Vísir - 26.11.1968, Blaðsíða 4

■Jiu — 'áSSZaa
KIM NOVAK FER RÍÐANDI TIL
VINNU SINNAR i STÓRBORGINNI
Flestir íbúar Los Angeies hafa
víst fyrir löngu gefiö frá sér
alla von um að sigrast á umferö-
arhnútunum á hraöbrautunum.
Ein stúlka hefur þó brugðizt við
þessu á allfrumlegan hátt. Það er
engin önnur en Kim Novak. Á
hverjum morgni þeysir hún á
hesti sínum eftir gangstíg með
fram aöalveginum á leið til vinnu
sinnar. Hesturinn ber nafnið Stóri
Sur, og knapinn ríður berbakt.
„Mér þykir gott að finna til
hestsins undir mér“, segir leik-
konan. „Ég get strax séð, ef
hann verður hræddur."
Kim Novak leikur nú hjá Wam
er Brothers, og á að fara með að-
alhlutverk f kvikmyndinni
„Bankaránið mikla“, sem er skop
mynd úr Vilta vestrinu. Ræningj-
amir komast undan í loftbelg, en
giæpir borga sig ekki.
Bílstjóramir nota flautuna ó-
spart á Novak og Sur, einkum
þegar hún sveigir inn á hliðargöt
una við kvikmyndaverið. Henni
finnst ef tfl viil auðveldara aö
komast leiðar sinnar á hesti en
I bifreið í öllu umferðaröngþveit-
inu f kvikmyndaborginni.
tfWg'ýýg'ý'S

Frank Sinatra segir skilið við
Los Angeles og Hollywood
Röddin þolir ekki rykið
Einu sinni hegðaði Frank Sin-
atra sér eins og hann einn ætti
borgina Los Angeles, og hann var
bara montinn af þessari eign. Nú
er öldin önnur. „Ég er búinn aö
fá mig fullsaddan af Los Angeles
og Hollywood“, tilkynnti hann.
„Óhreinindin í andrúmsloftinu
em svo mikil, að ég verð að leita
læknis vikulega, þar sem þau
höfðu siæm áhrif á nefið og háls-
inn.“
„Mér geðjast ekki að borgar-
stjóminni og ráðstöfunum henn-
ar. Það verður að hreinsa til i
borginni." Los Angeles var fyrir
nokkru snyrtileg og hrein borg,
en í seinni tíð hefur andrúmsloft-
ið mettazt af verksmiðjureyk og
ryki. Znda er Sinatra á förum.
„Ég á ekki of mörg ár eftir, sem
ég get sungið“, segir hann, nú
52ja ára, „og ég verð að fara var-
lega.“
Hvað ætlar hinn varkári leikari
að gera á næstunni? Jú hann kem
ur við í Palm Springs á lysti-
snekkjunni sinni, heimilunum í
London, Acapulco, Manhattan og
síðast en ekki sízt an Francisco.
Um hina síðast nefndu segir kapp
inn: „Þar getið þið séð vaxandi
og fjöruga borg.“
/ ^ ~ m./ / */ / /// í
Kim Novak og Stóri Sur.
„Ég elska þig
Alice B. Toklas
Peter Sellers er af mörgum tal-
inn óviðjafnanlegur. í síðustu
kvikmynd sinni leikur hann milli-
stéttarmann, sem er ginntur af
ungri stúlku, er hún blandar
hashi í brúnkökurnar hans. Hann
týnir ráði og rænu og fylgir stúlk-
unni.
Með hippíaandlit þvælist hann
um, unz 40 slíkir taka öll völd
í sínar hendur, og aumingja Peter
Sellers glatar ástmey sinni. Hann
er þá í algerri’sjálfheldu og get-
ur hvorki snúið aftur til fyrra
lífernis né haldið áfram sem
hippíi.
Kvikmyndin er kölluð „Ég
elska þig, Alice B. Toklas“, og
er sagt, að brúnkökumar hennar
Leigh séu bakaðar eftir uppskrift
úr matreiðslubók Alice B. Toklas,
„hæfilega blandaðar eitri.“
Ráðstefnu-þankar
Þaö eru margar ráöstefnur og
alls konar þing haldin hérlendis
um hin óiiklegustu efnl og af
hinum ýmsu aðilum og lands-
samtökum. Stundum er þess get
ið, að hinar og þessar ályktanir
séu gerðar, og áskoranir sendar
aðallega á hendur hinu opin-
bera. Hvað gerist raunverulega
á mörgum þessara ráðstefna?
Einn kunningi minn, sem vár
þátttakandi í einni slikri ráð-
stefnu fyrir stuttu, sagði við
mig, dauöþreyttur, að það gerð-
ist hreint ekki neitt. Það var
þess vegna sem mér komu ráð-
stefnur sérstaklega 1 hug nú.
Hann fullyrtl meira að segja,
að flestar þeirra væm stórkost
legir kjaftafundir, sem heföu
sáralítirtn tilgang. Eitt til tvö
atriði hefðu tilgang, en annaö
væri aðeins til að teygja tím-
ann, svo að út liti, að um þýð- aö langt að komnir fulitrúar, að við þann mikla kostnaö, sem
ingarmikinn fund eða þing væri sem látiö hafa hina og þessa i ráðstefnur þessar margar
að ræða. Þeir sem teldu að þeir sjóði borga ferðakostnaö sinn, hverjar, er lagður.
þyrftu að láta á sér bera, þeir nenna ekki að sitja þessar Ráðstefnur þessar og fundir
Jifari&iGöúi
tefðu tímann, þegar um umræð
ur væri að ræða, en fyrir bragð
ið gætti þreytu og leiða, jafnvel
þegar þarfari mál kæmu til um
ræðu. Auövitað stæði ekki á á-
lyktunum og yfirlýsingum. Sam
þykktir væru jafnvel undirbún-
ar Iöngu fyrirfram til að fá
„haJlelúja“—samþykki á fjöl-
mennum fundi.
Fyrir bragðið er það oft svo,
samkomur til loka. Enda hafa
þeir oft ekki misst af miklu.
Hins vegar lætur enginn sig
vanta á lokahófið sem fylgir svo
að segja hverju einasta þingi og
ráðstefnu, því þá eru menn að
taka úr sér hroilinn eftlr allar
seturnar.
Þetta eru kannski ýkjur, en
þó er of mikiil sannleikur i fá-
nýti hinna mörgu ráðstefna, mið
eru kannski dæmigerð fyrir-
brigði fyrir okkar tíma. Mikið
málæði, en litiar aðgerðir til
bóta. Mörg félög og mörg mál
efni en sáralítill árangur á allt
of mörgum sviðum. Sami mann
skapur trónar á ráöstefnu eftir
ráðstefnu, masandi og heimt-
andi, en fylgir fáum af málefn-
um sínum heilum í h^ifn. Þessir
spraðurbassar láta taka af sér
myndir til að birta í blöðum og
fylgja oft með viðtöl, en þó úr-
ræðin virðist í fliótu bragði æði
mörg, þá er málafylgjan oft af-
arlítil. Við eigum of mikið af
slíku forustuliði í flestum hags-
munahópum, en of lítið af raun
verulegu forustuliði. Fram-
kvæmdir og úrræði eru því í öf
ugu hlutfalli við málæðið; enda
flestir forustuménn ærið mál-
gefnir.
Það eru líkur fyrir því að allt
of mörgum ráðstefnum og þing
um fylgi of lítil alvara: Nánast
aöeins átylla til að hverfa frá
daglegu amstri til einhverra
nýrra hugðarefna. Það mætti
jafnvel halda því fram í alvöru
að allt ráðstefnu-vafstrið væri
eins konar eirðarleysi á erflðum
tímum.
Þrándur í Götu.
*
1