Vísir - 21.04.1964, Síða 15

VÍSIR . Þriðjudagur 21. apríl 1964.
75

rj'x-rnfmm
- Já, ég sver það við allt,
sem mér er heilagt, en ég set
eitt skilyrði.
- Skilyrði?
— Já, að þér segið mér hver
er meðsekur yður, ef ...
— Þér trúið þannig á sekt
mfna, - þér ákærið mig fyrir
föðurmorð, sagði Angela í ör-
væntingu.
' — Nei, n það hafa verið
lögð fram sönnunargögn, sem
eru talin óvéfengjanleg, - em-
bættisskyldur minar krefjast
þess, að ég sé strangur, láti
ekki tilfinningar ráða gerðum
mínum, en þrátt fyrir það vilai
ég allt til vinna að geta bjargað
yður - jafnvel að gerast svik-
ari gegn réttvísinni, sem ég hef
svarið hollustueið. Hafið þér
framið afbrot, á ég sökina —
ekkert af því hræðilega, sem
gerzt hefir, hefði komið fyrir, ef
ég hefði tekið yður fyrir konu.
Sé Angela Bemier afbrotakona,
ír ég meðsekur henni, en laun-
morðingjann skuluð þér nefna ..
Angela yppti öxlum.
- Ný klækjabrögð hafa leitt
yður hingað, sagði hún beisk-
lega, því að það væri óréttlæt-
anlegur verknaður að hrifsa mig
úr klóm réttvísinnar, ef ég vaéri
sek um föðurmorð. Er þá ekk-
ert, engin rödd, sem hvíslar að
yður, — yður, sem eitt sinn sögð
uzt elska mig, já, elskuðuð mig,
að allar þessar grunsemdir séu
ekki á þeim rökum reistar, sem
þið þjónar réttvísinnar eruð
sannfærðir um. Er ekkert sem
hefir haft þau áhrif á yður, að
þér hugleidduð, að kannske
væri ég fórnardýr en ekki sam-
vizkulaust afbrotakvendi. Ég
tek ekki tilboði yðar, þótt þér
opnuðuð dyr fangelsisins á
stundinni. Ég er ákærð og vil
fá minn dóm, en ég er saklaus
- og við skulum svo bíða á-
tekta og sjá hvort ólánið eltir
mig þar til yfir lýkur
- Þér neitið því, að nokkur
sé samsekur yður?
— Það eru engir meðsekir
þeim, sem sakiausir eru.
— Sannið þá, að sönnunar-
gögnin sanni ekkert - útskýrið
hvemig á því stendur, að vasa-
bókin fannst í íbúð yðar.
- Cecile Bemier kann að
hafa' falið hana þar.
— Það getið þér ekki sannað,
og ekkert bendir til, að þetta
sé svo.
- Nei, en þetta gæti vérið
svo, — og hvernig sem þetta
„sönnunargagn“ komst í mína
ibúð, er ég saklaus. Það mun
sannast, þótt það verði ekki
fyrr en ég er dauð af örvænt-
ingu og smán. Þá munuð þér
kannske gráta örlög mín, en þá
verður það um seinan.
14.
— Ef ég aðeins gæti trúað
yður, sagði Rodyl eftir nokkra
þögn.'
— Fyrir fimm dögum var kom
ið með böggul til yðar, sem
fangaverðimir rannsökuðu.
- Ég hef engan böggul feng-
ið, sagði Angela örvæntandi.
Hver kom með hann? Frá hverj
um var hann? Enginn hefir sagi
mér rneitt.
De Rodyl sagði henni hvað
gerzt hafði.
- Ég veit ekki hvort mig
dreymir eða ég er að verða
brjáluð, sagði hún í örvænt-
ingu.
— Sá, sem menn ætla að sé
meðsekur yður sendi yður orð
sendingu:
Haldið áfram að neita. — Og
f orðsendingunni var sagt, að
peningar væru fyrir hendi og
að dóttir yðar væri horfin.
— Horfin, dóttir mín horfin,
kveinaði Angela og neri saman
höndunum í örvær.tingu sinni.
Hvaða öfl eru hér að verki?
Þessi óargadýr í mannsmynd
hafa kannski drepið dóttur
mína?
— Um hvern eða hverja eruð
þér að tala?
- Haldið þér, að ég viti hverj-
ir þetta eru — eða hver? Haldið
þU að ég geti nafngreint þann
eða þá, sem myrtu föður minn,
og reyndu síðan að myrða dótt-
ur mína? Og í framhaldi af
þessu vinna að því að tortíma
mér? En dóttir mín er horfin —
og ég lokuð inni og get ekkert
aðhafzt henni til hjálpar. Ég get
ekki leitað hennar, varið hana,
dáið með hcnni — og svo stand-
ið þér þarna og ákærið mig, —
tilkynnið mér hvarf dóttur minn
ar með ískaldri ró, meðan mitt
barn — og yðar — er kannski
drepið, en þér gerið ekkert til
að finna hana og bjarga henni.
Hvem mann hafið þér að geyma
herra de Rodyl?
Örvænting Angelu vár slík,
að ekki varð efazt um hana —
það gat ekki eitt andartak flögr-
að að de Rodyl, er veitti svip-
brigðum hennar nána athygli, að
hún væri að leika örvæntingar-
fulla konu, og hann fann til
djúprar samúðar með henni.
— Reynið að vera róleg, An-
gela, ég bið yður, sagði hann
og greip í hönd hennar.
— Hvernig get ég verið róleg,
þeg dóttir mín er glötuð?
— Öll lögregla borgarinnar
leitar að henni.
— Hún kemur of seint, dóttir
mfn er dáin, ég hef hugboð um
það.
- Segið það ekki, ég mundi
ganga af vitinu, ef svo væri.
— Guð mir.n góður, hver get-
ur haft áhuga á að kvelja1 mig
þannig. Ég er saklaus og það
er eins og unnið sé markvisst
að þessu, sönnunargögn lái.in
finnast á heimili mfnu, dóttur
minni rænt. Hennar vegna, Fern
and. trúið mér: Ég er saklaus.
Veitið mér frelsi, svo að ég geti
leitað hennar og komið frarn
hefndtim, s' ht'n dauð.
— Sg hef ékki vald til þess.
Það er algerlega á valdi rann-
sóknardómarans. Ég get aðeins
eitt gert. Ég get ábyrgzt yður,
ef yður er sleppt um stundar
sakir. Og það skal ég gera. Til
þess mun ég ekkert láta ógert.
— Gerið það, gerið það, Fern
and, og ég skal blessa yður allt
mitt líf óg fyrirgefa allt, og að-
eins hugsa um, að þér hafið
eitt sinn elskað mig og eruð fað
ir dóttur minnar.
Fernand hafði vöknað um aug
un og ósjálfrátt breiddi hann
út faðm sinn og hún hallaði sér
að brjósti hans og hann faðm-
aði hana að sér:
— Vertu hugrökk, Angela,
sag"ii hann, er sorgin og kvfðinn
hafði sameinað þau, þú hefir
sigrað. Ég neita gildi sönnun-
argagnanna. Ég trúi á sakleysi
þitt.
''Teði hennar ofan á allt, er
hún heyrði þetta, hafði þau á-
hrif, að hún hné f ómegin, og
Fefnand kallaði á fangavörðinn
og bað hann aðstoðar. Komið
var með börur og Angela lögð
á þær og hún borin til klefa
síns og hjúkrunarkona var til
kvödd og fékk hún fyrirskipun
um að vaka yfir henni
Um leið og Fernand fór, skipt
ust þeir á nokkrum orðum, hann
og yfirfangavörðurinn.
— Hér sannast, að oft er flagð
undir fögru skinni, sagði yfir-
fangavörðurinn, þessi kona . . .
- Viu kulum ekki vera of
fljótir á okkur að dæma, sagði
Fernand — bíðum heldur þar til
réttvísin hefir sagt lokaorðið.
— Teljið þér nokkuð benda
til, að konan sé saklaus?
— Ég tel ekki aðeins margt
benda til þess, ég tel það lík-
legt, næstum víst.
— Þér vekið furðu mína.
— Ég kom sannfærður um
sekt hennár, en er það ekki leng
ur. Það, sem okkur fór á’ milli,
reyndi mjög á andlega og lík
amlega krafta hennar. Sýnið
mér þá vinsemd að sjá um, að
henni verði sýnd fyllsta næ.
gætni.
— Það mun ég fúslega sjá
um, fyrir yðar orð.
Ég geri mér faunar vonir
um, sagði Fernand de Rodyl að
lokum, að hún verði hér ekki
lengi úr þessu.
Frá fangelsinu lét hann aka
sér til dómhallarinnar á fund
de Gevreys. Hann var fai'inn, en
de Rodyl 'r't þá aka sér fil húss
hans við Rennes-götuna
De Gevrey tók á móti honum
í lesstofu sinni og spurði hann
hvort honum lægi eitthvað á
hjarta, því að giöggt sá hann
úr plasti — Lausir stafir,
sé um sýningar.
Drekavogi 6. Sími 36067
þvottahús
Vesturbæjar
Ægisgöfu 10 • Sími 15122
SENDIBÍUSTÖÐIN H.F.
BORGART0NI 21 SÍMI 24113
T
A
R
Z
A
N
Hversu einkennileg eru ekki for
lögin, segir Medu við Tarzan.
Þessi litli maður sem var okkur
svo reiður fyrir að hjálpa Naomi
WE MU5T SAVE HIM, TARÍAN! IFME7U
ANP MOMSAl CAN'T HELF HIM, WE
MUST KA7I0 FOK. AN EMEKGENCy
COFTEK- QUICKLYÍr
F.VlWVAV-w
V.V.V.V.V.
5
DUN- OG
FIÐURHREINSUN |>
vatnsstíg 3. Sími 1874C |I
SÆNGU
REST BEZT-koddar.
Endurnýjum gömlu
sængurnar, eigum
dún- og fiðurheld ver.
Seljum æðardúns- og
gæsadúnssængur —
og kodda af ýmsum
stærðum.
■:

I ■ I ■ I ■
■V.
BLÓM
ÍAfskorin blóm, potta-
(blóm, keramik, blóma-
ífræ.
MIMOSA
’Hótel Sögu. (götuhæð)
JSími 12030.
þarfnast nú sjálfur hjálpar okkar.
Við verðum að bjarga honum, seg
ir Naomi, ef Medu og Mombai
geta það ekki, þá verðum við að
senda 'skeyti eftir þyrlu. Hvað
heldur þú að sé að honum Medu,
spyr Tarzan höfðingjann, of mikil
sól? Eitrun? Nei, Tarzan, (svarar
Medu alvarlegur, hann er ekki
sjúkur i líkamanum, hann er að
brenna upp innan í höfðinu.
Vér bjóðum yður
Ödýr plastskilti svo sem
HURÐARNAFNSFJÖLD,
HÚSNÚMER,
FIRMASKILTl,
MINNINGARPLÖTUR
o. m. fl.
Plasthúðum pappir—Spraut-
um flosfóðringu.
SKILTI & PLASTHÚÐUN S.F.

Fnnný Benonýs
sími 16738
r
Odýror
drengjaúlpur