Vísir - 14.10.1961, Qupperneq 15

Laugard. 14. október 1961
VfSIR
15
Astin sigrar
allt.
Mary Burchell.
eitthvað huggandi, finna hon-
um afsakanir. En það var
svo ástatt að þarna voru eng-
ar afsakanir fyrir hendi, því
að það var beiskur sannleik-
ur sem hún hafði sagt.
— Ég hefði aldrei getað
gert þig hamingjusama, þrátt
fyrir alla þína ástúð við mig,
sagði hann og beit á vörina.
— Þetta var allt mér að
kenna. Ég veit það núna. Það
var glapræði af mér að gift-
ast þér, berandi ástarhug —
til annarar.
— Þú varst fyllilega hrein-
skilinn hvað tilfinningar þín-
ar snerti, hvíslaði Erica. —
Ég fór í hjónabandið með op-
in augun.
— Já, ég veit það, sagði
hann og hnyklaði brúnirnar.
— Það er svo auðvelt að
segja það. En ég man að þú
kallaðir þetta einu sinni and-
styggilega verzlun, og þú
hafðir rétt fyrir þér. Allt sem
síðar gerðist stafaði af því.
— Þú skalt ekki áfellast
þig um of fyrir það, sagði
Erica alvarleg og færði sig
nær honum. — Þú gast ekki
vitað að Dreda mundi koma
til baka, eða að — ást þín til
hennar mundi blossa upp aft-
ur.
Hún sá að honum líkaði
ekki að hún minntist á ást
hans til Dredu, því að hann
færði sig fjær henni og varð
undarlega fjarhuga á svipinn.
Nei, hann leit líklega á þá
ást sem einhvern helgidóm,
hugsaði hún með sér. Sumir
karlmenn voru svona — og í
flestum þeim tilfellum áttu
einskis verðar konur hlut að
máli, eins og Dreda.
K V I S f
QíSfe
/' ’ Y '&T VS\ '5T ^
u o ^ V. .'
— Á þetta að þýða, að þér fimnist hann ekki failegur,
Guðmundur?

Oliver leit á drenginn og
allt í einu varð yfirbragð hans
annað.
— Ó, Erica — hann sef-
ur! sagði hann mjúkt.
Og það var satt. Bunny
hafði ekki nennt að fylgjast
með þessu samtali, úr því að
það snerist ekki um hann
rjálfan, og nú steinsvaf hann
á handleggnum á Oliver.
Erica færði sig nær þeim
og brosti. — Á ég að taka
hann ?
— Það er kannske réttast,
sagði Oliver hikandi. Og hún
tók drenginn og lagði hann í
rúmið aftur.
— Þú þarft aldrei að ótt-
ast framar, Erica, sagði hann
loks. — Þú átt drenginn að
öllu leyti. Ég geri aldrei kröfú
til hans. Þér er óhætt að
treysta því.
Hún varð svo hrærð að
hún dirfðist ekki að líta á
hann um stund, og þegar hún
loks gerði það, brosti hún
hikandi.
— Þakka þér fyrir, Oliver.
Þa ðvar göfugmannlega gert.
— Göfugmannlegt ? Hann
hló. — Mér finnst sambúð
okkar elcki hafa verið göfug-
mannleg.
— Þú mátt ekki segja þetta
Þú mátt það ekki, Oliver. Það
var svo oft sem . ..
En hann tók fram í áður
en hún gat sagt meira.
—. Reyndu ekki að gera
mig be.tri en ég er, Erica,
sagði hann og tók í höndina
á henni. — Við skulum ekki
pexa um hvað hafi verið rétt
og hvað rangt. En ég full-
vissa þig um að ég veit hver
átti sökina á því. Og ég get
að minnsta kosti reynt að
bæta fyrir eitthvað af því.
Hún hefði viljað stöðva
hann, en hann hélt áfram
með hægð:
— Ég skal gera allt sem
í mínu valdi stendur til þess,
skilurðu. Jafnvel þó að þú
værir mjög óhamingjusöm í
hjónabandinu, þá vona ég að
Bunny verði þér eins konar
sárabót fyrir það. Og það er
þess vegna sem ég vil að þú
eigir hann — og enginn ann-
ar.
Já, og að þú verðir alger-
lega frjáls, hugsaði Erica
með sér. En það var tilgangs-
Iaust að segja það. Það var
ekki hægt að áfellast hahn
fyrir að elska aðra. Hann gat
ekki að því gert, fremur en
hún gat að því gert að hún
elskaði mann, sem ekki vildi
þiggja ást hennar.
Hann tók þessu eins vel og
hægt va rað ætlast til. Hann
mundi eflaust elska Bunny
með tímanum. ef hann vildi
líða sér það Hún átti að fá
Bunny — átti að fá að eiga
hann! Það eina sem Oliver
óskaði var að losna við þau
bönd, sem þau hefðu aldrei
átt að hnýta. Og fá frelsi til
að láta að óskum hjarta síns.
— Þakka þér fyrir, Oliver.
Ég met mikils hvernig þú tek
ur í þetta.
Það var hræðilegt að þau
skyldu halda þessu tilbera-
samtali áfram, því að það
eina sem hún þráðj var að
taka höndunum gm hálsinn
á honum og segja: — Elskan
mín, vertu hjá okkur! Þú
elskar Bunny. Ég krefst ekki
að þú elskir mig líka, en
vertu hjá okkur — vertu hjá
okkur! Ef þú kennir nokkuð
í brjósti um mig þá vertu
hjá okkur.
En slíkt var ekki hægt að
segja. Hún gat aðeins horft
á hann og hjalað fánýt orð,
svo sem að hún væri honum
þakklát fyrir að fá að halda
drengnum, sem hún hafði
fætt sjálf.
Þau þögðu bæði um stund.
Svo gekk hann fram að dyr-
unum án þess að líta á sof-
; andi drenginn.
— Nú verð ég að fara.
Honum mun hafa fundist
i samtalið. tilgangslaust og
! vildi helzt komast burt.
Hún fylgdi honum fram í
i ganginn. Nú kom ekki til
i mála að kveðjast með kossi.
Þau voru komin svo langt
hvort frá öðru síðan hún yf-
! irgaf heimilið.
Hún horfði á hann og liugs-
aði með sér: — Hann er svo
að segja giftur Dredu. Ég
vildi óska að ég væri dauð, þó
1 að ég hafi Bunny til að lifa
fyrir.
! Hann leit á hana og það
, virtist liggja illa á honum.
| — Þú ska]t heyra fr,á —
i málaflutningsmanninum mín-
i um. Þú skilur hvað ég meina
— er það ekki?
Hún snerti þurrar varirnar
með tungubroddinum.
— Já, ég skil.
Þögn.
— Ja, þá var það víst ekki
annað, sagði húh loksins.
— Nei, nema þetta viðvíkj-
andi Bunny, sagði hann. —
Ég á við — ég vil sjá honum
farborða f járhagslega ...
— Það er óþarfi, sagði hún
kuldalega. Hún fann að það
var rangt gagnvart drengn-
um að áfsala sér auði fyrir
hans hönd. En úr því að Oli-
ver vildi afsala sér þeim báð-
um vegna Dredu, — jæja, þá
var bezt að þau björguðu sér
sjálf.
Hana langaði ekki til að
láta mann Dredu ala önn fyr-
ir Bunny.
— Er þér þetta alvara?
spurði hann áhyggjufullur.
— Já, fortakslaust. Við
Bunny þurfum hvorugt á
neinu að halda frá þér.
Það kvaldi hana að þurfa
að sýna vanþakklæti, en hún
varð að haga þessú svona.
— Eins og þú villt.
Hann reynai ekki að and-
mæla'. Hann tók hattinn og
hanzkana, og tók í höndina
á henni að skilnaði, eins og
hún væri ókunnug manneskja
Hún opnaði dyrnar fyrir
honum og sá að hann átti erf-
itt með að opna hliðið.
Nú gekk hann út úr hlið-
inu og út á götuna. Og nú
beygði hann fyrir hornið. Og
þá var þetta búið.
Heldurðu að þú hafir nokk-
uð stytt þér leið með því að
taka þennan veg?

Steibin stendur í ofninum. —
P.S. Omimi stendur í eldhús-
inu.
Erica lokaði hurðinni og
fór inn í stofuna aftur. Það
var enn hitamolla inni, en
samt gat hún ekki varist því
að skjálfa.
Eftir dálitla stund fór hún
að gráta. Og nú var enginn
til að hugga hana. Carol
mundi ekki koma fyrr en eft-
ir marga klukkutíma. Bunny
svaf. Oliver var farinn.
— — Hún vissi ekki hve
lengi hún hafði grátið. En
! henni fannst margir klukku-
j tímar vera liðnir er hún loks-
j ins tók eftir að hún lá í
hnipri á gólfinu, með hand-
! leggina á stólnum og hend-
urnar um höfuð sér.
| Augnalokin voru stirð og
þung, og henni fannst tára-
kirtlarnir vera þurrausnir.
Hún leit á klúkkuna og sá
að nú mundi Carol bráðum
fara að koma. Hún mátti ekki
koiúa að henni svona — ekki
I fyrir nokkurn mun. Auk þess
j gat hugsast að Chester kæmi
j með henni, og það væri óbæri-
legt ef hann sæi hana svona.
Erica stóð upp með erfiðis-
munum og fór að þurrka
táralækina af kinnunum. Og
þegar Carol kom heim kluklc
an rúmlega ellefu — alein —•
var Erica hin rólegasta og
tókst meira að segja að brorja
eðlilega.