Vísir - 20.05.1968, Síða 8

20
Ví SIR
Mánudagur 20. maí 1968.
CAROL GAINE:

a
m \im\
Lríi IIÍJSlíí
19
„KOMDU BRÁÐUM HEIM,
ELSKAN MÍN!"
Það var of heitt að sitja f garð-
inum. Þð að langt væri liðið á dag
hafði ekkert dregið úr breyskjunni.
Ég fór inn f salinn, en þar var eng-
in manneskja, svo að ég réð af
því, að gestimir mundu vera í
herbergjunum sínum.
Nú hafði ég verið viku í Torre-
molinos. Gaerdagurinn var sá eini,
sem mér hafði fundizt lfða seint,
og það hlýtur að hafa stafað af
þvf, að ég sá ekki Peter. Hann
hafði ekki sfmað heldur. Marcia
hafði farið til Granada. Hún
hafði sagt að hún ætlaði að vera
með vinafólki sínu þar, en ég var
ekki viss um að það væri satt,
og Carlos ekki heldur. Hann hafði
verið f vondu skapi allan daginn,
og þegar hún kom heim um kvðld-
ið hafði hann varla yrt á hana.
En nú var helzt að sjá, að hann
ætlaði að hefna sfn, þvf að hann
hafði farið til Gfbraltar undir eins
eftir morgunverð og látið skiia að
hann kæmi ekki fyrr en seint f
kvöld. Marcia var grðm yfir að
Carlos hafði farið, og ég varð að
minna hana á, að hún hefði verið
að heiman allan daginn í gær. En
samkvæmt hennar rökfræði var það
allt annað. Carlos átti „Loretta" og
hún var bara konan hans. I>að
var rangt af honum að láta hana
verða að taka á sig allt amstrið.
Hún var á þönum allan fyrripart-
inn. Ég hafði yarla séð hana. Þegar
ég var sezt inn f salnum kom hún
æðandi inn og beint inn f skrif-
stofuna án þess að taka eftir mér.
Ég var að lesa bréf frá Mary og
John, sem höfðu komið f dag.
Ég leit lauslega yfir bréfið frá
Mary og hugsaði til Peters á með-
an. Ég skyldi ekki hvers vegna hann
hafði ekki símað.
Ég hafði samvizkubit þegar ég
var að opna bréfið frá John. Ég
hafði ekki skrifað honum nema fá-
einar lfnur. En meðan ég var að
lesa öll þéttskrifuðu blöðin, um hve
mikið hann saknaði min, varð sam-
vizkan stórum verri.
Blessunin hann John, hugsaöi ég
og fletti við blaðinu. Honum leið- j
ist í London þegar ég er þar ekki. j
„Þegar ég stóð og horfði á eftirj
flugvélinni skiidist mér bezt hve I
mikils virði þú ert mér,“ skrifaði
hann. „Ég skil ekki hvemig ég gat
fengið af mér að sleppa þér. —
Elskan mfn, komdu bráðum heim.
Ég sakna þfn svo hræðilega. Ég
hafði ekki grun um að London væri
svona leiðinleg borg. Ég get ekki
lifað án þfn.“
Ég varp öndinni og fór að velta
þvf fyrir mér hvort John saknaöi
mfn eins mikið og ég saknaði Pet-
ers. Ég vonaði að honum liði ekki
eins illa og mér. Það var ekki um
að villast, að því oftar sem ég sá
Peter, þvf meir ágerðist þessi þrá.
RÉTTAST AÐ SEGJA
SANNLEIKANN!
Ég heyrði hreyfingu fyrir aftan
mig og sá að gamli maðurinn, sem
Marcia og Peter höfðu komið með
f gistihúsið, var að koma niður
stigann. Hann skimaði um salinn
og virtist létta þegar hann sá að
enginn var þar nema ég. Hann sett-
ist á stól hjá mér og brosti vin-
gjamlega tM mfn.
—Það er svo heitt uppi f her-
bergjunum, sagði hann. — Finnst
yður það ekki líka?
— Jú, það er hverju orði sann-
ara. En ég sit héma því að það
var enn heitara úti f' garðinum.
— Já, það er óverandi Úti. Ég
man ekki til að ég hafi verið héma
f öðrum eins hita á þessum tfma
árs. Það leggst f mig að hann hvessi
þráðum. Og þá verður svalara á
eftir.
Hann horfði á mig. — Er þetta
f fyrsta skipti sem þér komið til
Torremolinos?
— Já. Ég er vinstúlka frú Lopez.
Við vorum f skóla saman.
Hann brosti afur og nú fór ég
að vorkenna honum hve dapur-
legur hann væri að öllum jafnaði.
Hann hlaut að vera einstæðingur.
Ég var líklega eini gesturinn í
„Loretta". sem hann hafði talað
við. Hann fór alltaf einförum og
borðaði uppi f herberginu sínu eða
kom niður löngu eftir að aðrir
höfðu borðað.
Meðan við sátum þama .jg töl-
uðum saman kom glampi af leiftri
og síðan þrumugnýr f fjarlægð.
Gamli maðurinn leit út um glugg-
ann. Himinninn var dimmur og
ógnandi.
— Hann er fljótur að hvessa
hérna, sagði hann. — Og hér geta
orðið afspýrnuveður.
Ég hrökk við er ný elding kom,
en skammaðist mfn fyrir að láta
sjá að ég væri hrædd.
Hann brosti til mfn þegar önnur
þruman drundi yfir höfðum okkar.
VELJUM ÍSLENZKT
<H)
ÍSLENZKAN IÐNAÐ
FÁIÐ HITANN FRÁ
runfal
puntal ofninn er ódýrastur ullra ofna — Miðað við gæ ði og afköst
ALLS STAÐAR RÚM FYRIR mmtal
punfal
- OFNAR H.F.
SIÐUMULA 17 - SIMI 3-55-55
— Þér kunnið ekki við yður í ó-
veðri?
— Nei, mér er illa við óveður.
— Þetta líður fljótt hjá. Það varir
ekki lengi, fremur en margt af því
óþægilega f tilverunni, en ...
Hann þagnaöi og leit út um
gluggann, á bíl sem haföi numið
staðar viö innganginn. Tveir menn
stigu út úr bílnum.
— Afsakið þér ...
Hann stóð upp og var furðu snar
í snúningunum er hann fór út.
Ég gleymdi óveörinu og fór að
hugsa um hvers vegna hann hefði
flýtt sér svona mikið. Það var eitt
hvað kynlegt við þennan mann.
Mennirnir tveir komu inn f sal-
inn og um leið kom Marcia innan
úr skrifstofunni.
— Okkur langar til aö tala viö
Rocha prófessor, sagði annar
þeirra.
— Pröfessor Rocha? M,arcia
hleypti brúnum. — Hér er eftgirm
prófessor Rocha, senor.
Ég hnipraði mig saman i stórum
hægindastól til að láta ekki sjá
mig og varð meir og meir hissa,
því að ég þóttist vita aö Marcia
væri að ljúga að mönnunum. Gamli
maðurinn sem flýtti sér svona
mikið út, hlaut að .vera sá prófessor
Rocha, sem þeir vildu tala við —
! annars hefði hann ekki hypjaö sig
svona fljótt burt þegar hann sá
þá koma. En kannski hafði hann
skrifað falskt nafn f gestabókina,
datt mér í hug.
j Þó að samtalið færi fram á
j spönsku skildi ég það sem sagt
• var. Eldri maðurinn hvessti aug
un á Marciu. — Yður er hollast
að segja sannleikann, senora. Pró-
fessor Rocha er faðir minn, og
hann er ...
Hann benti á ennið á sér og
hringsneri fingrinum. — Ég ætla að
hafa hann heim með mér. Hann
tíefur ekkert hér að gera.
.Marcia ypti öxlum. — Afsakið
þé'r, ,sagði hún einbeitt. — Yður
Skjátlast, senor. Hér býr enginn
professor Rocha.
La lyftl ekki fingri til aö hjálpa mér,
þegar apinn réðist á mig — en ég get
ekk' látiö þetta afskiptalaust...
ef ég get stöðvað hann.
Marcia lét enga bilbug á sér
finna. Hún stóð neðst í stiganum,
svo aö þeir heföu ekki komizt upp
á loft nema beita valdi viö hana.
Ég var að hugsa um hvernig mundi
farai ef einhver gestanna kæm
heim núna og vildi komast upp,
og ég óskaði aö Carlos hefði ekki
farið til Gíbraltar. Ortegos, dyra-
vörðurinn, var horfinn, alveg eins
og hann var vanur þegar einher
þurfti á honum að halda.
— Afsakið þér, senora ...
Maðurinn rétti fram handlegg-
inn og ýtti Marciu so snöggt til
hliðar að hún riðaði. En nú kom
Ortegos, og áður en' Marcia gat
við því gert, hafði hann svarað
spurningu mannsins og sagt honum
hvar herbergi prófessorsins væri.
Marcia kreppti hnefana náföl og
horfði á eftir mönnunum, sem
gengu upp stigann. Ég sá aí hún
skalf frá hvirfli til ilja.
Við heyrðum fótatak á gangin-
um á efri hæðinni og að dyrum
var lokið upp. Einhver talaði hálf-
Nýja bílnþiónustan
Lækkið viögerðarkostnaðinn
með því að vinna siálfir að
viðgerð bifreiðarinnar. — Fag-
menn veita aðstoð ef óskað er.
Rúmgóð húsakynni, aðstaða til
þvotta.
Nýju bílaþjónustan
Hafnarbraut 17.
Sími 42530.
Opið frá kl. 9—23.