Alþýðublaðið - 19.01.1966, Side 16

Fæðingarhríðir, meltingar-
truflanir — dauðastríð. Það
eru einkennin á samtökum og
áformum komma, sósíalista
og svokallaðra „ístöðulitilla
vinstri manna” um þessar
mundir. Það virðist ganga
•veikustu vonum ver að spyrða
'þessa hópa í eitt og sama
knippið ....
Vísir
Aldrei á minni löngu, storma
sömu og broguðu ævi hef ég
fyrirhitt neinn mann, sem
ekki er á stundinni reiðubú-
inn til að varpa á sitt breiða
bak ógæfu og byrði — ANN
ARRA ....

Nú.er kallinn ekki viðmæl-
andi lengur. Hann lokar að
sér og reiknar og reikn-
ar. Það er víst skrattans skatt
urinn sem gerir. Á meðan
fæ ég ekki svo mikið sem
eina spíru út úr honum og
þykir það helvíti hart ....
SVO bar eigi við alls fyrir
löngu, að þeir áttu leið austur
fyrir fjall, Ingólfur Jónsson land-
búnaðarráðherra og Eysteinn
Jónsson, formaður Framsóknar-
flokksins. Ekki fóru þeir saman
í bil, en hvor í sínum og óku
sjálfir.
Nú vildi svo til að leiðir þeirra
lágu mjög saman. Þeir óku
Þrengsli og ráðherrann heldur á
undan. En skarpar sjónir sam-
göngumálaráðlierrans rákust á
hvarf, eða holu nokkra í veginum,
sem hann vissi ekki til að ætti
að vera á þeim stað. Auðvitað
hefur samgöngumálaráðherra
glögga yfirsýn yfir öll hvörf og
hoiur í vegakerfi landsins. Hann
stanzar því bílinn og vill huga
nánar að.
Þá ekur E.vsteinn aftan á ráð-
herrann.
Að fornu hefðu menn brugðið
vopnum sínum og sá legið eftir,
er lægri hlut bar í viðureign-
inni, en þeir ræddu málið að
liætti þingvanra manna. Vildu
báðir sök hins sem mesta í mál-
inu.
Eysteinn finnur þó, að sam-
kvæmt umferðalögum, stendur
hann höllum fæti og að hætti
fornmanna fól hann Ingólfi. sjálf-
dæmi.
Ingólfur strýkur höku sína
hugsi nokkra stund og segir síð-
an:
— Fyrir bíl minn geri ég eitt
hestsverð og það áskil ég í ofan-
álag, að þegar við eigum næst
erindi samtímis austur yfir fjall,
að þú farir þá hina leiðina!
Má af þessu Ijóst vera, að enn
býr talsvert mannvit þar eystra,
þó að Njáll sé nú löngu allur.
Mér dettur í liug, þegar ég les

um framkomu sumra borgara við
friðsama dyraverði vínveitinga-
húsa, hvort það sé rétt aðferð,
sálfræðilega, að taka þessa menn
höndum og láta ganga yfir þeim
dóm. Við skulum hafa það í huga,
að menn, sem taka rösklega til
hendinni, geta verið til margra
hluta brúklegir og það sannar
eftirfarandi saga:
í kaupstað einn ónafngreind-
an, fluttist áflogaseggur úr kaup-
túni einu ónafngreindu. Bar
snemma á því, þegar maðurinn
var við öl og mannfagnaður í
samkomuhúsi bæjarins, að liann
tók sér fyrir liendur að ryðja
salinn eins og liann vildi sitja
einn að veitingum og skemmtan
allri. Þá var ekki nema einn lög-
regluþjónn í bænum, hjartveikur,
en hafði verið hin mesta kempa
á yngri árum. Ekki vildi hann
etja kapp við ofstopamanninn og
fór svona fram um nokkra hríð.
Kom þeim fógeta og lögréglu-
þjóni saman um að skemmtana-
málum staðarins væri stefnt í ó-
efni, ef manni þessum héldist
uppi háttur sá.
Eftir nokkrar vangaveltur duttu
þeir ofan á lausn, sem líklegá
hefur verið álíka sálfræðilega
rétt og hún var lagalega ótæk.
Þeir skikkuðu ofstopamanninn í
stöðu annars lögregluþjóns.
Síðan hafa skemmtanir farið
fram með mikilli prýði í kaup-
staðnum og er á orði haft, hvað
snöggur fyrrgreindur lögreglu-
þjónn er að fjarlægja óróaseggi
úr salnum.
Er þessu komið á framfæri til
umhugsunar fyrir rétta aðila.

_ QMé-
1 \ ""V ^
Við áttum skemmtilegan dag í
dýragarðinum. Við sáum selina,
ljónín, og apakettina. * • .
— Ég er ekkert að setja út á þá, en ég er nú ekki viss um,
að ég kærði mig um að fá þá fyrir tengdasyni.....