Vísir - 27.04.1963, Síða 15

V1SIR . Laugardagur 27. apríl 1963.
o©
framhaldssaga
eftir Jane Blackmore
stjörnuskin
og skuggar
Ljós logaði í herbergi Jónatans.
Hann sat í rúminu og með nokkra
smábfla allt í kringum sig. Hann
var fölur og kinnfiskasoginn.
— Sæll, sagði hann brosandi.
Er orðið framorðið?
— Já, ég gieymdi að slökkva
hjá þér, sagði Sorrel.
— Já, og mér' þótti það bara
ágætt, sagði Jónatan og brosti.
Davíð sem stóð við rúmið, lyfti
upp stafnum.
—Þekkirðu þennan? spurði hann.
Drengurinn horfði fljótlega af
einu á annað.
— Það er stafurinn hennar
mömmu, sagði hann lágt.
— Er þetta slangan sem þú
sást síðdegis í dag, spurði Davíð.
— Vertu ails ósmeykur, Jóna-
tan, sagði Sorrel hlýlega, þv£ að
hún varð þess vör að drengurinn
var að verða gripinn skelfingu.
— Þú færð ekki skömm í hatt-
inn — segðu okkur bara hvað þú
sást. Vertu nú góður, Jónatan, og
gerðu eins og við biðjum.
— Ég veit það ekki.
— Víst veiztu það, þrumaði Dav-.
íð og drengurinn varð hræddur.
— Ég skal lofa þér því að
mamma þfn skammi þig ekki.
Hún fann að hann var að linast,
en þá varð Davíð gripinn óþolin-
mæði og þrumaði.
— í hamingju bænum, Jónatan,
segðu hvort þetta var slangan, sem
þú sást í dag síðdegis.
— Nei, það var ekki hún, sagði
drengurinn.
— Þú lýgur, þrumaði Davið.
— Ég lýg ekki, svaraði drengur-
inn. Rödd hans var há og mjó. Ég
lék mér bara. Ég var Tarzan í
frumskóginum.
Davíð sneri sér við snögglega
og gekk fram í göngin. Sorrel fór
að tína saman litlu bílana og rað-
aði þeim á náttborðið. Svo hallaði
hún sér að drengnum:
— Farðu nú að sofa, Jónatan.
Það er orðið framorðið.
Hann starði á hana.
— Þú trúir mér er það ekki?
spurði hann skjálfandi röddu.
— Ef þú bara vissir hvað er
staðreynd og hvað er ímyndun.
En ef þú skrökvar, Jónatan, bitn-
ar það á þér sjálfum.
— Hvers vegna?
— Af því að þá verðurðu ó-
lukkulegur.
«1 rmii i .................
— Ég veit það ekki, Sorrel, það
er alveg satt, ég veit það ekki.
Ég var að leika Tarzan.
Hún vafði um hann teppinu og
kyssti hann á kinnina:
— Það skiptir' kannski ekki
neinu, sagði hún róandi röddu.
En það skifti miklu máli um
þetta — eins og um allar grun-
semdir sem vaknað höfðu. Og svo
mundi það verða áfram þar til mái-
ið upplýstist.
Davíð beið hennar. Hann hélt á
stafnum eins og hann ætlaði að
berja einhvern niður með honum.
Hann var þungbúinn og reiðin
sauð f honum. Sorrel langaði til
þess að flýja í blindni, en hún
reyndi að brosa, og vonaði að hann
rendi ekki grun í hvernig henni
var innanbrjóst.
— Strákskömmin laug —
— Uss, hann gæti heyrt til þín.
Ég 'vona að hann geri það.
Hún lagði hönd sína á hand-
legg hans, en hann hristi hana af
sér og gekk út að glugganum og
horfði út f náttmyrkrið. Hún gekk
skildi vel hvernig honum var innan
brjósts út af því, sem hann taldi
vera þrákelkni drengsins.
— Það er ekki honum að kenna,
sagði hún. Hann er bara barn. Ef
við, þú og ég, ölum beyg f brjósti
út af þessu öllu, hvernig hlýtur
honum þá ekki að líða.
— Hann þarf ekkert að segja
nema sannleikann, sagði hann.
Sannleikann, sagði hún og and-
varpaði. Hvað veit hann hvað er
sannleikur og hvað ímyndun, þátt-
ur f ieik hans.
— Jónatan er ekki neinn bjálfi.
— Nei, en honum er vafalaust
viss hollustutilfinning f brjóst bor-
in, sem verkar á hann sem hemill.
Hann sneri sér að henni. Hann
var fölur og þreytulegur f framan
og nú komst ekkert að í hjarta
hennar nema samúð til hans og
ást.
— Þú ert þreyttur, sagði hún.
— Engar ýkjur, sagði hann og
strauk þreytulega um enni sitt.
— Farðu að halla þér. Við get-
| um ekki gert meira í kvöld.
Hann rétti henni hönd sína og
i hann fól hana í lófa sínum.
— Ástin mín, sagði hann og
l brosti þurrlega. Ef fundum okkar
hefði getað borið saman á ein-
hvem annan hátt myndi ég næst-
um óska þess, að þú hefðir aldrei
komið til okkar.
Hún knúði sig til þess að brosa.
— Hvernig sem allt virðist get
ég ávallt verið Rupert þakklát fyr-
ir eitt — að útvega mér starf
hérna.
. Hann þrýsti henni að sér. Andar
tak gleymdu þau öllu í kringum
sig. Og það var Sorrel, sem varð
fyrri til að átta sig/
r— í háttinn með þig, sagði hún
glettnislega.
— 1 háttinn, endurtók hann og
geispaði. Far þú fyrst.
Hún sneri sér við og gekk eftir
göngunum og nam staðar við dyrn-
ar og slöngvaði til hans kossi, og
svo fór hún inn.
En þegar hún var komin inn
var sem hún ætlaði að bugast af
taugaæsingu, kvíða og ótta. Hana
verkjaði í allan líkaman eins og
hún væri lurkum lamin, og enn
kom það fyrir hana, að henni leið
eins og hún væri að hrapa niður
í gjá, myrka hyldýpisgjá. Svona
var það þegar hann vár ekki ná-
lægur henni — þegar hún hafði
ekki ást hans nálægt sér til stuðn-
ings.
Hún gat ekki staðizt þetta leng-
ur. Hún varð að fara. Og fyrr
en hún vissi var hún búin að taka
töskuna sína og opna hana. Hún
gerði þetta eins og í leiðslu og nú
áttaði hún sig allt í einu á hvað
hún var að gera. Hún hætti við
að setja niður f töskuna, en hugs-
anirnar sóttu á hana sem fyrr.
Og hún minntist þess, að hið sama
hafði einu sinni komið fyrir hana.
Hún hvarf í huganum til liðins
tíma. Hún sá allt fyrir hugskots-
augum sínum:
í öðru rúminu lá Peter og horfði
á hana. Allan daginn hafði hann
kvalið hana, "jagast, nuddað, látið
til hans og stóð ;yið hlið-h^^^eiskju-sína-í-ljós, mæitú hæðnis
þess að snerta við honum. Hún látið^alit bitna á henni.
R
Z
A
N
THE E6KFUEX.EP'
WKITEK HEL7B7
LOWER THE POGS
IMTO THE TKAFi
5UT MOT WITHOUT
SOME APFKEHEMSIOM.
‘THE CAT WILL GET
IM THEKE AMP-
<ILL MOST OF THEMÍ"
JOHd
CílAWO
DiíttTlííTjaiíOi' FS'turt
Þú ert ung, sagði hann hæðn-
islega. Hvernig heldurðu, að sam-
líf með farlama manni verði, er
til, lengdar lætur? Hvað heldurðu
að það verði langt þangað til þú
hittir annan? Ertu kannski búin
að krækja þér í annan? Varstu
kannski með einhverjum síðdegis í
dag.
— Ég fór í bíó.
Hann hló hæðnislega.
— Og þú heldur að ég gleypi
við þessu?
— Það er satt.
— Ég hef bara þín orð fyrir
þvf.
— Þú verður alltaf að sætta
þig við, að hafa bara mín orð
fyrir þvf, hvað ég hafi gert, er ég
skrepp út, en ef þú getur ekki
treyst mér ...
— Treyst þér. Ég þekki þig.
þú ert...
— Hættu, Peter, hættu ...
— Ó guð, ég get ekki þraukað
lengur.
—Ég get neitað mér um að
fara f bíó, ef þú óskar þess.
— Láttu ekki svona, þú verður
að komast út undir bert loft þú
getur ekki. verið eins og fangi í
þessu herbergi dag og nótt.
"NOT IF WE WORK.
QUICKLV," AMSWEKE7
THE APE-MAM. "WE
MUST GATHEK SOME
SAPLINGS.
Gjugg i borg — ég er í feluleik
við flóðhestinn.
— Ég gæti reynt það, sagði hún.
Þangað til til þú færir að hata mig.
— Ég vona að til þess komi
aldrei.
— Ég mundi kannske fara að
hata þig ...
— Peter...
— Hvernig gæti öðruvísi farið,
er ég sé þig daglega fyrir augum
mér, fagra, vel vaxna, gimilega —
og hið eina, sem ég fengi kossar
af vörum þínum.
— Við verðum að læra að elska
hvort annað á annan hátt.
— Eins og við værum syskini.
Það er ekki hægt. Og ég hvorki
vildi né gæti það. Þá vildi ég
heldur deyja. Ég er dauður, Sorrel,
gefðu mér töflurnar, lofaðu mér
að sleppa, ég vil deyja ...
Henni fannst hún enn heyra orð
hans hljóma fyrir eyrunum — biðj
andi, aumkunarlega — eða hótandi.
Þannig var komið, að lífið var
þeim báðum kvöl, vegna þess að
hann gaat.ekki beygt sig í auð-
mýkt fyrir örlögum sfnum. Hún

Höfum kuup-
endur uð amer-
ískum 6 mannu
bílum — oft
staðgreiðsla
RAUÐARÁ
SKÚLAGATA 55 — SÍHII lSilZ
AMI7 AS TARZAN 5EGAN TO
SF’REAf7 THEM OVEK THE HOLE,
E7 PACE SMILEI7 AM7 SAI7, "NOW
l'M 3EGINNIMG TO SEE L“ i|.|í-60l6
Blaðamaðurinn, hjálpaði til við kvíða. Hlébarðinn nær í þá þarna, Ekki ef við erum snöggir, sagði ar Tarzan byrjaði að breiða trén
að koma hundunum niður í gryfj- sagði hann, og þá drepur hann Tarzán. Við verðum að safna sam- yfir gryfjuna, brosti Pace og sagði
una, en hann var ekki laus við flesta þeirra. an nokkrum ungum trjám. Og þeg- nú fer ég að skilja.
Þökk fyrir heimsóknina.
örvænti og fyrirvarð sig fyrir hann
af þvf að hann hafði ekki karl-
mennsku til að bera til að lifa.
Hjartað barðist ákaf í brjósti
hennar og hún féll á kné og fram
á koffortið- og huldi andlitið f
höndum sér.
Þetta kvöldið hafði hún líka tek-
ið saman fatnað siim og smádót
og lagt f ferðatöskuna. Hann hafði
knúið hana til þess með beiskju
sinni og nöprum ásökunum.
— Hypjaðu þig, hrópaði hann
grátandi. Ef þú villt ekki lofa mér
að deyja geturðu að minnsta kosti
lofað mér að lifa í friði. Ég vil
ekki sjá þig fyrir augum mér.
Farðu, lofaðu mér að vera í friði-
Landbúnaðarjeppi ’55 f úrvals
Opel Caravan ’55-‘62
VW ‘55-’62.
standi.
Herald Standard ’60
Rambler station ’57
Mercedes Benz ‘57 gerð 190.
SAAB station ‘62
Skoda station ’56
Austin A ’59
Deutz 55-‘59
Lincoln 2ja dyra Hartop
Chevrolet ’53, fallegur bíll.
Opel Capitan ‘56.
Chevrolet ‘59, fallegur bíll.
Citroen ’53. Vill skipta á Land
rover eða Austin Gibsy.
Ford Taunus station ’60. Vill
skipta á VW bfl.
Opel Record 2ja dyra ’60
Opel Record ’62 má greiðast
með fasteignatryggðum bréf-
um.
Rússajeppi 59.
Mosckwitch '55-61.
Mercedes Benz ’60 vörubfli
hálfframbyggður.
Volvo 55.
Mercedes Benz ’51.
Scania Vabis ’60.
Chevrolet ‘53 uppgerður bfll
kr. 110 þús.
Chevrolet ’46 með sendistöðvar
plássi. Verð samkomulag.
Gjörið svo vel, skoðið bflana.
— Borgartúni 1. —
Sfmar 18085 og 19615
Eldhúskollar
Eldhúsborð
Strauborð