Vísir - 27.05.1961, Blaðsíða 10

10
VÍSIB
Laugardaginn 27. maí 19f>l
★ J. HARNALL:
•>
27
' ■■■■! 'l ...
SLODIN
1STANBUL =
Hvernig gat hún gefið skýringu þegar hún mátti hvorki skrifa
honum né síma til hans. Þá átti hún á hættu að Hacker mundi
snuðra upp hvar hún héldi sig.
Þegar flugvélin lenti í Ankara var það litil og rauðeygð ung
stúlka sem kom út og stefndi beint að útgönguhliðinu. Farangrin-
um hennar ’nafði verið ekið inn í afgreiðsluna, en handtöskuna
hélt hún dauðahaldi í. Þar var leyndarmálið, sem var henni meira
virði en allt annað.
Um sama leyti sem flugvélin frá Istanbul lenti í Ankara, kom
runalegu ferðaáætluninni, en ákvörðunin um það tekin í skyndi.
Frú Pringle hafði kvartað undan því við gistivini sína að systur-
sonur hennar, Peter Blount, hefði tekið upp á því, að strjúka
til Istanbul rétt áður en hún kom til Róm. Og þá hafði frú
Clinton sagt: — En því þá ekki að skreppa þangað og hitta hann.
Og frú Pringle hafði sagt: — Já, því ekki það?
Og kvo var þetta afráðið mál.
Frú Pringle' og Jill áttu að skipta um flugvél þarna í Ankara,
og það var hrein tilviljun að þær komu auga á tyrknesku stúlk-
una, sem sat úti í horni í biðsalnum, með þrútna hvarma eftir
grátinn. Frú Pringle og Jill námu staðar og báðum datt það
sama í hug: Þessi veslings stúlka þarna er því likust og hún
væri að hugsa um að fyrirfara sér. Hver veit nema þær gætu
gert henni eitthvað til huggunar.
Frú Pringle var ekkert að tvínóna, en vatt sér að henni.
— Afsakið þér — ekki munuð þér tala ensku, væna mín?
spurði hún, hispurslaust eins og hennar var vandi.
Ezra leit upp.
— Jú, það geri ég, sagði hún og horföi dálítið hissa á gráhærðu
konuna með vingjarnlegu augun.
— Mér sýnist liggja hálfilla á yður, væna mín, hélt frú Pringle
> áfram. Og það er 'enginn vandr&ö' sjá að þér hafið veriö að
gráta. Það má vitanlega segja að það komi mér ekki við, en ég
vona að þér takið mér það ekki illa upp þó ég spyrji yður hvort
ég gæti ekki gert yður einhvern greiða.... ?
Ezra hristi höfuðið.
— Það var leiðinlegt, sagði frú Pringle. En hún sýndi ekki
neitt snið á sér til að fara frá Ezru. Hún vissi af langri reynslu
að það er hægt að hjálpa fólki meö margvíslegu móti. Ein að-
ferðin er sú að beina hug viðkomandi manneskju frá áhyggju-
efninu sem lá þyngst á honum eða henni — hvort það nú var
hjónaskilnaður, ástarharmar eða önnur vonbrigði.
— Komið þér í sömu flugvél og við? spurði hún. — Eg man
ekki til að ég sæi yður þar.
— Eg kom í flugvélinni frá Istanbul.
— Já, einmitt það. Istanbul. Og við erum að fara þangað —
þessi unga stúlka og ég. Eruð þér kannske kunnug í Istanbul?
— Eg hef átt heima þar nærri alla mína æfi, svaraði Ezra og
horfði með furðusvip á þær á víxl. Hún vissi ekki hvað hún átti
halda um þessar ensku dömur, sem virtust svo vingjarnlegar —
nærri því grunsamlega vingjarnlegar.
— Þá getið þér vafalaust gert okkur greiða, sagði frú Pringle
með ákefð. — Við höfum aldrei komið þangað, en það vill svo
til að ég á systurson þar — órabelg, sem maður veit aldrei upp
eða niður á. Það er hann sem við ætlum að heimsækja, en þegar
við komum þangað liggja kannske boð frá honum um að hann
sé farinn til Damaskus — og þá væri vissara að vita eitthvað
um borgina, þannig að við stæðum ekki uppi eins og þvörur.
— Eg skal leiðbeina ykkur ef ég get, sagði Ezra.
— Það var ágætt. Þá gættum við kannske komið inn í veitinga-
salinn og talað saman þar. Ef þér hafið tíma til þess.
Ezra kinkaði kolli og kæfði niðri í sér stunu. Víst hafði hún
tíma til þess — allt of góðan tíma til þess.
— Ef þér hafið^verið með Bretum í Istanbul, hélt frú Pringle
áfram, er þær voru sestar, þá hafið þér kannske heyrt getið um
hann systurson minn. Hann heitir Peter Blount.
Nú fékk Ezra ákafan hjartslátt. Þarna kom kannske tækifærið
sem hún hafði leitað árangurslaust að.
— Já, ég þekki hann vel, sagði Ezra.
— Gerið þér það? En hvað þetta var skrítin tilviljun! Þá
getið þér kannske sagt mér hvort hann muni vera í Istanbul enn?
— Hann var þar að minnsta kosti þegar ég fór, svaraði Ezra
og nú létti heldur betur yfir henni.
— Sjáum til, nú er svipurinn á yður orðinn glaðlegri, sagði
frú Pringle og datt í hug að kannske væri það tilhugsunin um
Peter, sem hefði valdið þessari snöggu breytingu.
— Þér spurðuð mig áðan hvort þér gætuð orðið mér að nokkru
liði, sagði Ezra. — Og þegar ég hugsa mig um betur, sé ég að
þér getið það i rauninni....
Svo sagði hún frú Pringle og Jill sögu sína i sem stytstu máli
— en auðvitað ekki alla söguna. Hún minntist ekki einu orði á
Eric og tilfinningar sínar í hans garð. Það nægði að hún segði,
að hún og Peter Blount hefðu unnið hjá sama fyrirtækinu, og
að hún hefði af misgáningi í fórum sínum ávísanahefti frá
firmanu, og þaö hefði valdið sér mikilli kvöl, því að hún gæti
af vissum ástæðum ekki skrifað firmanu.
— Það er hægast að bæta úr því, sagði frú Pringle. — Er það
ekki, Jill. Við getum tekið það að okkur.
— En svo er þaö eitt enn, sagði Ezra og leit bænaraugum á
gömlu konuna. — Þið megiö ekki minnast á þetta við nokkurn
mann — nema hr. Blount. Og umslagið með ávísanaheftinu verð-
ur að afhendast honum sjálfum, og án þess að nokkur sjái. Viljið
þið lofa mér því? Ykkur þykir þetta líklega kynlegt, en ég get
því miður ekki gefið ykkur neina skýringu á því núna — en þið
fáið hana vafalaust í Istanbul....
Ezra hugsaði sig um dálitla stund og hélt svo áfram: — Og
þegar þér afhendið ávísanaheftið megið þér ekki láta nokkra
mannsekju vita að það hafi verið hérna í Ankara sem þér hittuð
sendandann. Þér getið sagt að það hafi verið — í Aþenu, til
dæmis.
Frú Pringle hió. — Þetta er afar dularfult, það verð ég að segja.
Og ef ég vissi ekki að Peter er samvizkusemin sjálf, mundi ég
aldrei hafa tekið þetta að mér. En yður er óhætt að treysta mér
önnur flugvél þangað. Hún kom frá Aþenu, og meðal farþeg-
anna sem komu út voru frú Pringle og Jill Day.
Þetta hliðarhopp til Tyrklands hafði ekki verið afráðið í upp-
— ég skal haga mér alveg eins og þér hafið beðið um.
Þegar kom til Istanbul óku frú Pringle og Jill beina leið til
gisthússins, sem þeim hafði verið tryggt herbergi í. Og þegar
þær höfðu tekiö upp farangur sinn hringdi frú Pringle til ár-
mannsins og baö hann um að ná sambandi við Peter Blount, í
firmanum Thomas P. Aston.
Jill hafði ekki gert sér grein fyrir því áður hvaða firma það
var sem Blount vann hjá, og þegar hún heyrði nafnið hrökk
hún við. Það vakti hjá henni endurminningar — minningar sem
henni voru sárar enn. En henni datt ekki í hug að þetta firma
í Istanbul væri á nokkurn hátt Eric viðkomandi. Nafnið Aston
var ekki sjaldgæft.
Þess varð ekki langt aö biða aö frú Pringle hefði náð sam-
bandi við systurson sinn í simanum.
R. Burroughs - T A RZ \ M - 3812
DlHr. hv I’nlt’ii f>r.t'ire .^yrH.ole. j-ir.
"IONLY SAW CAK.OL, CLVfE'S V;.ON
TIVO INMOC5NT OCCASIONS--" TJM glESAN.
"THE FIKST TIANE WAS WHEN I
ACCEPTEPA 7INWEK INVITATION
AT THE f’HIPFS'HOME—'" uM-
Fli II | “I ACTE7 f’gOf’EKLV AN7 TOLITELV, AS THE
SITUATIOKI [7EWANrEI7— SUT GLYPE A7PIAKENTLY
F’IC’N'TSEE IT THAT WAV..."^
illK.
VanSuOn
JohjI
CílASPO
Nú, hvað annað hefur i
komið fyrir þig ’ síðan þið |
lögðuð af stað? Segðu mér
frá því. Það var eitt sinn að
Clyde var að hreinsa riffil-
inn sinn að skot hljóp úr
honum og kúlan straukst við
hárið á höfði mér.
Hans Albers sagði þessa sögu
í Berlín 1930.
Albert stóð þá á tindi frægð-
ar sinnar, hafði nýlega leikið
Lilon í leikriti Molnars og hafði
unnið mikla sigra. Þetta var ef
til vill bezta hlutverk hans og
miklar sögur gengu um það
hversu mikil laun hann fengí.
Albers hafði nýlega verið í
Hamborg þar sem hannn var
fæddur og hitti þar gamlan
kennara sinn, sem hann hafði
ekki séð frá því hann fór úr
skóla.
Kennarinn mundi vel eftir
honum og spurði hann hvert
starf hans væri.
— Eg er leikari, sagði Albers.
— Þá er vonandi að þú hafir
nóg að bíta og brenna, sagði
kennarinn.
★
— Eg mun áfrýja máli þínu
til hæstaréttar, sagði lögfræð-
ingurinn við skjólstæðing sinn,
en notaðu nú samt tækifærið
og flýðu.
★
72ja ára gamall Parísarbúi
hefir fengið leyfi til að skipta
um nafn. Hann kvartaði um að
gert væri gys að nafni sínu í
höfuðborg Frakkl. Hann hét
nefnilega Aimelafillc, sem þýð-
ir: sá sem elskar stúlkuna.
Ekki fylgir það sögunni hvaða
nafn hann ætli að taka upp.
*
Það hafði verið fótboltaleikur
milli Glasgow og Edinborgar.
Glasgow sigraði og svo hélt far-
arstjórinn dálitla ræðu. Og þeg-
ar því var lokið sagði hann: —
Og nú fáum við okkur dálitla
hressingu. Það eigið þið skilið,
piltar. Allir piltarnir horfðu á
hann eftirvæntingarfullir. Far-
arstjórinn kallaði síðan á þjón-
inn: — Jón, sagði hann, — opn-
aðu alla gluggana upp á gátt!
Bergmál —
Framhald af 6. síðu.
víö hliðina á kornrækt og fræ-
rækt á Hvolsvelli, — og svo jafn-
framt á næsta leiti undirbúningur
landbúnaðarráðuneytisins til stofn
unar annarrar heymjölsverk-
smiðju, sennilega í Gunnarsholti".
Mikil áform.
1 stað þess, að áður var um
mikla drauma að ræða, eru nú
komin til sögunnar mikil áform,
og takist vel og verði svo áfram
haldið, mun stórkostlega draga úr
innflutningi fóðurkorns á kom-
andi tímum og við það sparast
mikill gjaldeyrir. Um gildi þess,
að þjóðin geti einnig á þessu sviði
búið að sínu, hagnýtt sér hetur
gæði landsins, mætti skrifa langt
mál. Allt er þetta stórkostlega
mikilvægt þjóðhagslega, því að
hér er verið að reisa nýja, styrka
stoð, til aukins öryggis þjóðar-
búinu og aukinnar fjölbreytni og
velmegunar í íslenzkum landbún-
aði. — A. Th.