Vísir - 26.11.1960, Blaðsíða 7

VlSIR
Laugaxdaginn 20. nóvember 1960
Lozania Prole:
M
[ G Lem C Izvöld
u
22
og festa, en vissulega bar hann einnig vott um, að hann átti
viðkvæmni til. Hann hlaut að hafa orðið hennar var, því að
hann sneri sér við til þess að virða hana fyrir sér. Hún sá, að
augnatillitið var rýhandi, enda var hann þreyttur. Margir sigrar
reyna líka á þol manna.
„Hver eruð þér?“
„Ginni,“ svaraði hún af hógværð og beygði kné, vafði þéttar
run sig skikkjnni og gekk nær.
„Þér hafið vafalaust komið til þess að biðja mig að hlífa lifi
elskhuga yðar, bróður — kannske föður? Engri slikri beiðni verður j
sinnt. Styrjöld er háð og í styrjöldum er ekki unnt að sýna.
miskunn. Þeir, sem lifa koma aftur, — hinir ekki.“ !
,JEg kom ekki til að biðja neins, hershöföingi."
„Hvers vegna eruð þér þá hér?“
Hann stráði þerridufti á bréfið fyrir framan sig Hún veitti'
því athygli, að tillit augna hans var ekki reiðilegt, — og það lék
næstum bros um varir hans. Hann sneri sér við aftur og á þvi
andartaki svifti hún til skikkjunni, svo að nakinn, vel skaptur
líkami hennar kom í ljós og rósin dökkrauða. Hann var þögull
um stund, — hafði ekki augun af andliti hennar. Hún hefði
eins vel getað komið alklædd hugsaði hún, það virtist sem hann
veitti ekki fögrum líkama hennar neina athygli.
„Sveipið aftur um yður skikkjunni," skipaði hann loks.
Hún kraup á kné fyrir framan hann, svo að anganin af rósa-
vatninu, sem hún hafði baðað sig úr, og ilmolíunni, sem hún
hafði borið í hár sitt, bærist að vitum hans. Mærin var forkunn-
ar fögur og tillit augnanna seiðandi, örvandi.
„Heiður sé hinum mikla sigurvegafa,“ sagði hún.
Hann starði á hana án þess að þess sæist vottur, að hún hefði
haft minnstu áhrif á hann.
„Hver hleypti yður inn?“
„Eg kom ein.“
„Hvar er varðmaðurinn?" spurði hann svo, því að hann sá
votta fyrir hiki í augunum fögru. Hann ýtti allt i einu harka-
lega frá sér stólnum og kallaði á varðmanninn, að koma inn.
Hún sneri sér við og sá elskhuga sinn frá kvöldlnu áður standa
i gættinni.
„Hershöfðingi —•“
„Þér hleyptuð þessari stúlku inn?“
„Eg veit ekkert um hana. Eg veit ekkert."
,J»ér sáuð hana — og ef þér sáuð hana ekki eruð þér gagnlaus
sem varðmaður!“
„Varðmannaforingi," kallaði hann.
Annar hermaður kom inn, andlitssvipur hans harðari og á-
kveðnari en hins.
„Hershöfðingi!"
„Leysið þennan mann af verði. Hýðið hann 50 vandarhöggum,
og sé hann enn á lífi, látið hann fá önnur fimmtíu til viðbótar."
Napoleon lokaði dyrunum á eftir þeim, varömanninum kvein-
andi, hinum hörkulegum, þögulum.
„Hann vissi ekkert. Eg sver það. Eg bið yður um, að sýna
honum miskunn. Hann vissi ekki neitt —“
„Strið er stríð. Það væri hyggilegast fyrir yður. að festa yður
það í minni, þvi að ég gæti einnig látið hýða yður.“
„Hershöfðingi, ég bið fyrir friði.“
Hún færði sig ’enn nær og sá betur leiftrandi augnaráð hers-
höfðingjans og gerði sér nú grein fyrir þeirra ógnar orku, sem
í huga hans bjó.
„Eg elska yður.“
Hann hratt henni frá sér, svo að hún lá endilöng í nekt sinni
fyrir fótum hans.
Hún lá þar marin, meidd, kvíðin, skelfd.
„Eg á trúa konu i Parísarborg. Enginn gæti freistað hennar til
þess að bregðast því traustí, sem ég ber til hennar, og samt
reynir þú, arma skækja, að freista min.“
Hún reyndi að rísa upp, en ljóst var, að hún hafði meitt sig i
fallinu. Hann gaf henni gætur. Sá, að hana verkjaði í hand-
legginn. Hann tók litla mynd í gullumgjörð úr barmi sér —
myndina þá, sem Jósefína hafði sent honum. Svo hrifinn var
hann af fegurö hennar, — svo ástfanginn af henni, að hún var
í hans augum eina konan í heiminum, sem var ímynd hinnar
sönnu fegurðar, og þótt þessi unga stúlka væri fögur — miklu
yngri, betur sköpuð, raunverulega miklu fegurri, þá kom hann
ekki auga á það.
„Þessi kona er fögur,“ sagði hann, „hér er hinn sanna fegurð,"
og var i þann veginn að rétta fram myndina, en svo starði hann
á hana eins og hann ætlaði ekki að trúa sínum eigin augum.
Glerið var brotið.
Stúlkan reis á fætur og horfði á hann og sá, að svipur hans
bar ótta vitni, er hann leit upp og horfði á hana rannsakandi
augum. Og þvi lengur sem hún horfði í móti því Ijósara varð
henni hvað honum bjó í hug. Þvi hafði lostið niður í hjarta hans
sem eldingu, aö kona hans kynni að vera honum ótrú — og Ginni
A
KVÖLDVÖKM
— Prófessor, sem frægur var
fyrir þekkingu á bókmenntum,
var sýnt kvikmyndaver. Að
lokum var honum sýnt bún-
ingsherbergi leikara. Á veggn-
um var mynd af Longfellow.
— Á hverjum?
— Henry Wadsworth Long-
fellow. Það er mynd af honum
þarna á veggmnn.
— Á er þetta hann? sagði
leikaririn. — Eg lít bara á
hann þegar eg er að mála mig.
Hrukkurnar á honum eru svo
ágætar að fara eftir.
Það var verið að áefa dauða-
var ekki i vafa um, að hún væri það. Og þótt furöulegt væri atriði og leiðbeinandinn var
vaknaði nú djúp aðdáun á þessum manni í huga hennar. Sigur-
vegari borga, maður, sem hafði látið myrða marga landsmenn
hennar, en samt hafði hann á valdi sínu að freista hennar.
Hann elskaði aöeins eina konu, konu, sem hún nú vissi, að hafði
brugðist trausti hans.
„Eg skal finna hana,“ hugsaði hún, „ég skal finna hana,
leggja hendur mínar að hálsi hennar — og kyrkja hana.“
Svo læddist hún út.
Hún dokaði við stutta stund úti í forstofunni til þess að jafna
sig. Þar lágu vopn í hrúgum og þar voru hermenn, sem biðu
þess, að eitthvert kall kæmi, og vörpuðu teningum sér til dægra-
styttingar. Úr fjarlægð heyrði hún vein hermannsins, sem verið
var að hýða til bana. Hún lagði hendumar yfir eyrun og hrað-
aði sér burt og skeytti engu þótt skikkjan sviftist til og allir
fengi séð nekt hennar.
Þessi mikli hershöfðingi elskaði aðeins eina konu. Einhvern
tíma skal ég, Ginni, finna þessa konu, sagði hún við sjálfa sig,
minnug þess að franskur hermaður hafði dáið hennar vegna, er
hún heyndi að hefna harma samborgara sinna. En hvað sem
gerðist mátti það aldrei ske, að hún yrði ástfangin í Napoleon.
„Eg skal finna hana,“ heitstrengdi hún.
Jósefína bjó við, algert áhyggjuleysi í París. Barras var henni
góður. Skipti svo sem nokkru, þótt þvaðrað væri um daður
hennar? Napoleon var langt í burtu og hann skrifaöi næstum
daglega (stundum fannst henni, að sér væri skylt að lesa bréf
ekki ánægður með leikarann.
— Svona nú! sagði hann. —•
Þér verðið að leggja meira líf
inn i þetta dauða-atriði.
¥■
— Hvernig stendur á að þér
komið of seint í dag? spurði
húsbóndinn afgreiðslumanninn.
— Eg svaf yfir mig, svaraði
afgreiðslumaðurinn.
—Á? Sofið þér líka heima?
sagði húsbóndinn.
*
Konan: — Hvernig dettur
þér í hug að koma heim á þess-
um tíma?
Maðurinn: — Æ, þetta er á-
gætt, elskan. Eg bara flýtti mér
heim af því að eg hélt þér
leiddist. En nú sé eg að hún
tvíburasystir þín er hjá þér.
★
Stjórnandi verzlunarinnar.
— Eg get ekkert gert við hann
. . * . , . . , .. ,. . .. ... (Jónas. Eg hefi sett hann í þrjár
hans). Astnðuþungi var í brefum hans og hann for fogrum og t , , .
* .. , . , deildir og hann mokir állan
morgum orðum um hina miklu ast sma — og peim var skemmt
stundum Jósefínu og Louise, yfir ástarjátningum hans.
Vor og sumar í París — hvað gat verið unaðslegra. Það var
gott blátt áfram yndislegt að lifa.
Eigandi verzlunarinnar: —-
; Setjið hann í náttfatadeildina.
Á kvöldin var sem allt lagaði til ævintýra — og eitt kvöldið
er ævintýraþrá greip þær, klæddust þær sem sölustúlkur, hún og
Louise, og leiddust eftir gangstéttum latneska hverfisins. Margir
gáfu þeim hýrt auga, gáfu þeim bendingar, og kölluðu til þeirra.
Og Louise gerði sig líklega til þess að fara með einum, en lagði
svo hlæjandi á flótta, er hann kyssti hana.
Þær fóru inn í matstofu og fengu sér heitt súkkulaði og er
þær sátu þar komu tveir hnálegir, ungir menn, settust hjá þeim
og fóru að spjalla við þær.
R. Burroughs
— TARZAW —
4710
‘’SZING A\» 5AC>C ACONITEACT"TOS:SETT
CONCUJÞEf’’, "ANI7 l'LU SES THAT VOU
GET A NICS BONUS--''
if
Komið með samning til
baka, sagði Dorsett og ég ur leikur, hrey A im úi
mun sjá um að þið félagar úr , ér. Dorsett r rfði hann!
'; 3 7EAL!'AI7AA'-. STONE
K': TME
SÁGPSP IN T SSTl.
"HOWGENEeOvÆv” A7AA SAeCASTICAulM SuAvES GET
A PCW TAL.TKV ^QLLAIZS— AN7 /OU STANI7 TO MAICE MILLlONS!7
■y. j__j ’Hvhat 70 vou m •:..-"
fáið ríkuíega umb'in. Sterl-j undrandi. Hvað áttu við?
um nokkra vesæla dollara
• f . er an- i igt af en græða sjálfur milljónir.
ætla okkur þrælun-, Jjj _ '
jFestið á hann spjald með þess-
,um orðum; Náttföt okkar eru
jsvo forláta góð að jafnvel sölu-
jmaður þeirra getur ekld haldið
sér vakandi.
¥■ H
Afgreiðslumaður við við-
skiptavin: — Nei, frú, við höf«
um ekki haft hana lengi.
Kaupmaður (grípur fram í
reiðilega): — Jú, við höfum nóg
I af því — niðri í kjallara —
alveg nægilegt.
Frúin fór að skellihlægja um
jleið og hún gekk út.
Kaupmaðurinn: — Hvað
sagði hún við þig?
Afgreiðslumaðurinn: — Hún
var að tala um að það hefði ekki
rignt lengi.
★
— Hvers vegna viltu heldur
fá kvænta menn til að vinna
fyrir þig — heldur en ókvænta,
spurði hinn forvitni vinur.
— Ja, það er nú svoleiðis,
sagði vinnuveitandinn, — að
kvæntum mönnum bregður ekki
eins við það ef eg æpi að þeim.
★
ítali, Giuseppe Statúto að
nafni, hringdi í afskaplegri æs-
ingu til lögreglunnar og bað
hana að leita konu sinriar —•
hún væri móðir 9 barna. Lög-
reTlan fann hana á fæðingar-
heimili, með 10. Statútóinn hjá
CPf