Vísir - 29.10.1963, Blaðsíða 4

VISIR . Þríðjudagur 29. október 1963
og aftur fyrir framan nefið á
þeim, en þeir þora ekki að
byrja að færa sig upp á skaftið
strax. Ungu mennirnir líta þessa
skarfa óhýru auga, hrista ungar
sterkar herðarnar, þenja út
brjóstkassann, og strjúka hend-
inni kæruleysislega gegnum
þykkan hárlubbann. Samt ekki
svo kæruleysislega að einn ein-
asti lokkur ruglist. Það er eins
og þeir vilji segja: Haf þú þig
hægan, gamli sköllótti ýstru-
belgur. Þú skalt halda þig við
þína kellingu. Ungu stúlkurnar
eru fyrir okkur ungu mennina.
En gömlu úlfarnir gjóta ekki
síður augunum til hinna ungu,
og þeir eru þrjózkufullir og
ögrandi á svipinn. „Ég var nú
byrjaður á þessum veiðum með-
an þú lást í vöggu, væni minn,
svo að þú skalt ekki derra þig
of mikið. Og ég er ekki dauður
RCYKJA VlK
\7"ið settumst upp í leigubíl-
inn, og hölluðum okkur
makindalega aftur á bak í sæt-
inu, eins og sá einn getur gert,
sem ferðast í leigubíl á annarra
kostnað.
— Hótel Saga, takk.
Það var ekið í gegnum mið-
bæinn fyrst, til þess að athuga
hvort eitthvað væri á seyði, og
bílstjórinn rabbaði við okkur
um heima og geima, stelpur,
bílpróf og þess háttar. Það var
lítið um að vera í bænum. Sömu
,,tryllitækin“ óku rúnt eftir
rúnt með ógurlegum drunum,
og sömu stríðsmáluðu skvís-
urnar teygðu út úr sér tyggj-
óið, og dilluðu hálfþroskuðum
líkama sínum í hlægilegri til-
raun til að líkjast Liz Taylor
eða Birgittu Bardot. Hótelið
birtist nú álengdar, glæsilegt á
að líta eins og mönnum er
þegar við tökum skjmdilega eft-
ir því að allir aðrir eru farnir
af gólfinu.
Við hugleiðum þann mögu-
leika að taka nokkur Can Can
spor fyrir áhorfendurna, en
hverfum frá því, og drögum
okkur hlýðnir í hlé eins og
hinir. Og það má ekki seinna
vera því að hópur skraut-
klæddra dansmeyja kemur
hlaupandi, og stekkur léttilega
upp á hækkaðan danspallinn.
Þar hefja þær líflegan dans,
sem myndi fá úlfana okkar á
Röðli til að ...
Við horfum á dömurnar með
áhuga, og veltum því fyrir okk-
ur, hvort Morgunblaðið myndi
h'ta á þetta, sem „Sigtúniskt“
menningarframtak. Hljómsveit-
in er nú að byrja að spila, og
Svavar Gests ryður úr sér
Framh. á bls. 5.
aftur augunum í sæluvlmu, og
gleyma öllu öðru.
Tjað er kominn tími til að
taka myndir, en okkur hef-
ur verið harðbannað að taka
myndir sem sýna andlit gest-
anna. Það mun gert af tillits-
semi við hina „vinnandi eigin-
menn“. Við röltum niður á bar-
inn, og svipumst um eftir ein-
hverju girnilegu herfangi, (bara
til þess að mynda), en sjáum
ekki neitt. Við lítum hvor á
annan með hálfgerðum vonleys-
issvip, og ákveðum svo að fara
á barinn einu sinni enn. Til-
gangurinn helgar meðalið, og
við ætluðum jú líka að taka
mynd.
En Baldur Gunnarsson, bar-
þjónninn var greinilega ekki á
sömu skoðun. Hann réttir fram
báðar hendurnar, og kemur til
upp á von og óvon, til þess að
geta seinna notað myndina sem
afsökun fyrir myndaleysi, ef
með þarf. Þar sem Baldur er
dálítið, já, þó nokkuð stærri
en við, þá hlýtur það að vera
tekið til greina.
Jjað er kominn tími til að
hypja sig af stað, ef við
ætlum að koma einhverju meiru
í verk í kvöld. Við leggjum af
stað út á Sögu, í þeirri von að
hitta þar einhverja merkis-
bændur, sem alltaf hefur brugð-
izt hingað til. Hann Kankvís í
„Gröndals Familie JournaI“
segir að bændurnir eigi ekki
nóga peninga til þess að kom-
ast inn í Bændahöllina. Mér
finnst nú satt að segja að hann
Þorvaldur gæti vel verið dálítið
kunnugt, og gleður hjartað I
þangað til menn fara að hrasa |
í grjótinu við aðkeyrsluna, eða |
þá stíga á gljáburstuðum skón- |
um í einn hinna ótal drullu- j
polla.
Risavaxinn dyravörour, er J
fyrsta sýnishornið sem við sjá- í
um af starfsfólkinu. Hann lítur :
á okkur grunsamlegu augnaráði,
sem gæti fengið sjálfan erkieng- |
ilinn til að roðna, og hugsa um ;
hvað hann hefði nú gert af
sér. Við röltum upp í súlnasal-
inn, með hina gamalkunnu skip-
un um að taka ekki andlits- ,
myndir. Hvað halda þeir eigin- |
Iega að við birtum í blaðinu?
muldrar Ijósmyndarinn sár-
móðgaður yfir þessum árásum j
á slna göfugu starfsgrein. Við
ættum kannski að biðja þá um j
mynd úr fjölskyldualbúminu, j
muldrar hann illskulega. Þegar
upp í salinn kemur verður það {
að þegjandi samkomulagi okkar j
í milli, um að athuga hvernig ‘ \
barþjónninn búi, og reynist
hann harla góður heim að
sækja. Eftir að hafa kvatt, rölt- j
um við í áttina að dansgólfinu
til að athuga hvað þar sé á
seyði. Við erum í þungum þönk 8
um við að skipuleggja árásina íj
HÆTURLÍf I
Fyrri grein
'DZ'lukkan var ekki nema rúm-
Iega 9 þegar við komum á
Röðul, svo að það var ekki
ýkja margt fólk þar ennþá.
Þeir sem komnir voru, stóðu
við barinn og horfðu á her-
mannasjónvarpið, eða röltu um
til þess að heilsa upp á vini og
kunningja sem kynnu að vera
á næstu grösum. Sumir voru
háværir, en aðrir sátu hljóðir
úti f horni, og létu sem minnst
fara fyrir sér. Það voru þeir
sem vandir voru að virðingu
sinni, eða þá eiginmenn sem
voru að „vinna frameftir“ og
kærðu sig ekkert um að frú.in
fengi að vita hvar sá vinnu-
staður væri.
Eins og geta má nærri, eru
blaðamenn ekkert sérlega vin-
sæl.ir hjá þessum „fyrirmyndar"
ektamönnum, og Braga þótti
þvf vissara að ganga með
myndavéljna vel falda undir
jakkanum, og brosa sínu sak-
leysislegasta brosi. Þessir gömlu
úlfar stara hungruðum augum
á lambakjötið sem svffur fram
úr öllum æðum ennþá. Og þeir
draga inn magann og sitja tein-
réttir á stólunum. Það er nú
samt erfitt til lengdar og þeir
verða ósköp fegnir þegar stráka
skrattarnir snúa sér undan, svo
að þeir geti lofað maganum að
komast í eðlilegt horf.
‘O'ljómsveitin, Eyþórs Combo,
tekur nú til við að spila,
og r.okkur pör rö'ta frekar
treglega út á gólfið. Það eru
helzt þeir sem mest hafa
„smakkað það“. Flestir láta sór
þó nægja að horfa á, og meðal
þeirra eru úífarnir okkar, sem
horfa eins og dáleiddir á ung-
ar mjaðmirnar sveigjast ögrandi
og ofsalega í dansinum. Stúlk-
urnar hreyfa sig mjúklega og
fallega, og bæta nokkuð upp
klunnalegar eða öfgafullar
hreyfingar þeirra pilta sem hafa
drukkið of mikið.
Þær víkja sér lipurlega og
hlæjandi undan faðmlögum
þeirra, en ef þeir verða móðgað-
ir á svipinn, halla þær sér að
þeim rétt sem snöggvast, og
hvfsla ......Why does the sun
go on shining?" syngur Didda
Sveins mjúklegri, lokkandi
röddu, og pörin á gólfinu lygna
okkar. Engar myndir strákar
mínir, engar myndir, segir hann
með sama svip og Macmillan
myndi segja „no comment”, ef
einhver spyrði hann um mál-
in hennar Stínu Kíler. Bar-
þjónninn er mikilvægur og vin-
sæll þjóðfélagsþegn. Hann gegn-
ir margþættum og taugaslítandi
störfum af stakri umhyggju og
mannkærleika. Það er ekki nóg
með að hann afgrpiðir sjúss-
ana. Starfsvið hans er mun víð-
tækara. Hann er t .d. líka sálu-
sorgári. Meriri .komá' tif.Tiáns
með raunir sínar, niðurbrptriir,
og áð því komnir að géfast uþp
fyrir þessum grimma, óréttláta
heimi. Barþjónninn talar vin-
gjarnlega við þá, og hughreyst-
ir þá, því að allir góðir barþjón-
ar eru brot af heimspekingi.
Hann klappar á öxlina á þeim
og sendir þá aftur út í lífið,
fulla af nýrri von — og með
nýjan sjúss í hendinni. Baldur
heldur verndarhendi yfir sínum
kúnnum, og vei þeir snáp er
hyggst læðast að þeim.
Við látum okkur því nægja
að smella einni mynd af Baldri
kammó við þá, og tekið það
gilt, ef þeir kæmu með væna
rollu í stað reiðufjár. Við leggj-
um af stað út af Röðli, og
göngum fram hjá dyraverðin-
um, og strák, sem þylur hina
sígildu setningu: — Hvað held-
ur þú að margir af þeim sem
eru inni, séu orðnir 21? Dyra-
vörðurinn brosir. Hann heyrir
þessa sömu setningu kvöld eftir
kvöld, og svar hans er líka hið
sama kvöld eftir kvöld:
— Það er enginn að rengja
þig úrri að þú sért orðinn 21
árs, vinúr' mirm, sýndú mér
'bara þássá, og þfi faérð að fara
inn eins og skot. Þetta virðist
vera frekar réttlátt, en af ein-
hverjum ,,óskilanlegum“ ástæð-
um sýnir pilturinn ekki passa,
heldur rýkur burtu, algerlega
ósáttur við heiminn. — Þessi
helv ... bölv ... maður vill
ekki hleypa manni inn, segir
hann við dömurnar tvær sem
bíða við hörnið. — Já, já, ég
flaug hérna inn um daginn,
máður, og þá var ég meira að
segja með honum Sigga, og
hann er nú ekki nema 15 ára.
Já, allt er í heiminum h-er'ult.
■k
Það var mikill pilsagangur hjá „flor sjóinu“ á Hótel Sögu —
þó að pilsin væru nokkuð stutt.