Vísir - 14.04.1966, Síða 15

MAY5E; UM7EK C0V6K WIN THE MEANTlM,
ÖF FÁRK.MESS, WE C^f TAKZAVL A LITTte
ÖO SACK. AViF VO A UBAVON AT TMIS
somb vw/iarf %\cafe wöht be
V WVÉSTISATltT<S.jMa RELAXINÖ.'tó
SO FAR. OL'CHAR AS A CQÖt'LE
OF 6UYS OH THE OTHER SI7E
of tue lmv, we'ke íMðMry .
unbeuevablcí mmammm
WE PIPM'T (36T VERY FAR
AT THE LUANPA WATERFRONT,
PETEKÍL AW7 YET WE know
THEYARESHIÍ'FINO OUT
IlLEOAL HIFES AN7 TUSKS..
»W> ^ Ui0<t4 liaMt 5Y<kCZoU, Ltc.
\við séum hérna
trúir þvi
laganna.
enginn að
Það
megm
Okkur gekk ekki vel á Luandaeyrinni, Pet
er, en samt vitum við að þeir skipa út
ólðglegum skinnum og fílabeini.
Ef til vill getum við farið aftur í myrkrinu
og gert okkar eigin rannsókn. Þangað til
Tarzan getum við hvílt okkur í þessu kaffi-
húsi.
la
cjningin
betur
meö
m
«íÍA£#
EÍanz-
lariBsiig
'iig* ncchktl
W» frUw
glans
hárlagningar-
vökva
V í SIR . Fimmtudagur 14. apríl 1966.
MlllDI&lUllllGDia
ÍSLENZK ERLENDAVERZLUNARFÉIAGIDHF
FIAMIIIDSLLJRITTINDI AMAWTl M*
henni. Hann snéri sér við og horfði
í augu hennar og hún í hans og
það varð undrun í beggja augum.
Hún hafði roðnað, munnurinn opn
azt lítið eitt og það var einhver
dásamleg furða í augnatillitinu. Og
nú vissi hann með vissu, aö allt
var breytt, þessu var lokið eða var
að verða lokið, þessum dásamlega
samvistartíma, og hann yrði að sjá
á bak þessu bami, sem hann unni
svo mjög. Hann gat aðeins getið
sér til hvað hún hugsaði, að hún
beið þess, aö hann kyssti hana, og
hann kyssti hana létt á munninn,
og svo fóru þau bæði að hlæja,
ekki af fögnuði eða gleði, heldur
blátt áfram til þess að binda endi
á þenslu, sem allt í einu hafði kom
ið til sögunnar, og var að verða
óbærileg. Þeim létti báðum. Hún
vék frá honum — sló hann létt á
kinnina, en það var atlot frekara
en ráöning, og hljðp til dyra. Er
hún greip snerilinn leit hún um öxl
og hló aftur, og hann vissi að þaö
var ekki barn, sem hann horfði á,
heldur ung kona, með ‘dálitið ögr-
andi tillit í augum og vaknandi
löngun í brjósti til ásta, eins og
snerting hans hefði breytt öllu á
einu andartaki. Svo lokaði hún á
eftir sér og hljóp burt og hann
‘ heyrði hana hlaupa eftir gólfi mann
Mausrar búðarinnar, og hann gat
l ekki varizt þeirri hugsun, að það
var sem hún stigi dansspor í sigur
gleði á flótta sínum.
IV.
Þegar hann sá fööur Orlando
nokkrum dögum síðar fékk hann
staðfestingu á því, aö æskunnar og
frelsistími f lífi Magðalenu var lið
inn. Það átti að ferma hana næsta
sunnudag. Og innan viku átti hún
að fara f langa heimsókn til Santa
Fe til þess aö kynna hana hinu
fjölmenna frændaliði Lupe þar. Og
svo átti Magðalena aö fara í klaust
ur.
— Hún vill ekki fara, sagöi síra
Orlando. Hún grét og lét illum lát-
um, þegar þau sögðu henni frá þess
ari ákvörðun. Hún er ekki slæmt
; bam, en hlýðin er hún ekki. Ég
held, að hún hafi haft allt of mik-
ið frjálsræði til þess að fara sinna
ferða um þorpið og nágrennið — og
einkum haft það of lengi. Og eng-
inn henni til eftirlits, nema þessi
Rauðskinnatelpa.
Leo samsinnti þessu hátíðlegur á
svip, en hugsaði með sér, að lfklega
mætti kenna honum ekki sfður en
Benitu, hverjum áhrifum Magða-
lena hafði orðið fyrir.
Og næsta sunnudag fór Leo í
kirkju. Hann sá hana koma — stfga
út úr fjölskylduvagninum, klædda
hvftum, sfðum kjól — hún hafði
aldrei eignazt síðan kjól fyrr, og
hún- leit - alveg furðulega fulloröins-
lega og virðulega út, hann sá hana
krjúpa við altariö, sá hana dreypa á
víninu, opna varimar og taka við
oblátunni, og klerkinn blessa og
lýsa hana brúði Krists.
Og Leo gekk heim dapur í huga,
eins og hann hefði veriö lostinn
harmi og orðið fyrir miklum missi.
Það lá við, að hann óskaði sér, að
Magðalena hefði aldrei stigið fæti
á hans vettvang f lffinu, og að hann
hefði ekki lifað þetta augnablik
fyrir nokkrum dögum, er leiddi til
þess, að þau urðu bæði fyrir vold-
ugri hugarhræringu, og að hann
hafði kysst hana. Og honum fannst,
að með kossi sínum hefði hin unga
mær innsiglað eitthvað, sem var
helgur dómur. Og hann fann að
hann mundi aldrei geta gleymt
henni. En nú lá leiö hennar á ann-
an vettvang — i annan heim mátti
næstum segja, og hann gat ekki
veitt henni eftirför þangað.
Hann hélt, að nú kynni að liða
mörg ár þar til hann fengi aftur að
sjá hana, en það var skökk álykt-
un. Hún kom til hans nokkrum dög-
um síðar, og var nú Benita f
\
fylgd með henni. Magðalena keypti
einhverja smáhluti og kom fram
sem hefðarmær sömdi. Hann sat
við skrifborðið og var að skrifa, en
dyrnar voru opnar, og hún brosti
til hans. Svo sneri hún sér að
afgreiðslumanninum, sem spurði
hvort það „væri nokkuð annað“
. . Þetta var seint á síðdegi á
októberdegi og hafði verið rok
á sléttunni allan daginn. Búðinni
yrði lokað innan klukkustund-
ar. Hann var að hugsa um hvort
hann fengi tækifæri til að tala
við hana einslega andartak, er
hann sá hana taka við böggli
sínum, segja eitthvað við Benitu.
Og svo gekk hún hægt í áttina
til hans, hnakkakert, og bros-
andi.
Hann fékk ákafan hjartslátt
og furðaði sig mjög á því hve
koma hennar olli mikilli hugar
æsingu hans, furðaði sig á hve
gagngerri breytingu hún virtist
hafa tekið - og að þessi breyt-
ing í lífi þeirra beggja hafði
orðið með skyndilegum hætti.
Nú voru þau samsærismenn,
sem voru að stela — dálítilli
stund - til þes að geta ræðzt
við enn einu sinni, kvaðzt. Og
hann kallaði til afgreiðslumanns
ins.
— Federico! þú mátt fara.
Afgreiðslumaðurinn bauð góða
nótt lágt og horfði til hans af
nokkurri forvitni, um leið og
hann gekk til dyra. Leo reis á
fætur í mikilli og einkennilegri
óvissu um hvað segja skyldi eða
gera, eins og komið var, en hún
girti röggsamlega fyrir allar frek
ari vengaveltur með þvf að
kyssa hann beint á munninn, en
honum var ljóst að henni var
meiri reiði í hug en ásthneigð.
—‘ Þú hefir heyrt allt af létta,
sagði hún þegar þau voru setzt.
Ég verð að fara til Sapta Fe og
þau ætla að setja mig f klaustur.
Hún mælti beisklega og eins
og það lægi í augum uppi hvert
miskunnarleysi og harka hlaut
að liggja til grundvallar slíkri
ákvörðun.
— Ég veit það, sagði Leo, og
þú veizt að ég er hryggari en ég
fæ með orðum lýst. Nú veit ég
ekki hvort ég fæ nokkurn tfma
að sjá þig framar.
— Það er svo komið nú, að
mér er ekki einu sinni leyft að
fara hingað — einni. En ég varð
að fara og hitta þig einu sinni
enn og segja þér . . . ég, að ég
hafi ekki gert mér fulla grein
fyrir því fyrr en nú hvað þú ert
mér og þessi staður. Það rann
upp fyrir mér, þegar þau sögðu
mér, að ég yrði að fara til Santa
Fe, vera í klausturskóla og búa
mig undir hlutverk hefðarkonu.
Hún tók sér hvíld og gretti sig
um leið, til þess að láta í Ijós
óbeit sína á klausturskólum og
hefðarkonustandi og þau reyndu
bæði að hlæja.
- Þú veizt hve mjög ég
mundi sakna þín, sagði hann.
— Ég hefi verið svo hamingju
söm hér, hlaupið um kring með
Benitu, en alltaf lágu sporin aft
ur til þín, þvf að ég vissi, að þér
gat ég trúað fyrir öllu, og að
þú mundir aldrei skamma mig,
ognúætla þau að flytja mig burt
héðan . . . og ég . . . ég vil ekki
fara.
Seinustu orðin voru ekki sögð
af klökkva, heldur af óbifandi
festu og þráa, - þau komu af
munni ungrar konu, sem átti
mikla óbeizlaða orku. Hún sat
og hélt niðri í sér andanum. og
brosti til hans og allt í einu blik
aði á tár i augum hennar.
Áður hvorugt fengi sagt
nokkurt frekara heyrðu þau að
búðardyrnar voru opnaðar og
að einhver lagði þær svo aftur
að baki sér. Svo var gengið eftir
búðargólfinu endilöngu og þar
sem skrifstofudyrnar voru að-
eins lítið eitt opnar gátu þau
ekki séð hver kominn var. Þau
sátu og horfðust í augu, skyndi-
lega á verði og furðu lostin, og
haldin dálitilli sektartilfinningu
— slíkri sem þeirri, er fólk inn-
an ættar, þar sem hefðbundnar
venjur eru í heiðri haldnar, hef-
ir gert það, sem það mátti ekki
gera og ekki var hægt af fyrir-
gefa.
Það var aðeins eitt, sem Leo
vissi, og það var, að það var
kona, sem var að koma, og það
lagðist í hann hver konan væri,
reis á fætur til þess að opna
dyrnar alveg og bjóða hana vel-
komna af yfirborðs hræsni.
— Lupe, sagði hann, það gleð
ur mig að sjá þig. Magðalena er
hér. Hún kom til þess að kveðja
mig.
En Lupe sýndi, að hún var
ekki síðri leikari en hann og
hafði fullt vald á tilfinningum
sínum, brosti og tók létt í fram
rétta hönd hans, og sneri sér svo
að Magðalenu.
Sjóstakkurnir
ódýru fást enn, svo og flest önn-
ur regnklæði, regnkápur (köflótt-
ar) og föt handa bömum og ungl-
ingum. Vinnuvettlingar og plast-
vettlingar o.fl. — Vopni h.t. Aðal-
stræti 16 (við hliðina á bílasölunni)
Fermingargjöfin
í ór
Gefið menntandi og þrosk-
andi fermingargjöf:
NYSTROM
LJpphleyptu landakortin
og hnettirnir
leysa vandann viö landa-
fræðinámiö. Kortín inn-
römmuð með festingum.
Fæst : næstu bókabúð.
Heildsölubirgöir:
Árni Ólafsson & Co.
Suðurlandsbraut 12. Sfmi 37960.