Vísir - 14.10.1961, Qupperneq 10

10
Laugardagur 14. október 196.1
THE CAVE-MEN KOARIEP’ IN
ASSENT ANP TKANSFEKKEC7
THE SIKU'S LIMP FOK.Vi TO
THE ALTAK.
A LUST FOK E5LO07 C0NSUME7 THE HISH
FKIEST. *ANF NOW VVALA1/ HE EKCLAIMEF.
*SHE ALSO MLST FIE/
\ <ltofaUrt
\ jíflííj ,J3*I
n cw«o
V tS I R
8IVIASAGA DAGSHiMS
H. HARRIS
SIVIASAGA DAGSINS
STÚLKAN, SEM ÆPT!
SMASAGA DAGSINS SMASAGA DAGSIIMS
Unga stúlkan í lestinni horfði
stöðugt á mig. f hvert skipti,
sem eg leit upp úr blaðinu,
mættust augu okkar.
Hún var dökkhærð með sítt
hár, sem náði niður á axlir,
augun voru stór og dökk og
varirnar huldar með þykku lagi
af varalit.
Hvað var það sem vakti á-
huga hennar á mér? Eg er
hvorki fríður né sérlega vel
vaxinr,. Það voru ef til vill föt-
in. Já, þau hlutu að vera ástæð-
an. Eg var nefnilega á heim-
leið úr brúðkaupsveizlu. Eg
var mjög vel klæddur. Eg' leit
út eins og eg væri klipptur út
úr tízkublaði. Þar við bættist,
að eg var með mjög dýran vind-
il, sem brúðguminn hafði gefið,
mér. Jú, eg leit bara þokkalega
út.
— Afsakið, sagði unga stúlk-
an skyndilega. — Lestin stanz-
ar ekki fyrr en í Mickleham,
eða hvað? Einhvern veginn var
eg sannfærður um, að hún segði
þetta bara til þess að koma af
stað samræðum, svo að eg svar-
aði: — Nei, en við hljótum að
koma þangað rétt strax.
"\ — Farið þér úr í Mickleham,“
spurði hún. — Nei. Spurning
hennar kom mér mjög á óvart.
Hún brosti, en það var ekki
fallegt bros, einskonar ögrimar-
bros, svolítið biturt ef til vill.
Hún sagði: — Það var leiðin-
legt„ annars hefði eg getað tal-
að lengur við yður á stöðinni.
— Talað við mig, sagði eg,
hvað eigið þér við? Augun
dökku skoðuðu mig frá hvirfli
til ilja, dvöldu augnablik við
fötin mín og litu síðan á vindil-
inn. Skyndilega leið mér óþægi-
lega. Eg var ekki hræddur,
þetta kom bara einhvernveginn
illa við mig.
Þetta var auðvitað heimsku-
legt af mér, hvað gæti svo sem
gerzt? Að vísu vorum við ein
í klefanum, en fyrir utan var
gangurinn, og við hann voru
aðrir klefar, þar sem fleira
fólk hlaut að vera. Eg leit út
á ganginn í gegnum glerrúðuna.
— Mig vantar peninga, sagði
unga stúlkan eins hæglátlega og
hún hefði verið að ræða um
veðrið. — Það hafa nú flestir
sömu sögu að segja, svaraði eg
og reyndi að hlæja.
Stúlkan hló ekki.
— Móðir mín, sem er ekkja
og litli bróðir minn eru bæði
veik, sagði hún, og sagði það
eins og það væri allt mér að
kehna. — Þau verða borin út
alveg á næstunni, ef ég get ekki
krælt í nokkur hundruð krón-
ur, hélt hún áfram.
Þetta gat auðvitað verið al-
veg rétt, en mér datt ekki í
hug að trúa henni. Þetta var
greinilega leikaraskapur. Ég
braut heilann um hvað hún
hefði oft leikið þehnan sama
hluti. Ef þér hafið ekkert á
móti því, þá vildi ég gjarna fá
að lesa blaðið mitt í friði.
Hún brosti. — En ef ég byrj-
aði að æpa og héldi því fram,
að þér hefðuð ráðizt á mig?
Þetta var eins og vondur
draumur. Ég hafði heyrt, að
slíkt hefði komið fyrir aðra,
en mér hafði aldrei dottið í
þér, ég þarf ekki annað en að
rugla hárinu og aflaga fötin.
Án þess að hafa hugmynd um
hvað ég ætti að segja, horfði ég
á hana losa um hárið og setja
það fyrir andlitið. Hún dró blúss
una niður fyrir aðra öxlina,
svo að skein í bert holdið. Ég
stóð upp og sagði heldur hastur:
— Yður dreymir þó ekki um,
að þér komizt upp með þetta?
Ég lagði hendina á hurðarhún-
inn. — Allt í lagi, hlaupið bara
eftir hjálp, en á sama andar-
taki og þér opnið hurðina, æpi
ég. Það kemur áreiðanlega ein-
hver strax mér til hjálpar, sá
hinn sami mun sjá yður fara út
úr klefanum og þér verðið
stöðvaður. Hvað ætlið þér þá
að segja? Ef til vill slær ein-
hver skapstór náungi yður í
gólfið. Munið, að samúðin er
alltaf stúlkunnar megin.
— Ég held ég hætti á það,
svaraði ég. Nú var spurningin
bara um það hvort okkar væri
viljasterkara. Ég var viss um,
að hún myndi æpa — ekki
vegna þess að það gagnaði henni
mikið, heldur af því, að ég
hug, að það gseti komið fyrir hafði reynzt henni ofjarl með
mig. Ég sagði: — Þá stæði full- því að borga ekki. Hún mundi
yrðing gegn fullyrðingu. — | þá að minnsta kosti fá einhvers-
leik — og sloppið með það. Ég
tók vindilinn frá vörunum og
sagði: — Mér þykir leitt að
heyra, hvernig er ástatt fyrir
fjölskyldu yðar, en ég get því
miður ekki hjálpað yður. Hún
beit í vörina og sagði: — Hvað
getið þér þá látið mig fá mikla
peninga?
— Heyrið þér nú, þér fáið
enga peninga hjá mér, ég er
ekki meðlimur í neinu góðgerða
félagi, sem annast um slíka
Það er rétt, og ef til vill mund- konar sárabætur með því að
uð þér sleppa vegna þess að æpa. Um leið og ég opnaði
vafinn væri yður í )vil, en hins- hurðina, skaut upp manni, hvað
vegar mundi þetta vera heldur an veit ég ekki, ef til vill var
óþægileg auglýsing. Viðskipta- hann á leið á salernið.
vinir yðar og kunningjar mundu Ég veit ekki hvort hann
mikið hugsa um það, hvort þér heyrði hana æpa, en þarna stóð
væruð ef til vill þessháttar , hann og leit af mér á hana og
maður. Enginn reykur án elds,1 af henni og á mig. — Hann réð-
eins og sagt er. — Ég yrði að , ist á mig? sagði unga stúlkan.
sætta mig við það. — En vilduð — Þetta er ekki rétt. Hún hót-
þér ekki frekar losna við það? aði mér að æpa, ef ég-ekki léti
Þér vilduð heldur borga. Sjáið i hana hafa peninga. Lestin var
nú að koma inn á stöðina í
Mickleham. Maðurinn stóð ró-
legur, eins og Jjann væri að
hugsa málið.
— Sjáið þér ekki, að það hef-
ur verið ráðizt á mig, sjáið þér
ekki, að ég þurfti að slást við
hann? Hann réðst skyndilega
á mig. Við slógumst í margar
mínútur. Hann hélt fyrir munn-
inn á mér. Svo æpti ég og þér
komuð. Maðurinn leit í augun
á stúlkunni og sagði: — Við
þekkjumst, er það ekki? —
Það held ég ekki, svaraði stúlk-
an.
— Ég heiti Bedser, Bedser
leynilögreglumaður. Sniðugt,
að þér skylduð velja mig sem
verndara, ekki satt?
Stúlkan náfölnaði. Um leið
og lestin stanzaði, þaut hún upp
og greip töskuna sína og
skauzt framhjá okkur og út. Ég
reyndi að grípa í hana, en mað-
urinn tók í handlegginn á mér.
— Gerið nú enga vitleysu, mað-
ur eins og þér mundi ekki kæra
sig um, að þetta kæmi í blöð-
unum.
Ég hikaði, en sagði síðan: —
Nei, en það furðar mig, að þér
sem lögreglumaður skylduð
ekki handtaka hana. Hann
brosti. — Ég er alls ekki lög-
reglumaður. Ég hef bara augun
hjá mér og sá strax, að stúlkan
laug.
— Hvernig í ósköpunum?
•— Vindillinn, herra minn.
Það er næstum því tveggja
sentimetra löng aska á vindlin-
um yðar og það hefði það tæp
lega verið, ef þér héfðuð verið
í slagsmálum við ungu stúlk-
una, eða hvað? Jæja, ég fer úr
hér. Verið þér sælir.
Opnar sýn-
ingu í dag.
í DAG opnar Þorlákur
R. Haldorsen málverkasýn-
ingu í Ásmundarsal við Freyju-
götu og sýnir bar 46 myndir.
Sýningin rverður opnuð al-
menningi kl. 6isíðd. og verður
hún síðan opin daglega kl, 2—
10 e. h. næstu tvær vikur. Mynd
irnar skiptast í 30 málverk og
16 teikningar, sem Þorlákur
hefir gert síðustu mánuði. Þær
eru víða af landinu, frá Snæ-
fellsnesi, úr Landeyjum og víð-
ar austan fjalls, og fjöldi teikn-
inga úr Reykjavik.
1) Blóðþorstinn svall nú í
brjósti æðstaprcstsins. „Og
nú Vala“ hrópaði bann.
„Einnig hún verður að
deyja.“
2) Hellismennirnir grenj-
uðu til samþykkis og lögðu
grannan líkama stúlkpnnar á
altarið.
WOSS THEN FICK.07
[)? HIS SLEAMINS
KNIFE ANF LUNSEF
FOKWATF!
3) Síðan tók Wogg upp
gljáandi hnífinn og óð fram.