yfir Palace de la Madeline og sá dómkirkjuna miklu
næturnar, sem þú átt að telja.
Louise beið heniiar. Jósefína afklæddist og Louise smurði
líkama hennar, svo áð frá honum barst angan sem frá altafi
1; sem biðm- helgiathafnax. Það fór eins og titringur um líkama
rísa eins og fjall fyrir framan sig. Og það vai sem hún gæddist hennar, er hún vafði nær gegnsærri svefnskikkju um líkama
þrótti fjallsins. Draumur vermdi hjarta hennar, draumur um að sjnn og saggi vjg Louise'
verða kiýnd og hlýða á múginn hylla sig, svo að henni gæti Bonne nuit!“ (Góða nótt).
gleymst þetta kvöld, er hún var brúður.
Hún gekk inn i kirkjuna, þar sem loftið var mettað reykelsis-
Skikkjan var eins og þunnur þokuslæðingur yfir Signu á
októbennorgni, eða morgunmistrið sem umlykur kastaníuhnetur
angan. Krossinn var vafinn purpuralltri slæðu vegna páskanna. tt.jánna i Boulogne-skógi, þegar gamlar konur selja fjólur á
torgunum og raddir vorsins og angan vekja fyrstu l.iúfsáru
kenndirnar í ungum hjörtum.
Hún heyi-ði Napoleon ganga upp stigann og stappaði í sig
blandnar hljómi frá talnaböndunum, sem fólk handlék, en það stálinu undir endurfund þeirra. Hann opnaði dvrnar og horfði efganda Ta^ábúmdanTV^af
mirinti á það, er vatn seitlar um 'möl i lækjarfarvegi. En þrátt á hana. Hvorugt mælti orð af vörum. ' * ** °g abuandans Ingvar
Það var sem hægur blær færi um bogagöng og svalir — það var
sem titrandi niðm- eða seitl bærist að eyrum, er bænir fram-
bornar sem hvísl endurvörpuðust frá steinvéggjum og súlum sam-
sem voru a vegum útgérðarinn-
ar Fyrsta boð kom frá Lands-
bankanum 320 þús. Fiskveiði-
sjóður bauð 330 þús. en Björn.
Kristjánsson lögfr. Fiskveiði-
sjóðs bauð 330 þúsund en Björn.
bauð þá fyrír Landsbankann.
340 þús. krónur og var honúrn
sleginn báturinn Fyrir nokkr-
um árum var m.b. Haraldur
seldur á uppboði í Eeykjavík og
var þá boðið hressilega í bátinn.
yfir 800 þúsund krónur.
Laust fyrir klukkan fjögur í
gær renndu margir bíl-
ar i hlaðið á Hliðsnesi á Álfta-
nesi. Margár þeirra sem fylgdu
uppboðshaldaranum milli bát-
anna höfðu nú helzt úr lestinni
en nýir menn komið í þeirra
stað. Virtist svo sem boðið
myndi verða af kappi í jörðina.
Voru boðnar fyrst 100 þús. kr.
og var boðið fyrir hönd fyrri
íyrir hvísl og nið var þetta staður hins kyrra, sanna friðar
friður hinna leitandi, þeirra, sem trúðu.
i Brynjólfssonar, er búið hefur
Hann varpaði af sér Klæðum, hirðuleysislega, kastaði þeim í þar j 34 ár og bætt jörðina og
hrúgu á gólfið. Þau lágu þar og minntu á haug hálf- og alvisinna hús. Einn maður bauð þó á
Hún kraup á kné og leitaði skjóls þar sem skugga bar á aftan. laufa a haustdegi. móti og hækkuðu þeir boð sín
til, en henni leið svo illa, að hún gat ekki beðið — ekki af allrij Bve hirðuleysislegur hann er, hugsaði hún, liann hugsar ekk- um fimm þúsund á víxl. Björn
sál sinni og hjarta, það voru orð án meiningar, sem komu af ert um hvernig litur út í kringum hnn. Hann kann ekki að meta'var þar ekki að bjóða fyrir
vörum hennar, slitrótt, án samhengis, án innileika -— og hún heimili — gerir það að hermannaskála og kannske lítur hann á. Landsbankann og hafði það’
huldi andlitið i höndum sér í örvæntingu sinni. Og þá var það, miS sem gleðikonu.
sem einhver kippti í ermi hennar. Það var kona, lítil kona,
bogin i baki, sem hafði verið að biðjast fyrir einhversstaðar i
Hún sat orðlaus á rúmstokknum og virti hann fyrir sér þar sem
i hann kom nær. Hve ólíkur hann var þeim manni, sem hún til
kvisast að hann hafði ekki ætl-
að sér að bjóða. Fór svo að jörð-
in var slegin Ingvar fyrir 155
þús. krónur og mátti finna áð
„, . . , , , . . , viðstöddum þótti vel fara, að
1 ... . .......... hann fekk jorð sina aftur, en
vi-prid hann hafði selt hana í maí í
skikkju, sem var svo þunn að hun liuldi ekki sterklega vóðva vor Þ- var íbúðarhúsið Nes á
sömu jörð slegið Kára B. Helga
syni fyrir 45 þús. krónur.
nálægð hennar og nú skrönglaðist eins og yfir urð, til hennar, og þessa hafði aðeins séð klæddan einkennisbúningi hershöfðingja
hún minnti hana á dverg, sem hafði hnjástúfana eina til að
ganga á. Jósefinu sneri sér alveg við til þess að geta virt hana'Hann sto3 þarna fyrir framan hana 0g hafði sveipað um sig
betur fyrir sér, þessa undarlegu mannveru, sem var
skikkjuræfli með andlit sitt hulið hettu, nei, það var svart sjal, hansHún leit hann ekkl sem hershöfðingja á þessu andartaki.
sem var vafið um það. Andlitið, horað, með svo djúpt sokknum
augum, að það var í fyrstu eins og að horfa í holar augnatóttir,
nefið hvasst sem fuglsnef, samanbitnar varir, og er þær oþnuð-
ust gat að líta tannlausa góma. Höndin, sem kippt hafði í erm-
ina var sem i'uglskló, hörundið gljáandi og klógult.
„Carmelite-fangelsið," hvíslaði hún. „Þú verftur drottning
Frakklands.“
„Þú — þú ert flökkukonan?"
Augun leiftruðu, það komu blik í þau eins og í augu svart-
þrastar, er hann leitar æti — brauðmola á hrímgaðri jörð.
R. Burroughs
/
1
Brullaupið
Brussel.
Tony og Margrét mæta
TARZAM-
470«
Nú hófst mikill bardagi.l Þjófamir bÖrfhis* hraustlega |
með skotvopnum sínum eh j
*áa brátt að þeir voru ofui - j
Margrét prinsessa verður
fulltrúi Elisabetar Bretadrottn-
ingar, systur sinnar, er Baldvin
Belgíukonungur kvænist Fabi-
olu í riæsta mánuði. Og Tony —
Mr. Armstrong Jones — fer
jmeð konu sinni í hrullaupið.
j Þetta virðist allt hafa vakið
jnokkra undrun og vonbrigði í
j Brússel, þar sem menn væntu
þess, að Alexandra prinsessa
jyrði fulltrúi drottningar. Og
j haft er eftir hirðmanni við
belgisku hirðina, að nú væri sá
vandi á höndum, að ráða fram (
úr hvar Mr. Marmstfong-Jones
og frú hans, prinsessan, eigi að
liðrbófnir og gáfust upp við búa, meðan þáu dveljast í
skömm og niðurlægingu. iBrússel. , ^