Vísir - 19.04.1963, Side 15

VÍSIR
anwi
Föstudagur 19. apríl 1963.
o©
framhaldssaga
eftir Jane Blackmore
stjjörnuskin
og skuggar
8. kapituli.
Reynolds fyrrverandi lögreglu-
fulltrúi tróð vandlega í pfpuna
sína.
— Það er auðveldara að fást við
morðmál þegar morðið hefir verið
framið.
— Þú heldur kannski, að það
ætti að leggja mig inn á geðveikra-
spítala?
Reynolds horfði á hann rólegu
augnaráði undan loðnum augna-
brúnunum. Davíð fannst hann á-
vallt minna sig á fjárhund, sein-
an að hugsa, en kænan, slyngan,
gamlan hund.
— Nei, það held ég ekki, svar-
aði Reynolds.
— En hvað get ég gert, sagði
Davíðs hásum rómi.
Reynolds fór sér hægt, valdi
sér eldspýtu úr öskjunni af mik-
illi nákvæmni, kveikti svo í og blés
frá sér reyknum, og var blátt á-
fram hulinn reykskýi í bili.
— Það, sem ég tel athyglis-
verðast er hvers vegna sá, sem
hefir morðið f huga, eða hefir á-
formað það, hagar sér svona ein-
kennilega.
— Við hvað áttu? spurði Davíð.
|— Hann' skilur eftir blett;á
teppalögðum 'stiga í aflæstum
göngum. Daginn eftir er slrengdur
stálþráður yfir efsta þrepið í stig-
anum, sem aðeins móðir þín not-
ar. Er það nokkur furða þótt ég
spyrji sjálfan mig: Hvers vegna?
Davíð hristi höfuðið.
— Ég botna ekkert í því.
— Morð er einkafyrirtæki,
sagði Reynolds eins og við sjálfan
sig. Er fyrirfram ákveðið og
skipulagt, leyniverknaður, fram-
kvæmdur í skyndi.
Davíð hallaði sér fram í stáln-
um:
— Hvers vegna þá þessar fálm-
kenndu tilraunir?
— Einmitt, sagði Reynolds og
hélt áfram að blása frá sér reykn-
um, sem lá eins og skýjalag yfir
hinum gráa og virðulega kolli lög-
reglumannsins fyrrverandi.
— Hvað er hann að reyna að
gera? Hræða móður mína?
— Vafalaust? En hvað svo?
— Hvað annað gæti vakað fyr-
ir honum sagði Davíð og reis á
fætur. Reynold hélt áfram að blása
frá sér reyknum.
— Þessi stigi, byrjaði hann.
— Já?
— Ég hefi áhuga fyrir honum, —
segðu mér annars hefir móðir þfn
fengið sér ný gleraugu nýlega?
Spurningin kom Davfð mjög ó-
vænt. Hann hafði verið farinn að
ganga um gólf, hætti þvf nú,
snarstoppaði og horfði á vin sinn:
Já, það er rétt.
— Hvenær?
— Núna í byrjun vikunnar. Ég
held á þriðjudaginn var.
— Fjær- og nærsýnis-gleraugu.
Reynold sagði þetta eins og
hann væri að taka eitthvað fram
en ekki að spyrja.
— Já.
— Og í fyrsta skipti, sem hún
notar slík gleraugu?
Davíð hló.
— Já, sagði hann.
— Aha, sagði hann með sigur-
stolti leynilögreglumannsins, sem
telur sig kominn á eitthvert spor,
og er næstum barnslega glaður.
— Hvað kemur þetta málinu
við?
Það tekur dálítinn tíma að
venjast slíkum gleraugum — allt
eins og í þoku fyrst.
— Og einhver hefur gert sér von
um, að það leiddi til þess að hún
hrasaði í s.tiganum?
Reynold kinkaði-kolli ákaft.
— Já, og hún hefði svo sem vel
getað hrasað f stiganum án þess
nokkur stálþráður væri, en hefði
hún reynt að fara niður og hras-
að um þráðinn hefði án nokkurs
efa illa farið.
— Þá kann Sorrel að hafa kom-
ið f veg fyrir, að hún lenti f slíkri
hættu, sagði Davið hægt.
— Nokkur annar sem notar
þennan stiga? spurði Reynoids
— Marlene gerir hreint þarna
einu sinni í viku.
— Það skyldi þó aldrei vera
koha, sem við þurfum að finna.
— Marlene, sagði Davíð undr-
andi, það væri alveg óhugsandi.
— Hvers vegna? Reynolds horfði
á hann rannsakandi augum.
— Ég — ég veit varla, sagði
Davíð hálfstamandi . . hún er ekki
af þeirri manntegund, að maður
gæti látið sér detta neitt slíkt í hug
— Lagleg?
Davið brosti.
— Það mun mörgum þykja. Og
hún er — dálítið ögrandi.
— Hefir þú orðið fyrir nokkrum
áhrifum — ?
-Ég get vel gert mér grein fyrir
þvf í fari hennar, sem hefir áhrif . .
— Nú, jæja, — en hvernig er
það með mág þinn?
— Rupert? Hann hefir aldrei
látið í ljós neinn áhuga fyrir henni.
— Það sannar ekkert til eða frá.
— Rupert og Marlene, sagði
Davíð hugsi. Nei, hann mundi ekki
falla fyrir stúlku úr þorpinu.
— Telur það ekki virðingu sinni
samboðið, ha?
Davíð hló kuldalega.
— Hann hefir reynt að gera
hosur sínar grænar fyrir Sorrei.
— Og hún?, sagði Reynolds og
púaði enn ákaft.
Davíð færði sig til dálítið vand-
ræðilega. Hann hafði lofað Sorrel
að segja ekkert um að þau væru
trúlofuð.
— Nú?, hélt Reynolds áfram
af algeru tillitsleysi.
— Ég ætla að taka hana mér
fyrir konu, svaraði Davíð rólega.
— Þú?
— Er það svo furðulegt spurði
Davíð þurrlega.
Reynolds lét sem hann hefði
ekki heyrt þetta og spurði:
— Hvað heitir hún?
— Sorrel.
— Veit ég það — hvert er ættar-
nafnið.
— Thornhill.
— Thornhill . . . Thornhill . . .
Davíð ættlaði að segja eitthvað,
en Reynolds stöðvaði hann með
því að lyfta hönd sinni.
— Thornhill, ég man eftir þessu
nafni. Og það er ekki iangt síðan,
sagði hann hugsi, misseri eða svo.
Hann gekk að gömlu skrifborði,
tók lykil og opnaði það. Einhvern
veginn leið Davíð allt í einu eins
og hann vildi helzt leggja á flótta
úr þessu herbergi, þar sem loftið
var mettað af tóbaksreyk, og ýms
leyndarmál voru vafalaust skjal-
fest. Hann gekk út að glugganum
og horfði út í garð, þar sem allt
var skipulagt vandlega — því að
þannig var allt i umsjá Reynolds.
4 \ v V'VT> Ég Výrþ að koma mér af stað
nú Reynolds, sagði hann.
Reynolds leit upp þar sem hann
sat við skrifborðið.
— Hræddur?
— Já, sagði Davíð og yggldi sig
dálítið.
Reynolds skoðaði hverja vasa-
bókina af annarri og Ðavíð horfði
á hann. án þess að geta hreyft sig
úr sporum.

&

— Aha, hérna er hún. Hér er það
sem ég var að leita að.
Davíð horfði eins og dáleiddur
á svörtu, littlu vasabókina. Hvítur
miði hafði verið límdur framan á
hana og eitthvað var skrifað á
miðann, en hann gat ekki séð
hvað það var — og þótt hann hefði
staðið þarna á gólfinu með bóldna
í hendinni mundi hann ekki hafa
getað greint bókstafina, sökum
þess hvað honum var mikið niðri
fyrir.
— Það er erfitt að finna eitt-
hvað til þess að hafa fyrir stafni
alla tið, þegar maður er búinn að
draga sig í hlé, sagði Reynolds.
Hann gekk framhjá Davíð og út
í veröndina og svo niður í garðinn.
Þar settist hann á bekk og Davíð
fylgdist með honum,
— Það er gaman að fást við rósa
rækt sagði Reynolds — rósirnar
eru sérkennilegar, fagrar, en séu
blóm tilfinningarík eru rósir ekki
þeirra meðal. Þær eru kaldar —
eins og sumt mannfólk.
Hann leit upp og horfði vingjarn
Iega á Davíð.
— Mér geðjast annars yfirleitt
að fólki — ég hefi áhuga fyrir
öllum sem ganga á tveimur fótum
og hafa heilabú í kollinum. Og
þann áhuga hefi ég aldrei misst —
til dæmis fylgist ég með þeim, sem
ég sjálfur hefi haft einhver af-
skifti af I starfi mínu í lögreglunni
FISKUR
Reyktur fiskur, ýsuflök, ný
ýsa og sólþurrkaður saltfisk-
ur, nætursöltuð ýsa, siginn
fiskur, saltsíld í lauk. Egg
og lýsi
FISKMARKAÐURINN
Langholtsvegi 128.
Sími 380S7
T
A
R
Z
A
N
EF FACP C0MTINUE7 HIP STORV.
"POR THKE5 NISHTS T,
LE0PAZ7 ATTACKEP’, KILLIllS ^
ANÍ7 ESCAFING WITH ONfc
OF A\Y VALUASLE 70GS
EACH TI/AE..
OonJ
Ed Pace hélt áfram frásögn
sinni: „Þrjár næstu nætur kom
pardursdýrið og drap einn hund
í hvert skipti og fór með hann
burtu”. Tarzan varð forviða á
svip: „Gaztu ekki drepið villi-
TAK2AN LOOKEÉ
PUrZLEP. "COULPN'T
YOU SHOOT THE
SEA5T?// 11-6-6010
dýrið?” „Ég reyndi”, svaraði
Pace hryggur í bragði, ,,en næt-
urnar eru svo dimmar aö ég
ÍWntun t
prentsmiöja & gúmmlstimplagcrð
'EInholtl Z - Sfmi 20960
Trúlofunarhringar
Gnrðssff Óðafsson
Orsmiður við Lækjartorg, sími
10081.
SÆKGUR
í ýmsum stærðum. — Endur-
nýjum gömlu sængurnar.
Eigum dún og fiðurheld
ver.
Dún- og fiðurhreinsun
Kirkjuteig 29. Simi 33301
Smm
SAMEINAR MARGA KOSTI:
FAGURT ÚTUT. ORKU. TRAUSTIEIKA
RÓMAÐA AKSTURSHÆFNI
OG LÁGT VERO!
TÉHhNEShA BIFREIÐAUMBOÐIÐ
VONAMTMITI I2.5ÍMIJ7WI
Ódýrar
felpuúBpur
gat ekki skotið — ég var svo
hræddur um að skjóta þá hunda
na mína”.