Vísir - 08.05.1961, Page 10

5». •
mw’pýi+'tfa m'ni
•KV'1-;. 4:".
wrf’.”"1" >»m*
Vf SIR
'■■■■■:■■■ i“'
Hún hristi höfuðið þreytuiega. — Hvert eigum við að fara?
— Það er kofi héma skammt frá, og engum dettur í hug að
leita að þér þar. Gættu að fótunum á þér. Það er mýrlent hérna
og fullt af dýjum, sem ekki er gott að sjá í myrkinu.
Þau héldu áfram í myrkinu þegjandi, og eftir nokkra stund
komu þau að húsi sem var einna líkast skúr. Það leit út fyrir að
það hefði verið notað sem hlaða einhverntíma. Hurðin var í hálfa
gátt, og svo að sjá sem umrenningar hefðu hafst við þarna ný-
lega. Þegar þau komu inn tók Archie vasaljós og lýsti kring-
um sig.
—Þú getur lagst þarna, sagði hann. Eg ætla að liggja hérna
við dyrnar. Og mundu að ég sef mjög laust — að þú vitir það.
Heima hjá Aston hafði hvarf Erics vakið undrun og ótta.
Hann hafði sagt að hann ætlaði að ganga stipdarkorn. En það
hafði komiö fyrir áður að hann kom ekki heim fyrr en" undir
morgun. Og það var ekki fyrr en -morguninn eftir, er það sást að
hann hafði alls ekki komið í rúmið sitt, sem foreldrar hans fóru
að ókyrrast.
Hvernig stóð á þessu? Hann hafði sýnst miklu rólegri í gær
en hann hafði verið lengi áður, og ekkert benti til þess að honum
væri eitthvað óvenjulegt' í hug. Thomas Aston símaði til ýmsra
vina hans til að spyrja hvort þeir hefðu verið með honum. En
enginn gat sagt honum neinar fréttir.
Hobson hafði aldrei þessu vant alveg tapað sér. Hann vissi
auðvitað ekki neitt, en það gat hugsast að hvai’f Erics stæði í
einhverju: sambahdi við dularfullu hringinguna, sem Eric átti
von á frá einhverri stúlku, sem kallaði sig Molly. Hinsvegar hafði
Eric beðið hann um að þegja yfir þessu — svo að hann var í
vanda. Hann hafði lofað að þegja. Drengskaparorð.
Brytinn afréð að þegja yfir því sem hann vissi, þangað til á
morgun. Hver veit nema rættist úr þessu.
Ekert vildi Thomas P. Aston forðast fremur en hneykslismál.
Ef hann sneri sér til lögreglunnar mundi nafnið Aston eflaust
sjást með stói-um stöfum á forsíðum allra blaðanna. Og þetta
gat haft ýms óþægindi í för með sér. En hinsvegar — gat hann
tekið á sig ábyrgðina sem því var samfara að þegja um málið?
Hann spurði bæði sjálfan sig og konuna sína um þetta aftur og
aftur, án þess að koma sér niður á svarinu. Prú Aston var ekki
mönnum sinnandi og angistin óx með hverjum tímanum sém leiö.
— Hann getur ekki hafa gert neitt? sagði hún aftur og aítur.
— Heldúrðu að þetta geti verið eitthvað í sambahdi við stúlkuna?
Aston starði á hana. — Þama sagðirðu nokkuð!
Hann flýtti sér í símann og bað um hraðsamtaí við yfiriækn-
irinn á Bradbury. En þetta gerðist fimm timum áður en Jtudy
kom til sögunnar þar, og yfirlæknirinn svaraði að ungfrú Day
liði ágætlega. — Eg sé hana hérna út um gluggann, sagði hann.
— Hún situr hérna úti í legustól.
— Og — og þér munuð ekki hafa séð son mihn þarna út frá?
— Nei. Og ég mundi hafa frétt ef hann hefðh komið hingað.
— Þakka yður fyrir. Þér skuluð hafa stúlkuná þarna þángað
til ég læt yður vita. ?•*■•'■• V’1'--* 'r
Aston sleit sambandinu og varp öndinni.
Skönimu siðar var dyrabjöllunni hdingt og brytinn visaði
Nancy Ferguson inn.
— Hvar er Eric spurði hún strax. — Eg hef vetið að síma til
hans hingað og í skrifstofuna bæði í gær og í dag, en hann er
aldrei við. Ætli hann vilji ekki tala við mig, eða. .■.
— — Eric fór út í gærkvöldi, sagði Aston dauflegá. Hann
ætlaöi í stutta göngu, en við höfum ekki séð hann síðan — og
nú er liðinn nærri því sólarhringur siðan.
— En — en' hafið þið ekki látið auglýsa eftir honun)?
— Nei, sagði Aston ákveðinn. — Eg vil ekki hafa af nemum
hneykslum að segja — e f hjá því verður komist. En hvers vegna
að halda það versta? Við vitum ekkert hvernig i þessu liggur.
Hann getur hafa farið upp í sveit eða annað, til þess að....
— Bíllinn hans stendur í skýlinu, sagði frú Aston.
— Mér finnst hann hefði getað látið vita af því, sagði Nancy
súr. — Mér finnst þetta háttalag meir en einkennilegt.
— Vertu róleg, sagði Aston. — Við hefðum verið látin vita ef
eitthvað alvarlegt hefði komið fyrir hann. Hann kemur bráð-
Mánudaginn 8- mai-JSfll
★ J. RARNALL:
ti(
ISTANBUL
13
náttúrufegurðinni að hún hafði ekki tekið eftir dimmu skugg-
unum, sem hreyfðust milli trjánna. Þeir færðust nær henni, hægt
og bítandi — liðu hljóðlaust að steingarðinum sem hún sat á.
Allt í einu var þrifið til hennar sterkum höndum, og um leiö
var hrjúfri hendi tekið fyrir munninn á henni til að kæfa neyð-
arópið, sem hún reyndi að gefa frá sér.
Henni var lyft, hálf meðvitundarlausri, niðri af garðinum og
út í bíl, sem beið á veginum. Bíllinn rann af stað á fleygiferð.
Tveir menn sátu sinn á hvora hlið hennar og héldu henni íastri.
Nú þekkti hún aftur þennan bíl, og það fór hrollur um hana.
Og nú fyrst skildi hún hvað var að.gerast.
Það var Rudy og bófar hans sem höfðu rænt henni! Hún
vissi ekki hvers vegna, en hana grunaði óljóst að það stæði í ein-
hverju sambandi við Eric. Og einmitt það skelfdi liana meir en
nokkuð annað. Hugur hennar var eins og brimsjór. Hvað ætlaöist
Rudy fyrir með þessu? Hún átti ekkert vantalað við hann — hún
hafði ekki sagt nokkrum manni frá aðförum hans við hana á
veginum kvöldið góða, þegar hann í bræði hafði hrint henni
út úr bilnum og skilið hana eftir á veginum í öngþveiti. Síðan
hafði hún ekki séð hann.
Rudy ók áfram á fleygiferð, eins og hann var vanur, en hún
yar að reyna að velta fyrir sér hvað hefði gerst og hvað gæti
legið bak við þetta. Það var ómögulegt að glska á hvað Rudy
ætlaðist fyrir, en hún þekkti hann nógu vel til þess að vita aö
hann vílaði aldrei fyrir sér ef hani) tók eitthvað í sig.
Hún hafði fyrst haldið að þau væru á leið til London, en brátt
sá hún að svo var ekki. Eftir að þau höfðu ekið gegnum lítinn
bæ, nam bíllinn staðar á hliðarvegi.
— Takið þið bitilinn úr kjaftinum á henni, sagði Rudy um
leið og hánn opnaði dyrnar og fór út úr bílnum. — Og svo getið
þið hleypt henni út.
Hálfri mínútu síðar stóð hún andspænis honum, skjálfandi.
Hún varð að styðja sig við billnn til að detta ekki.
— Hvers vegna ertu svona hrædd? sagði hann storkandi. —
Engum dettur í hug að gera þér mein. Þegar málið hefur verið
afgreitt sleppum við þér aftur, og sjálfrar þín vegna vona ég
að þú hagir þér skynsamlega. Og að þú kunnir framvegis að
halda kjafti um sitt af hverju — eins og þú hefur gert hingað til.
Hann gekk nokkur skref frá bílnum og bénti einum lagsbróður
sínum til sín.
— Archie, sagði hann, — Héðan í frá ber þú ábyrgð á henni.
Hverju einustu mínútu, þangað til við erum tilbúnir að sleppa
henni aftur. Ef allt fer samkv.æmt áætlun verður þetta varla
meira en sólarhringur.
Archie lofaði að gæta fangans vel, og Rudy sneri sér að Jill.
— Nú verður þú hjá Arcliie. Þú þarft ekki að vera hrædd við
hann — svo framarlega sem þú hagar þér skikkanlega. Og svo
skaltu varast að brjóta heilann um of og spyrja of mikið — því
þú færð ekkert að vita hvort sem er. Ef allt gengur vel færð
þú að komast fljótt til Bradbury aftur. Eg læt þig um að gera
grein fyrir hvers vegna þú hafir horfið. Þú lætur þér detta eitt-
hvað í hug. En varaðu þig á að kjafta frá, telpa mín! Þú veist
að ég er vanur að standa við hótanir mínar.
Rudy settist inn í bílinn aftur, en Jill og Archie stóðu eftir
við veginn. Eftir nokkrar sekúndur voru rauðu bakljósin horfin
í myrkrinu.
— Jæja, sagði Archie, — nú göngum við spölkorn um þennan
stíg. Eg vona að þú reynir ekki að komast undan.
* *■> 4rT«4 OV4 O !■> tXé *■> «.
R. Burroughs
IN A MATTEK OF MINUTES.
SEFORE A STUNNE7 AU7IENCS,
AZPO, THE FLESH-EATES,
CONSUMEP ITS VICTIMS!
—TARZAM—
3797
rí»að liðu nokkra mínútur
en þá heyrðist ekki lengui'
\ í mönnunum. Plantan Arbo
hafði gleypt þá báða. Þetta
er alltof hræðilegt, sagði dr.
Bates, jafnvel fyrir þá. —
Ó, nei, sagði Tarzan, þetta
"NO'KEFLECTEP’
TAKZAN.VEKHAi'S
THEIKSWASAN
IKONICFATE—
5UTITWAS •
WELL 7ESEKVEF/
i2-l4-;ti7
var undarlegt, en þeir áttu
það skilið báðir.

4
KVÖLDVÖKUNNI
11 -. = = s. S iiÍMbUUÉUMH
Rachmaninoff sagði þessa
sögu frá æsku sinni:
— Þegar eg var mjög lítill
drengur lék eg einu sinni við
móttöku hjá rússneskum greifa
og þar sem eg var aðeins 7 ára
fannst mér eg komast vel út úr
Kreutzersónötu Beethovens.
En Kreutzer-sónatan hefir
nokkrar langar og áhrifamiklar
þagnir, eins og þér vitið. Það
var í einni þögninni að kona
greifans, sem var móðurleg,
gömul kona, hallaði sér áfram,
klappaði mér á öxlina og sagði:
— Spilaðu eitthvað fyrir okk-
ur, sem þú kannt, góði minn.
Henry Clay stjórnmálaskör-
ungur á fyrstu árum Banda-
ríkjanna vantaðinu einu sinni
peninga og fór til Riggs-
bankans og bað um lán upp á
250 dali og ætlaði hann sjálfur
að skrifa undir lánið. Honum
var sagt að þó að hann hefði
fullt lánstraust væri það ófrá-
víkjanleg regla bankans að hafa
ábyrgðarmann eða ábeking.
Hinn mikli stjórnmálamaður
náði þá í Daniel Webster og bað
hann að vera ábyrgðarmann.
— Með ánægju, sagði Daníel
Webster.' — En mig vantar
sjálfan peninga. Ættum við þá
ekki að taka lán upp á 500 dali
bg skipta því?
Þetta gerðu þeir og víxillinn
er enn ógreiddur i Riggsbank-
anum. .
■ H- Öldungadeildarmaðurinn
virðist hafa gott álit á sér.
tvt-c Já, hann er ekki beint
montinn. En þegar hann átti
afmæli seinast, sendi hann for-
eldrum sínum heillaskeyti.
'' ★ '
Billy Sunday var að halda
ræðu og vantrúaður maður í
hópnúm spurði hann:
— Hver var kona Kains?
Prédikarinn svaraði í fullri
alvöru:
— Eg virði hvern þann mann,
sem leitar sannleikans. En eg
kem með varnaðarorð til þessa
spyrjanda: Varaðu þig á að tapa
ekki af sáluhjálpinni með því
að spyrja of mikið um annarra
manna konur.
★
Robert Lee hershöfðingi rakst
einu sinni á dr. Cutting her-
lækni, sem var bæði fallegur
maður og velbúinn, þar »sem
hann var mjög ánægður með
sjálfan sig að laga hálsbindi
sitt fyrir framan spegil.
— Cutting, sagði hershöfð-
inginn. — Þú hlýtur að vera
hamingjusamasti maður í sköp-
unarverkinu. Þú ert ástfanginn
af sjálfum þér og hefir ekki
nokkurn meðbiðil á jarðax--
kringlunni.
★
Kennarinn; — Hvort er fjær
okkur, tunglið eða Kína?
Haraldur: — Kína.
Kennarinn: •— Hvers vegna
heldur þú það?
Haraldur: — Af því að við
getum séð tunglið á hverri nóttu
þegar bjart er, en við getum
ekki séð Kína.