Vísir - 13.08.1968, Qupperneq 12

72
VIS IR . Þriðjudagur 13. ágúst 1968.
HOWARD RIGSBY:
Að Nornarifi
FYRSTI KAFLI
Það h-fði verið lágskýjað allan
daginn og dimmt yfir. Og nú,
þegar birtu var tekið að bregða’
grúfði þokuslæða yfir veginum,
gráir kvikir hnoðrar, sem tóku á
sig annarlegar myndir í bjarma bíi
ljósanna og vöktu með henni svo
hræðilegan geig og einmanakennd,
þar serr. hún sat við stýrið, að
hún féll aftur í ekkaþungan grát.
Þannig hafði hún ekið um fjöllin
allan seinni hluta dagsins, óforsvar-
aniega hratt og gapalega tæpan og
bugðóttan veginn um brattar brekk
. ur og skörð. Þessi leið var að vísu
fáfarin um þetta leyti árs, og hinn
gapalegi akstur hennar stafaði ekki
‘ fyrst og fremst af þvf að hún væri
, að sækjast • eftir dauðanum, heldur
flótti út í bláinn um leið og hún
ól með sér óljósa von um að hjól-
■ baröi kynni að springa á hættu-
legri beygju, bjarg félli á veginn
eða viðarflutningabíll snarstanzaði
svo skammt fram undan, að hún
kæmist ekki hjá áreksri. Engu að
sfður var hún komin klakklaust
fyrir fjöllin og ók nú eftir strönd-
inni í suðurátt. Og nú fór hún að
mæta bílum öðru hverju, varö því
að einbeita sér aö akstrinum, þar
eð hún vildi, þrátt fyrir allt, ekki
verða öðrum að slysi. Henni var
því nauðugur einn kostur að hægja
ferðina í þokunni og litlu sfðar
kom hún auga á vegvísi við afbraut
,,NEHAYA“ og ör, sem benti í
áttina til Kyrrahafsins, „14 mílur“.
Hún ók inn á afbrautina, sem
hallaði til hafs og nú breyttist þok-
an í rigningarúða, svo hún varð að
setja þurrkumar af stað. Hún ók
í gegn um skóg, dimman og drauga
legan í rökkrinu og suddanum. Dúfa
flögraði andartak í ljósbjarmanum
og hvarf svo upp í rökkrið. Allt í
einu heyrðist þungur brimgnýr, ekki
langt fram undan, trén urðu strjálli
og vegurinn lá í bugðum niður á
milli hárra kletta og gnýr brims-
ins varð æ sterkari. Nú lá vegur-
inn fram hjá lágreistu húsi og skein
Ijós úr gluggum og það mótaði ó-
greinilega fyrir fleiri slíkum hús-
um inn á milli klettanna. Loks
blasti gömul krá við augum, ramm-
lega viðuð að sjá og veðurbarin.
Hún ók inn á bílastæöið og þeg-
ar hún stöðvaöi hreyfilinn, þótti
henni sem hún heyröi þokuhorn
þeytt einhvers staðar í fjarska.
Nokkra stund sat hún kyrr á
meðan hún reyndi að koma ein-
hverju skipulagi á hugsanagang
sinn, áður en hún gerði vart við sig,
og þá barst henni að eyrum annar
hljómur, eins og dauft bergmál af
hennar eigin fortíð. Það var ein-
hver, sem lék á slaghörpu hið ang-
urværa intermezzo eftir Brahms,
það tónverk, sem ,hún þekkti betur
en nokkurt annaö og drykklanga
hríð var hún ekki einu sinni viss
um að hún heyrði óminn af raun-
verulegum slaghörpuleik, heldur
væri það endurminningin um það,
er hún heyröi Aldo leika það í
fyrsta skipti í íbúð sinni í New
York.
Það var eins og tónlistin auð-
veldaöi henni alla ákvöröun, væri
henni vísbending um hvað gera
skyldi. Fyrr en hún vissi orðið af,
var hún stigin út úr bílnum, hafði
opnað farangursgeymsluna, tekið
upp ferðatöskuna, gekk síðan rak-
leitt upp þrepin að dyrunum. Tón-
listin þagnaði allt í einu í sömu
svifum og húh stóð þarna og virti
fyrir sér viðamiklar vængjahurðirn
ar með lituðu glerrúðunum.
Kráin átti það sammerkt tón-
verkinu, sem hún hafði heyrt leik-
ið, að vera arfur frá genginni kyn-
slóð, jarteikn um ró og öryggi lífs-
ins á 19. öld. — Hún lyfti hikandi
dyrahamrinum, opnaði dyrnar og
gekk inn yfir þröskuldinn. Hún var
komin inn í allstóran sal — veitti
athygli dökkum eikarþiljum, mál-
verkum, fólki, sem sat í hæginda-
stólum, en þó aðeins ógreinilega.
Það eina, sem hún í raun réttri sá,
var maöurinn sem stóö upp frá slag
hörpunni og gekk til móts við hana.
Hann var hár vexti og dökkhærð-
ur. En þaö voru augun, sem föng-
uöu hana mest, þegar hann virti
hana fyrir sér. Hann gekk hægt í
áttina til hennar, þar sem hún stóð
hikandi út viö dyrnar, brostí og
leit á ferðatöskuna. „Leyfið mér
að hjálpa yöur“, sagði hann. „Þaö
er ekki að sjá að neinn sé við lát-
inn, þessa stundina".
Bros hans léði henni þrek. —
Þakka yður fyrir, sagöi hún.
Hann tók ferðatöskuna hennar,
gekk á undan henni yfir þveran
salinn að stóru afgreiðsluborði úr
skorinni eik. Hann hringdi þar
bjöllu, sneri sér síöan að henni.
„Má ég kynna mig“, sagði hann.
„Ég er Christian St. Laurent".
„Ég heiti Laura Robbins".
„Ég vissi það“, sagði hann.
Dyr opnuðust fyrir innan boröiö
og önnur karlmannsrödd tók til
máls: „Það er okkur sannkallað
fagnaðarefni, að þér skuluð bætast
í hópinn, ungfrú Robbins. Þér getið
fengið hér mjög skemmtilegt her-
bergi“
Það var gamall, krangalegur maö
ur, sem stóð fyrir innan afgreiðslu
boröið, klæddur snjáðum vaðmáls-
jakka. Hann var hrukkóttur í and-
liti, hörundið skorpið og útitekið,
hárkraginn eins og brimlöður, en
fallegri, blá augu þóttist hún aldreí
hafa séö.
„Þetta er húsráðandinn, hr. Bean“,
mælti Christian St. Laurent.
Hr. Bean lagöi fram doðrant mik-
inn, bundinn í skinn, opnaði hann
og hagræddi honum fyrir framan
hana, rétti henni síðan penna og
einhvern veginn tókst henni að
skrifa þar nafnið sitt og heimilis-
fangið að Beverley Hills.
. „Kvöldverður er framreiddur kl.
sjö“, mælti hr. Bean, „kokkteill áð-
ur í Hafgúubarnum, eða um sex-
leytið ...“ Hann dró upp lykil. „Ég
Tilkynning um útboð
Útboðslýsing á mikrobylgju-, stjórn- og fjar-
skiptibúnaði fyrir B 'rfellsvirkjun í Þjórsá
verður afhent væntanlegum bjóðendum að
kostnaðarlausu í skrifstofu Landsvirkjunar
eftir 15. ágúst nk.
Tilboða mun óskað í hönnun, framleiðslu og
afhendingu á eftirtöldum búnaði:
1. Mikrobylgjubúnaður
2. Stjórn- og fjarskiptibúnaður
3. Rafhlöðubúnaður
Tilboð í hvert einstakt ofantalinna atriða
verða tekin til greina, en ekki í hluta af hverju
atriði.
Gert mun verða að skilyrði, að hver bjóðandi
sendi með tilboði sínu fullnægjandi upplýs-
ingar um fjárhagslega og tæknilega hæfni
sína til þess að standa að fullnustu við samn-
inga.
Tekið verður við innsigluðum tilboðum í
skrifstofu Landsvirkjunar Suðurlandsbraut
14, Reykjavík, fram til kl. 14:00 þann 15.
október 1968.
Reykjavík, 13. ágúst 1968.
ætla yður herbergi 2-L“, bætti hann
við.
Hann þagnaði við og hún veitti
því athygli, hvernig hann blimskakk
aði augímum á St. Laurent, -afsak-
andi, næstum því biðjandi. Svo
hringdi hann bjöllunni á boröinu,
beið nokkurt andartak, tautaði: „Æ
nú man ég það ... Trölli og Parker
eru ekki viö látnir eins og er“.
„Ég skal fylgja ungfrú Robbins
til herbergis síns“, sagöi Christian
St. Laufent. „Ef ég má ...“
„Stigar og farangur er fariö aö
; verða mér erfitt viðfangs", varö
j hr. Bean að orði. ;,Þakka þér því
! fyrir, Christian". Hann brosti til
j Lauru. „Ég hlakka til að sjá yður
I á eftir, ungfrú Robbins. Ég veit að
i dr. St. Laurent veitir yöur örugga
Dr. St. Laurent gekk á undan
upp breiðan stiga, og síðan um gang
á efri hæö hússins, fram hjá opn-
um dyrum að stóru herbergi, þár
sem allir veggir voru þaktir bóka-
hillum frá gólfi til lofts. Þar gat
og að líta marga hægindastóla, borð
með tímaritum og blöðum og stóran
arin.
„Þetta er bókasafnið okkar“, varð
St. Laurent að orði, „og eins og
þér munuö skilja, er þar þægileg-
asta athvarf, þegar rignir".
„Eruð þér dvalargestur hér?“
„Ég bý í smáhúsi hér í nágrenn-
inu. Ég býst viö aö yöur þyki það
dálítið undarlegt... að gestur skuli
vísa yður til herbergis?"
fýlgd. 1
Hvað ætlarðu að gera við hann, O-ES
Rat, hvers vegna ekki að drepa hann
strax?
Og hvers vegna kemurðu honum til að
halda, að við höfum félaga hans á valdi
okkar
Til að ég geti skipað honum að gera
það sem ég vil að hann geri. Um leið og
ég sá hann, komst ég að raun um, aö
hann yrði gott vopn til að nota gegn
ðvinum okkar, Hö-Don flokknum.
Hringið orustubjöllunni. Berið mann-
inn til dýrahúsanna. Við leggjum þegar
af stað.
FJOUOjAN HF.
HagstæSustu verð.
Greiðsluskilmálar.
Verndið verkefni
íslenzkra handa.
FJÖLIÐJAN HF.
Sími 21195
Ægisgötu 7 Rvb.
REIKNINGAR*
LATIÐ C'<KUR INNHEIMTa...
Oad sparai vðui tima oq óbægmdi
INNHEIMTUSKRIFSTOFAN
r lamargötu 10 — III hæð — i/onarstrætismegin — Simi 13175 (3Tínur)