Vísir - 23.06.1962, Blaðsíða 15

Laugardagur 23. júní 1962.
VISIR
CECIi SAINT-LAURENT ..
KAR

(CAROLINE CHÉRIE)
65
ég hafi fórnað henni þín vegna
— henni, sem einu sinni hætti
til sín eigin lífi þér til bjargar.
— Mitt eigið líf er mér dýr-
mætara en hennar, en það virð-
ist svo sem þér sé hennar líf
dýrmætara.
— Karólína, þú skilur ekki...
— Gaston minn, hér þarf ekkl
skilnings við á neinu. Málið ligg-
ur Ijóst fyrir eins og ég tók
fram. Þú getur valið milli mín
og frú Coigny. Og það er deg-
inum ljósara, að þú hefur tekið
hana fram yfir mig. Þá er ekki
meira um það að segja. Ég hræð
ist ekki dauðann — og hver veit
nema ég geti komizt héðan án
þinnar hjálpar, en ég er þér
einskis virði lengur. Ást þín til
mín er steindauð í brjósti þínu.
Hún kastaði sér á legubekk-
inn og brast í grát.
— Jú, ég elska þig, hrópaði
Gaston, þú hefur aldrei horfið
úr huga míníim, og viljirðu sönn
un, þá hefurðu hana hér.
Hann hneppti frá skyrtu sinni
og tók fram tvíta silkiræmu og
kastaði til hennar, en hún greip
hana og horfði á hana undrandi.
— Hvað er þetta?
— Geturðu ekki áttað þig á
því? Það er hluti af skyrtunfii,
sem þú varpaðir frá þér nótt-
ina dásamlegu í kvistbúðinni í
Saint-Honoré-götunni.
Karólína reis upp.
— Hvernig ... ?
— Þegar ég kom til Parísar
i þriggja mánaða leyfi fór ég
upp þangað til þess að virða
fyrir mér staðinn, þar sem við
vorum síðast saman.
Reiði Karólínu hjaðnaði á
svipstundu. Hún efaðist nú ekki
u m,að Gaston elskaði hana. Og
nú langaði hana ekki til neins
nema að gefa sig honum á vald,
en hún reyndi að sigrast á þess-
ari ástríðu. Hún hugsaði sem
svo, að hún yrði að hlýða á
rödd kaldrar skynsemi og hugsa
um það eitt hvernig hún gæti
rutt keppinaut sínum af vegi
og sjálf komizt til Maison Bel-
homre, en þegar Gastcn beygði
sig yfir hana og þrýsti kossi á
varir henni vaknaði ástríðan af
reginafli og allt annað gleymdist
nema að hún hvíldi í örmum
hans, og hún vaknaði sem af
draumi við það, að barið var
á dyrnar og sagt kaldranalega:
— Nú eru komnar þrjár
klukkustundir og heimsóknar-
tíminn á enda. Nú verðið þér
að fara — og minnist þess, að
mér ber dálítið aukreitis fyrst
og lofaði yður að vera þarna
svona lengi.
XX. Kapítuli.
Maison Belhome.
Þegar alllangt var liðið á dag
kom einn fangavarðanna og
gekk um sali kallandi nafn
hennar:
— Kvenborgarinn Berthier,
kvenborgarinn Berthier ...
Þegar Karólína heyrði nafn
sitt kallað hljóp hún móti hon-
um, eftirvæntingarfull og kvíð-
in í senn.
— Eruð þér Berthier kven-
borgari? Ef svo er verðið þér
að búast til ferðar þegar í stað.
Þér eigið að fara héðan innan
stundarfjórðungs.
— Hvert?
— Það veit ég ekki.
í fangelsi er ekki hægt * að
halda neinu leyndu. Karólína
var vart búin að skila aftur
fötunum, sem Egugenie og stalla
hennar höfðu lánað henni, er
spurningunum rigndi yfir hana.
— Er það satt, að þér hafið
komizt að í Maison Belhomme?
Gleymið mér ekki, ef eitthvert
pláss losnar þar. Gætuð þér ekki
reynt að koma því svo fyrir, að
ég líka . . . ? — og þar fram
eftir götunum.
Þegar Karolína gekk út hvíldu
allra augu á henni. Allir töluðu
um hana. Hún fölnaði, er henni
varð litið á frú de Coigny og
gat lesið úr svip hennar, að
henni hafi skilist hvernig í öllu
lá, og hún flýtti sér fram hjá
henni.
Vagn beifo hennar fyrir dyrum
úti. Vakti það mikla furðu henn
ar hve vagninn var þægilegur.
Fyrir var í vagninum embættis-
maður, sem var hinn ræðnasti.
Eftir hálfrar klukkustundar akst
ur var numið staðar. Þar sem
hún hafði ekið í lokuðum vagni
lá við, að hún fengi ofbirtu i
augun, er hún steig út úr vagn-
inum, því að sól skein í heiði.
hún sá nú að ekið hafði verið
inn í húsagarð. Húsið var all-
stiórív #i)Mrajög úr sér gengið.
borgaralega klædd
ur, steig fram og kynnti sig,
kvaðst vera Belhomme læknir,
og fullvissaði hana um, að í'
stofnun hans mundi verða ann- j
ast vel um hana. Bað hann
hana um að koma með sér upp
í skrifstofu sína, svo að hann
gæti ákveðið lækningaaðferðirn-
ar, og fór Karólína glöð í huga
með honum.
Það vakti athygli hennar, að
margt var vel binna, jafnvel
skartbúinna karla og kvenna í
stigum og göngum, og hún
heyrði pískrað um hver hinn
nýi „viðskiptavinur“ mundi
vera. Var hún nú leidd inn i
herbergi, þar sem húsgögn voru
í „Lúðvíks XV. stíl“ og var
þarna öllu smekklega fyrir kom
ið. Belhomme læknir fór þegar
að tala um hve gífurlega dýrt
væri að reka lækningastofu sem
þessa, en kallaði hana nú hvíld
arheimili í öðru orðinu. Karólína
var vitanlega ekki lengi að átta
sig á hvað hann var að fara, og
lá við að hana sundlaði, er honn
nefndi upphæðina, sem hún átti
að greiða. En það var tilgangs-
laust að þrefa um verðlagið, —
og þar að auki var hún viss
um, að Gaston — og Karlotta,
mágkona hennar, myndu bjarga
þessari hlið málsins, og greip
því fram í fyrir lækninum:
— Eyðið nú ekki frekara dýr
mætum tíma yðar í útskýringar.
Ég felst á að greiða þetta. Mág
kona mín og vinir koma hingað
bráðum og ég skal segja þeim
hver upphæðin er.
Læknirinn neri saman hönd-
unum og var nú hinn ánægðasti
á svip.
— Fyrirtak, yður skal verða
gert viðvart, þegar gestir yðar
koma. Annars ríkir fyllsta frjáls
ræði hér í húsinu. Þér getið
tekið á móti gestum hvenær sem
er og þar sem ég lít á alla gesti
sem persónulega vini er þeim
einnig frjálst að koma að kvöldi
til.
Hann hringdi klukku og inn
kom kona nokkur, hávaxin og
grönn og ekki sem hreinlegust.
— Þetta er Chabanne kven-
borgari, samverkamaður minn.
T
A
R
A
N
"FORGIVE THEMi 5WAMA(
ELIT THEY AKE FEAKFUL-
THEY 7ZBK9 AN AKVO/
OFMASAUPING 7EVILS!,/
THEKE WAS A MOMENT'S TENSlON AS TAK2AN
AP’f’KOACHE7 THE ST0CK.A7E. ANIZ THENi
SLOWLY THE GATES OPENE7— HIS 5LUFF
HA7 WOKK.EI7! ui
VMÍWfrf
JC* .
CiMrO
CHIEF KUFAMI SUP’P’ENLY AP’FEALEPj
FUMING... *FOOLS! YOU AltE LUCKV'
YOU VIV NOT HAIKM THIS MAN V
Það var augnabliks óvissa með-
an Tarzan nálgaðist þorpið en svo
var hliðið opnað upp á gátt.
Kudami konungur tók fagnandi
á móti honum. „Fávitar", sagði
hann við varðmennina, þið voruð
heppnir að drepa ekki þennan
mann“.
„En þú verður að fyrirgefa þeim
þeir hræðast stríðsmenn rænandi
djöfuls.
* V.V.WAWAW.V.* '
Barnasagan
Kalli
og
elduriii^
Það var komið myrkur þegar
KRAK komst til Skummeleyjar-
innar. Hirðmaðurinn var nú far-
inn og Kalli fór upp til þess að
leysa stýrimanninn af. En þegar
hann kom í brúna, hrópaði hann
upp yfir sig af undrun.
í stað þess að nöldra yfir skegg
leysinu, stóð nú stýrimaðurinn
skælbrosandi og með velvaxið
skegg.
„Gamli hlunkur, hvar hefur þú
fengið þetta skegg, og hvernig hef-
ur þú farið að því að láta það vaxa
svona fijótt?"
En svo dró niður í honum og
hann þagnaði. Þetta hlaut að vera
einn af njósnurum Ruffiano greifa.
— Hvað á é gað gera Georg? Ég
er búinn að setja steikina í þvotta-
vélina?
Hún mun vísa yður til herbergis
yðar. Ég vona, að það valdi
yður ekki allt of miklum von-
brigðum, að húsgögnin eru far-
in að láta nokkuð á sjá, — fyrir
byltinguna voru hér fáir, og nú
verð ég að hýsa eins marga
fanga og unnt er.
Þegar Karólína kom upp í
herbergið á loftinu, sem var
lítið meira en afþiljað skot, var
hún slegin furðu. Þarna var allt
óhreinna og meiri þrengsli en
í fangelsinu. Undirsængur lágu
á beru gólfinu og teppi og föt
lágu á þeim í hrúgum.
— Þér verðið víst að tala við
hinar, sem eru hér, sagði kon-
an, þær verða að sofa saman,
— þá verður pláss fyrir yður.
Máltíðir eru framreiddar á stofu
hæðinni, en það er erfitt að út
vega matvæli, syo að það er
ekki hægt að hafa fastan mat-
málstíma.
Og svo fór konan án þess að
hafa fleiri orð um.
Á öllu loftinu voru tveir ofn-
ar, en þarna var mjög kalt, og
allt á ringulreið, en í öllum kytr
unum munu hafa verið um 60
manns. Svo hljóðbært var, að
glöggt heyrðist það sem sagt
var hinum megin við þilið, og
Karólína skildist, er hún lagði
við hlustirnar, að gætu menn
ekki borgað yrðu menn sendir
aftur í fangelsið — og dauðann.
Læknirinn væri samviskulaus
fantur. •
Seinna um daginn var hún
kvödd út í garðinn, bar sem
Gaston beið hennar.
— Hjartað mitt, sagði hún,
þú hefur bjargað lífi mínu. Og
þú getur komið og heimsótt mig
hvenær sem þú vilt. Það verður
dásamlegt.
Hann kyssti hana, en hann
var ekki glaður og hún á það.
Hann kvaðst hafa talað við Bel-
homme lækni og greitt honum
8000 franka fyrir viku dvöl.
— Það eru ægileg fjárútlát,
sagði hann.
— En þér verður endurgreitt
þetta seinha, elskan mín, sagði
Karólína og skipti litum, — Kar-
lotta ræður sjálfsagt enn yfir
einhverjum hlúta eigna manns-
ins míns, og . . .
— Þú heldur þó ekki, að ég
sjái eftir peningunum, — en þeg
ar ég glataði heiðri mínum var
allt glatað. Raunar lánaði ég
þetta fé hjá vinum mínum, sem
nú eru eignalausir eins og ég.
Karlotta er í erfiðleikum. Faðir
hennar er dáinn. Eignir þeirra
eru fasteignir undir opinberu
eftirliti, þar sem Georges er leit-
að. Og það litla sem mæðgurnar
hafa hrekkur skammt, vegna
verðfalls frankans. Nýlegt. varð