Vísir - 11.03.1966, Síða 15

VISIR . Föstudagur 11. marz 1966,
75

HARVEI FERGUSSON:
X-
Don Pedro
— Saga úr Rio - Grande - dalnum —
Næstum allar gömlu ættirnar
höfðu þræla og ambáttir og börn
af Navajostofni, sem rænt var, uröu
góðir Maxikanar er þau uxu upp,
en unglinga, sem voru kynþroska
er þeim var rænt, var ógerlegt aö
temja. Þessi stúlka hafði varizt
sigurvegara sínum eins og villi-
köttur og hann naut þess sem
skemmtilegrar íþróttar að beygja
hana undir vilja sinn. Þessi Dolor-
es kom því þannig undir, að móöur
hennar hafði verið þröngvaö til
þess að leggjast með föðumum. Og
hún var alin upp í hatri. Og þegar
Dolores var nokkurra ára stal móö-
ir hennar hesti og flýöi. Dolores
reyndist eins villt og óviðráöanleg
og móðir hennar haföi verið og
neitaði meö öllu að vinna, svo að
eigendurnir vom því fegnastir, er
einnig hún strauk að heiman, en
ættinni til mikillar hrellingar bar
hún áfram nafn ættarinnar og geröi
það alræmt með galdraiðkan sinni.
— Margir þeirra, sem fara á fund
hennar, sagði Eusebio, fullyrða, að
hún viti allt fyrirfram um hvern
þann, sem ber að dyrum hjá henni,
jafnvel um leyndustu gerðir þeirra,
sem þeir myndu ekki einu sinni
skrifta fyrir hjá prestinum. Og
hvemig kemst hún að þessu. Þeir
segja, að á kvöldin bregði hún sér
líki svarts kattar og læðist um
götur og jafnvel inn í svefnher-
bergi. Hugleiddu það, sem ég segi
— en þaö er auðvitað bara það,
sem ég hef heyrt. Allt ber það að
sama bmnni: Að hún sé hættuleg
kona.
Leo kinkaði kolli alvarlegur á
svip.
— Af hverju horfir hún aldrei á
neinn? spurði hann.
— Hver mundi áræða að horfast
augu við hana? Þeir segja, að
endrum og eins horfi hún á ein-
hvern karlmann, hér á torginu, allt-
af einhvem ókunnugan, sem veit
ekkert um hana, og þegar þetta
kemur fyrir Iamast mótspyrna þess
er fyrir þessu verður, og hann
stendur upp og fer á eftir henni,
eins og til þess knúinn. Og menn
segja, að þeir sem fari á eftir henni
— hverfi.
— Hún hlýtur að vera hræðileg-
ur kvenmaður, sagði Leo. Og hann
komst aö þeirri niöurstöðu, að hún
hafði haft svo seiðmagnandi áhrif á
hann, að ef hún horfði á hann
mundi hann rísa á fætur og fara
á eftir henni.
Og þetta gerðist í næsta skipti
þegar hann sat á torginu og hlust-
aði á homablásturinn. Hún gekk
efnu sinni fram hjá honum án þess
aö horfa á hann, en í næsta skipti
horfði hún á hann snöggt og hörku-
lega, og þegar hún svo leit í aöra
átt vottaöi fyrir veiku brosi á vör-
um hennar. Hann fór í humáttina á
eftir henni og gætti þess að bilið
milli þeirra væri ekki svo mikið,
að hann missti sjónar af henni í
myrkrinu. Þegar hún hafði gengið
nokkurn spöl eftir Acequia Madre
jveginum leit hún um öxl eins og
j til þess að fullvissa sig um, að hann
|kæmi á eftir henni. Svo fór hún
:út af veginum og hvarf f skugga
nokkurra eplatrjáa. Hann ályktaði
að hús hennar hlyti að vera hand-
an trjánna.
Þar sem hún fór út af veginum
nam hann staöar og hugleiddi hvort
hann ætti að halda áfram. Hann
trúði ekki á galdra og hann var
ekki hræddur viö þessa konu, en
samt hikaði hann, á valdi myrkurs
og leyndardóma, alveg eins og hann
hafði hikað við að stökkva út í
straumhart, kolmórautt fljótið. Þá
sá hann ljósskímu milli greina á
eplatré og þá tók hann ákvörðun
sína. Hann lagði leið sína eftir
mjóum götuslóða, sem lá aö húsi
hennar og knúði dyra.
— Kom inn, sagði hún hressilegri,
hlýrri röddu.
Hann opnaði dyrnar og gekk inn
í lítið, snoturt, hvítkalkað herbergi.
Þar var rúm og breiddar yfir það
Navajo-værðarvoðir og Navajo-
teppi var á gólfinu. í opnu hólfi í
veggnum var líkan af Guadelupe-
mærinni, skorið í tré. Ekki var
þama annað^húsgagna en rúmið,
þunglamalegt borð og tveir stólar
og setumar úr órökuðum húðum.
Dolores Pino kraup á kné fyrir
framan arininn, blés í glæðurnar
og hrærði í smápotti yfir eldinum.
Hún leit um öxl og brosti til hans.
— Setztu niður, sagði hún, ég er
að búa til súkkulaöidrykk handa
þér. Af einum djöfulsins erindreka
að vera, hugsaði hann, var framkom
an hin viðfelldnasta. Hún hélt á-
fram að hræra í pottinum í nokkrar
mínútur, þar til suðan kom upp,
hellti drykknum svo í tvo bolla og
rétti honum annan.
— Þakka þér fyrir, sagði Leo.
Hvemig vissirðu, að ég myndi
koma?
— Ég veit alltaf allt um alla,
sagði hún, ég er skyggn.
Hún brosti til hans.
— En ég bregð mér aldrei f
kattarlíki til þess að snuðra um
fólk.
— Nei, þaö datt mér ekki f hug,
sagði Leo og fór að sötra drykk-
inn.
— En þér hefur borizt til eyma,
að ég gerði það, sagði hún.
— Já, svaraöi hann. Þú ert vfð-
kunn og menn þykjast vita sitt af
hverju um þig.
— Það er mörgu á mig logið,
sagði hún rólega, en þú ættir ekki
að trúa öllu, sem þú heyrir. Ég
er góö og guðhrædd kona. Ég fer
til kirkju og játa syndir mínar.
Ég greiöi það sem mér ber og gef
fátækum. Og ég hef aldrei gert nein
um mein.
Leo kinkaði kolli.
— En ef þú horfir á mann er
eins og maður sé til þess knúinn
að fara á eftir þér.
— Ég vissi, að þú mundir koma,
sagði hún. Þaö er allt og sumt.
— Og hvers vegna valdirðu mig?
spurði hann.
— Hvort okkar um sig þræðir
sinn stfg án samfylgdar annarra,
sagði hún. Við ættum að vera vinir.
Auk þess — ég veit, aö ég get fá-
um treyst, en ég veit, aö ég get
treyst þér.
— Hvemig geturðu verið viss um
það?
— Ég veit það. Ég sé það, ef ég
horfi á einhvem, hvort ég get treyst
honum. Þess vegna óttast menn
mig og hata, og þess vegna koma
þeir hingað, sem ekki vilja tala
við mig á götum úti, og eru ó-
sínkir á fé sitt.
— Segðu mér eitthvaö frá sjálfri
þér, sagði Leo.
Hún hló.
— Ég vissi, að þú myndir spyrja
um þetta, sagði hún, um þetta
spyrja allir.
Hún lagði frá sér bollann og náði
f stóra hvíta skál, fyllti hana til
hálfs með vatni, og tók næst blek-
flösku og hellti í skálina dálitlu af
bleki. Svo starði hún á blönduna
í nokkrar mínútur mjög hugsi.
— Þú áttir heima í stórri borg
áður en þú lagðir land undir fót
og komst tii þessa lands, sagði hún.
Ég sé stór hús og mikla mann-
mergö. Líf þitt þar var gerólíkt
því lífi, sem þú nú lifir. Og þú ert
á leið til nýs lífs, þar sem allt er
frábrugðið því, sem þú nú átt við
að búa. Ef til vill ert þú einn þeirra
manna, sem lifir ólíku lífi oft á
ævinni. Þú heldur nú að þú munir
þræða þjóðvegina og stíga milli
þorpa langa lengi, en ég sé að þú
munt innan tíðar nema staðar á
göngu þinni, og ég sé fólk streyma
til þín úr öllum áttum og sumt úr
mikilli fjarlægö, og menn færa þér.
fé og margt annað. Ég er viss um,
aö þú veröur maöur valda og á-
hrifa.
— Ég á bágt með aö trúa, að
mér falli slík gæfa f skaut, sagði
Leo.
— Verður það þér til gæfu?
spurði hún. Fólk hatar þá, sem
njóta mikillar velgengni og eru
framkvæmdamenn. Þvf hef ég veitt
athygli æ ofan í æ.
Leo hló.
— Ég hef enga reynslu af slíku.
Ég hef marga góða viðskiptavini,
en enginn þeirra hefur fjárráð og
það hef ég ekki heldur.
— í þessu landi eiga engir fé,
sagði hún, að undanteknum fáein-
um rikisbubbum — og þeim, sem
stela frá þeim.
— Ég get ekki gert nein viðskipti
við þá, sem auðugir eru, sagöi Leo,
og ég þekki enga þjófa.
Kannski þú eigir eftir aö kynnast
þeim. Að minnsta kosti er ég viss
um, að þú átt eftir að efnast, og
koma þér vel áfram. Ég er svo sann
færð um það, að ég þyrði aö veðja.
Ökukermsla - Hæfnisvofforð
Nú getið þið valið um hvort þið viljið læra á Volvo
eða Volkswagen, og hvort þið viljið kven- eða karl-
ökukennara. Húsmæður, athugið: bamastóll f hverjum
bíl. - Símar 19015, 19896, 21772 og 35481.
— Hættið að skjóta. Tarzan er þarna
hann er búinn aö finna manninn.
— Ég hef ekkert til þess aö leggja
á móti — og ég hef ekki einu sinni
peninga til þess aö borga þér fynr
allt þétta.
Sjóstakkarnir
ódýru fást enn, svo og flest önn-
ur regnklæöi, regnkápur (köflótt-
ar) og föt handa börnum og ungl-
ingum. Vinnuvettlingar og plast-
vettlingar o.fl. — Vopni h.f. Aðal-
stræti 16 (við hliöina á bílasölunni)
¥ í SIR
Auglýsinga-
móttaka
í
TÚNGÖTU7
i og
Laugavegi 178
Sími 1-16-63
VÍSIR
VÍSIR
er
eina
síðdegisbloðið
kemur
út
alla
virka
daga
allan
ársins
hring
Áskriftarsími
1-16-61