Vísir - 09.05.1962, Blaðsíða 7

VISIR
I
æskunnar
STALDRAÐ VIÐ Á SJOPPU
Komdu inn með hjólið, sagði Magnús Georgsson viðgerðarmaður. Síðan var hjólið hengt
upp, verkfærin sótt og viðgerðin hafin. (Ljósm. Bragi Guðmundsson).
Heimsókn á skellinöðruverkstæði
Með vorinu vaknar skelli-
nöðruáhuginn hjá strákunum.
Enginn vill vera eftirbátur ann
ara í því að geta þeyst um göt-
ur borgarinnar á þessum „gæð-
ingum“, sem allir strákar þrá
að eignast á vissu aldurskeiði.
Þá er bankabókin tekin fram og
athuguð, siðan er reiðhjólið og
fleira tiltækilegt lagað til og
selt, stundum er líka leitað á
náðir foreldranna með „smá
lán“, sem greiða á þegar farið
er að vinna.
Svo er skellinaðran keypt, i
lang flestum tiifellum notuð því
nýjar eru rándýrar.
ana ekur nýi eigandinn næstum
viðstöðulaust frá morgni til
kvölds. En ekkert er fullkomið,
og svo er einnig með skeilinöðr-
urnar, það kemur fyrir að þær
bili og þá eru góð ráð dýr. Nýi
eigandinn sem oft hefur ekki
mikla þekkingu á skellinöðrum,
jafnvel kann að skorta verk-
færi, veit nú ekki hvað gera
skal, og þá verður endirinn sá
að setja verður gæðinginn á
verkstæði og slík viðgerð er
Efnilegur ungiingur
3.
Kolbeinn heitir hann og er
Pálsson, býr i Vesturbænum og
því auðvitað KR-ingur.
Hann er nú talinn meðal efni
legustu unglinga í körfuknatt-
leik. Kolbeinn hóf áð æfa körfu-
knattleik fjórtán ára gamall
með KR, og hefur æft að stað-
aldri síðan og ætíð leikið með
bezta liði í sínum aldursflokki.
Kolbeinn hefur einnig vakið at-
hygli fyrir leikni í handknatt-
leik, en þá íþróttagrein hefur
hann iðkað í nokkur ár.
Körfuknattleikur á sér ekki
langa sögu hér á landi, en hann
hefur á undanförnum árum not-
ið aukinna vinsælda, og nú er
svo komið að hann er meðal
bezt iðkuðustu íþróttagreina
hér. Og það þarf enginn að láta
sér bregða þó Kolbeinn skipi
hóp beztu manna í þessari í-
þróttagrein innan fárra ára, því
það hefur hann þegar sýnt að
hann er efni í.
Kolbeinri er á sautjánda ári
og stundaði nám í öðrum bekk
Verzlunarskóla fslands í vetur.
— p. sv.
stundum æði dýr. Þannig getur
haft í för
með sér mikinn kostnað.
Fyrir nokkrum árum stofnuðu
skellinöðrueigendur með sér fé-
lagsskap er hlaut nafnið „Eld-
ing“, og hefur hann starfað und
ir handleiðslu Æskulýðsráðs.
Félagið hefur dafnað vel og
starfið aukizt m.a, hafa þeir ráð
ið nokkra bót á viðgerðarkostn-
aðinum, með því að fá aðgang
að verkstæði, þar sem þeir fá lán
uð verkfæri er þarf til þess að
framkvæma nauðsynlegustu við
gerðir á hjólinu, einnig er þeim
veitt þar tilsögn, en hún er hvað
ekkj síst mikilvægust, þar eð
flestir hafa ekki mikla þekkingu
á skellinöðrum, að minnsta kosti
fyrst í stað.
Okkur langaði að forvitnast
um hagi þeirra skellinöðru-eig-
enda og skruppum þvi vestur á
Grenimel, þar sem Victoríu verk
stæðið er til húsa, en þar fá þeir
inni.
Þegar vestur eftir kom, hitt-
um við fyrir verkstæðismann-
inn Magnús Georgsson, önnum
kafinn í viðgerðum, en þrátt fyr
ir það leyfðum við okkur að
trufla, og spjölluðum lítið eitt
við hann.
— Það er enginn skellinöðru
eigandi hjá þér núna, Magnús?
— Nei, ekki í augnablikinu,
en þeir eru alltaf hérna öðru
hvoru alla daga vikunnar, og
stundum allt fram undir tíu á
kvöldin.
— Hvernig fara strákarnir
með skellinöðrurnar?
— Meðferðin er yfirleitt mjög
slæm og er ég hissa á því, þar
sem skellinöðrur eru dýrir hlut-
ir. Mér er t.d. kunnugt um
dreng sem keypti tuttugu þús-
und krónu hjól fyrir rúmu hálfu
ári síðan og hefur eytt um fjögur
þúsund krónum í viðgerðar-
kostnað að auki, nú er þetta
hjól garmur einn og rétt hangir
f-ramnaic a nls ‘r
Því er ekki að leyna, að það
er nokkuð stór hópur reykvískr
ar æsku, sem virðist hafa það
eitt áhugamál að hanga á sjopp-
um.
Þar sem mig langaði að kynn-
ast þessu sjoppulífi af eigin
raun, brá ég mér inn á eina, sem
staðsett er í einu af úthverfum
borgarinnar. Keypti Coca Cola,
fór út í horn og reyndi að láta
sem minnst á mér bera.
Inni voru fjórar stúlkur varla
eldri en fjórtán, fimmtán ára,
klæddar stutt-jökkum og síð-
buxum. Allar voru þær með
sígarettu og reyktu hver í kapp
við aðra. Ein virtist ekki vera
orðin fullnuma í „listinni", því
öðru hvoru fékk hún mikil hósta
köst.
— Uss, kanntu ekki að taka
ofan í þig, segir ein vinkonan.
Hefðirðu nú byrjað um leið og
við hinar, þá værirðu búin að
læra það.
— Þarna sérðu, bætti önnur
við, um leið og hún gleypti of-
an í sig stóran reykjarmökk, og
viðvaningurinn horfði hugfang-
inn á.
— Eigum við að komá á rúnt
inn, segir stúlka í apaskinns-
jakka.
— Ó guð, hvað þú ert alltaf
taugaleg, þú villt alltaf vera á
rúntinum, það er svo fátt fólk
niður í bæ núna, við skulum
heldur fara til Siggu, hún er að
Unglingar í reykvískri sjoppu. Stelpur á stuttjökkum og
strákar í gallabuxum.

passa, svo getum við hringt í
strákana.
— Nei, þarna koma Bói og
Dóri Sig.
Nú koma inn tveir slánalegir
strákar, annar í gallabuxum og
sportblússu, hinn í jakkafötum
með skyrtuna bretta utan yfir
jakkakragann.
— Hæ, píur, segja þeir um
leið og annar hendir kæruleysis-
lega tuttugu og fimm krónu
seðli á afgreiðsluborðið.
— Ertu að verða blankur,
segir hinn.
— Ég held að þú ættir nú
að halda kja..., pabbi þinn tím-
ir aldrei að gefa þér pening.
— Komdu með pepsí og tvær
camel.
— Því miður, er ekki til pepsí,
segir afgreiðslustúlkan.
— Hvað fæst ekkert í þessari
helv... búllu?
— Svakaleg fýla er af kell-
ingunni, bætir hinn við.
Nú fá stelpurnar hláturskast,
— aðdáunin og hrifningin skín
úr andlitum þeira.
— Láttu mig fá tvær cinal,
þá.
Stúlkan afgreiðir strákana,
svo sriúa þeir sér að stelpunum
og fara að tala við þær.
— Hvar er Dísa slumma
núna?
— Kerlingin vill aldrei hleypa
henni út, hún er alveg svakaleg
Hramn r> siðu
Oft safnast hópur unglinga fyrir utan sjöppuna.