Vísir - 09.09.1965, Blaðsíða 15

Vísir - 09.09.1965, Blaðsíða 15
VISIR . Fimmtudagur 9. september 1965. ífii EDWARD S. ARONS: .. Spæjarar . Saga um njösnir og ástir á Ítalíu 12. kapitull Síminn hringdi. Durell brá við. Það var Si Hanson. — Ég er ekki kominn á fætur, en ég verð kominn eftir þrjár mínútur, sagði Durell. — Ég er í forsalnum niðri. Ertu einn? - Nei. — Það var ánægjulegt að heyra. Þú getur þá verið eins og annað fólk stundum, sagði Hanson. — Bíddu í sfmanum andartak, sagði Durell. Máninn, sem skein inn um glugg ann, virtist svo einkennilega stór og nálægur. Ómur af danslögum heyrðist neðan úr danssal gistihúss ins. Durell ætlaði upp úr rúminu, en Deirdre lagði hönd sína á hand- legg hans. — Ástin mín . . ? — Það var Silas, sem hringdi. — Þegar . . ? — Við áttum þó þessar stundir saman, yndislegar stundir, við tvö ein . . . — Ég veit það, hvíslaði hún, og þannig ætti það alltaf að vera — enginn sími — enginn Silas, bara við tvö, þú og ég. Hann horfði á hana. Hann hafði sofið tvær stundir meðan heitast var, áður en hún kom frá Napoli. Og hann hafði ekkert getað gert frekar. Klukkan var tíu. Hann hafði hringt til Silasar. Hann hafði komið frá Milano klukkan 3, rakið slóð Talbots til bílaleigu f Napoli. Og svo hafði Si farið að leita uppi Durell og nú hafði hann fundið hann. — Si, ertu þarna. Ég rakst á Tal- bot, — þess sjást enn merki á eyranu á mér. — Og þú lézt hann sleppa? Durell sagði honum frá hótunum ralbots og svo bætti hann við: - Og vinur okkar Talbot geng ur snuðrandi um og bíður færis að klekkja á okkur. - Hamingjan góða, sagði Silas . og málverkin? — Greifafrúin hafði þau f morg- un. Hún sótti þau f Sentissigisti- húsið og komst undan þegar Tal- bot kom inn. Ég held, að hún hafi afhent þau Cesare Bellaria. Hann gæti geymt þau í klausturrústunum hérna uppi á fjallinu. — Af hverju förum við ekki þang að upp og leitum? — Það er það, sem við ætlum að gera, Si. Nú fer ég að koma. Hann lagði á og tók skammbyss- euna sfna af náttborðinu. Deirdre hafði setzt upp f rúminu og horfði i hann alvörugefin á svip. Hún .'ar yndisleg. — Sam, hvíslaði hún, viltu kvong ast mér? — Dee . . . — O, ég veit, ekki meðan þú ert f þessu starfi, en ætlarðu aldrei að draga þig f hlé? — Einn góðan veðurdag. — Ef þú verður ekki drepinn áð ur og ef það kæmi fyrir fengi ég ekki afborið það. Þá mundi ég deyja líka. Má ég ekki koma með þér. — Nei. Og læstu að þér meðan ég er í burtu. — Það get ég ekki. Ég á að vera í boði á snekkju Dom Angelos klukkan ellefu. Svo siglum við til Isola Filibano. Kysstu mig og komdu þér af stað. — Þá hittumst við f svallveizlu Dom Angelos. Hann kyssti hana og fór. Duras og Silas lögðu af stað upp eftir fjallinu í áttina til klaust- ursins. — Ekkert „óhreint“ á ferðinni í bænum? spurði Durell. — Ég hefi hvorki orðið var við Pacek eða Talbot. — Þeir eru báðir nálægir. Hefir greifafrúin farið nokkuð út? Silas yppti öxlum. — Það stendur víst til að hún fari í boð á snekkju og svo til Jsola Filibano með- manni sínum. - j j — Það er bara hugboð, ságð'i Durell, en ég held að annað hvort ■sé búið að fela málverkin f klaust- urrústunum eða það verði gert í kvöld. Við kunnum að rekast á Talbot — Ég vona, að ég rekist á. hann sagði Silas og hugsaði til Ell’enar en Durell hugsaði til Deirdre og sagði: — Andaðu rólega, Silas. Það var engu líkara en að klaustrið væri hluti af fjallinu. Það varð ekki komizt þangað nema með því að fara mjóu götuna, sem lá upp að klaustrinu. Þeir urðu ekki varir við nokkum mann. Inn gangurinn var skreytt hlið og þar til híiðar kapella og f tunglskin- inu glitrað'i á aldagamalt rykið. Vindustigi lá upp á hæð, þar sem myndir höfðu verið málaðar á vegg. Stigaræfill hafði verið reist ur upp við suðurvegg'inn. í horni f kapellunni fundu þeir meitla og bursta og fleira, sem Cesare Bella- ria hafði notað, er hann va> að hreinsa fresko-myndimar. — Það er ekkert gabb, hann er að vinna héma, hvíslaði Si. Þeir athuguðu allt á neðri hæð- 'inni, eldhús og herbergi, eða klefa allt opið móti norðri, gegnt hrundum vegg. Þama voru löng göng — að hálfu neðanjarðar sum Or klefa, sem Durell valdi, var hægt að fylgjast með mannaferð- um á stígnum. Þeir settust piður og biðu. Klukkustund leið þar til Talbot kom í ljós. „Bölvuð rnerin,” hugsaði Talbot. Hann gat ekki um annað hugsað en hvemig Francesca hafði farið með hann. Hann hafð’i sofið undir berum himni og það hafði ekki haft bæt- andi áhrif á skapsmunina. Hann heitstrengdi að hún skyldi fá það, sem hún hafði til unnið og ætlaði sannarlega að njóta þess að heyra hana véina og biðjast miskunnar. Hann ætlaði sér ekki að sýna henni neina miskunn. Þetta var í fyrsta sinn, sem hann hafði ver ið leikinn svo grátt og það skýldi engum takast aftur. Og fleiri skyldu nú drepnir. Og hann sá eft- ir að hafa ekk'i notað tækifærið og drepið Durell. Hann kipptist við vegna berg- málsins af sínu eigin fótataki. Hann nam staðar, lagði við hlust- imar, heyrði ekkert. Fran og þessj helvítis Cesare voru ekk'i komin. Hann ætlaði að drepa þau bæði, en fyrst yrði hann að ná málverkunum. „Bölvuð merin,” tautaði hann aftur — og hann minntist þess sárgramur, að hann hafði aldrei fengið að njóta bllðu hennar þessar þrjár vikur, sem liðnar voru sfðan er þau kynntust í Rómaborg. Jú, hún hafði verið slóttug, og masað heilmikið um, að þau hefðu bæði verið fátæk í uppvextinum, en hún væri orðin greifafrú og hann diplomatískur sérfræðingur, og svo hafi hún talað um sinn ríka en nízka mann, sem ekki var tú- skild'ings virði sem elskhugi. — Og hún hafði lofað honum öllu fögru, allt skyldi húii veita honum .er þau hefðu flúið .. . Þá skyldu þau njóta lífsins — fyrir féð, sem fengist fyrir málverkin . . . En hún þekkti hann ekki. Ef hún vissi hvernig hann hafði farið með Ellen Armbridge — nú skyldi hún fá enn verri meðferð ... Hann valdi sér stað bak við hálf hrunið altari. Hún hlaut að koma. Nú var svo auðvelt að sjá hvernig hún hafði lagt allt niður fyrir sér, hvernig hún hafði gabbað hann og hlaupið til þessa Cesare með málverkin. Og hér ætluðu þau að geyma þau, þar til þau gætu selt þau. Svo heimsk hafði hún verið, að tala um þennan stað og þess vegna hafði hann loks farið að gruna sitt af hverju. Þær gátu freistað manns þessar fögru drós- ir með sín fögru brjóst og með þvf að vagga mjöðmunum, en hún skyldi fá að kenna á því... — Hann er þarna niðri núna, hvíslaði Si. Við getum tekið hann. — Já, en við verðum að bfða. — Ég get ekki beðið. Þegar ég hugsa um . . . — Við verðum að ná f málverk in. — Hann veit ekki hvar þau eru. Hann bfður eftir Cesare og kon- unni alveg eins og við. Ertu viss um, að þau komi? — Haltu þér nú saman, Si. — Hvernig geturðu verið svona viss í þinni sök? — Hún getur ekki hafa verið búin að afhenda honum málverkin. Hún hefir ekki haft tækifæri til þess. Hún fór til húss Apollio þegar hún var búin að sækja þau í Sentissi-gistihús. Og Cesare hefir ekki verið að vinna hér í hálfan mánuð nema í þeim tilgangi, að fela þau hérna, þangað til hann nær i samstarfsmenn sér til aðstoðar að koma þeim í peninga. — Skyldi maður Franceseu . . . — Ég þori ekkert að fullyrða . . . en ef Cesare fær tækifæri til að fela málverkin hér gæti þurft til hóp manna að finna þau — það j gæti tekið heila viku. Og þá verður j úti um alla samninga — og Tuvana fan prins kominn heim í ríki sitt. — Mér sendur hjartanlega á j sama um það. — En mér stendur ekki á sama það er mitt hlutverk að ná mál- verkunum í tæka tíð og koma þeim í hans hendur. 13. kapituli. Francesca gekk eins hratt og hún gat upp stigann. Vindurinn feykti til pilsinu hennar. Hún var dálítið móð, en það var ekki ein- göngu vegna brattans. Það vottaði allt af fyrir því, að hún ætti bágt með að ná andanum, er hún var í þann veginn að hitta Cesare. Hún hugleiddi, að Apollio hafði verið öðru vísi en hann átti að sér þá um kvöldið. Snemma næsta morg- uns áttu þau að sigla til Isola Fili bano. Það kom upp heift f henni, er hún hugsaði til þess að vera nær einangruð á þessari klettaey, en á morgun mundi Cesare vera þar líka til þess að ganga frá kaup- unum — því hafði hann lofað — og svo myndu þau strjúka. Henni fannst, að hún hefði staðið við alla samninga við Apollio, en hún var ung og vildi njóta Iffsins. Það fór eins og heitur straumur um hana, er hún hugsaði til þess hve þau myndu njóta lffsins hún og Cesare. Heimurinn var stór og fag ur og þau yrðu frjáls og gætu gert það, sem þau vildu með alla þessa peninga, sem þau myndu fá fyrir málverkin. Frelsi hafði hún alla tíð þráð frá því hún var lítil — frelsi til að geta notið lífsins. — Hún rataði um rústirnar eins og heima hjá sér. Hún hafði dvaliz-t þar marga nóttina með Cesare, þeg ar maður hennar var fjarverandi. Hún gekk nú upp tröppurnar til þess að geta séð til Cesare er hann kæmi. Hún vissi ekki um áform hans út f yztu æsar, en hann mundi verða ánægður með hana í kvöld. Hún hafði fylgt fyrirmælum hans, náð í böggulinn f Sentissi-gistihúsi, og farið svo með hæefara lest til Sorr ento en hún hafði orðið óttaslegin, er hann allt í einu var kominn og ■ settist við hlið hennar í lestinni. — Elskan mín, hafði hún sagt, i ég hélt að þú mundir verða að vinna uppi f klaustrinu í allan dag. Það var skemmtilegt en óvænt að þú skyldir koma. Augu hans tindruðu, er hann tók við bögglinum. T A R 2 A N Ég er hræddur um, Medu, að þetta sé síð asta sinn, sem við sjáum Tarzan. Þorpið okkar er eini tryggi staðurinn I allri Afrflcu Hann ætti frekar að vera héma hjá okkur. ANF SO.CONFieENT 1N WIS KESAINE7 STKENfe i m- AN7 IN WIS PWTW-TAKZA.NONCE fAOKE WALKS ALONE.TÓWAKe TWE PKAIAA...0P NEW APVENTUKES. Hann heldur að guðinn hans sé svo sterk ur, að vondir menn geti ekki drepið hann. Og áfram heldur Tarzan endumýjaður af þrótti, á móts við ný ævintýri. — Ég er slægur sem væri ég gamall refur, sagði hann. Segðu mér hvernig gekk í Sentissi. Hann leit dálítið til hliðar og er hún sagði honum frá Talbot varð hann svo skuggalegur, að hermi fannst hann illmannlegur, en það hafði henni aldrei fundizt áður. „Nú reiðist hann“ hugsaði hún en hann fór bara að útskýra fyrir henni hvers vegna hann var í lest- inni. VÍSIR Askrifendaþjónusta Áskriftar- Kvartana- sínunn er 11661 virka daga kl. 9-18 nema laugardaga kl. 9-13. VÍSIR er eina síödegisblaðið kemur út alla virka daga ☆ Afgreiðslan Ingólfsstræti 3 skráir nýja kaupendur Simi 11661 í auglýsing 1 - | r « vísi I kemur ! víða við VÍSIR er auglýsingablað | ulmennings AFGREIÐSLA AUGLÝSINGA- SKRIFSTOFUNNAR ER I INGÓLFSSTRÆtl 3. Simi 11663.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.