Vísir - 21.03.1962, Síða 15

Miðvikudagurinn 21. marz 1962
VISIR
16
GORDON GASKILL:
o©
á næsfa leiti
að ljósta því upp, að þá hafi ver-
ið einhver svikari á eynni.
— Ég sé, að þér berið ekkert
oftraust til samlanda yðar, sagði
Evans og reis á fætur.
Bayard brosti og var þó næst-
um sorglegur á svip.
— Lögreglumaður gerir sér
engar gyllivonir, andvarpaði
hann. Þeir eru ef til vill ekki
ófáir í dag ýmsir Frakkar, sem
bera heiðurspening, sem þeir
hafa ekki til unnið að fá. Það
voru' til menn, sem veðjuðu á
tvo hesta. Það var hættulegt,
en lifðu þeir af styrjöldina gátu
þeir leikið áfram hiutverkið sem
stuðningsmenn sigurvegarans.
Evans spurði kuldalega, hvort
þetta væri allt og sumt og iög-
reglufulltrúinn kinkaði kolli.
— Ég held, að það hafi verið
farið að þykkna allmikið í hon-
um, sagði Bayard, þegar Evans
var farinn, eða ef til vill væri
réttara að segja, að hann hafi
verið hneykslaður. Þið Banda-
ríkjamenn eruð óforbetranlegir
rómantíkusar, hvað sem hver
segir, og hversu annarleg sem
staðhæfing sem þessi kann að
þykja. í ykkar augum eru ekki
til nema tvær manntegundir -
góð og ill.
— Það kann að vera, að það j
sé talsvert satt í þessu, en hvað !
sem því líður er hér á eynni i
stór hópur manna, — sannast
að segja allir nema einn, sem er
saklaus, - og svo er einn mað-
ur, sem er morðingi.
Og það var eklci eins langt
framundan og ætla mátti, að
við kæmumst að hver þessi mað
ur væri.
Þótt um miðnætti væri var
margt um manninn í veitinga-
salnum. Var þetta talsverð breyt
ing frá því sem áður var, er ^
salurinn tæmdist tveimur ^
klukkustundum fyrr að kvöld- j
inu. En þetta var auðskilið mál,;
— menn biðu þarna eftir að
eitthvað gerðist - að eitthvað ;
nýtt lcæmi fram i morðmálinu.
Og það var vissulega farið að
fara í taugarnar á mönnum, að
ekkert hafði frétzt.
Ég gat aðeins sagt Rennie, að
við hefðum fengið leyfr tiL þess
að hefjast handa um kvik-
myndatökuna daginn eftir, en
við yrðum að gera ráð fyrir, að
hvenær sem væri stöðvaðist allt,
af því að Bayard og menn hans
þyrftu að ná í einn eða annan
til viðtals.
- Og hvað um þig? spurði
Rennie. Verður þú starfsmaður
okkar eða lögreglunnar?
Ég taldi réttast að spyrja Bay-
ard, en hann kvaðst mundu kom
ast af án mín í biii, meðan hann
spjallaði við landa sina.
— En ég mun sakna aðstoðar
yðar, Marsden, bætti hann við
brosandi. Vonandi látið þér mig
vita, ef þér finnið eitthvert spor.
Því lofaði ég hátíðlega og þeg
ar hann var farinn hélt Rennie
dálitla ræðu yfir okkur.
— Vitanlega byrjum við ekki
neina kvikmyndatöku fyrr en
líður á daginn. Við höfum ým-
is konar æfingar þangað til. All-
ir verða að mæta vígbúnir til
æfinganna, með byssur og hand-
sprengjur og hvað eina.
Þegar mótmælaraddir heyrð-
ust hækkaði hann röddina.
- Þið heyrðuð hvað ég sagði
- við þurfum á öllu skraninu
að halda, því að svo sannarlega
skal þetta verða raunverulegt.
Ég vona, 'að þið skiljið mig til
fulls.
Eftir á rigndi yfir mig spurn-
ingunum, en loksins varð ég
þreyttur á að svara og laumað-
ist burtu.
’ Þegar ég ioksins var háttaður
átti ég erfjtt með að sofna. Ég
gat ekki annað en hugsað fram
og aftur um allt sem gerzt hafði
og ég reyndi að velta fyrir mér,
hver mundi vera lausnin á morð
gátunni. Og ýmislegt kom nú
fram í hugann, sem hafÖi
gleymzt jafnharðan, - ég minnt

i ■ c o a m i
ist ýmissa atvika, sem ég hafði
gleymt, sem ég nú sá, að kynnu
að vera til mikilvægra bentí
inga.
Ég minntist þess til dæmi.,.
að ég hafði eitt sinn komið at
Solly Goldberg í búningsherbei-
inu. Hann var þar einn og héi;
á, og í nokkurri fjarlægð frá sér,
þýzkum einkennisbúningi - og
hatrið blátt áfram leiftraði úr
augum Solly.
Og ég minntist þess, er' við
öll vorum stödd úti fyrir hellis-
munnanum og ég sá nú aftur
fyrir hugskotsaugum mínum Ev-
ans ofursta eins og hann var,
er hann stóð þar, studdi hönd-
um á mjaðmir sér og starði
inn í myrkan hellinn. Ég var
ekki í neinum vafa um þá og
enn síður nú um hvað hann
var að hugsa.
Og ég hugsaði um franska
fylgdarmanninn, son gamla Pi-
erre, og é& minhtist þess, sem
hgnn hafði sagt um þennan son
sinn: Hann dó fyrir föðurland
sitt sem hugrakkur Kermaður.
Og ég sá fyrir augum mér gamla
Pierre með sterklegar knýttar
hendurnar, er hann sagði: Ég
hefði ekki skotið Hetzen, held-
ur...
Það var orðið hljótt á hæðinni
fyrir neðan, enda höfðu menn
verið að tínast í háttinn. Ég var
í þann veginn að festa blund,
er ég heyrði fótatak fyrir utan
herbergisdyr mínar.
Einhver nam staðar fyrir ut-
an dyrnar. Og svo var barið
veikt á hurðina. Ég kveikti og
fór á fætur, fór sem hljóðleg-
ast, og opnaði dyrnar. Það var
! Pierre.
— Herra, hálfstamaði hann.
i Ég hef lokið störfum í kvöld og
i fer nú heim.
Mér fannst einkennilegt, að
i hann skyldi koma til þess að til-
kynna mér þetta, og skildi það
svo, að hann vildi tala við mig
og hefði sagt þetta í vandræð-
um sínum til þess að lcomast að
efninu. Mér var hugsað til einka
sonar hans, er hann hafði misst,
að hann var ekkjumaður og bjó
einn — og hlyti að vera ein-
mana.
— Komið inn fyrir sem
snöggvast, Pierre, sagði ég.
Hann stóð þarna mjög vand-
ræðalegur og handlék Baska-
húfuna sína.
- Getur það verið satt, að
herra lögreglufulltrúinn hafi
.V.V.W.V.W.V.V.V.V.V.V.
iiiiijiliiliiiiiiiljíiijijlilijlijij-iiiliiiil'iililíiliiliíiiiWiiiii!
!|Í!, III.
I'l1111 • ||i|i|i;i liliiliiii,
1.111.1.11 > 111,,|1| 1 'l
iiiiiii, , ii1iiiii 11,11111 i 11111111 ii1iiiii ii i ii 111 11 m 111; i' * 11H 11 !i!'!i!!'!!!'!!Í!,
1 l'l l l ii i ii i ii 11 ii i!" !
i' i' i ii" i ji
1 1 * 1 1 11 * 111111 i!i!i!i!i!i r'
" i" M liilíi!!! n, ii. !";.,
i 1 l'l l i II fl
I^ ■©pTb COPENHAGEM ^ »
mig grunaðan — um að hafa
framið morðið?
Pierre var mikið niðri fyrir.
- Svo bölvað held ég nú, að
það sé ekki, — en minnist eins,
Pierre, og það er, að þar til
morðinginn finnst erum við í
rauninni öll undir grun, svo að
ekki er ástæða til að taka slíkt
allt of nærri sér. Þeir eru fáir
hér, sem kunna að hafa viljað
lcoma fram hefndum á Þjóðverj-
anum, en sumir hafa fjarvistar-
sannanir. Enginn sá þig fara
heim um kvöldið. Og svo fundu
menn Bayards fingraför þín þar
sem vopnin eru geymd.
Pierre var mjög þungt hugsi.
Það sá ég glöggt á svip hans.
— Gætuð þér komið með mér
núna? spurði hann.
- Núna, - hvert? spurði ég
undrandi.
— Það kemur brátt í ljós,
sagði hann leyndardómslega.
Ég hugsaði um það, sem Bay-
ard hafði sagt. Kannske vissi
Pierre eitthvað. Og ef ég gæti
nú fundið eitthvert „spor“ -
fyrir lögreglufulltrúann — lcorn-
izt að einhverju, sem leiddi til
þess að eitthvað færi að miða
að lausn gátunnar. Það væri
ekki ónýtt.
— Væri nú ekki betra.að þú
færir til Bayards, sagði ég dá-
lítið hikandi, er ég fór að hugsa
málið.
— Nei; svaraði Pierre gall-
harður, ég vil ekkert hafa sam-
an að sælda við þann mann.
Ég dró andann léttara. Það
gat kopiið sér vel að hafa stung-
Barnasagan Kalli kafteinn
8
\
„Við tókum
niðri,“ tautaði
Stebbi stýri-
maður, er hann
jafnaði sig. —
„Hver þremill-
inn, og við er-
um í höfninni,
þar sem hún er
dýpst.“ „Fulla
ferð aftur á bak.“ „Við sitjum"
fastir," stundi stýrimaðurinn,
„en hvers vegna?“ „Þér mun-
uð brátt komast að raun um
það,“ rumdi Kalli. „Aftur á
bak.“ Steppi hlýddi og KRÁK
byrjaði að bakka. „Gott,“ taut-
★ KALLI OG HAFSÍAIM
aði Kalli, „og nú áfram fulla
ferð.“ „Hvaða stefnu?“ spurði
stýrimaðurinn. „Gaman þætti
mér að vita, hvað það var, sem
stöðvaði okkur. Það var svo
sannarlega eitthvað dularfullt,
og við höfum ekkert upp úr
þessu annað en fyrirhöfnina...“
„Gerið eins og ég segi yður,
heimskinginn yðar,“ skipaði
Kalli strangui. Stýrifsaðurinn
lokátfi augunum og Kalli setti
vélina í gang KRÁK sigldi nú
ákveðið áfram, og Kalli ætlaði
einmitt að snúa sér að stýri-
manninum með ánægjubrosi, er
hinn skelfil. spádómur Stebba
rættist. Stefnið á skipinu lyftist
hægt upp, og stuttu síðar stóð
farkosturinn næstum lóðrétt i
sjónum.
ið upp á þessu við Pierre.
— Gott og vel, sagði ég. Ég
skal koma með þér. En ég verð
að smeygja mér í einhver föt.
VI. KAPfTULI
Það var hánótt og kolniða-
myrkur. Pierre gekk á undan
eftir þröngum stígnum, en eftir
honum var hægt að stytta sér
leið til þorpsins. Við lögðum af
stað þögulir. Loks lcomum við
að litlu húsi og þá sneri hann
sér að mér og brosti:
— Þetta er nú húsið mitt. Ég
treysti yður fullkomlega. Þess
vegna bað ég yður að koma með
mér hingað í kvöld.
All-undrandi gekk ég á eftir
honum baka til við húsið, en
þar var matjurtagarður, og virt-
ust jurtir þrífast þar allvel, þótt
jarðvegurinn væri sýnilega send
inn.
Pierre greip skóflu og fór að
SIGURGEIR SIGURJONSSON
hæstaréttarlögmaður
Málflutningsskrifstofa
Austurstr. 10A . Sími 11043
GÚSTAF ÚLAFSSON
hæstaréttarlögmaður
Austurstræti 17 . Sími 13354
32 3
Það er óþarfi að gráta, þér
missið ekki dóttur yðar,
þvert á móti, flytur tengda-
sonurinn á heimilið.