Vísir - 08.12.1964, Blaðsíða 15

Vísir - 08.12.1964, Blaðsíða 15
V í S IR . Þriðjudagur 8. desember 1964. 75 Arthur Conan Doyle: Innsiglaða herbergið Nú hefi ég beiðni fram að bera við þig, og bið þig um, með skýrskotun til alls, sem sam- ^ránaS hefir líf okkar í blíðu og stríðu, að gera það sem ég bið þig um — nákvæm- lega eins og ég segi þér. — Það er sumt, sem ég vil ekki að nokkur sjái í herberg- inu, sem ég notaði sem myrkra- herbergi, við framköllum ljós- mynda, — herbergið við endann á göngunum út í garðinn. Til þess að koma í veg fyrir, að þetta veki kvíðahugsanir hjá þér, vil ég taka fram, að þar er ekkert, sem ég þarf að fyrir- verða mig fyrir. Samt vil ég, að hvorki þú né Felix fari inn í þetta herbergi. Það er læst, og ég bið þig um að setja innsigli á læsinguna, undir eins og þú hefir fengið þetta bréf og hrófl- aðu svo ekki við því. Seldu ekki húsið eða leigðu, því að þá mundi leyndarmálið uppgötvast, en ég veit, að meðan þið Felix eruð í húsinu verður farið að óskum mínum. Þegar Felix er tuttugu og eins árs má hann fara inn í herbergið — fyrr ekki. Og vertu nú blessuð, elsku konan mín, sem öllum konum ert betri. Meðan aðskilnaður okk ar stendur geturðu leitað ráða Percevals um hvað sem er. Ég treysti honum fyllilega. Ég harma, að verða að fara frá þér og Felix, þótt aðeins sé skamman tíma — en ég á ekki annarra kosta völ. Þinn ávallt elskandi eigin- maður. Stanislaus Stanniford 4. júní 1887. — Þetta eru fjöiskyldueinkamál, sem ég hefi rætt um við yður, sagði hann í afsökunartón, en verið svo visamlégur að líta svo á, sem ég hafi skýrt yður frá þeim sem lög- fræðingi. Árum saman hefi ég haft þörf fyrir að létta á mér með því að segja frá þessu. — Ég tel mér það heiður hve mikið traust þér berið til mín, sagði ég, og mér finnst þessar starðreynd ir sérstaklega athyglisverðar. — Faðir minn var kunnur fyrir sannleiksást, sem var næstum sjúk leg. Smásmuguleg nákvæmni var einkennandi fyrir hann. Þegar hann sagði, að hann vonaðist eftir að hitta rnóður mína aftur bráðlega, — En hvað getur það þá verið? — Við, móðir mín og ég, gátum ekki getið okkur neins til um það. og þegar hann sagði, að í myrkra herbergiu væri ekkert, sem hann þyrfti að fyrirverða sig fyrir, getið þér reitt yður á, að honum var ein Iægni í hug. Við framkvæmdum óskir hans ná- kvæmlega eins og hann bað um. Við innsigluðum dyrnar og síðan hafa þær verið læstar og innsigl- aðar. Móðir mín lifði í fimm ár eftir hvarf föður míns, enda þótt læknar hefðu sagt á þeim tíma, er faðir minn hvarf, að hún gæti ekki lifað lengi. Hjarta hennar var mjög illa farið. Fyrstu mánuðina eftir hvarf föður míns fékk hún tvívegis bréf frá honum. Bæði voru sett í póst i París og í hvorugu var utanáskrift hans. Þau voru stutt og um sama efni: Að þau myndu sameinast bráðlega og að hún mætti engu kvíða. Svo ríkti þögn þar til hún dó. Þá kom bréf, sem ég get ekki sýnt yður vegna þess að rætt er um algert einkamál, en ég get þó sagt yður, að í þessu bréfi bað hann mig, að hugsa aldrei illa um sig. í bréfinu gaf hann mér mörg góð ráð. Hann skrifaði, að það væri ekki eins mikilvægt og áður, að herbergið væri Iæst og innsiglað, en samt gæti það valdið öðrum sársauka, ef innsiglið væri rofið og herbergið opnað, og þess vegna taldi hann bezt, að það væri ekki opnað fyrr en ég næði 21 árs aldri, þá yrði allt auðvel.dara. Og svo fól hann mér gæzlu herbergis- ins, og mun yður nú skiljast, að þótt ég sé mjög fátækur maður, get ég hvorki leigt út eða selt þetta stóra hús. — Þér gætuð veðsett það. — Það hafði faðir minn þegar gert. — Þetta er afar einkennilegt. — Við, móðir mín og ég, urðum sammála að selja húsgögnin, og segja upp þjónustufólkinu, og nú bý ég, einn ög án minnstu aöstoðar, í húsinu. En það verður breyting á eftir tvo mánuði. — Hvað eigið þér við? — Vitanlega það, að þá verð ég 21 árs. Og hið fyrsta, sem ég þá geri verður að rjúfa innsiglið og opna herbergið. Og þar næst að losa mig við húsið. — Hvernig getur staðið á þvi, að faðir yðar gaf sig ekki fram — verðbréfin komust aftur í verð? — Hann hlýtur að vera dáinn. — Þér segið að hann hafi ekki brotið neitt af sér, — ekki brotið nein lög, þegar hann flýði land? — Alls engin. — Hvers vegna tók hann ekki móður yðar með sér? — Ég veit það ekki. — Hvaða ástæðu gæti hann hafa haft til að leyna heimilisfangi sínu? — Ég veit það ekki. — Hvers vegna lét hann móður yðar deyja og vera greftraða án þess að koma aftur? — Ég veit það ekki. Herra minn, ef mér ieyfist að tala í fullri hreinskilni og láta í ljós álit mitt sem lögfræðingur, vil ég segja:' Faðir yðar hafði aug- ljósar gildar ástæður til að flýja land og hverfa ekki heim aftur, — og, ef ekki var hægt að sanna neitt á hann, hlýtur hann að hafa verið sannfærður um, að það kynni að vera hægt, og ekki viljað eiga það á hættu að mæta í rétti. Þetta virð ist vera deginum ljósara. Hvernig væri hægt að skýra staðreyndirnar á annan hátt? Málkunningi minn tók þessu ekki vel. — Þér þekktuð ekki föður minn, herra Alder, sagði hann kuldalega. Ég var drengur, þegar hann fór frá okkur, en ég mun ávallt líta á hann sem fyrirmyndar mann. Einu ókostir hans voru, að hann var of viðkvæmur og of óeigingjarn. Til- hugsunin um að menn glötuðu fé sínu vegna hans aðgerða bugaði hann. Hann setti heiðarleikann ofar öllu, og allar ályktanir, sem ekki eru í samræmi við það, eru skakk- ar. Það yljaði mér, að heyra hinn unga mann láta í ljós þetta álit á föður sínum, en þó vissi ég að staðreyndirnar sögðu annað, en ég sá, að hann gat ekki litið á þetta frá öðru sjónarmiði. — Ég get aðeins látið í ljós álit mitt sem sá, sem ekki er nema á- horfandi, en nú verð ég að fara frá yður, því að mín bíður löng ganga heim. Saga yðar vakt.i mikla athygli mína og mér þætti vænt um að heyra niðurlagið, er þar að kemur — Skiljið'eftir nafnspjald yðar, sagði hann, og svo er ég hafði kvatt hann og boðið honum góða nótt, fór ég mína leið. Nokkur tími leið án þess ég heyrði frá honum og ég var farinn að halda, að fundur okkar og við ræða heyrði undir þá atburði í lífi manna, sem seint og um síðir falla í gleymskunnar dá, þótt þeir hafi vakið grunsemdir sem lengi eimi eftir af í huga mínum, en dag nokk j urn kom skrifari minn inn í skrifstofu mina í Abchurch Lane og lagði á skrifborðið fyrir framan j mig nafnspjald, sem á var prentað: Hr. J. H. Perceval. Og svo var herra Perceval boðið inn til mín. Hann var smár vexti og horaður, gáfulegur maður á að gizka um fimmtugt. — Ég hygg, sagði hann, að hinn ungi vinur minn, Felix Stanniford, hafi minnzt á mig við yður — Alveg rétt, ég man eftir því. — Hann mun hafa rætt við yður um hvarf föður síns, fyrrverandi húsbónda míns. Stanislaus Stanni- ford, og um innsiglað herbergi í húsi hans. — Það er rétt. - Og málið allt vakti athygli yðar. Mjög mikla. — Yður er kunnugt um, að herra Stanniford gaf leyfi til þess, að sonur hans opnaði herbergið, er hann væri orðinn 21 árs? — Jú, ég minnist þess. — Hann er 21 árs í dag — Hafið þér opnað herbergið? spurði ég af nokkrum ákafa. — Ekki enn, herra, sagði hann alvarlega. Það leggst í mig, að rétt væri að opna herbergið í viðurvist vitna. Þér eruð lögfræðingur og eruð kunnur málavöxtum. Viljið þér vera viðstaddur, þegar innsiglið er rofið og herbergið opnað. — Mjög svo gjarnan. — Þér hafið störfum að gegna á I daginn og það hefi ég líka. Eigum við að hittast í húsinu klukkan 9? - Ég skal koma — Þér munuð komast að raun um, að við bíðum eftir yður. Verið í þér sælir þangað til. Hann hneigði sig hátiðlega og j fór. I Mér varð málið umhugsunarefni !á ný og reyndi að komast að ein- hverri skynsamlegri tilgátu um lausn gátunnar, en gafst upp við það og \ var kominn á vettvang stundvíslega klukkan 9. Herra Perceval og hinn ungi málkunningi minn biðu eftir mér í lítla herberg- inu. Ég var ekkert hissa á því, að hann var fölur og óstyrkur á taug- um en á hinu furðaði ég mig, að herra Perceval virtist í mikilli geðs hræringu, sem hann átti erfitt með að bæla niður. Hann var rjóður í kinnum, hendur hans titruðu, og hann gat ekki setið kyrr. Stanniford heilsaði mér hlýlega og þakkaði mér með mörgum orð. um fyrir að hafa komið. — Og nú, Perceval, sagði hann, ég geri ráð fyrir, að nú sé ekkert til fyrirstöðu, að við komum þessu frá. Ég verð feginn þegar þessu er Iokið. Fyrrverandi starfsmaður Stani- slaus tók upp lampann óstyrkri hendi. Hann staðnæmdist, fyrir utan dyrnar á innsiglaða herberginu og var svo óstyrkur, að lampinn titraði í hendi hans. — Herra Stanniford, sagði hann skjálfandi röddu, ég vona, að þér hafið búið yður undir hvað sem í Ijós kann að koma, er innsiglið hef- ir verið rofið og dyrnar verið opn- aðar? — Hvað eigið þér við, Perceval? Eruð þér að reyna að skjóta mér skelk í bringu? FERRANIA KVIKMYNDAFILMAN lækkuð. VARALITUR hinna vnndlátu T A R Z A N Yeats talar við Judd. Aðeiiis t.ii þín yfirformgi. Ég sendi Naomi hjúkrunarkonu með þotu eftir beiðni hennar. Þangað til við get /..,N0 ONE HEKE SETS \ TUíABLE I LWZZ.SINCE TARZA.N RE' 'UEP HEK1 / THOSE MOTO-MOTO CÁi> ÍBMS. SHI L PULL HW\ THKOUGHv BECAUSE SHE WANTS^ Hltt... AUVE, AS HEK HUSBANP! um flogið með Tarzan í sjúkra þyrlu treystum við henni bezt ti) þess að bjarga lífi hans — ef hún kemst heilu og höldnu frá fallhlífarstökkinu. Hún gefur eng um undir fótinn síðan Tarzan bjargaði henni frá þessum Moto- Moto mannætum. Hún kemur hon um i gegn, vegna þess að hún vill fá hann fyrir eiginmann og það á Iffi. Aðeins kr. 225. BIÖRN & INGVAR Aðalstræti 8 Blómabúbin Hrísateig 1 simar 38420 & 34174 .VVAW.V.V.'AV.WA'.W l______________ ! \ S/ENGUR ! \ ---------- j ■I «EST-BEZT-koddar \ Endurnýjum gömlu sængurnar, eigum dún- og fiðurheld ver Seljum æðardúns- og gæsadúnssængur — og kodda af ýmsum stærðum DUN- OG FIÐURHREINSUN Vatnsstíg 3 Sími 18740. .’.V .■.•.■.■.■.‘.V.’.V.V." ffiolákajji&ktiá Magnús E. Baldvinsson Laugavegi 12 . Slmi 22804 Hafnargötu 35 . Keflavik

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.