Vísir - 09.11.1962, Side 2

V f SIR . Föstudagur 9.. nóvember 1962

y///4M2ZV/áM!Z7////A
^ 4 r___, r___.
Q-^lrn |—iJ u—i i—J
V»MÍ0
‘n r~" *~i cd

Stanley Motthews:
Ég er fegiim að sonur
mittn hætti kaattspymi
Stanley minn var aðeins
3 ára gamall, klæddur í
knattspyrnuskyrtu og
stuttbuxur og var að leika
sér að sparká bolta um
garðinn. Við hjónin höfð-
um gesti hjá okkur og mér
þótti skemmtilegt að heyra
fólkið tala um meðfædda
knattspyrnueíginleika son-
ar míns.
Það var hægt að fyrirgefa mér
þennan sólrfka ágústdag 1949. Mér
var annt um að Stanley litli mundi
halda Matth.vVS nafninu frægu
knattspyrnunafni eftir að ég hafði
lagt skóna á hilluna. Skyldi hann
nokkurn tíma eiga eftir að klæðast
enska landsliðsbúningnum og kom
ast á Wembley eins og ég hafði
gert?
Ég þráði að hann yrði íþrótta-
maður. Ég vissi ekki þá að hann
ætti eftir að snúa baki við minni
íþrótt en verða unglingameistari í
Wibledon-tenniskeppninni í 3 ár
f röð.
Núna lít ég til baka til þessara
13 ævintýrarfku ára meðan Stanley
er að verða tilbúinn fyrir fyrstu
keppnisferð sína til Ástralíu með
Roger Taylor, Mark Cox og Gra-
ham Stillwell. Komið hafa fyrir
vandræði og erfiðleikar, en eitt er
víst: Ég er feginn að hann hætti
við knattspyrnuna.
Stúlka knatt-
spyrnu-
dlómari
Kona nokkur í Bretlandi,
Margaret Spinks, er fyrsta kon-
an í sögu brezkrar knattspymu,
sem löggildingu fær sem dómari
í deildarkeppninni, en hún hefir
sagt við blaðamenn, að hún sæk
ist eftir „föstu starfi“ á þessu
sviði. „Ég hefi nefnilega aldrei
dæmt Ieik á ævi minni“, sagði
hún ennfremur. „Ég tók bara
tilskilið próf og stóðst það“.
Dómarafélagið brezka er alveg í
öngum sínum vegna þessa og
hefir beðið knattspyrnusamband
ið að gera eitthvað í málinu.
Framkvæmdastjóri félags dóm-
ara, Ken Thorogood, hefir kom-
izt svo að orði: „Það mundi
valda erfiðleikum, ef kona yrði
dómari. Dómarar klæðast nefni
Iega alltaf með leikmönnum.
Þáð kæmi ekki til greina, að
þvi er ungfrú Spinks snertir".
Þess má geta að endingu, að
ungfrú Spinks er 23ja ára göm-
ul.
Honum hefur verið hlíft við að
vera kallaður sonur föður síns
og samlíkingunum sem auðvitað
hefðu fylgt.
Einhver mundi e. t. v. spyrja:
Hvernig stóð á því að tennis
laumaðist inn í knattspyrnufjöl-
skylduna?
í fyrstunni var það aðeins lítill
og ófullkominn völlur á baklóðinni
okkar f Blackpool. Konan mín,
Betty og Jean dóttir mín slógu á
móti mér þegar ég var að halda
mér f „formi“ yfir sumarmánuð-
ina. Þá var Stanley ekki nema 6
ára gamall og hann hafði gaman af
að sendast eftir boltanum. Seinna
vildi hann fá að slá líka og í því
skyni var lítill spaði keyptur handa
honum, ferill hans sem tennisleik-
ara var hafinn.
Brátt sýndi hann- leikni í tennis
og er hann keppti í fyrsta skipti.
Það var sannarlega skrítið að sjá
Stanley litla á vellinum leika sér
að 14 ára drengjum, sem voru and-
stæðingar hans. Það var því brátt
augljóst, að í tennis var framtfð
sonar míns, — ekki knattspyrnu
eins pg ég hafði löngum vonað.
Mér varð strax í upphafi ljóst,
að hætturnar á braut sonar míns
voru margar. Berandi nafnið Stan-
ley Matthews mundi hann verða
miðpunktur athygli fjöldans og
dagblaðanna. Það varð að koma í
veg fyrir að hann yrði eyðilagður
á þann hátt. Á allan hátt reyndi
ég að kenna honum drengilegan
leik og iðulega fordæmdi ég leik-
menn sem sekir höfðu gerzt um
ódrengilegan leik.
Stanley læðist líka að tennis-
leikari verður að hafa fullkomið
váld yfir tiifinningum sfnum, einn-
ig að auðmýktin á heima í öllum
greinum íþrótta.
Mitt verk hefur því verið að
innprenta drengnum . sjálfsaga,
sjálfsstjórn, að taka hóli eða
„krítik“ og taka sigri og ósigri á
sama rólega og æðrulausa mátann.
Og sem faðir varð ég að velja milli
skólaveru drengsins míns eða
tennisíþróttarinnar, er hann varð
13 ára. Það tók mig langa um-
hugsun, og ég vona að ég hafi gert
rétt þegar ég valdi íþróttina, sem
hann heldur svo mikið upp á.
St'anley var nú boðið til London
af Tennissambandinu þar sem
hann æfði um veturinn með George
Worthington. Honum var komið
fyrir hjá vini mínum, gamanleikar-
anum Charlie Chester, sem útveg-
aði honum líka einkakennara. Síðar
horfði ég á Stanley leika í South-
port og var mjög óánægður með
son minn. Eftir leikinn tók ég hann
á eintal og sagði honum að hann
hefði alls ekki lagt neitt að sér
og spurði hvar hann hefði fengið
þetta nýja tannkrem, sem gerði
bros hann svo hvítt og fágað. Síð-
an hef ég aldrei þurft að skamma
Stanley fyrir að reyna ekki sitt
bezta.
Fólk hefur oft spurt mig hvort
ég hafi ekki meðhöndlað Stanley á
svipaðan hátt og faðir minn, sem
frá bernsku lét mig æfa knatt-
spyrnu með það fyrir augum að
Stanley Matthews jr.
verða „stjarna". Stanley hefur sitt
eigið „prógram“ og sín eigin vanda-
mál, þar kem ég ekki nálægt, en
hann æfir mjög mikið o gá veturna
æfir hann oft um 4 tíma á dag.
Stanley er líkur mér með það,
að hann les aldrei það sem um leiki
hans er skrifað og vill helzt ekki
tala um sigra, — þótt hann vilji
gjarnan tala allan daginn um töp
og mistök og slæm högg. Ég
hringdi í hann eftir að hann vann
unglingaflokkinn í Winbledon í
þriðja sinn og óskaði honum til
hamingju. Hann var ekki seinn að
skipta um umræðuefni og var kom-
inn yfir í knattspyrnu og vildi
ófús vita hvernig mér gengi hjá
Stoke City.
Samt er það svo að tap gerir
honum gramt í geði — og það lík-
ar mér vel. Núna er Stanley Matt-
hews, jr. farinn að standa á eigin
fótum, og vonandi verður ekki of
mikils af honum krafizt. Ég held
að hann verði lítillátur maður og
sómi íþróttar sinnar, jafnvel þó
hann verði aldrei í flokki hinna
beztu. Hans keppikefli er að leika
i
Eftirvœn ting
Þriðju tónleikar Sinfóníu-
hljómsveitar Islands voru
haldnir f samkomusal Háskólans
í gærkvöld. Stjórnandi var
William Strickland og einleikari
Gísli Magnússon. Efnisskráin
var töluvert frumleg og hófst
með „Le Carnaval Romain“ for-
leiknum eftir Hector Berlioz.
Varla er hægt að hugsa sér
skemmtilegra upphaf tónleika
en þennan forleik. Varla er
hægt að hugsa sér andstyggi-
legri ágjöf en barsmíðina að
utan, þegar enska hornið var
komið á skrið ítölskunni sinni!
Verkið í heild fannst mér drag-
ast um of áfram — of varfærn-
islega fetað — öllu líkara deg-
inum eftir kjötkveðjuhátíðina.
Skjótt breyttist andrúmsloft-
ið, þegar Paul Hindemith mett-
aði það af sinni Konsertmúsík
fyrir píanó, málmblásturshljóð-
færi og hörpu op. 49. Þar lék
Gísli Magnússon einleik — og
það var fyrsta flokks einleikur!
Gísli laðaði til sín hrifningu
með hverri hendingu, allur hans
leikur skýr og aðdáanlegur. Nú
fara kröfurnar að gerast enn
háværari gagnvart flyglinum f
stærsta samkomusal Iandsins:
„Burt með þetta ræksni". I
þessari „Konsertmúsík" er gott
tækifæri fyrir málmblásara að
láta hæfni sína í ljós. Þarna
sýndu þeir, hve miklu djarfari
þeir mega verá — tónmyndun
þarf að vera öruggari.
Eftir hlé voru frumflutt tvö
„innfædd" hugarfóstur, „Punkt*
ar“ eftir Magnús Jóhannsson
og „Flökt" eftir Þorkel Sigur-
björnsson. I „Punktum" hefur
Magnús haldið inn á einhverjar
umdeildustu brautir samtíma
tónskáldskapar, þ. e. a. s. sam-
gang skynvídda rúms og tíma.
I samgangi þessum er bryddað
upp á mörgu — næstum því ó-
tæmandi fjölbreytni. Ekki er
það fordæmalaust í tónlistarsög-
unni að sjónarsvið hefur áhrif á
heyrnarsviðið — (eldra dæmi
heyrðist í lok tónleikanna). Ég
vona fastlega að Magnús láti
ekki hér kyrrt við liggja — því
að hann hefur tekið að sér svo
ábyrgðarmikið tónskáldskapar-
hlutverk — að yrkja frelsi í
tóna. Ekki er úr vegi að minna
á það, að frelsi er eitt þeim,
sem fanginn er og annað sjálf-
stæðingnum! Ég minnist á það
í „FIöktinu“.
Bedrich Smetana var að end-
ingu velkominn með „Moldá".
Sinfónísk Ijóð eru öllum ljóðum
betri. Ekki var hægt að kvarta
undan flutningnum þeim, þótt
segja mætti, að á eftir því sem
undan var gengið var það lítið
áhugamál, hvort Smetana tæk-
ist að halda sínum dóminanti
tíu töktunum lengur eða skem-
ur — það var fyrirfram vitað
hvort eð var! Mér- finnst svo
gott hljóð f strengjunum, að
svo virðist sem þeir séu mjög
vaxandi innbyrðis og verður
fróðlegt að vita, hvort sú þró-
un, .helzt.
Næstu tónleika hljómsveitar-
innar er beðið af eftirvæntingu!
Þorkell Sigurbjörnsson.
Nægar vatnsbirgðir
orkuvera við Sogið
Vatnsborð Þingvalla-
vatns er nú um það bil eins
hátt og menn vita til, að
það hafi nokkru sinni
orðið.
Vísir hefir átt tal við ’r.gólf
Ágústsson verkfræðing hjá Raf-
magnsveitu Reykjavíkur, og leitað
upplýsinga hjá honum um vatns-
borð þar eystra og rennsli í Sogi
að undanförnu. Skýrði Ingólfur
meðal annars svo frá, að rennslið
í sumar hefði nálgazt vera með
því lægsta, sem menn þekkja frá
því að byrjað var á mælingum á
rennslinu. Var það í sumar frá 80
—100 teningsmetrar á sekúndu, en
lægst hefir það mælzt 78 tengings-
metrar.
Til þess að full afköst fáist á
stöðvarnar við Ljósafoss og íra-
foss, þarf rennslið að vera 100
teningsmetrar, en Steingrímsstöð
er hins vegar gerð fyrir 150 ten-
j ingsmetra rennsli.
fyrir Bretland í Davis Cup, og þó
það mistakist, þá hefur hann samt
lent á réttri hillu í lífinu. Hvað get-
ur það verið betra?
Vatnshæð í Þingvallavatni er nú
102,8 metrar yfir sjávarmál, og er
það, eins og segir hér að framan,
um það bil eins hátt og menn vita
til, að það hafi komizt. Ætti því
orkuverunum við Sog að verða séð
fyrir nægu vatni £ vetur til að full-
nægja þörfum orkusvæðisins, ef úr
komur verða með eðlilegum hætti.
Glæsileg
Akureyri
Á MORGUN, Iaugardag, verður
opnuð ný kjörbúð í Sjálfstæðishús
inu, Glerárgötu 7, á Akureyri.
Þetta verður óvenjulega glæsi-
leg og íburðarmikil kjörverzlun og
hefur hlotið nafnið Kjörver. Eig-
andi verzlunarinnar er hlutafélag-
ið hf. Norðurver.