Vísir - 31.08.1965, Blaðsíða 15

VISIR . Priðjudagur 31. ágúst 1965.
EDWARD S. ARONS:
15
I .i£53B
Spæjarar
Saga um njósnir og ástir á itaiíu
ekki hreyfingu á neinu og heyrði
ekkert grunsamlegt.
Talsverður ævintýraljómi þótti á
Bemardo Apollio greifa meðal að-
als og auðstéttanna í Rómaborg.
Hann var meðal hinna auðugri að-
alsmanna Ítalíu, smekkmaður mik-
ill og listunnandi, og átti norm-
anska forfeður, sem gátu rakið ætt
ir allt til krossferðatímanna. Dur-
ell hafði oftar en einu sinni séð
myndir af honum í blöðunum, frem
ur smágert, en fagurt andlit, hár
Ijóst eða gráleitt. Durell hugleiddi,
að greifinn væri nútímamaður, sem
lifði sínu andlega lífi að hálfu leyti
í fortíðinni.
Það voru ekki liðnar nema tvær
mínútur frá því hann skildi við
'Si Hanson. Hann gekk frá bakdyr-
unum og upp hallann og fann þar
veg, sem lá ofan að húsinu frá
ásnum. Þar hafði verið skilinn eft-
ir Htill Opelbill skammt frá hliði
á múmum. Þegar hann hafði full-
vissað sig um að enginn var í bíln-
um lagði hann hönd á kælikassann
og fann að hann var enn heitur.
Það gátu ekki verið nema nokkr-
ar mínútur síðan billinn var skil-
inn eftir þama. Hann opnaði fram
dyrnar næst bílstjórasætinu. Þar
var vindlalykt. Það hlaut að vera
karlmaður, sem ók bílnum. Hann
þefaði eft'ir Iykt af ilmvatni og
slíku, en fann enga slíka lykt. —
Merki á framrúðunni sýndi, að
þet'ta var bíll, sem hafði verið tek-
inn á leigu í Genf.
Durell beindi nú athygli sinni að
hús'inu. Hann hefði getað horft
beint inn í stofurnar þar sem hann
stóð, ef Ijós hefði verið i stofun-
um, og ekki dregið fyrir og allt
í einu sá hann ljós'i bregða fyrir,
en það hvarf þegar. Kannski hafði
einhver gengið með vasaljós her-
bergja á milli. Hann sá ljósið aftur
Það var e'ins og verið væri að
leita að einhverju á gólfinu.
Durell gekk meðfram framhlið
hússins. Hann aðgætt'i aðaldyr og
glugga, hlerar voru fyrir öllum
gluggum og aðaldyr læstar. Hann
gekk svo meðfram múrnum unz
han kom að Si Hanson og snart
við honum, en honum brá og bjóst
til varnar og ætlaði að slá þann,
sem hann hugði árásarmann, en
Durell varð fyrri t'il og greip um
úlnlið hans.
.— Vertu rólegur, hvíslaði hann
— Þú varst fyrri til, tautaði FBI-
maðurinn, en ef þú hefðir ekk'i
verið það hefði ég hálsbrotið þig.
Hann neri auman úlnliðinn ...
Varstu nokkurs var?
— Það kom einhver hingað á
undan okkur, sagði hann. Og Op
elbíll sem hann hefur á leigu er
handan múrsins baka til. Hann er
einn þessi náungi, að ég held, reyk
ir ítalska vindla.
— Kannski Apoliio greifi? Það
er hans hús.
— Apollio greifi reyk'ir áreiðan
lega ekki vindla af þessari tegund.
Og hann mundi ekki laumast um
og snuðra um sín e'igin svefnher-
bergi. Og ég held, að þetta sé
Jack Tal'oot. Ég ætla ao athuga
þetta betur. Vertu héma á verði, Si
Si Hanson ætlaði að fara að
mótmæla, en gerði það ekki, og
yppti öxlum. Durell fór aftur og
komst inn 1 húsið um ólæstar bak
dymar. Maðurinn, sem var þarna
inni, hafði greinilega opnað með
lykli. Durell stóð kyrr í myrkrinu
og hiustað'i. Hann heyrði fóta-
tak mannsins uppi.
Dureli gekk í gegnum eldhúsið
og inn í setustofuna. Þaðan lá
stigi með útskornu handriði upp
á næstu hæð. Hann stóð kyrr er
upp kom og be'ið. Göng vóru uppi
þar sem svefnherbergin voru. Á
vinstri hönd voru onnar dyr.
Þetta virtist vera stórt herbergi
og útsýni úr gluggum út á vatnið.
Dureil var þefnæmur og fann á
lyktinni að hinn maðurinn var ekki
fjarri. Hann var í þann veginn að
halda áfram er maðurinn kom í
hendingskasti út um aðrar dyr.
Durell íét sér ekki bregða er mað-
urinn hentist á hann og var v'ið-
búinn árekstriuum,. ep gqlíið vax
bónað, svo að honum skrikaði fát
ur, og maðurinn hentist yfir hann
og reyndi að flýja, en Durell
liafði ekki dottið og hugðist hafa
ráð hins f hendi sér, en re'iknaði
ekki með að maðurinn myndi
grípa til rýtings. Hann snéri sér
v'ið á flóttanum og andartak sá Dur
eli andiit bans afmyndað af
reiði. Það blikaði á rýtingsblaðið
í hendi hans. Durell v'ildi komast
hjá að grípa til skammbyssu sinn
ar. Honum lék hugur á að sigrast
á þessum náunga með öðrum hætti
tii þess að geta yfirheyrt hann.
— Stingdu hnífnum í vasann
sagði hann á ítölsku. Ég er ekki
frá lögregluni.
Maðurinn hvæsti eins og í æði
og svo henti hann rýtingnum svo
fimiega, að ekki gat dulizt, að
hann var slyngur í að kasta hníf.
Durell vék sér til hliðar og jakka-
ermi hans rifnaði er rýtingurinn
hentist framhjá honum. Maður'inn
hljóp eins hratt niður tröppumar
og hann gat. Durell tók eftir að
hann var lágvaxinn og klbfstuttur
og hljóp á eftir honum, en maður
inn var kippkom á undan. Hann
hent'ist út um bakdymar í áttina
að Opelbílnum, en virist svo hafa
tekið aðra ákvörðun og breytti um
stefnu og stökk milli trjánna. Dur
eil reyndi að láta Si Hanson heyra
til sfn svo að hann yrði vel á
verði. Durell vildi ná þessum;
manni til þess að ve'iða eitthvað
upp úr honum, því það var í
rauninnj lítið, sem þeir gétu haft
stuðning af, nema að Talbot væri
far'inn til Rómar. Maðurin fór hratt
milli trjánna. Húsið var honum á
vinstri hönd. Dureil sá eicki til Si.
j Hann tók upp skammbyssu sína
en vonað'i að hann þyrfti ekki að
skióta. Ugia vældi einhvers staðar
f skóginum, annars heyrðist ekkert
nema í bílunum úti á þjóðveginum
i — eins og úr fjarska.
i Maðurinn var enn drjúgan kipp á
i undan honum, nú milli runna í
| jaðri grassléttu. Durell fór varlega
i Hann vissi, að kumpánar sem þess
ir gátu verið venjuiegum afbrota-
mönnum hættulegri. Og hann
sennilega ekki vopaður, eftir að
hafa varpað rýting sínum. Og Dur
eil óskaði eft'ir að Si tæki eftir hon
um. En Si var nálægur. Durell
heyrði hljóð eins og eitthvað hefði
dottið á jörð'ina. Maðurinn var
horfinn. Er hann kom að runnun-
um hvíslaði hann:
— Si?
FBI-maðurinn reis á fætur.
Hann hafði krop’ið við hlið manns
ins, sem lá hreyfingariaus á jörð-
inni.
— Ég stöðvaði hann — líklega
seigla f þessum náunga.
— Við skulum líta á hann.
— Hvernig komst hann undan
þér?
Það var vottur ásökunar í rödd
hans.
— Ekki hefur það verið vegna
bess hve erfiður hann var.
— Ég vildi að þú hefðir skemmt
unina, sagði Durell.
Hanson virtitt æstur á taugum.
Kenndi hjá honum afleiðinga
þeirra áhrifa sem hann varð fyr'ir
þegar hann sá Ellen eftir að hún
var myrt. — Durell kraup á kné
við hliðina á manninum, sem lá
undir runnunum.
Hann virtist vera um fertugt,
sterkbyggður, andlit veðurbarið,
nár þykkt og dökkt, en vottaði fyr
ir gráu í því. Hann var í dökkri
skyrtu með b'indi f áberandi litum.
Augun voru hálflukt. Munnurinn
var hálfopinn. Durell þreifaði á
! slagæðinni.
! — Mér lízt ekki á andardráttinn
: Si. Hvað gerðirðu við hann?
j — Ég vildi ekki að hann kæm'ist
undan.
j — Þetta hefur verið þungt högg
; Þú hefur greitt honum það á háls
i inn.
Durell athugaði hendur manns-
ins, þær voru óhreinar, sigg í lóf-
um. Hann þefaði af gómunum.
— Hann er fiskimaður. Ég finn
j það á lyktinni.
i — Við skulum sjá hvort hann er
með nokkur sk'ilríki á sér, sagði
Silas.
j
í sömu svifum kom eins og hálf ■
kæft hljóð frá manninum og titr j
ingur fór um Ifkama hans. Durell I
þreifað'i um brjóstvasana á jakka
hans og fann þar veski og vega-
bréf. Það var ftalskt og hafði að-
eins verið notað einu sinn'i, er
hann fór yfir frönsku landamærin
við komuna t'il Sviss daginn áður.
— Bruno Bellaria, las hann. Frá
Isola Filibano.
— Það er ekki mikið á þessu að
græða.
— Isola Filibano er eyja í einka
eign greifans. Hún hefur sannast
að segja verið í eigu ættarinnar
í þúsund ár. Þar er fiskimannaþorp
og ég gæti trúað ,að þessi maður
væri þaðan. — Þetta kemur allt
heim.
— Næstum of vel, sagði Durell,
svo vel að mér finnst það grun-
samlegt.
Það var opið umslag í innri
brjóstvasanum. í þvf voru 30.000
lírur f nýjum seðlum, sennilega
ferðapeningar mannsins, en engin
önnur skilríki. Á umslagið var
prentað: Hotel Sentissi, Vita Part
enope 142, Napcli.
Durell setti per.ingana og vega-
bréfið aftur f vasa mannsins.
Hann hafði gætt þess að skilja ekki
eftir fingraför á þessu.
— Vittu hvort það er hægt að
láta hann vaka Si, en annars held
ég að vinur okkar Bruno eigi ekki
langt eftir.
— Hver þremillinn, ekki sló ég
svo fast.
— Sumir eru ekki eins sterk-
byggðir og þeir lfta út fvrir að
vera. Ég fer inn og lít betur f kring
um mig.
— Kannski hólkamir með mál
verkunum séu hér?
— Svo auðvelt reynist það ekki
svarað'i Durell.
Hann fór aftur inn bakdyra-
megin. Á stofuhæðinni var ekk-
ert, sem benti til, að stolnu mál
verkin væru þar, og ekkert sem
benti til að nýlega hefði verið bú
ið f húsinu, en hann gat sér þess
til, að kona mundi hafa verið
þama í 1-2 daga, kannski greifafrú
in. — Skyldu þau, hún og Jack
hafa átt ástarnætur sínar þarna?
Hann fór upp og inn í stóra
svefnherbérgið. Það hafði ekki ver
ið sofið í stóra rúminu. Hann at-
hugað'i gólfið, en fann ekkert.
Hann rétti úr sér og virti fyrir
sér olíumálverk ,sem hékk þar á
vegg. Hann komst að þeirri niður
stöðu, að það mund'i vera af
greifafrúnni. Hárið var dökkt og
þykkt og náði niður á herðar, háls
inn langur en fagurlega Iagaður,
munnurinn nokkuð breiður, augun
sennilega græn. Líklega gimilegt
til fróðleiks að virða fyrir sér
„frummyndina". Og það var sagt
að hún væri bandarísk og helm-
ingi yngri en greifinn. Hún var all
mikil á barminn, mittismjó og
mjaðmir ávalar. Durell efaðist um
að þau mundu eiga vel saman
hún og Jack Talbot. Hann var
ævintýramaður sem sjálfur hafði
orðið að læra að haga sér kurteis-
lega og að hefðbundnum venjum
aðals- og auðmannafólks Evrópu
og ef til vill ekki orðinn fullkom-
inn, en konan leit úr fyrir að hafa
samræmzt slíku lífi og venjum
svo að enginn mund'i ætla annað
en að hún væri tiginborin Evrópu-
kona. Og hún var gift einum auð
ugsta mann'i í álfunni. Var hugsan
legt að Jack Talbot og hún hefðu
verið hér saman tvær nætur fyrir
skömmu? Og hvar var hún nú?
Og Bellari, sem gat verið starfs-
maður greifans, — að hverju var
hann að leita? Hafði afbrýðisamur
eiginmaður sent hann til þess að
njósna um konu sína?
Durell yppti öxlum. Svörin
mundu koma 1 ljós innan tíðar.
Hann athugaði baðherbergið. Bað
kerið var enn rakt. Og það var
langt dökkt hár í kerlnu.
Dwan-málverkin virtust ekki
vera í hús'inu. Hann kom aftur að
tíu mínútum liðnum til Si Hanson
og Italans. En Bruno Beltarla var
dauður.
.■V\/WWWWVWWW\A/
VISIR
ÁSKRIFEND AÞ JÓNU ST A
Áskriftar- . .
Kvartana-
siminn er
11660
virka daga kl. 9 — 19 nema
laugardaga kl. 9 -13.
VÍSIR
flytur dagiega m. a.:

-
Ég lofa þér því, Medu vinur,
að ég mun ekki vinna „Matimati"
trénu nokkurt mein. Ef frækorn
þess bera ekki ávöxt... skaltu
reyna að gróðursetja þennan af-
leggjara í vatni... og af rótum
hans mun spretta nýtt „Matimati'
tré.
nýjustu fréttir I máli og
myndum \
sérstakv efni fyrir unga
fólkit
íþróttafréttir
myndsjá
rabb um mannlífið, séð
C spegilbroti
bréf fr* Iesendum
stjörnuspá
myndasögur
framhaldssögu
þjóðmálafréttir
dagbók
og greinar
VÍSIR
er ódýrasta dagblaðið
til fastra kaupenda.
— áskriftarsími í
Reykjavík er:
116 6 1
AKRANES
Afgreiðslu VISIS á Akranesi1
annast Ingvar Gunnarsson.
sími 1753.
- Afgreiðslan skráir nýja
kaupendur og þangað
ber aP snúa sér, ef um ,
kvartanir er að ræða ’
!
*
Afgreiðslu VlSIS á Akureyri ^
annast Jóhann Egilsson, \
sími 11840
- Afgreiðslan skráir nýja
kaupendur. og þangað
ber af snúa sér, ef um
kvartnu e; aí ræða.
AKUREYRI