Vísir - 16.06.1966, Blaðsíða 15

V í S IR . Fimmtudagur 16. júní 1966.
15
CATHERINE ARLEY:
TÁLBEITAN
15.
KVIKMYNDASAGA
TÓNABÍÚ
annaö en heilbrigðisráðstöfun, þær
eru mér svipað og tannbursti, ann-
að ekki. Og þér vitið að enginn
notar sama tannburstan til lengd-
ar“.
„Þér hafið aldrei kynnzt konu
sem var yöur eitthvaö meira en
aðrar, sem þér höfðuð kynnzt?"
„Jú. Hún var hóra. Konur af
þeirri stétt verða venjulega þær
beztu eiginkonur, sem um er aö
ræða, og þessi hefði sízt orðið þar,
undantekning. Ég hef alltaf haft
mestan áhuga á þeim konum, sem
maður geldur greiðann — í bein-
harðum peningum á ég við — mað
ur verður alltaf að gjalda þeim
greiðann, sem verður þó aldrei dýr-
keyptari, en ef maður kvænist. Um
leið gleyma þær eða glata öllum
hæfileikum, sem gera þær annars
freistandi, þær verða mæður, mat-
seljur og einn hluti af rekkjubún-
aöinum, en ekki lengur æsilegir
rekkjunautar.“
„Hef ég aldrei vakið neinn á-
huga hjá yður?“
Anton Korff leit á hana og þaö
brá fyrir undrun og glettni í svipn
um. Það leiö nokkurt andartak áöur
en hann svaraöi.
„Það leynir sér ekki að þér eruð
... kona ..“
„Ég var ekki að spyrja um af-
stöðu mína, heldur yðar. Hef ég
aldrei vakið neina ástríðu hjá yð-
ur?“
„Ég hef aldrei þorað að hugsa
þá hugsun til enda,“ viöurkenndi
hann, og bætti svo við eftir
nokkra þögn: „Hvað um yður —
hafið þér gert það.“
,.Já.“
„Og..?“
Augu þeirra mættust brot úr
andrá. En þó nógu iengi til þess
að hvorugt þeirra þurfti aö spyrja
frekar.
„Það er mér ekki óþægileg til-
finning,“ svaraöi Hilda lágt.
Og Anton Korff virti hana fyrir
sér. Hún fann augu hans hvlla
á sér, klæða sig úr hverri spjör,
fann hvemig hann naut hennar í
huganum ... en svo leit hann á haf
út og svaraði rólega, án þess aö
líta á hana aftur.
„Ég er ekki í neinum vafa um
að við munum eiga fyrir höndum
marga unaðsstund. En framtíðin
er mér allt, og við megum ekki
hætta á neitt það, sem getur leitt
til þess að við töpum taflinu..
6. KAFLI
Snekkjan lét í haf frá Porto-
fino og Carl Richmond þóknaðist
að vera í afleitu skapi næstu dag-
ana, svo að Hilda forðaðist að
vera í návistum við hann meir en
nauðsyn krafði. Síðan gerðist hann
aftur hinn kátasti, en þegar kom
til Sikileyjar, hljóp alvarleg
snurða á þráðinn ööru sinni.
Tilefnið var ekki mikilvægt.
Kjúklingasteik...
Að sjálfsögðu lenti þaö á Hildu
að sjá svo um að haldnar væru
reglur þær, sem læknirinn hafði
sett gamla manninum varðandi
mataræði hans. Hún reyndi á all-
an hátt að koma því þannig fyrir
að honum yrði það sem þægilegast
og var ekki annað að sjá en að
hann kynni einkar vel að meta þá
viðleitni hennar og væri henni
þakklátur fyrir.
Þennan dag gerðist það, að hún
lét matreiða steikta kjúklinga
handa sér og yfirmönnunum, en
bera gamla manninum, sem ekki
mátti leggja sér kjöt til munns,
þann fiskrétt, sem hún vissi að
honum fannst Ijúffengastur.
Máltíðin gekk að óskum — allt
þangað til brytinn bar inn kjúkl-
ingasteikina. Öllum til undrunar
fékk gamli maöurinn þá allt í einu
eitt af þessum ófyrirsjáanlegu
reiðiköstum, sem hann hafði aldrei
getað haft hemil á .kannski aldrei
hirt um að reyna það, og leiddu
venjulega til þeirra aögeröa af hans
hálfu, sem samsvöruðu á engan
hátt tilefninu — enda var tilefn-
ið yfirleitt nauöaómerkilegt, eins
og í þetta skiptið.
Kannski voru kjúklingamir ekki
hin raunverulega ástæða. Það var
að minnsta kosti ekki óhugsanlegt
að gamla manninum finndist oröið
meir en nóg um þau tök, sem Hilda
hafði smám saman náð á honum,
og finndist frelsi sínu ógnað af
hennar hálfu, þess vegna hefði
hann beðið eftir tækifæri til að
gera uppreisn svo að kvæði.
Þegar þau hin tóku til við kjúkl
ingasteikina, hringdi hann á þjón-
inn. Náhvítur í andliti og án þess
að hafa augun af Hildu beið hann
þess að þjónninn kæmi inn, en
Hilda, sem fann að óveðrið var í
aösigi tók á öllu viljaþreki sínu
til þess að hendur hennar titruðu
ekki.
Jannaiku-þjónninn komjnn.
„Taktu matinn af borðinu hjá
þeim,“ skipaði Carl Richmond.
Yfirmennimir og Anton Korff
sem sýndust ekki vita hvaðan á
sig stóð veðrið, létu þjóninn taka
diska þeirra af borðinu mótmæla-
laust..
Hilda leit ekki upp og lét sem
hún sæi ekki þegar negrinn rétti
út hendina eftir diski hennar. Ekk
ert rauf þögnina, nema lág rödd
hennar þegar hún baö þjóninn að
rétta sér ídýfukönnuna. Aftur varð
djúp og þung þögn. Blökkumað-
urinn, sem vissi ekki hvað hann
átti til bragðs að taka, blimskakk-
aði augunum á húsbónda sinn.
„Ég hef andúð á kjúklingasteik,
ungfrú Meisner," mælti Carl Rich
mond og rödd hans titraði af inni-
byrgöri reiöi. „Þér vitið það full-
vel, að ég get ekki á það horft, að
hún sé étin i návist minni.“
Hilda leit fast á hann.
„Hafið þér nokkurn tíma lagt
þá spumingu fyrir sjálfan yður,
hvort ekki gæti verið að viö hin
hefðum andúð að sjá og heyra
athöfn yðar við matborðið, eða
duttlungum yðar I sambandi við
þær máltíðir, sem fram eru reidd
ar. Ég lét matreiða handa yður þá
rétti, sem ég vissi að þér höfðuð
mestar mætur á. Njótið þeirra og
leyfið okkur að njóta matar okkar,
en stofnið ekki til neinna vand-
ræða út af því, sem ekkert er...“
Yfirmennimir störðu á þau til
skiptis. Hildu varð ljóst að hún
hafði teflt of djarft. Að hún heföi
stefnt öllu í hættu og taflið gat
eins vel verið henni tapað.
Nokkurt andartak sátu þau öll
hreyfingarlaus. Þá varð Carl Rich
mond eldrauður í framan, eins
skyndilega og hann haföi áður orð-
ið náfölur. Hann bókstaflega
hvæsti af reiði.
„Einmitt það ... ég vek andúð
hjá þér. Þér býður við að sjá mig
og heyra ganga að mat mínum,
er það ekki rétt skilið? Jæja, stúlka
mín. Þá skaltu fá að sjá þær að-
farir, sem ættu aö nægja til þess
að þú gleymdir ekki Carl Rich-
mond það sem eftir er ævinnar...
Taktu nú vel eftir og reyndu að
draga einhvem lærdóm af.“
GJAFABRÉF
frA sundlaugarsjóði
SKÁLATÚNSHEIMILISIN8

t>ETTA BRÉF ER KVITTUN, EN ÞÓ MIKLU
FREMUR VIÐURKENNING FYRIR STUÐN-
ING VIÐ GOTT MÁIEFNI.
HtrOAYlK.Þ. 1t. r,J
f.h. Svadlauganjóðt UilatónthrlmlIUIm
Auglýsið í Vísi
VEL ÞVEGINN BlLL
ÞVOTTASTÖÐIN
SUÐURLANDSBRAUT 2
SÍMI 38123 OPIÐ 8-22,30
SUNNUD.:9-22,30
1T ALL STAKTE7 WHEKl MY PATHEK.,
JOHKi CLAYTON, LOK7 SREYSTOK.E, AN
ENSLISH N05LEMAN, WAS COMM1SSIONE7
SVTHE QUEEN TO INVESTIGATE THE <
MISTREATMEWT OFAFRICAN NATIVES IN A
5KITISH C0L0NV SY AN0TH5R EUR07EAN 70WER.!
JíH
CjlAiwO
Ég hélt aö þið munduð hafa gaman af að Mikið af því, sem ég segi ykkur, las ég Þetta byrjaöi allt, þegar faðir minn, John
heyra eitthvað um, hvemig vera mín í
rrumskóginum byrjaði.
í dagbók, sem faöir minn skrifaöi. Það væri
gott fyrir ykkur börn að hafa tilfinningu fyr
ir liönum tíma, að safna nótum um það mark
verðasta, sem gerist á ævi ykkar.
Clayton Greystoke lávarður, enskur aðals-
maður, var kvaddur til þess af drottning-
unni að rannsaka harðrétti, sem hinir inn-
fæddu í brezkri Afríkunýlendu voru beittir
af öðru stórveldi í Evrópu.
Hann seildist eftir kristalflösku
hálffullri af rauðvíni og grýtti henni
af alefli í vegginn svo að hún brotn
aði i þúsund mola, en vínið rann
í rauöum lækjum ofan á gólfið.
Og áður en nokkur gat komið
í veg fyrir það, greip hann diskana
af borðunum og grýtti þeim I vegg
inn, síðan glösunum og fötunum,
en Jamaiku-negrarnir skriöu í
skjól bak við hjólastól hans, miður
sín af skelfingu.
Hörður Ólufsson
hæstaréttarlögmaður
löggiltur dómtúlkur
og skjalaþýðandi.
(enska).
Austurstræti 14
Símar 10332 35673
METZELER hjóIbarSarnir eru þekktir
fyrir gæði og endingu,
Aðeins það bezla er nógu gotf.
SöIusfaSirí HJÖLBARÐA"
&BENZINSALAN
v/Vitatorg. SlMl 23900
ALMENNA METZEIER umboðiS
VERZLUNARFÉLAGIÐf
SKIPHOLT 15
SÍMI 10199
SÍÐUMÚLI 19
SÍMI 35553
la
in
betur
meö
m
vUcil
Bianz-
iirlesiig
oukM?
glans
hárlagningar-
vökva
hiildsSldiircdu
ISLENZK ERLENDAVERZLUNARFÉLAGIÐiiF
fRAMLEIDSLURtTTINDI AMANTI Hf