Vísir - 21.05.1963, Blaðsíða 15

VlSIR . Þriðjudagur 21. maí 1S63.
y.-'jra-ai JЗHPBBMHI
75
QO
hamhaldssaga
eftir Jane Blackmore
stjörnuskin
og skuggar
að Davíð, sem hvolfdi úr því I sig.
— Veiztu hvað, sagði Reynolds,
ég hefi allt af verið að hugsa um
þennan garnspotta, — þennan, sem
Burke fann í sprungunni á stigan-
um— þráðarspottinn?
Davíð drakk annað glas til.
Hverju gat skipt um þennan þráð
arspotta? En svo var eins og vott
aði fyrir veikri von. Hann greip I
jakkaermi Reynolds:
— Hvað áttu við, Reynolds.
— Mér flaug það í hug allt I
einu — það getur að vísu verið
að mér skjátlist, en á ekki Rupert
fingravettlinga úr garni?
Fötin hljóta að þorna af sjálfu
sér, hugsaði Rupert. Kannski skipt
ir ekki neinu um hvar Diana hefir
falið þau. Eftir nokkrar klukku-
stundir, að minnsta kosti á morg-
un, verða þau orðin þurr. Og þar
með verður hún svift þvl valdi,
sem hún hefir yfir mér. Þá verða
sannanirnar úr sögunni.
Fyrsta háiftímann eftir að ekið
var burt .með Sorrel talaði hún
ekki um annað en hana, allæst,
masaði og masaði. Augu hennar
glóðu og hendur hennar voru á
sífelldri hreyfingu. Hún hagræddi
demantsstjörnunni, strauk hár sitt,
og rausaði áfram, en Rupert svar-
aði bara með eins atkvæðis orð-
um, en hin háa, skræka rödd henn
ar verkaði illa á taugar hans. Hann
var svangur, þótt hann hefði neytt
miðdegisverðar og hámað I sig
matinn. Það var eins og hann gæti
ekki fengið nóg, en Diana snerti
varla við matnum.
Allt I einu þagnaði hún. Hún
studdi olnboganum á borðið og
horfði á hann leiftrandi augum.
Hann færði sig til í stólnum einn
ig þetta verkaðip ónotanlega á taug
ar hans. Svo kveikti hann sér I
sigarettu til þess að reyna að róa
taugarnar.
— Má ég líka fá?
— Gerðu svo vel. Hann rétti
fram hylkið.
— Einkennilegt með þessi hjóna
bönd, sagði hún hlæjandi, þegar
hann kveikti á vindlakveikjaranum
til þess að gefa henni eld. — Hjón
búa saman, árum saman, og þekkj
ast I rauninni lítið.
Hann reis snöggt á fætur og
gekk út að glugganum. Horfði á
garðbrekkurnar, enn grænar og
frísklegar. Kvöldsólin glitraði á
tjöninni. Hann horfði á úrið sitt og
blóðið fór að streyma örar um
æðar hans. Innan stundar, er sól
væri hnigin, mundi hann vera
þarna niður frá I skjóli trjánna —
með Marlene.
— Það varst þú, sem fitlaðir við
hemilinn á stólnum.
Hann sneri sér snöggt við. Hún
hafði komið án þess hann vissi og
numið staðar fyrir aftan hann.
— Ætlarðu að drepa hana þá?
Eða var tilgangurinn bara að
hræða hana?
Hann leit yfir öxl hennar til
dyra.
— Vertu ekkert hræddur, Ru-
pert, hvíslaði hún. Ég skal ekki
koma upp um þig.
Hann horfði á hana og slík alda
haturs á henni reis I huga hans,
að það gerði hann skelkaðri en
allt annað.
— Nei, sagði hann hásum rómi.
Hyorugt. Tilgangur minn var aþ-j
eins að aðvara þig.
— Mig?
Hún horfði á hann stórum aug-
um.
— Þess vegna lagði ég stafinn
— stafinn þinn, undir stólinn, sem
þú sofnaðir I — út úr drukkin.
— Ég skil ekki ...
— Og þetta er þó svo einfalt,
en eins og þú sagðir, hjón þekkja
stundum lítið hvort annað.
örvæntingarsvipur kom á andlit
hennar. Hún ieit út eins og barn
sem ætiar að fara að gráta. Henni
hvarf allur þróttur. Hún fálmaði
sig áfram að stólunum við arininn
og settist þar og huldi andlitið I
höndum sínum. Og Rupert gekk til
hennar. Hann fann ekki til neinnar
meðaumkunar með henni, aðeins til
taugaæsings. Hann þurfti ekki að
óttast hana framar. Heimskur hafði
hann verið að halda, að hún hefði
vald yfir honum. Hann hafði alltaf
getað fengið hana til þess að gera
það, sem hann vildi. Einnig nú.
Hann vissi, að hyggilegast var að
segja ekkert nú, en hann gat ekki
bælt niður löngunina til hefndar.
Diana hafði næstum eyðilagt allt
fyrir honum. Áköf löngun eftir að
særa hana kom yfir hann.
Hann starði á hana þar sem hún
sat drúpandi höfði. Hve hann hat-
aði hana og fyrirleit. Ef hún hefði
fallizt á skilnað, hefði ha.nn ekki
þurft að fremja morð. Ef hún að-
eins hefði veitt honum frelsið. Þá
hefði hann getað fengið Felicity
til þess að fá að minnsta kosti
nokkurn hluta arfsins. Það var þrái
hennar — neitun hennar, að veita
honum frelsi, sem hafði ýtt honum
út I þetta. Nú varð hún að taka
á sig sinn hluta af afleiðingunum.
Þannig hugsaði hann nú.
— Hvernig Iíður manni, þegar
maður er I þann veginn að verða
brjálaður, Diana, sagði hann ill-
kvitnislega.
Hún rétti úr sér og augu hennar
skutu gneistum.
— Ég er ekki brjáluð, sagði hún.
— Jæja, sagði hann og horfði
háðsiega á hana. Hann vissi, að
hann var að leika hættulegan leik,
en hann naut þess. — Er það ekki
brjálæðisvottur að minnsta kosti,
að ímynda sér að eitt og annað
hafi gerzt, sem ekki hefir gerzt?
Hann mælti lágum rómi.
— En það hef ég ekki gert. Það
hef ég ekki gert, sagði hún móður-
sýkisiega.
— Heldurðu virkilega, að ég
elski þig svo mjög að ég þess
vegna hafi gert það, sem ég gerði,
— elski þig nógu mikið til þess
að láta afleiðingarnar bitna á ann
arri manneskju?
Enn voru þessir einkennilegu
glampar I augum hennar, sem
gerðu hann hræddan. Kannski
hafði hann gengið of langt og betra
að draga I land.
— En — hvaða aðra ástæðu
gætir þú haft? spurði hún.
Hann knúði sig til að kyssa hana
á kinnina.
— Nei, þú hefir rétt fyrir þér.
Hvaða aðra ástæðu gæti ég haft?
jVertu;þolinmóð, Diana. Æ,1 mig er
aftur farið að verkja I höfuðið.
Hann talaði af viðkvæmni, hlýju.
Það var svo hlægilega auðvelt.
Hann gat leikið á strengi tilfinn-
inga hennar að vild. Hún lagði
hönd sína á enni hans og hann
stillti sig um að ýta henni ekki
frá.
— Vesalings Rupert, tautaði hún.
Á ég að sækja töflurnar fyrir þig?
Allt I einu var hann óöruggur á
ný. Var það svo, að hún gæti knú-
ið fram hugarfarsbreytingar hans?
Var hún að leika eitthvert hlut-
verk? Var hún bara að btða eftir,
að hann játaði allt — og væri þá
reiðubúin að koma með sannan-
irnar? Bar leiftrið I augum hennar
ástar vitni — eða hefndarþrá?
Hann varð þess var að Marlene
kom inn. Það fór eins og titringur
um allar taugar hans. Hann rétti
úr sér og sagði:
— Ég tók fjórar fyrir hádegi.
Ég held, að ég verði að fara I
smágöngu.
Hann horfði ekki á Marlene, sem
var að byrja að taka af borðinu,
en þótt hann beindi orðum slnum
til konu sinnar, var það Marlene,
sem átti að skilja þau svo, að I
þeim væri boðskapur til hennar.

©PIB
C0PENHA01N
Og Rupert var viss um, að hún
skildi hvað hann var að fara.
— Já, gott loft myndi hafa góð
áhrif á mig.
— Ég ætla að fara með þér,
sagði Diana og reis á fætur.
-— Það er vinsamlegt af þér, en
ég veit að þú ert þreytt, flýtti hann
sér að segja.
— Það skiptir engu máli.
— Vjst gerir það það. Þú ættir
að fara að halla þér.
Augnatillit hennar var þannig, að
það var engin leið að gera sér
grein fyrir hugarhræringum henn-
ar. Marlene tók saman bollana og
lét glamra grunsamlega I leirnum.
Hún var ekki I vafa um, að Rupert
vildi ná tali af henni undir fjögur
augu.
— Ég verð að fá að vera einn,
hélt Rupert áfram, þegar ég fæ
þessi höfuðveikiköst.
— Ó, Rupert, ég hélt að þú vild
ir hafa mig hjá þér, til þess að
hafa einhvern nálægt þér.
Hann starði á hana og reyndi
að grafast fyrir um hvað hún
hugsaði, en það var eins og að
grípa I tómt, er hann reyndi að ná
tökum á hinni réttu Diönu. Það
voru þreytudrættir I andiiti hennar
og það var eins og það átti að
vera, fannst honum. En nú þegar
hún horfði á hann, voru augu henn
ar rök af tárum. Fari I heitasta,
hugsaði hann, ef hún gat ekki enn
vakið meðaumkun I brjósti hans,
en hann vildi vera frjáls, frjáls,
hann skyldi verða frjáls, hann var
frjáls! Hann hafði hætt á of mikið
til þess að láta loka sig inni. Hann
varð að komast út — og inn á

TAKZAN IS A
WITNESS TO AN
AWAZING JUNGLE
SCIENCE-- SOWLEGS\
BEING MAFE
STKAIGHT ANÞ
STKONG—IN THE
VILLAGE OP THE
MEPICINE MEN.
TOO MANY PEOPLE HAVE SIC< CHILPKEN,
TAKZAN! WE MAKE CHILFREN WELL ANP
STPONG- LIK.E L17TLE FtZE BtRP!
HE VERy SICK WHEN WE FINP HIM!
r
A
R
Z
A
N
Á tveimur sólarhringum, getum
við gert bogna leggi beina og
heilbrigða. Tarzan: Ég þekki ekki
leyndarmál ykkar höfðingi, en ég
milli trjánna — því að Marlene
mundi koma, koma þangað til hans
og hann mundi faðma hana að sér
og hann mundi fá aftur sinn gamla
þrótt og öryggi.
Hann sneri sér við og gekk hratt
til dyra og sagði um leið og hann
gekk fram hjá Marlene, án þess að
horfa á hana:
— Sé þig- seinna!
Það var eins og sagt við Diönu,
en Marlene myndi skilja að I raun-
inni var þetta mælt til hennar.
— Vertu ekki lengi, hrópaði Di-
ana á eftir honum.
Honum varð léttir að því að
komast undir bert loft. Hann varð
nú bara að sætta sig við að bíða.
Kannski dálítið lengur en hann
hafði gert ráð fyrir. Kannski nokkr
um vikum lengur. Þá yrði leiðin
greið. Það var heimskulegt að
hræðast Diönu. Hann — Rupert
Bagley — hafði framið hið full-
komna morð. Honum var skapi
næst að reka upp siguróp. Hann
var maður sem gnæfði upp úr.
Hann þurfti ekki að óttast móður-
sjúka konu.
Hann fór inn I garðinn og þaðan
um matjurtagarðinn I áttina til
trjánna og runnaþykknisins, sem
þar var. Hann fór að ganga hrað-
ara. Hann og Marlene myndu fara
I ferðalag — saman. Kannski til
Spánar. Hann var ungur enn —
ungur og beið eftir ástmey sinni.
hefi séð margar sannanir til þess
að trúa. Ef þú skyldir einhvern-
tíma verða veikur Tarzan, þá
kondu til okkar, og við munum
lækna þig.
Tarzan: Hvernig
veiði (æði), getið
hana líka?
Höfðinginn: Það sem skógurinn
er með fíla- getur sýkt, getur skógurinn líka
þið læknað læknað. Og við vitum hvernig á
að gera það.
Vinnubuxur
Aðeins kr. 198.oo
Hárgreíðslustofan
rr
Háaleitisbraut 20 Síini 12614

I <&£&££&£■