Vísir - 24.10.1966, Qupperneq 3

VlSIR. Mánudagur 24. október 1966.
(DBBBaaBBBUHBaMI
1
II
1

1
I
I
HJÁ JÓNI
Á REYECJUM
Blaöamaður og ljósmyndari
Vísis áttu þess kost fyrir nokkr-
um dögum aö heimsækja Jón
Guömundsson, bónda að Reykj-
um í Mosfellssveit. Þama að
Reykjum rekur Jón allumfangs-
mikla starfsemi á sviði alifugla-
ræktar og smám saman er hann
að fitja upp á ýmsum nýjung-
um á þeim sviðum, jafnframt
sem hann eykur starfsemi sína
á þeim sviðum, sem fyrir eru.
Er við komum upp eftir, sýndi
Jón okkur fyrst algera nýjung.
í vor flutti hann inn nokkurt
magn af kalkúnaeggjum. —
Jón hefur fullan hug á þvi
að hefja framleiðslu á alikalkún
um, en hann segir að þaö verði
í litlu magni, aðeins til að setja
á markaðinn fyrir stórhátíðir,
jól eða páska. „Ég er með alveg
nýtt kvn, sem Bandaríkjamenn
hafa ræktaö upp. Það er • svo-
kallað „Beltsville White“kyn,
og eru fuglar af því kyni minni
en venjulegir kalkúnar. Þessi
stærð er talin mjög heppileg til
einnar máltíðar, en Bandaríkja-
menn borða mikið kalkúna á
jólum, þakkardeginum (Thanks-
giving day) og viö fleiri tæki-
færi.
„Eggin flutti ég inn frá Nor-
egi, en Noregur er eina landið
sem leyft er aö flytja inn egg
frá. Við höfum verið blessunar-
lega lausir við alls konar veiki,
sem hrjáir alifugla í nágranna-
löndunum, vegna strangs eftir-
lits með innflutningi eggja.
Norðmönnum hefur einnig tek-
izt að komast hjá slíkum sóttum
í þeirra alifuglastofni, og þess
vegna er hættulaust að flytja
inn egg frá þeim. Að sjálfsögðu
fylgjumst viö af öryggis-
ástæðum með þeim ungum, sem
koma úr þessum eggjum".
„Ég býst við aö setja um 75
kalkúna á markaðinn fyrir jól-
in, og ég veit að það er ekki
Karlakór Reykjavíkur. Fyrir
ferðina fór ég í sendiráð Banda-
ríkjanna í Reykjavík og spurðist
fyrir um, hvort ég gæti ekki
fengið tækifæri til að ferðast
um Bandarikin og kynna mér
ýmislegt varðandi alifuglarækt.
Þaö varð svo úr, að að loknu
ferðalaginu meö kórnurp, fór ég
í tveggja mánaöa ferðalag um
Bandaríkin. Ég kom síðan heim
í febrúar 1960.
Fyrst í Stað stundaði ég all-
an venjulegan búskap með ali-
fuglaræktinni, en smám saman
minnkaði ég við mig, og í dag
er ég með eina kú, auk alifugla-
ræktunar.
Á þessum sama tíma jók ég
við alifuglaræktina. I dag fram-
Alikalkúnar af „Beltsville White“ kyni. Þeir fyrstu og einu af þvf
kyni hér á landi.
Steinn Magnússon danskrar ættar, hefur unniö alllengi í
kjúklingana og blóðgar þá síðan.
sláturhúsi Jóns á Reykjum. Hér rotar hann
neinn vandi á því að losna við
þá framleiðslu. Mig langar mik-
ið til að auka við framleiðsluna
á kalkúnakjötinu, en húsnæðis-
skortur kemur í veg fyrir að
hægt sé að auka framleiðsluna
verulega".
Aðspurður um, hvaö hafi leitt
áhuga hans að alifuglarækt seg-
ir Jón:
„Á unglingsárunum var ég
togarasjómaöur. En 1 byrjun
síðara stríðsins vildu foreldrar
mínir, að ég hætti sjómennsku
og sú varð raunin. Haustið 1940
fór ég að Hvanneyri og lauk
þaðan prófi. Áð loknu prófi hélt
ég utan til Bandaríkjanna og
lagði stund á landbúnaðarhag-
fræði við ríkisháskólann í Wis-
counsin í Bandaríkjunum. Við
námið þar mátti ég velja eitt
aukafag og varð alifuglarækt
fyrir valinu, því að mér fannst
að eitthvað mætti gera £ þeim
málum heima á íslandi. Síöan
kom ég heim og hóf búskap að
Reykjum.
Tjá víkur sögunni að árinu
^ 1960, en þá fór ég £ feröa-
lag til Bandaríkjanna með
Úr sláturhúsinu. Lengst til vinstri sér í Ásgeir Indriöason, en hann hefur unnið hjá Jóni í um þaö
bil 6 ár. Þá kemur sonur Jóns, Guðmundur, og lengst til hægri er Benedikt Kristjánsson.
leiði ég þetta 3—700 kg. af
kjúklingakjöti á viku, dálítið
eftir árstíðum. Framleiðslan er
seld til Reykjavíkur að lang-
mestu leyti, mest í hótelin, en
ég sel ekki mikið í kjötbúðimar.
Ég er einnig með aðra starf-
semi hér. Ég el varphænur og
sel, en þær eru af ítölskum
stofni. Alikjúklingarnir eru af
svokölluöu „Plymouth Rock“-
kyni.“
Jón stundar ekki einungis
sinn búskap þarna í sveitinni.
Hann hefur látið félagsmálin
mikið til sín taka og var í vor
endurkjörinn til oddvitastarfs
fyrir Mosfellshrepp. Þessu starfi
Jóns fengum við mjög að kynn-
ast meðan viö dvöldumst hjá
honum. Ósjaldan var Jón kall-
aður í símann, enda er í miklu
að snúast í vaxandi sveitar-
félagi.
Þá fer Jón oft í bæinn, bæði
í erindum hreppsins og fyrir-
tækis síns, og allt tekur þetta
sinn tíma. Á laugardögum og
sunnudögum, þegar starfsmenn
búsins hafa frí, hugsar Jón sjálf-
ur um það, það tekur alltaf sinn
Framhald á bls. 7
„Plymouth Rock“ alikjúklingar, nýkomnir úr eggjunum og bíöa
flutnings til þess hluta hússins, þar sem þeir em aldir upp.
STÓRBÓNDI MEÐ EINA KÚ