Vísir - 14.02.1962, Blaðsíða 5

Miðvikudagur 14. febrúar 1962
V I S I B
5
vitna og fylgdi þessi texti
með: — Mig dreymdi yndis-
legan draum, þótti sem ég
væri komin til himnaríkis
og ég gekk fram fyrir há-
sæti Guðs, — þar sat Abra-
ham honum til hægri handar
En undir eins og Guð sá mig,
sneri hann sér að Abraham
og sagði: - Stattu upp,
Abraham — och lát fröken
Berglund sittá! Þessa skrítlu
tel ég meistaraverk.
— Hvað finnst þér bezta
íslenzka skopsagan?
— Ég get svo sem tilgreint
eina, þó engin ein verði sögð
bezt: — Sr. Björn á Dverga-
steini var æðstitemplar í
stúku einni. í stúkunni var
kaupmaður einn vel látinn
en svo veikur á svellinu, að
hann var alltaf að brjóta
stúkuheitið og þegar þetta
hafði gerzt hvað eftir annað,
að alltaf þurfti að endur-
reisa hann, - var haldinn
fundur í stúkunni og sr.
Björn fer að fitja upp á þessu
vandamáli, hvað nú sé til
ráða með hann Guðmund
kaupmann.
Þá rís upp kona ein í
stúkunni og spyr, hvort ekki
sé ráð að allir biðji fyrir
honum.
Islenzk
$1. aldarffé
ni i
ðung
jlrni Pálsson prófessor var
að halda ræðu á pólitísk-
um fundi. Þá grípur Sigurð-
ur i^ggerz fram í fyrir hon-
um og segir:
„Þetta er ekki rétt.“
„Víst er það rétt,“ svaraði
hinn.
„Ég ætti nú að vita það,
ég var ráðherra þá,“ svaraði
Sigurður.
„Satt er það, þitt var ríkið,
en hvorki mátturinn né
dýrðin,“ svaraði ræðumaður.
góndi á Austurlandi > var í
k'aupstaðarferð með
tveimur nágrönnum sínum.
Þegar hann hafði lokið við
vöruúttekt sína hjá kaup-
manni, drakk hann sig svo
fullan.að samferðamenn hans
urðu að búa upp á lestina og
að síðustu urðu þeir að láta
hann sjálfan á bak.
Þegar bóndi er kominn á
bak, litast hann um og segir:
Santai við Gunnar frá Selalæk,
sent hefur gefið út 25 hefti
af fslenzkri fyndni með nær
4000 skopsögnH og vísum.
— Það dugar nú enginn
hégómi við hann Guðmund,
svaraði presturinn úr for-
mannssæti.
★
— En hvaða vísu vildirðu
nefna sem dæmi um hnytti-
legt orðaval?
— Það væri þá helzt þessi
vísa eftir Einar Jochumsson,
sem hann mælti af munni
fram frostaveturinn mikla
1918:
Grimmdarfrost um borg
og bý
blöskrar mannakyni,
frýs nú allt nema orð guðs í
Einari Jochumssyni.
— Einar Jochumsson var
persónuleiki og mikill kom-
iker. Öll héruð landsins eiga
slíka menn og þeir glæða lífið
tilbreytingu og skemmtun.
Tökum t. d. mann eins og
Davíð á Arnbjarnarlæk.
Hann hefur sett svip sinn á
Borgarfjörðinn með sínu á-
gæta skopskygni. Einu sinni
var hann og Jón í Deildar-
tungu frændi hans á ferð í
kulda, en Jón var bindindis-
maður. Þegar þeim er orðið
kalt býður Davíð honum
snaps úr pela.
Jón neitar því og segir, að
áfengi skuli ekki koma inn
fyrir sínar varir, — eða
veiztu það ekki, Davíð, að
nýlega var gerð tilraun að
setja áfengi fyrir mýs, —
þær dóu allar, nema ein, sem
ekki bragðaði á áfenginu, —
hún lifir enn.
— Lifir enn? — Já, lifir
enn, sagði Davíð, — en öllum
tij ama.
★
— Ég skal segja þér, mælti
Gunnar frá Selalæk, um leið
og hann gekk út, — það er
óskapleg vöntun á greind ef
menn vantar skopskyn.
— Þ. Th.
„Þið eruð lengi að komast
af stað piltar. Tilbúin er ég.“
★
jjessi í Skógum í Fnjóska-
dal var lengi ferjumaður
á Fnjóská. Hann var hraust-
leikamaður og forn í skapi,
náttúrugreindur, bermáll og
hispurslaus í orðum.
Einu sinni ferjaði hann
teprulega kaupstaðarstúlku,
ásamt öðru fólki yfir.ána.Bát
urinn var gamall og lekur,
og óð stúlkan í annan fótinn
í austursrúminu. Hún reidd-
ist og spyr Bessa, hvort hann
skammist sín ekki fyrir að
ferja fólk í svona lekabyttu.
Það seig einnig í Bessa; hann
tók upþ þykkjuna fyrir bát-
inn og svaraði:
„Og þú mundir nú líklega
leka líka, ef búið væri að
skaka annað eins á þér.“ '
★
| ráðherratíð Jónasar frá
Hriflu hitti hann eitt sinn
sr. Bjarna á götu og segir:
„Er það satt sem eg hef
heyrt, sr. Bjarni, að þú sért
hættur að biðja fyrir stjórn-
inni við messugerðir?“
„Nei, það er með öllu ó-
satt,“ segir sr. Bjarni. ,,Mér
hefur aldrei fundizt meiri
þörf á því en einmitt núna.“
★
JJreppsnefndin í Kræklinga-
hlíð var að fara inn í1*
fundahús hreppsins, sem'
kallað er Kuðungurinn og|
var hundur á hælum þeirrá.
Þá var þessi vísa ort:
Það er Hlíðar-hrepps-
nefndin,
hún er að skríða í
Kuðunginn.
Ekki er fríður flokkurinn,
mér finnst hann prýða
hundurinn.
ÍK
jpriðrik bóndi var búmaður
hinn bezti og miðaði allt
við búskap sinn og afkomu.}
einhvern hluta af alþingis-
húsinu.
Meðan á því stóð, kom
Helgi Hjörvar upp á skrif-
stofu til Jóns, og hafði þá
klínt ipálningu á aðra öxlina
á sér á leiðinni upp.
„Hver andskotinn, hér er
verið að mála, og maður er
ekkert látinn vita um þetta!“
Helgi er maður smávaxinn.
„Hér er ekki verið að mála
annað en gólflistana,“ svar-
aði Jón.
★
J?yrr á árum var það ekki
fátítt, að prestar væru
þéttingsfullir við embættis-
verk sín, en mun nú orðið
sjaldgæft.
Þó bar svo við fyrir nokkr-
um árum, að sveitaprestur
einn var að jarðsyngja kerl-
ingu og var all-vel drukkinn.
Allt gekk samt slysalaust,
þangað til komið var út að
gröfinni. Þá kom í ljós, að
gleymzt hafði að hafa til taks
reipi til að láta kistuna síga
í ofan í gröfina, enda voru
líkmennirnir heldur ekki
allsgáðir.
Sent var inn í bæ eftir
reipum. En presti leiddist
biðin og sagði:
„Æ, látið þið helvítis kerl-
inguna bara dunka.“
Qamall sægarpur var að
flytja prest milli lands og
eyja.
Á leiðinni tóku þeir út
sunnan veður og storm mik-
inn.
Prestur var sjóhræddur og
barst lítt af.
Þá segir gamli maðurinn:
„Undarlegir menn eru
þessir prestar. Þeir gera allt
til að sannfæra menn um á-
gæti himnaríkis, en þegar
þeir eiga kost á að komast
þangað, þá láta þeir eins og
óðir menn.“
★
^innuhjú, Guðrún og Jónas
að nafni, höfðu lengi
dvalizt á sama bæ. Þeim var
strítt mikið hvoru með öðru
en bæði þvertóku fyrir, að
nokkur samdráttur væri
milli þeirra.
Einu sinni bar svo við, að
þau voru ein heima um slátt-
inn. Hún var við eldhússtörf,
en hann var við úrhleðslu.
Um miðdegisverðartíma
fer Guðrún til Jónasar og
kallar hann til matar, en sezt
um leið í heyið hjá honum.
Nú vill svo til, að mús, sem
leynzt hafði í heyinu, hleyp-
ur upp undir Guðrúnu.
Hún verður ofsahrædd og
biður Jónas hjálpar.
Þegar fram á veturinn
kemur, fer Guðrún að
þykkna undir belti.
Vinnumaður á heimilinu
fer þá eitt sitt að stríða Jón-
asi með þessu og ber upp á
liann faðernið.
Þá varð Jónasi að orði;
„Þetta var allt bölvaðri
músinni að kenna.“
Svörtum og hvítum
enn stíað í sundur
Einu sinni heimsótti Frið-
rik sýslumanninn.
Frænka sýslumannsins var
þar stödd, ung stúlka og
fönguleg’ en óvenjulega feit-
lagin.
Friðrik hafði orð á því við
sýslumann, að sér litist vel á
frænku hans, og fer síðan að
slá henni gullhamra sjálfri.
Að síðustu gengur hann til1
hennar, strýkur henni um
handlegginn og segir;
„Það vildi ég, að allar roll-
urnar mínar væru í svona
standi.“
★
Jón kaldi,, skrifstofustjóri
alþingis, var að láta mála
Það hefir ekki reynzt kleift
að leyfa bæði svörtum og livít-
um að drekka í sömu veitinga-
húsum í S.-Rhodesíu.
Lög, sem samþykkt voru um
jafnrétti kynþátta í veitinga-
húsum og komu til fram-
kvæmda fyrir hálfum mánuði,
hafa farið út um þúfur, því að
veitingahús neita nú að hlýða
þeim. Ástæðan er sú, að hvar-
vetna, þar sem hvítir og svartir
komu saman, varð úr kapp-
drykkja, sem lauk jafnan þann
veg, að menn börðust og lög-
regla varð að skakka leikinn,
þegar allt var komið í uppnám.
Þá er það og ein af ástæðunum;
að svertingjar í hópi þjóna
neituðu að ganga svertingjakon-
um til beina, þar sem slíkt
væri þeim óheimilt samkvæmt
lögmálum kynþátta sinna.
Veitingahús Norður-Rhode-
síu voru opnuð svertingjum
fyrir tveim árum, og kom þá
til nokkurra árekstra fyrst, en
síðan hafa menn drukkið „með
menningarbrag".
Miama næt-
urlíf
Lögreglan í Madrid héfir
hafið baráttu gegn næturgöltri
í borginni.
Hefir hún gefið út reglugerð
um lokunartíma ýmissa
skemmtistaða, og eiga kvik-
myndahús, sem fram að þessu
hafa verið opin til kl. eitt eftir
miðnætti að hætta stundu fyrr,
og veitingahús, sem verið hafa
opin til kl. 3 eftir miðnætti,
skulu nú loka kl. 1,30 eftir mið-
nætti.
Askrifta*
sími VÍSIS
er 1-16-60