Vísir - 01.02.1963, Blaðsíða 15

VTSTR . Fostudagur 1. fébrúar 1963.
15
Cecil Saint - Laurenf:
NÝ ÆVINTÝRI
KARÓLÍNU
koma þeim til Maroukin, en
sjálfur neitaði hann að fara með
og brást hinn versti við, er
Georges lagði að honum.
Áform Georges var að halda
áfram samdægurs. Hann greiddi
þegar þá upphæð, sem um var
samið, en þa& varð ekkert af
því að lagt væri af stað sam-
dægurs, og Karólína og Georges
urðu að búa í kofa, sem hann
vísaði þeim á, þar til lagt yrði á
stað.
Og þannig liðu fimm dagar.
Kofinn var svo bágborinn, að
þeim leið verr en þeim hafði
liðið undir beru lofti í frum-
skóginum. Þau höfðu engan sér
til aðstoðar, því að blökkumenn-
irnir tveir höfðu lagt af stað til
Cayenne, eftir að þeir höfðu
krafizt — og fengið — auka-
þóknun vegna dauða leiðsögu-
mannsins. En þau Georges og
Karólína höfðu ekki annað að
nærast á en tvíbökur og þurrt
kjöt — og urðu að treina sér
það, eins og sakir standa, því
að Indíánar höfðu lagt bann
við að þau hleyptu skoti úr
byssu.
Þeim var það mikið áhyggju-
efni hversu burtför þeirra dróst,
en svo gerist það um miðja nótt
að þeim er skipað að klæðast
í skyndi og búa sig til brottfar-
ar. Fyrir dyrum úti stóðu fjórir
Indíánar, sem báru í pinklum
á höfðum sér allt, sem þeir
höfðu meðferðis. Foringi Indí-
ánanna benti í áttina til fljótsins
og sagði:
— Allt er tilbúið — af stað!
Ekki vildi hann fyígja þeim
niður að fljótinu, hvað þá að
hann færi lengra, gekk svo inn
í kofa sinn og lét svo aftur dyrn
ar að baki sér.
Þau komu niður á fljótsbakk-
ann í birtingu, þar sem bátarnir
biðu þeirra. Allur farangurinn
var settur í annan bátinn og
tveir Indíánanna fóru í hann, en
hinir tveir og Georges og Karó-
lína í hinn.
í morgunskímunni hálfmókti
Karólína, en ekki gat hún ann-
að en dáðst að leikni Indíán-
anna. Þeim virtist mjög létt um
róðurinn. Brátt var sólin kom-
in upp fyrir hæstu trjátoppa og
kliður barst að eyrum frá fugl-
um og öpum inni í skóginum.
Stundum bárust annarleg hljóð
að eyrum og stundum flugu
hegrar og fuglar, sem þau ekki
báru kennsl á, með þungum
vængjaslætti yfir höfðum þeirra.
— Ég veit ekki hvað er að
mér, sagði Georges. Ég held, að
ég sé með hita, og mig verkjar
sáran í fótinn.
— Vertu hughraustur. Hið
versta er að baki ög nú geturðu
hvílt fótinn. Nú finnst mér ég
vera sterk og til alls fær, er við
fjarlægjumst meira og meira
allar ógnir frumskógarins — og
aðrar ógnir.
Hún stakk hendinni í fljótið
til að kæla hana, en annar Indí-
áninn greip snarlega í hana og
kippti henni irin, — og Karólína
sá vatnborðið ýfast allt í einu,
og risastór krókódíll leið fram
hjá bátnum.
Þau höfðu kveikt bál til þess
að steikja tvo fugla, sem Georg-
es hafði skotið. Eldurinn var
slokknaður. Georges og Karó-
lína hvíldu hlið við hlið undir
sama feldi á fljótsbakkanum.
Þannig notuðu þau tækifærið
hverju sinni, eftir að rennt hafði
verið að fljótsbakkanum, til að
neyta máltíðar. En þetta var að-
eins hægt að degi til, því að
næturlagi áræddu þau ekki að
hafast þar við vegna hættunn-
ar, sem stafaði frá villidýrun-
um, og lögðu þau þá bátnum
við akkeri í einhverjum stokkn-
um við ána.
Georges var veikur. Hann
hafði vafið óhreinum tuskum
um fótinn. Hann dró andann ótt
og títt. Hann var horaður orð-
inn og kinnfiskasoginn og næst-
um örmagna. Hann mælti í hvísl
ingum, því að hann hafði ekki
þrótt til þess að mæla hátt:
— Mig verkjar í allan skrokk-
inn, af því að sitja í sömu stell-
ingum allan daginn. Ég er viss
um, að mér mundi líða betur og
ná mér, ef við gætum hvílzt um
sinn á landi. Með þeim hraða,
sem við förum, ættum við að
geta náð til strandar á tveim til
þrem dögum, og ég skil ekki
hvers vegna ...
að Indíánar, þessi börn náttúr-
unnar, sem hann svo kallaði,
væru ekki allt af blíð, þótt vel
væri að þeim farið — og greip
nú byssuna og skaut af henni
nckkrum skotum í þá átt, sem
örvarnar komu úr.
Þetta hafði tilætluð áhrif, en
aðeins í bili, því að undir kvöld-
ið fór að sækja í sama horf og
var skotið jafnvel af enn meiri
ákefð en áður. Og engum varð
svefnsamt um nóttina. Þetta var
líka skelfingarnótt, og þegar
birti brá Karólínu mjög, er hún
sá hvernig Georges leit út. Hann
leit út eins og örvasa gamal-
menni og átti erfitt með að
mæla.
Játaðu, að þú hafir orðið
hrædd, Karólína, er þú sást
hvernig ég lít út?
Hún tautaði eitthvað samheng
islaust og.hann mælti af furðu-
miklum styrk, næstum hrana-
lega:
— Þú heldur að ég deyi —
er það ekki? Og það þá og þeg-
ar?
— Hættu nú að tala um þetta,
Georges. — Ég get ekki fengið
Indíánana til þess að slá upp
búðum. Þeir harðneita, því að
þeir vilja ekki sofa í landi, og
ætla vitlausir að verða af
hræðslu hverju sinni, er þeir
heyra trumbuslátt inni í skóg-
inum, en það benti til að bar-
dagar væru í aðsigi milli frum-
skógabúa. Og þau höfðu heyrt
í stríðsbumbunum annað veifið
undangengnar nætur og það
hafði sín áhrif á taugar þeirra
allra, nema Georges, en hann
hafði bitið það í sig, að frum-
skógabúar ætluðu að halda ein-
hverja hátíð, en tilgangurinn
væri alls ekki að heyja stríð. j
Hann skelfdist því ekki held-
ur, er þau allt í einu heyrðu í
bumbunum mjög nærri landi, og
var það, þegar þau voru á bökk-
unum. Karólína reis upp ótta-
slegin og Indíánarnir fjórir ruku
að bátunum. Einn þeirra dró
Georges með sér nauðugan og
fór heldur hranalega að honum,
enda hugði hann mikla hættu á
ferðum, og það reyndist líka svo
að bátarnir voru ekki fyrr komn
ir út á mitt fljótið er örvum
rigndi yfir áningarstaðinn á
bakkanum. Karólína titraði af
angist, en Georges varð nú acj
horfast í augu við þá staðreynd,
Hún svaraði engu. Þetta
kvöld neitaði Georges að borða
kjöt og bað Indíánana um fisk,
og Karólína reyndi að fá þá til
að verða við beiðni hans, en þeir
horfðu inn í skóginn, dauðskelk-
aðir á svip.
— Við skulum ekki vera að
nauða á þeim, sagði Karólína.
— Við skulum grípa til okkar
ráða og reyna að veiða fisk.
Georges bandaði þreytulega
með hendinni:
— Æ, það skiptir engu, Karó-
lína, hvort við fáum fisk eða
ekki.
Flann þagnaði, en hélt svo á-
fm ffiír , ,
—" Þú^limrf rétt fyrti>»þér —'
þessi frumskógur er hræðilegur.
Hann bakar mér nú meiri kvöl
en veikindin. Ef ég aðeins hefði
fengið að deyja heima í Frakk-
landi.
En undir morgun gátu þau
blundað. Og eins og vanalega
vaknaði hún við söng fuglanna.
Hún teygði sig varlega til þess
að vekja ekki mann sinn, og til
þess að báturinn færi ekki að
rugga, en samt varð hún þess
þegar vör, að hann var léttari
en vanalega. Hún fór að at-
huga þetta. Georges svaf fyrir

T
A
R
1
A
N
0.19-59+2
SAIP
LET ME GO TO THE
VUI7U VILLAGE ALONEv"
“ THEAPE-MAN.
PEKHAPS X CAN
E THINGS
//
JCHN
CíMlO
"5UT WHA ... you CAN'T?"
ARSUEF BILL. "THEY C0UL7
TORTURE YOU— klLLYOUl"
Tarzan: „Leyfðu. mér að fara í friði og ró“. vel drepið þig“. un, geturðu sent menn þína til
einum til VUDU-mannanna. Ef Bill: „Ef þú nú getur það ekki? Ef ég verð ekki kominn á morg VUDU þorpsins til að hefna mín“
til vill gæti ég gert út um málið Þeir gætu misþyrmt þér og jafn
Þú hefur ekki undan neinu að
kvarta — þú ert f forsælu!
Þér skuluð ekki taka yður þetta
nærri — þetta er daglegur við-
burður hjá okkur hér í herdeild-
inni!
aftán hana, en nokkurn hluta
farangursins vantaði. Hún skim-
aði eftir hinum bátnum, sem
allir Indíánarnir fjórir voru van-
ir að sofa í að næturlagi. Hann
var horfinn.
Indíánarnir höfðu flúið og tek
ið nokkurn hluta farangurs
þeirra. Hún flýtti sér að vekja
Georges, en honum veittist erf-
itt að opna augun, augnalokin
voru eins og samanlímd. Augn-
gljáinn sem er einkenni hitasótt-
innar var horfinn úr augum
hans, og hann tautaði:
— Ég er ekkert hissa á þessu.
Við erum glötuð. Mér hefur ver-
ið það ljóst undangengna fjóra
daga. Það veldur mér ekki á-
hyggjum sjálfs mín vegna, held-
ur þin vegna, Karólína. Það
skiptir engu hvort ég dey hér
eða í Maroukin, en þín vegna ...
Honum veittist erfitt að mæla:
— 'Ó, þessi fuglakliður, ég
vildi að þeir vildu hætta. Ég
þoli ekki hávaða, svækjuhita og
óþef, æ, fyrirgefðu mér, ég veit
varla hvað ég er að rausa, en ég
mundi deyja rólegur, ef ég vissi
þig örugga, en hvernig gætir þú,
í þessu loftslagi — heyrirðu —
heyrirðu í bumbunum? Þeir eru
byrjaðir aftur.
— Nei, Georges, þér misheyr-
ist — það er ekki barið á neinar
Ódýr
vinnuföt